|
|
สืบเนื่องมาจากความ"คิดถึง"
วันนี้ฉันมาเพ้อแต่หัววันเลยค่ะ...
เพ้อเรื่องเดิม ๆ อีกเช่นเคยค่ะ หลังจากเมื่อคืน มือน้อย ๆ ของฉันอยู่นอกการควบคุมแห๋มรอบ ระรัวแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดเมลล์หาเค้าอีกแล้ว....ชายในฝัน..
(ได้แต่ฝันถึงจริง ๆ คร่า...อิอิ)
ก็อ่ะนะ...ไม่รู้เพราะฉันว่างมากหรือเรียนมากมายจนฟุ้งซ่านไปแระก็ไม่รู้
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..อะไรทำให้ฉันรักเค้านักหนา..จินตนาการเอาเองทั้งนั้น
มันก็แค่ช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ ที่เค้าเดินผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เพื่อที่จะให้ฉันจดจำเค้าไปตลอดทั้งชีวิตอย่างนั้นเหรอ
พูดถึงเรื่องการทำตามหัวใจ..กับทำในสิ่งที่ควรทำ..บางครั้ง...กว่าที่ฉันจะรู้ตัวว่าควรจะเป็นอย่างหลัง...มันก็มักจะสายไปเสมอ
จึงทำได้แค่เพียง...ไม่เป็นไรใช่ไหม...เราไม่ผิดใช่ไหม ที่ยังทำแบบนี้
เค้าไม่รำคาญเราใช่ไหมที่เรายังเมลล์หาเค้าอยู่...แต่มันก็แค่เมลล์อ่ะ..
เค้ารำคาญเค้าก็ลบเองแหล่ะเนาะ...ก็มันคิดถึงนี่..จะให้ทำไง
แล้วเค้าหล่ะ จะรู้สึก คิดถึงฉันบ้างไหม
เมื่อก่อน..ไม่เคยเข้าใจคำว่า "รักไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รัก" มาถึงตอนนี้ ความรู้สึกนี้มันอัดแน่นอยู่ในอก
ฉันต้องคอยบอกคอยเตือนตัวเองตลอดเวลา ขณะที่ฉันคิดถึงเค้า...
เค้าเป็นคนที่ฉันรักไม่ได้นะ อย่าทำให้เค้าลำบากใจ อย่าทำให้เค้าอึดอัด
ถ้ารักเค้าหรือหวังดีกับเค้า ถอยห่างออกมาจากชีวิตเค้า
นี่หรือคือความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก"....
ทำไมมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวฉันเองช่างน่าสงสารแบบนี้
การที่ฉันรักเค้ามากมาย กลับกลายเป็นว่ามันทำให้ตัวฉันเล็กลงอย่างนั้นเหรอ กลายเป็นอีกคนที่ไม่มีตัวตนสำหรับเค้าอย่างนั้นเหรอ
แล้วทำไมฉันถึงรักเค้าไม่ได้...ไม่ใช่เพราะเค้ามีใคร..
แต่เป็นเพราะ..เค้าไม่รักฉัน...
ต่อให้ฉัน..รักเค้าแค่ไหน...
มันก็แค่ ความรู้สึกที่เค้าไม่เคยเห็นค่า
ฉันถึงต้องบอกตัวเองเสมอว่า "รักไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รัก"
| Create Date : 05 กันยายน 2552 |
| Last Update : 5 กันยายน 2552 21:02:50 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 324 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: oRanGIsM  วันที่: 5 กันยายน 2552 เวลา:21:41:52 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [