• ALPHA FO BLOG
• แวะคุยกันก่อน
• ห้องรับแขก
• คิดไปเรื่อยเปื่อย
• เริ่มฝึก+หัดวาด(Basic Art)
• วาดเส้นดินสอ + สี (Drawing&Sketch)
• ไปมาซะที..(Sketch on travel)
• พู่กันจีน
• ผลงานภาพวาด(Drawing & Painting)
• แบ่งกันใช้
• หนังสือ พิชัย เมืองเล็กฯ
• คอลัมน์ "จินตนากร" โดย"เป็นเกลียว
• เรื่องเล่าผ่านกาลเวลา
• "แสงตะเกียงไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม" โดย "เป็นเกลียว"
• THE PAINTER
• อินเดีย ซีเปีย กาแฟ

• haiku
• กะว่าก๋า
• poongie
• saipin
• Atas
• anavrin
• ตาอ้วนชวนคุย
• ค่ำคืนหน้าหนาว
• noojew
• JoySewing
• ลายปากกา
• บูรพากรณ์
• merveillesxx
• puifaikpp
• lozocat
• pinklilac
• ลำดวนดอย
• พิธันดร
• สิงห์อมบ๊วย
• พรายทราย
• ร่มไม้เย็น
• yyswim
• sorwor
• skinhead
• คุณพ่อภัคค์
• Webmaster - BlogGang

• พิชัย เมืองเล็กแต่ใหญ่ ที่ตกสำรวจ
• ชาร์ลส ชาเดอร์โลต์ (หมึกจีน)
• pino-artist (Oil)
• ตัวอย่างหนังสือหลายๆแบบ
• ประวัติศาสตร์สีน้ำ
• artgazine
• SKETCH CRAWL
• พระไตรปิฎก
• สีน้ำ lucywillis
• พจนานุกรมไทย
• บล๊อกสีน้ำคุณรินา Water color Guรู้ Guru
• ตัวอย่างงานสีน้ำ
• ACADEMY OF ART
• kengonartandtravel
• KENG ON ART & TRAVEL
• Kenny Keng Blog
• BlogGang.com

แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ ; ไทย ลาว เวียดนาม / ตอนที่ 4 : หลวงพระบาง ลาว แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ : ไทย ลาว เวียดนาม ตอนที่ 4 : หลวงพระบาง ลาว เพียง 4 ชั่วโมงจากไชยบุรี จากถนนที่กำลังทำเป็นบางช่วงก็มาถึงที่หลวงพระบาง อาทิตย์ดวงกลมที่ลอยเฉียงอยู่บริเวณด้านบนกกหู กระตุกให้ผมมองนาฬิกา ชี้เด่เข็มสั้นตรงไปที่เลข 2 พอดี ส นิยม พาเรามาที่สถานีขนส่งของหลวงพระบาง รูปร่างหน้าตายังคงอนุรักษ์ไว้ตามแบบดั่งเดิมที่เคยมีมาจากภาพยนต์ที่เคยฉายในไทยเมื่อหลายปีที่แล้ว เมฆก้อนใหญ่สีขาว กับท้องฟ้าสีน้ำเงิน และอากาศเย็นแบบเบาบางสบาย ทำให้มองเห็นสถานที่จอดรถแห่งนี้ชัดเจนไร้สิ่งบดบัง ถัดจากตัวอาคารมีรถบัสท้องถิ่นที่มาจากไชยบุรีสู่เมืองหลวงพระบางอยู่จอดอยู่ไม่ไกล กล่องเหล็กที่ซ้อนกันอยู่หลายคัน มีรถจากเวียงจันทน์ วังเวียง เรียงจอดคอยเวลาอยู่กลางลานแจ้งนั้น ผมเองไม่รู้เหมือนกันว่าในอนาคตอันไกลนี้การเดินทางจะเป็นอย่างไร และพร้อมรองรับผู้คนจากด่านต่างๆของไทยได้มากแค่ไหน แต่ตลอดเส้นทางที่ผ่านมา เส้นทางถูกปรับให้สะอาดเรียบร้อยและสะดวก ง่ายดายมากขึ้น การปรับเส้นทางเพื่อการสร้างเขื่อนและเพื่อการท่องเที่ยว ที่นี่ ! กำลังจะมีพลังงานใช้กันอย่างกว้างขวางอีกไม่นานนี้แล้ว เท่าที่ผมเห็นในแผนที่ของลาวเหนือ หากพวกเขากำลังจะเป็นศูนย์กลางแหล่งส่งพลังงาน ที่รอบด้านมีทั้งจีน เมียนม่าร์ ไทย เวียดนาม กัมพูชา ที่นี่จะเป็นอย่างไรอีก 5 ปี ต่อจากนี้ไปเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อย หลังจากที่สอบถาม เจ้าหน้าที่แนะนำให้เรามาจองตั๋วรถไปเดียนเบียนฟูที่ด้านตรงข้ามของสถานีขนส่งแห่งนี้ เมื่อมาถึงเจ้าหน้าถึงบอกตารางการเดินรถเข้าเดียนเบียนฟูที่จะออกตอนเช้าตรู่ตอน 6.30 am. นอกนั้นไม่มีเพราะต้องใช้เวลาเดินทางค่อนข้างนาน และต้องมา Check in ที่นี่เวลา 6.00 am. ราคาตั๋ว 19,8000 K  (972 B) โดยสมารถซื้อตั๋วเที่ยวเดียวไปซาปาได้เลยจากที่นี่ แต่สำหรับผมแล้วอยากแวะพักที่เดียนเบียนฟูก่อน แล้วต่อจากนั้นค่อยว่ากันใหม่ มาถึงตอนนี้ มีอยู่ 2 อารมณ์ คือ สบายใจที่สามารถมีช่องทางการเดินทางตามที่คิดไว้ได้ อารมณ์ที่ 2 คือ ต่อจากนี้เราจะไม่มีเพื่อนที่เคยรู้จักเหมือนตอนเริ่มทริปที่ น้ำปาด หรือที่ ไชยบุรี อีกแล้ว กล่องของขวัญใบใหญ่กำลังให้เราลุ้นเปิดอยู่ข้างหน้า ส นิยม ขับรถพาเราชมรอบเมืองหลวงพระบาง เมืองเก่าแก่ที่เป็นมรดกโลก นั่นหมายความว่าเมืองนี้จะถูกรักษาไว้ในสภาพแบบนี้ตลอดไป ไม่มีตึกสูงบดบัง ไม่มีการรื้อเพื่อสร้างห้องแถว สำหรับอาหารการกินของที่นี่ ก็คงเหมือนกับเมืองท่องเที่ยวทั่วไป คือ เข้าร้านให้ถูกที่ ไม่งั้นก็มีสิทธิ์กินอาหารราคาแบบจัดเต็ม ซึ่งเราอาจเจออาหารตั้งแต่เฝอราคา 40 บาท จนถึง 120 บาทได้ สำหรับผมในทุกการเดินทางคงไม่ใช่การฟุ่มเฟือย ข้อจำกัดถูกวางไว้ตั้งแต่ราคาของที่พักโดยเฉลี่ยต่อคืน จนถึงราคาอาหารโดยเฉลี่ยต่อมื้อ หลังจากที่ได้ที่พักซึ่งอยู่ด้านนอกของตลาดมืด หรือแล้วแต่จะเรียกกันว่า Night Market หรือ Street walk ราคาอยู่ในงบประมาณ 400 บาท และ ราคาถูกลงเมื่อถูกหารด้วย 2 จาก Peter เราก็ออกหารถสกายแลปเพื่อเข้าชมเขตเมืองเก่าในราคา 5000 K แต่ขอบอกก่อนว่ากว่าจะได้ราคานี้ต้องใช้เวลาพอสมควร เพราะถ้ารีบร้อนขึ้นทันทีราคาจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว คือ 10,000 - 15,000 K หรือ 40-60 บาท เมื่อเดินทางถึงเขตเมืองเก่า เราเริ่มต้นด้วยอาหารบุปเฟต์ เป็นมังสวิรัตแบบผัดและทอด ราคา 10,000 K ตักได้ไม่อั้น ซึ่งตามงบประมาณที่ตั้งไว้หลังจากที่โดนร้านวิญญาณเฝอมื้อกลางวันที่เกินงบไปกว่าเท่าตัว เมื่ออิ่มก็เริ่มมีแรงที่เดินสอดส่ายสายตาอีกครั้ง ในเวลานี้กลุ่มนีกท่องเที่ยวยงคงเดินทางมาที่นี่ไม่มากนัก จำนวนของร้านค้า มีมากมายกว่าคนซื้อ บรรดาพ่อค้าแม่ค้า ต่างส่งเสียงเรียกลูกค้าเพื่อขายของกัน บางรายทำบางสิ่งเมื่อขายของได้เป็นชิ้นแรก สิ่งนั้นคือ พวกเขาจะเอาเงินตบตัวสินค้านั้น กระดาษที่เรียกว่าเงินจำนวนหนึ่งที่รับจากมือของลูกค้าจะถูกตบกับตัวสินค้า เป็นการประเดิมขายสินค้าชิ้นแรกในเวลา 9.30 pm. เพื่อให้ขายได้ดีตลอดค่ำคืนนี้ ความเชื่อแบบนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นแต่ที่หลวงพระบาง หรือแต่ในประเทศไทยของเรา ผมยังเคยเห็นที่ ดรารัมซารา ประเทศอินเดีย และหลายๆพื้นี่ี่ได้เดินทางไปมา อาจเป็นการเรียกกำลังใจของตัวเองจากความเชื่อ ที่สำคัญคือ พวกเขา ยังมีความหวังที่ยังเหลืออยู่ 11 12 2015 / 05.00 am. พวกเราออกจากที่พักเพื่อเผื่อเวลาไว้สำหรับการเดินทางที่อาจเจอปัญหาระหว่างทาง ไม่ว่าจะเป็นหารถ หรือการเดินเท้าที่ต้องใช้เวลากว่าจะถึง เรื่องของอาหารเช้า ห้องน้ำ และเตรียมอาหารในกระเพาะให้พอดีเพื่อไม่ให้เกิดอาการเมารถหรือหิวระหว่างเดินทาง เรื่องราวในความคิดที่ถูกสร้างขึ้น แผนการณ์ย่อยๆถูกเรียบเรียงและเตรียมการรับมือกับปัญหาข้างหน้า หลายๆครั้งเรามักไม่ได้ใช้ เมื่อทุกอย่างง่ายดายกว่านั้นมาก เราเดินทางมาถึงก่อนเวลาเช็คอิน 45 นาทีและเป็น 2 คนแรกของสถานที่แห่งนั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับการเข้าสำรวจตารางเวลาและข้อมูลต่างๆที่เราอาจไม่มีวันได้รู้เลย หลังจากนั้นอีกไม่นานผู้คนก็ค่อยๆทะยอยกันเดินทางเข้ามา ด้านฝั่งตรงข้ามบริเวณสวถานีขนส่งมีรถบัสจากเวียงจันทน์เพิ่งเข้ามา ด้านอาคารที่ผมอยู่ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางระมัดระวัง และเดินเข้าไปนั่งรอในที่ที่ห่างจากเราพอสมควร เมื่อถึงเวลาเช็คอินผมเข้าไปเช็คอินและได้หมายเลขที่นั่งเลข 8 และ 9 ก่อนที่จะขอเปลี่ยนหมายเลข เป็น 1 และ 2 หลังจากที่เห็นรถที่จะใช้สำหรับการเดินทางซึ่งเป็นรถตู้ ซึ่งแถวในระยะกลางและหลังนั้นค่อนข้างเสี่ยงต่อการเมารถเป็นอย่างมาก และสุดท้ายเราได้นั่งหมายเลข1 และ 3 ซึ่งลงตัวที่สุดแล้วในเวลานั้น เพราะด้วยเหตุผลสำคัญคือการต่อรองขอถ่ายภาพ 6.50 ยังไม่มีวี่แววของรถที่จะออกเดินทางตามตารางเวลาเดินทางในตั๋ว พวกเราชาวต่างชาติบริเวณนั้นเริ่มกระวนกระวายโดยเฉพาะ Peter ที่ถามผมตลอดเวลา พวกเรากลุ่มผู้โดยสารเริ่มหันมาสนทนากันถึงปัญหาที่เกิดขึ้น สุดท้ายก็เป็นผมที่รับอาสาไปถามเจ้าหน้าที่ทั้งที่จองตั๋ว และบริเวณเช็คอิน คือคำว่า "เดี๋ยวก็มา" "เดี๋ยว" คือ ความหมายของการรอที่ไร้ขีดจำกัดซึ่งแปลว่าอีกไม่นาน นั่นคือพวกเราต้องอยู่กันกับที่ จนในที่สุด 7.11 am ก็ได้เวลาที่รถตู้ทะเบียน 4899 เริ่มเคลื่อนตัวพร้อมการแจกอาหารบนรถไว้กันหิว ผูคนบนรถที่ผมเห็นเวลานี้ จากสีหน้าของผู้คนที่อยู่ในความคิดของตัวเอง อาจกำลังคิดว่า การข้ามแดนจากประเทศลาวสู่เดียนเบียนฟูครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่มีใครรู้ ความสงสัยถูกอัดแน่นจากสถาณะการณ์ที่ผิดเวลามาเกือบชั่วโมง หรือไม่ทุกคนก็อาจกำลังโล่งอกที่ได้ออกเดินทางเสียทีเหมือนผม ที่พวกเราจะต้องใช้เวลาบนรถด้วยกันกว่า 12 ชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย บนรถตอนนี้ มีทั้งชาวเกาหลี นอร์เวย์ เยอรมัน ไทย ลาว เวียดนาม แต่ละคนที่มาล้วนมีเหตุผลแตกต่างกันไป บางคนมาปั่นจักรยาน บางคนมาแบบงงๆแบบผม เสียงอ๊วกที่ดังเป็นระยะ ทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาจะกดชัตเตอร์เท่าไหร่ เพราะต้องคอยส่งถุงอ๊วกและหยิบกระดาษทิชชูพร้อมเหยาะ"เซียงเพียวอิ๊ว"ให้พวกเขา ยาแก้เมาที่ผมมีถูกส่งให้ผู้หญิงชาวบ้านคนหนึ่งที่อ๊วกตลอดเส้นทางบนที่นั่งหมายเลข 11 ถนนที่กำลังสร้างทำให้รถเดินทางได้ไม่เร็วเท่าไหร่นักเพราะติดเครื่องจักรและกองหิน ตลอด 2 ข้างทางของหมู่บ้านที่เราเดินทางผ่านล้วยปกคลุมไปด้วยหมอกขาวและฝุ่นขาว แต่อีกไม่นานเมื่อทุกอย่างที่นี่เสร็จสิ้น จะกลายเป็นความสะดวกและง่ายดาย ทั้งการเดินทางข้ามประเทศจากประเทศไทยทางภาคเหนือสู่ลาวเหนือ จนถึงเวียดนามเหนือ พลังงานจากเขื่อนที่กำลังเร่งสร้างกว่า 5 เขื่อนตลอดเส้นทางที่ผ่านมา แสดงให้เห็นว่าประเทศนี้กำลังมีสินค้าสำคัญที่จะขายให้กับประเทศโดยรอบของพวกเขา นั่นคือ พลังงาน และรถไฟหรือรถไฟฟ้าก็กำลังดำเนินการอยู่ในเขตลาวใต้ การเดินทางติดต่อสื่อสารที่ง่ายขึ้น ย่อมสร้างโอกาสให้ง่ายตามไปด้วย ทางโค้งที่มีอยู่มากมายจนผมนับไม่ไหว หากมาอีกครั้งผมว่านับทางตรงจะง่ายกว่า เพราะมีเพียงไม่กี่แห่ง บ้านของชาวเขาพื้นเมืองถูงถนนตัดผ่าน สองข้างทางอยู่ติดกับถนนแทบไม่มีระยะหน้าบ้านกับข้างทาง อีกไม่นานพวกเขาอาจไม่ได้อยู่บริเวณนี้ การรุกล้ำของความเจริญจากกลุ่มทุน มักผลักดันให้คนพื้นที่ต้องถอยร่นเข้าไปในปลางป่า และในที่สุดพวกเขาอาจใช้ชีวิตแบบเดิมหรือลำบากกว่าเดิม เพราะทุกอย่างต้องถูกเปลี่ยนด้วยค่าของเงิน เด็กๆ เยาวชนที่เห็นตลอดเส้นทางมีทั้งจูงและปั่นจักรยานขึ้นเขา พวกเขากำลังกลับจากโรงเรียน ความมุ่งมั่นที่ผมเห็นกับการแลกด้วยความรู้ที่พวกเขาจะได้รับ เมื่อพวกเขาเห็นคุณค่าของการเรียน พวกเขาจะใส่ใจและไม่ทิ้งมันไป มนุษย์มักให้คุณค่าและใช้เวลากับสิ่งที่ตนหามาด้วยความยากลำบากเสมอ และเช่นเดียวกันหลายๆครั้งมนุษย์เองมักมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ได้มาอย่างง่ายดาย โดยเฉพาะโอกาสในการเรียนรู้ 02.19 pm. เราก็มาถึงทางแยกเข้าด่าน Phogsaly Laos  และอีกไม่กี่นาทีเราจะออกจากประเทศลาวเพื่อเข้าสู่ประเทศเวียดนาม การเดินทางผ่านไปแล้ว 7 ชั่วโมง ระหว่างสองข้างทางมีเรื่องราวเกิดขึ้นในความคิดมากมายจนไล่คว้าไว้ไม่หมด การเริ่มต้นความสัมพันธุ์เล็กๆเกิดขึ้นในกลุ่ม Backpacker ด้วยกัน ระหว่างพักทานอาหารกลางวันที่อุดมไชย การสอบถามเส้นทาง ทริปการเดินทาง ตอลดจนถึงโรงแรมที่พักเกิดขึ้น เมื่อทุกคนต่างคิดเหมือนกันคือ ไปหาเอาข้างหน้า ไม่มีการจองที่พักล่วงหน้า เพราะเราต่างรู้ดีว่า มีสถานที่ดีรอพวกเราอยู่เสมอ ชีวิตที่เดินตามแผนหลัก โดยปล่อยให้รายละเอียดเล็กๆนั้นเดินทางไปตามเวลาที่ถูกกำหนด ผมเชื่อแบบนั้น เพราะเดียนเบียนฟูก็มีชื่อเสียงระดับหนึ่ง เป็นเมืองท่องเที่ยว เพราะฉะนั้นที่พักย่อมมีอยู่ดาษดื่นในเราเลือกตามงบประมาณที่เราได้ตั้งเอาไว้ ปัญหาคือ เวลานี้ทั้งผมและPeter มีแต่เงินบาทกับเงินกีบบางส่วน เราไม่ได้แลกดอลล่าร์ไว้ แต่เชื่อว่าที่เวียดนามจะสามารถใช้เงินบาทไทยได้ เหมือนกับที่ผมเคยเดินทางเข้าเวียดนามกลางเมื่อหลายปีก่อน และอีกไม่กีชั่วโมงข้างหน้า บทเรียนบทใหม่กำลังจะเกิดขึ้นที่... เดียนเบียนฟู ประเทศเวียดนาม ตอนที่ผ่านมาและต่อไป "แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ; ไทย ลาว เวียดนาม"  ตอนที่1 ปาด แปด 8 ตอนที่ 2 : ไชยบุรี1 ลาว ตอนที่ 3 : ไชยบุรี2 ลาว  ตอนที่ 4 : หลวงพระบาง ลาว <<<< Now! here ตอนที่ 5 : เดียนเบียนฟู เวียดนาม ตอนที่ 6 : ซาปา1 เวียดนาม ตอนที่ 7 : ซาปา2 เวียดนาม ตอนที่ 8 : ซาปา3 เวียดนาม ตอนที่ 9 : ฮานอย 1 เวียดนาม ตอนที่ 10: ฮานอย 2 เวียดนาม ตอนที่ 11 : เหว้ เวียดนาม ตอนที่ 12 : เหว้-สวรรณเขตสู่ไทย   Create Date : 31 ธันวาคม 2557     Last Update : 14 มกราคม 2558 12:04:43 น. Counter : 2936 Pageviews.   0 comment Share Tweet

แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ ; ไทย ลาว เวียดนาม / ตอนที่ 3 : ไชยบุรี2 ลาว แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ : ไทย ลาว เวียดนาม ตอนที่ 3 : ไชยบุรี 2 ลาว ทางเลือกหลากหลายที่ถูกสร้างขึ้นยังคงเต็มอยู่ในหัวผม การสำรองทางเลือกไว้กรณีฉุกเฉินยังคงจำเป็นเพราะหนทางที่จะเดินต่อไปข้างหน้านั้นยังไม่ชัดเจน การเดินทางเพื่อให้ถึงจุดหมายในเส้นทางที่เราคิดว่าเป็นไปได้ และในที่สุดเราจะแสวงหาวิธีเพื่อกระทำสิ่งนั้นให้ถึงเป้าหมายตามที่ตั้งใจไว้ คุณปีเตอร์บอกว่า การเริ่มนับหนึ่งนั่นแสนสาหัสนัก แต่หลังจากนั้นทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวแทบไม่ทัน ผมเองก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้น การทบทวนสอบถามเส้นทางจากผู้รู้คร้งแล้วครั้งเล่า จากในอินเตอร์เนตบ้าง จากคนพื้นที่บ้าง จึงเกิดขึ้นซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ก่อนตัดสินใจ เมื่อมีสัญญาณส่งว่าเคยได้ยิน หรือเคยเห็น นั่นแปลว่ามันต้องเป็นไปได้ สำหรับผมเองก็ยังคงคิดและยังคงเดินตามเส้นทางนั้น เส้นทางที่ผมได้เลือกไว้ วันนี้ 10 .12.2014 ส.นิยม จะพาผมเข้าไปเวียงจันทร์ด้วยการขับรถไปส่ง ในขณะที่ผมพยายามมองหารถบัสประจำทางที่เคยเห็นแล่นผ่านตา จากไชยบุรีสู่หลวงพระบาง สำหรับข้อมูลที่ผมมีอยู่ตอนนี้ ซึ่งดูสับสนและแวะพักหลายแห่งมาก กว่าจะถึงเป้าหมายที่ซาปา แล้วย้อนกลับลงมาทางฮานอย สู่เหว้ เข้าดาหนัง ฮอยอัน  กลับมาที่เหว้และจากนั้นก็ออกที่ด่านลาวบาว สวรรณเขต และเข้าไทยที่มุกดาหาร นกสีน้ำเงินกำลังเดินทาง(ไม่มีอะไรแค่ชอบสีน้ำเงิน) 05.55 ส.นิยมมารับผมที่โรงแรมที่พักซึ่งมีให้เลือกอยู่หลายแห่งในราคาประมาณ 12 -30 USD สำหรับผม กำหนดไว้แล้วตั้งแต่ต้นทริปในราคา 8 - 15 USD  ไม่นานนักเราก็มาถึงบริเวณหน้าโรงเรียน ภาพในเมื่อ 6 ปีก่อนหายไปหมดแล้ว เมื่อก่อนผมเห็นภาพเด้กที่มอมแมมเดินทางมาโรงเรียนด้วยผมที่กระเซิง มาเดี๋ยวนี้ทุกคนใช้จักรยานเป็นพาหนะ ปั่นเรียงรายกันมาเป็นแถวเพื่อให้ถึงโรงเรียน เรียนกันจนถึง 11.00 am. เข้าเรียนอีกรอบ 02.00 pm. จนถึง 03.00 หรือ 04.00 pm. เวลาที่เป็นไปตามวิถีแห่งฝรั่งเศสที่เคยกำหนดไว้ เก็บภาพพร้อมคิดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับการศึกษาเรียนรู้เมื่อมีสิ่งเปรียบเทียบ ในประเทศไทยเองเด็กคงหอบกระเป๋าที่อัดไปด้วยหนังสือและการบ้านกันหลังแอ่น สมองคงถูกอัดเต็มไปด้วยการบ้าน รายงาน เรียนเสริม เรียนพิเศษ ความคิดคงวนเวียนอยู่กับการท่องจำในหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นก่อนหน้าการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบันมาเป็นสิบปี หากแต่การเรียนรู้ของผมแล้ว มันคือชีวิตและความเป็นอิสระภาพ วิชา คงเป้นการฝึกฝนทักษะ ความชำนาญให้ดีขึ้นในทุกวัน มันคงไม่ใช่การทำการบ้านหรือรายงานสิ่งเดิมๆที่ลอกต่อกันมาส่งครู  ที่บางครั้งไม่เคยเปิดอ่านด้วยซ้ำไป ไม่นานนักผมก็มาถึงตลาดของไชยบุรี ที่นี่ก็เปลี่ยนไปแล้วเช่นกันพื้นขรุขระ ในสภาพตลาดไม้เก่า ไม่มีอีกแล้ว แต่สำหรับสภาพความเป็นอยู่ของที่นี่ยังคงเหมือนเดิม ขนมบางอย่าง อย่างขนมไข่หงษ์ก็เหมือนบ้านเรา ทุกอย่างเหมือนกัน จะมีแปลกตาเพียงไม่กี่อย่าง เช่น ก้อนขนมปังแท่งยาว วัฒนธรรมความเป็นอยู่ที่ตกค้าง พ่อค้าแม่ค้ามากมายที่นี่ บ่งบอกถึงการจับจ่ายที่มากมายของที่นี่เหมือนกัน บางร้านของยังกองอยู่เต็ม บางร้านเตรียมตัวกลับบ้าน โดยเฉพาะอาหารเช้าอย่างเฝอ เราแวะกิกาแฟในตลาดของแม่ค้าหน้าตาหน้ารักที่ชื่อ ลินดา ที่ร้านของเธอมีกาแฟโบราณอย่างที่ขายกันในบ้านเรา เครื่องปรุงต่างๆที่วางอยู่บนโต๊ะมีไว้ปรุงรสเพิ่มเติมจากเฝอที่เธอขายอยู่ด้วย ของหลายๆอย่างล้วนมาจากประเทศไทย คงเพราะพวกเขาต่างยอมรับในคุณภาพของสินค้าไทยที่มีอยู่ เมื่อเดินรอบตลาดไปเรื่อยๆ จะเริ่มเห็นสินค้าบางอย่างที่แตกต่างไป หรือคล้ายคลึงกับบางพื้นที่ของประเทศไทย ผมเห็นเป็นเส้นหนาๆ ยาววางเรียงรายกัน บางสวนถูกนำบรรจุลงในถุงพลาสติกใสเป็นกอง มันคือหนังควาย ความสงสัยมีอยู่ไม่นาน เพราะเมื่อสมัยวัยเด็ก ภาพที่เลือนลางของผมจำได้ว่าที่บ้านยาย เคยเอามาย่างกินกันรอบกองไฟยามหน้าหนาว เมื่อความสงสัยเกิดขึ้นเกี่ยวกับรสชาติและวิธีการกิน ดาวแม่ก็เริ่มส่งแม่ค้าผู้หนึ่งเดินเข้ามาทักทายพร้อมกับส่งตัวอย่างเพื่อทดลองชิม เส้นยาวๆที่ผมเห็นวางอยู่ ถูกหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมแบบลูกเต๋า พร้อมส่งกินหอมที่รันจวนใจ นี่ไม่ใช่การส่งเสริมการขาย แต่พวกเธอกำลังจะกินข้าวกัน ความเป็นมิตรเกิดขึ้นเมื่อเธอพยายามชวนผมกินด้วยกัน และหยิบส่งก้อนสี่เหลี่ยมนั้นมาให้ผมเพื่อทดลองชิม "เค็มนิดๆ ไม่เหนียวอย่างที่คิด กรอบเหมือนเคี้ยวกระดูกอ่อน กินกับข้าวเหนียวกำลังดี" นี่คือความรู้สึกที่ผมได้รับ แต่ที่มากกว่านั้น คือรอยยิ้ม ผมกล่าวขอบคุณและเดินต่อไป ร้านทองที่ตั้งวางตั้งแต่ด้านหน้าหรือในซอกซอยเล็กๆในตลาด เป็นอีกส่วนที่ผมอดแปลกใจไม่ได้ หากประเทศไทยเปิดร้นทองแบบนี้ผมไม่อยากจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร้านทองเหล่านี้ พวกเขาตั้งวางขายทองคำกันเหมือนขนมทองม้วน ส.นิยมบอกว่า ชาวบ้านที่นี่หากมีเงินจะนิยมซื้อทองกันเก็บไว้ ภาพที่เห็น คงไม่ต้องพูดกันถึงเรื่อง อาชญากรรม การปล้น ฉกชิงวิ่งราว หรือสารพัด แปลกที่พื้นที่ที่แตกเพียงมีเขตแดนที่ถูกมุดปักกั้นไว้ ความเป็นอยู่เหมือนกัน วัฒนธรรมใกล้เคียงกัน แต่สภาพจิตใจและความไว้วางใจกลับต่างกัน หรือว่าเราเองต่างหากที่ตกอยู่ในกับดักของความโลภจนมองไม่เห็นความเป็นไปของชีวิต ส.นิยม พาผมตระเวนดูรอบเมืองที่มีประตูเมืองต้อนรับอยู่ ที่นี่ยังคงให้ความสำคัญของช้าง พวกเขาจะมีพิธีอาบน้ำช้างกันทุกปีเหมือนกับทางน้ำปาดในอดีต แต่ตอนนี้ที่ไชยบุรีแห่งนี้ยังคงมีอยู่ ในทุกปีช่วงเดือนเมษายนจะมีงานที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาที่นี่ พร้อมผู้สนับสนุนประเพณีเหล่านี้ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนท้องถิ่นและต่างทำธุรกิจกันที่นี่ รวมถึง ท้าวส.นิยม เพื่อนผมด้วย เมื่อเราวนกลับกันมาถึงที่ซุ้มหน้าโรงเรียน คุณอ้อยได้จัดข้าวต้มปลา ขนมปังบาเต๊ะ(บาเก็ต) ที่ไส้ในทำเป็นพิเศษ ด้วยหมูยอ ผักดองที่ไม่ทิ้งไว้นาน สูตรนี้ดองเพียงข้ามคืน หมูหยอง ผักสด เท่าที่ผมเห็น พร้อมกาแฟดำที่ถูกจัดวางคู่กันทำให้ผมอดหลงใหลอาหารมื้อเช้า(อีกรอบ)มื้อนี้จริงๆ ซึ่งหลังจากนี้พวกเราจะเดินทางกันไปต่อที่ หลวงพระบาง 10.55 เป็นเวลาที่พวกเราต้องออกจากไชยบุรี 11.55 เพียง 1 ชั่วโมงเราก็มาถึงที่นี่ สะพานข้ามแม่น้ำโขงไปสู่เขตหลวงพระบาง สะพานท่าเดื่อ - ปากขอน แม่น้ำโขงที่กั้นอยู่ทำให้การเดินทางจากไชยบุรีสู่หลวงพระบางเป็นเรื่องยาก เพราะต้องขึ้นโป๊ะข้ามแม่น้ำ แต่ตอนนี้สะพานถูกสร้างขึ้นจนเสร็จสมบูรณ์แล้ว จะเหลือเพียงถนนที่กำลังเร่งสร้างกันไปตลอดเส้นทาง 12.00 ความงามของที่นี่ ทำให้ผมอดที่จะลงเข้าชื่นชมไม่ได้ แม่น้ำที่กว้างใหญ่ที่หลายๆครั้งได้แบ่งแยกผู้คนออกจากความเชื่อ ความคิด วิถีชีวิตความเป็นอยู่ด้วยตัวของมนุษย์เอง ส.นิยมบอกว่า น้ำโขงด้านไชยบุรีนี้ถูกเรียกว่าลาวฝั่งไทย อีกด้านหนึ่งคือลาวฝั่งลาว สำหรับแม่น้ำเองยังคงไหลต่อไปเพื่อให้ทุกสิ่งที่มีชีวิตบนดาวดวงนี้ได้ใช้ประโยชน์เพื่อการดำรงอยู่กันอย่างเต็มที่ ความอ่อนน้อมของสายน้ำที่ไหลลงต่ำ ช่างงดงามจริงๆ สิ่งที่มีคุณค่าและมากด้วยประโยชน์มักอ่อนน้อมและนุ่มนวลเสมอ เมื่อข้ามสะพานมา จะเห็นช่องเขาที่ถูกเจาะเป็นร่องเพื่อให้รถผ่าน  และเมื่อมองลอดออกไปเราก็จะพบกับที่ราบแห่งใหม่ ผมยังเห็นเด็กนักเรียนเดินออกจากโรงเรียนอยู่ บ้างเดิน บ้างปั่นจักรยาน จักรยานแสนธรรมดาที่พวกเขาปั่นกันขึ้นเนินสูง ไม่มีเกียร์จักยานราคาเป็นหมื่น ไม่มีจักรยานราคาเป็นแสน ไม่มีรถรับนักเรียนส่งหรูหรา ไม่มีสถาบันกวดวิชาที่ใช้เพียงเพื่อสอบแล้วลืมมันไป มีเพียงความมุ่งมั่นและความตั้งใจที่พวกเขาในทุกพื้นที่ตอนนี้ ต่างให้ความสำคัญกับการเรียนรู้โดยไม่ย่อท้อ 01.26 เรามาถึงทางแยกแล้ว อีกเพียง 24 กม.เราจะถึงหลวงพระบาง มาถึงตรงนี้แล้ว หลายๆอย่างง่ายกว่าที่คิดไว้มาก แผนสำรองหลายๆแผนถูกวางพับเก็บไว้ ความจริงในตอนนี้คือ ไม่มีสิ่งไหนอยู่ในแผนเลย นอกจากจุดหมาย  อีกเพียงไม่กี่อึดใจเราจะถึงจุดหมายเล็กๆน้นที่วางไว้แล้ว การเดินทางถึงจุดหมายแต่ละจุดที่แยกย่อยวางไว้ สร้างความชุ่มชื่นใจได้ดีทีเดียว ถึงแม้ตอนนี้เรายังไม่มีใครรู้ถึงวิธีการที่จะข้ามไปยังเวียดนาม ยังไม่รู้เหตุการณ์ข้างหน้าที่เดียนเบียนฟู ก่อนถึงซาปา หลังจากนี้ ผมจะไม่มีใครที่รู้จักอีกแล้ว เหมือนเพื่อนๆจากน้ำปาด หรือส.นิยมจากฝั่งลาว การเดินทางที่มุ่งไปข้างหน้า ยังคงมีเรื่องราวใหม่ที่จะเกิดขึ้นต่อไป คุณปีเตอร์เคยถามผมว่ามีเพื่อนอยู่ที่เวียดนามหรือเปล่า ผมตอบว่าตอนนี้ยังไม่มีที่เวียดนามเหนือ แต่ผมเชื่อว่า เพื่อนใหม่ของผมจะรออยู่ที่นั่น ผมเชื่อแบบนั้น กล่องของขวัญใบใหม่ถูกวางไว้อยู่ที่นั่น รอเพียงเราเดินเข้าไปเปิดมันเท่านั้นเอง อีกไม่กี่นาทีจะถึงหลวงพระบางแล้ว ตอนที่ผ่านมาและต่อไป "แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ; ไทย ลาว เวียดนาม"  ตอนที่1 ปาด แปด 8 ตอนที่ 2 : ไชยบุรี1 ลาว ตอนที่ 3 : ไชยบุรี2 ลาว <<<< Now! here ตอนที่ 4 : หลวงพระบาง ลาว ตอนที่ 5 : เดียนเบียนฟู เวียดนาม ตอนที่ 6 : ซาปา1 เวียดนาม ตอนที่ 7 : ซาปา2 เวียดนาม ตอนที่ 8 : ซาปา3 เวียดนาม ตอนที่ 9 : ฮานอย 1 เวียดนาม ตอนที่ 10: ฮานอย 2 เวียดนาม ตอนที่ 11 : เหว้ เวียดนาม ตอนที่ 12 : เหว้-สวรรณเขตสู่ไทย   Create Date : 25 ธันวาคม 2557     Last Update : 14 มกราคม 2558 12:04:16 น. Counter : 2061 Pageviews.   0 comment Share Tweet

แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ ; ไทย ลาว เวียดนาม / ตอนที่ 2 : ไชยบุรี1 ลาว แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ : ไทย ลาว เวียดนาม ตอนที่ 2 : ไชยบุรี 1 ลาว เมื่อการขยับตัวเริ่มขึ้น กล่องของขวัญที่มีอยู่มากมายถูกทะยอยเปิดออกในแต่ละวัน ในขณะที่เลข 8 จากน้ำปาดยังคงติดตามผมมาเรื่อยๆให้ได้สงสัยเล่นๆ เราก็เดินทางมาถึงด่านภูดู่ จังหวัดอุตรดิตถ์ ตามเวลาที่กำหนดไว้และถูกขยับไปมาจนถึง 12.00 pm. ยังมีเวลาเหลือพอที่จะแวะชมความงามของเนินเขาลูกเล็กๆระหว่างเส้นทาง ก่อนที่จะเข้ากรอกบัตรขาออกจากประเทศไทย พิธีการไม่มอะไรมากมาย เพียงไม่กี่นาทีก็เสร็จเรียบร้อยอย่างง่ายดาย เราใช้พลาสปอร์ตไทยที่สามารถอยู่ลาวได้ 30 วัน เวียดนามได้อีก 30 วัน น่าเสียดายที่ต่างชาติยังไม่สามรถข้ามแดนที่นี่ได้ ดีที่คุณปีเตอร์มี 3 สัญชาติ จึงใช้พลาสปอร์ตไทยได้โดยไม่ต้องเสียค่าวีซ่าและข้ามด่านนี้ได้ เรายังเหลือเวลามากพอที่จะรอเพื่อนที่จะมารับจากไชยบุรี ซึ่งไกลจากชายแดนประมาณ 190 กม. เพื่อนชาวลาวที่พร้อมรับเพื่อนชาวไทยด้วยใจ เขาขับรถกว่า 190 กม.เพื่อมารับผมที่หน้าด่าน จริงๆแล้วหากเราจะเดินทางเข้าไปยังปากลายในตอนเช้าที่มีรถเข้ามากมาย หรือไม่หากเหมาเข้าไปก็ได้ในราคา 300-500 บาท  จากภูดู่ถึงปากลายด้วยระยะทางเพียง 36 กม. ก็สามารถหารถประจำทางไปที่ไชยบุรีได้เลย หากจะเหมารถจากด่านภูดู่ข้ามไปไชยบุรีเลยก็ได้ด้วยค่าใช่จ่ายประมาณ 2,000 บาท หรือหากใครมีรถที่ไม่ติดไฟแนนท์ก็ขับข้ามไปได้ถึงหลวงพระบางเลยทีเดียว ด่านภูดู่เพิ่งเปิดเป็นด่านถาวรเมื่อวันที่ 19.11.2013 นี่เอง ก่อนหน้าที่ผมเคยมาที่นี่ยังเป็นด่านชั่วคราวการเดินทางไปไชยบุรีต้องใช้ความสามารถพอสมควร เพราะเส้นทางนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นที่หนาอยู่หลายนิ้ว เส้นทางถูกน้ำป่าพังซัดเป็นช่วงๆ ปากลายทางเป็นลูกรังและฝุ่นละเอียดสีขาวที่เกาะอยู่ริมขอบถนน บ้านที่อยู่ข้างทางล้วนขาวโพลนจากฝุ่น การขอข้ามแดนต้องขออนุมัติจากทางอำเภอเพื่อทำหนังสือแจ้งไปทางจ้าวแขวงของลาว โดยยังไม่สามารถใช้พลาสปอร์ตได้ ซึ่งนั่นเป็นเวลากว่า 5 ปีมาแล้ว ตอนนี้ที่ด่านแห่งนี้ในทุกวันเสาร์จะมีการค้าขายระหว่างชาวลาวกับไทยที่นี่ เสียงเพลงปลุกใจ เมื่อครั้งที่ผมเคยฟังตั้งแต่เด็กๆแว่วดังขึ้นเรื่อยๆ หลายครั้งการที่เรามัวเหม่อลอยคิดถึงเรื่องราวในอดีตหรืออนาคตทำให้เราลืมว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ในปัจจุบัน ณ วันที่ผมนั่งรอเพื่อนที่ด่านอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยไปหมดแล้ว AEC เริ่มสะกิดหลังผมมานิดๆว่า หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ระหว่างเขตแดนของเราที่ถูกตีรั้วกั้นไว้จากฝรั่งเศสเมื่อในอดีต ในที่สุดรถนิสันกระบะตอนเดียวก็ขับเข้ามาจอดบริเวณด่านขาเข้าพร้อมเพลงปลุกใจที่เริ่มเบาเสียงลง ท้าวส.นิยม เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมเห็นผ่านใบหน้าของเขามาตลอดทุกครั้งที่เจอกัน การทักทายกันเป็นไปอย่างสั้นๆรวบรัด เพราะมีเวลาอีกมากมายที่จะคุยกันบนรถและอีกไม่รู้กี่วันที่ผมจะอยู่ที่นี่ พวกเราโยนเป้ไว้ที่กระบะท้าย เริ่มเดินทางเข้าสู่ปากลายเพื่อหาอาหารกลางวันกินกันที่นั่น ในตอนนี้ไม่มีฝุ่นให้เห็นอีกแล้ว ถนนดินอัดหายไป ซอกเขาที่ถูกหินหล่นกองทับในอดีตไร้วี่แววของหินก้อนใหญ่ที่เคยเห็น ระหว่าทางนั้นถูกปาดให้ราบเรียบลื่นไหล ในขณะที่ท้องฟ้าก็ยังใสไร้การบดบังจากสิ่งปลูกสร้างของมมนุษย์ ไม่นานนักเราก็สลับเลนส์เข้าขับเลนส์ขวา ก่อนถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองด่านผาแก้วของ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว เพียงไม่กี่ปีจากจุดผ่านแดนที่ด่านผาแก้วของทางลาวยังเป็นที่ทำการ 4 เหลี่ยมเล็กๆ กั้นถนนเข้าเขตด้วยท่อนไม้ เจ้าหน้าที่ต้องพักอยู่ในบ้านพักที่เป็นกระต๊อบมุงหลังคาด้วยหญ้าคา ในครั้งนั้นผมต้องรีบเก็บกล้องเพราะไม่รู้ว่าเขาจะกำหนดหรือตั้งกฏเกณฑ์อะไรไว้บ้าง มาถึงตอนนี้กลายเป็นอาคารใหญ่ ที่ถึงแม้ยังไม่มีผู้คนเดินทางผ่านกันคึกคัก แต่ในอนาคตคงแตกต่างไปจากที่เราเห็นในตอนนี้แน่นอน เราจอดรถไว้ด้านหน้าที่จอดรถอาคารตรวจคนเข้าเมืองของลาว หลังจากผ่านการฉีดน้ำไปที่ล้อด้วยราคา 20,000 กีบ ด้วยอัตราแลกเปลี่ยนอยู่ที่ 240-250 k/1B พิธีการไม่มีอะไรมาก แค่ขอบัตรขาเข้ามากรอก จากนั้นก็ยื่นพลาสปอร์ต ที่สำคัญบัตรขาออกที่ถูกฉีกแบ่งครึ่งไว้อย่าให้หายเป็นอันขาด ชั่วโมงครึ่งกับทิวทัศน์สองข้างทางจนถึงปากลาย เนินเขาไม่ใหญ่มาซ้อนสลับกันไปมาทำให้ผมลืมหลายๆเรื่องราวในอดีตไปสนิท ส.นิยมพาแวะกินอาหารกลางวันซึ่งเป็นมื้อแรกของลาวที่นี่ ตอนนี้ปากลายเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีถนนฝุ่นสีแดง ไม่มีรั้วกั้นไม้ไผ่ บ้านไม้ทะยอยหายหน้าไปจากสองข้างทาง ที่ปากลายแห่งนี้เราสามารถนั่งรถโดยสารต่อไปได้ที่ไชยบุรี หลวงพระบาง วังเวียง หรือเวียงจันทร์ก็ได้ หลังจากที่มีชาวต่างขาติเดินทำกน้างงๆอยู่หน้าร้านที่ผมกำลังกินข้าวอยู่ เขากำลังเผชิญสับสนและหาทางออกให้กับอาหารและการเดินทางของเขาด้วยภาษามือและภาษาอังกฤษซึ่งที่นี่ยังไม่มีใครเข้าใจ ในที่สุดพวกเราต้องช่วยกันสื่อสารถึงการกินมังสวิรัตของชายผู้นี้ที่ชื่อ Roland  ไม่นานนักเราก็นั่งกินข้าวร่วมกัน Roland ได้ข้าวผัดผักตามใจปรารถณา สำหรับพวกเรานั่งจิ้มข้าวเหนียวกับซุปและหมูย่าง บ่ายสามกว่า ตอนนี้รถโดยสารที่จะไปเวียงจันทร์หมดไปแล้ว พวกเราคุยกันถึงเรื่องที่พักของ Roland ซึ่งราคาที่เหมาะเจาะ ก็คงอยู่ที่ 8-10 US ไม่เกินกว่านั้นสำหรับ BackPacker อย่างเรา ที่สำคัญเขาทำงานศิลปะเหมือนกัน ตอนนี้ Roland กลายเป็นพวกเราไปแล้ว ผมนั่งคุยกับ Roland ในกระบะหลัง ในขณะที่สอบถามเจ้าของร้านข้าวจนได้ที่พักในราคาที่พอใจ เมื่อถึงที่พักในระยะทางที่ไม่ไกลมากนัก สภาพห้องหลอนพอดูแต่ก็พักเพื่อรอเดินทางได้อย่างสบาย Roland ได้ห้องพักหมายเลย 11 ในเกรสเฮาส์บริเวณนั้น 1 กม. และในตอนนี้เลข 11 กลับมาหาผมอีกครั้งหลังจากที่ออกจากบ้านเพื่อนเริ่มต้นทริปตอน 11:11 am. Roland ชอบที่ไทยมากเขามาฝึกสมาธิที่จังหวัดเลย ไม่มีวัด ไม่มีพระ มีเพียงธรรมชาติและสมาธิที่เขาจะทำความรู้จักกับตัวเอง เขาเป็นคน switzerland ที่ดั้นด้นมาเมืองไทยเพื่อสร้างงานศิลปะ  เราโชว์ผลงานแลกกันดูในสมาร์โฟนที่เน่าพอๆกัน และวันหนึ่งคงมีโอกาสได้ทำงานร่วมกัน ความบังเอิญที่สวยงาม กล่องของขวัญที่ถูกตั้งไว้ เพียงก้าวข้ามเขตแดนมาแค่ 2 ชั่วโมง อย่างน้อยก็เจอคนที่มีความคิดใกล้เคียงกัน เพื่อพิสูจน์บางสิ่งว่า เราไม่ได้จมอยู่กับความคิดของเราเพียงลำพัง เพื่อนร่วมทางที่พบโดยบังเอิญผ่านไปแล้ว เขายังคงมุ่งหน้าสู่เป้าหมายของเขาต่อไป ผมเองก็กำลังมุ่งสู่เป้าหมายของผม จุดตัดระหว่างเส้นทางทำให้เราได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน ทำให้การพิสูจน์ความเชื่อที่ไม่ได้เป็นอุปทานหมู่ของเราชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางเข้าไชยบุรี มีของป่าวางขายอยู่ข้างทาง ทั้งกระรอก พืชพักต่างๆ ตลอดจนถึงแมลงที่อยู่ในไม้ไผ่ ส.นิยมบอกว่า เขากันกันเป็นๆแบบนี้แหละกลิ่นของมันจะหอมหวลเพราะความสดนี่แหละ สำหรับผมตอนนี้เป็นมังสวิรัตขั่วคราวไปกับ Roland เมื่อกี้ไปแล้ว ในที่สุดเราก็เดินทางมาถึง ไชยบุรี พรอมกับดวงอาทิตย์ที่มุดตัวหลบหายไป กว่า 5 ชั่วโมง ที่เราเดินทางมาถึงที่นี่ ซึ่งจริงๆแล้วคงใช้เวลาไม่มากหรอก  หากหักเวลาบริเวณด่าน พักกินข้าว และพักดูของป่า คงใช้เวลาประมาณ3 ชั่วโมง ส.นิยมแวะพามาที่ร้านของแฟนที่หน้าโรงเรียน พร้อมต้อนรับด้วยส้มตำแสนอร่อย น้ำโยเกริต์ปั่น ขนมปังปาเต๊ะ(หรือบาร์เก็ต) ด้านหน้าซุ้มผมสังเกตุเห็นโต๊ะเล็กๆมีโคมไฟไว้บนนั้นมาตลอดเส้นทาง มันคือโต๊ะขายหวยนี่เอง ผมไม่รอช้าเพราะมีเลขประจำใจอยู่แล้ว  จัดไปเต็มๆ 888 สำหรับคุณปีเตอร์จัดไปด้วยเลข 48 อีกไม่นานเราคงรู้กันด้วยเงินไทย 80 บาท บางทีเราอาจจะโชคดีได้เงินจากทางการของลาวมาใช้กันในทริปนี้ก็ได้ ความหวังของมนุษย์เกิดได้ทุกสถานที่บนจักรวาลนี้จริงๆ 7.00 pm. พวกเรานั่งรอลุ้นที่โทรศัพท์ของ ท้าวส.นิยม ไม่นานนักข้อความก็ถูกส่งมา เลขที่ออก 706 อดแหลกกก... คืนแรกของที่นี่ หลังจากอาหารเย็นกันเรียบร้อย เรานั่งที่ร้านคล้ายๆกับร้านเพลงเพื่อชีวิตในประเทศไทย ผมจบ Order ด้วยน้ำหนึ่งขวด หลังชื่นชมบรรยากาศที่แทบแยกกันไม่ออกระหว่างลาวกับไทย ไม่นานนักก็พามีอีกจุดที่เรียกว่า ตลาดมืด แห่งไชยบุรีซึ่งเป็นที่นิยมของคนที่นี้สำหรับนั่งดื่มกินกันริมแม่น้ำ บรรยากาศที่โต๊ะเก้าอี้ และร้านค้าตั้งเรียงรายกันเป็นแถวเหมือนนั่งริมชายหาด หนุ่มสาวมักพากันมาหาอะไรกินกันยามดึกที่นี่ นั่นดิ๊! อะไร? เมือนั่งสัมผัสกับอากาศที่เย็นได้ที่ พร้อมชมบรรยากาศที่ทั้งดีและชวนเสียวไปพร้อมๆกันสักพัก  เราเริ่มวางแผนกันคร่าวๆสำหรับการเริ่มต้นวันใหม่ด้วยบริเวณหน้าโรงเรียนมัธยม ตลาด และบริเวณรอบๆเมืองของไชยบุรี พร้อมร้านกาแฟผู้สาวลาว สดสวย แสนอร่อย ในตลาดสดที่ ส.นิยม ภูมิใจนำเสนอ สำหรับผมในเวลานี้ ภาพของไชยบุรีเมื่อ 5-6 ปีที่แล้วหายไปแล้ว ความเงียบงันและมีเพียงร้านค้าในตลาดเพียงไม่กี่ร้านหายไป ตลาดที่ผมเคยเดินในตอนนี้ไม่รู้จะเปลี่ยนไปอย่างไร? การกินอยู่เขาเป็นแบบไหน? ถนนขุรขระในตลาดจะยังมีอยู่มั้ย? ผู้คนจะจ้องมอง หรือทักทายกันอยู่เหมือนในตอนนั้นหรือเปล่า? สารพัดคำถามถูกสร้างขึ้นเพื่อรอการค้นหา อากาศที่เย็นถูกลมพัดโชยเข้ามาหาพร้อมน้ำค้างที่ลงหนักขึ้น ผมเข้าพักโรงแรมที่กำลังสร้างใหม่ในเวลานั้นซึ่งผมยังไม่มีโอกาสเข้าพักเพราะยังไม่เสร็จ มาถึงวันนี้โรงแรมนี้กลายเป็นโรงแรมหลังเก่าของที่นี่ไปแล้ว แต่ด้วยราคา 400 บาททำให้ผมและคุณปีเตอร์เลือกพักที่นี่  เพราะสำหรับงบประมาณต่อคนแล้วมันคือ 200 บาท เอาไว้พรุ่งนี้ตอนเช้าทุกคำถามท่ถูกตั้งไว้คงได้สะสางจนเสร็จ บางคำถามถูกสะสมค้างมาจากน้ำปาด แม้ไม่รู้ว่าคำตอบจะสมบูรณ์หรือไม่ แต่นั้นคือการเปิดโลกเรียนรู้สู่มุมมองใหม่ สำหรับพื้นที่ ที่ในครั้งหนึ่งของช่วงเวลาเคยมีเรื่องราวเกี่ยวของกัน วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ ภาษาของคนที่นี่ ผมคุ้นชินเหมือนที่น้ำปาดที่เพิ่งผ่านมาเมื่อคืน บางคนอาจเห็นจนชินตา บางเรื่องราวถูกกล่าวขานเล่าต่อกันมา  บางเรื่องราวอาจกำลังถูกคนพบขึ้นใหม่ ผมเชื่อว่าว่า เราทุกคนมองเห็นไม่เหมือนกันทั้งหมดในภาพเดียวกันหรอก เพราะเราต่างมีพื้นฐานความคิด ประสบการณ์และจินตนาการที่ต่างกัน แต่เมื่อเราเปิดกว้างนำเอาทุกมุมมองมาประกอบกันเราจะได้สิ่งที่งดงามเกิดขึ้นในทุกมุมมอง อีกไม่นานคงได้รู้กัน ตอนที่ผ่านมาและต่อไป "แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ; ไทย ลาว เวียดนาม"  ตอนที่1 ปาด แปด 8 ตอนที่ 2 : ไชยบุรี1 ลาว <<<< Now! here ตอนที่ 3 : ไชยบุรี2 ลาว ตอนที่ 4 : หลวงพระบาง ลาว ตอนที่ 5 : เดียนเบียนฟู เวียดนาม ตอนที่ 6 : ซาปา1 เวียดนาม ตอนที่ 7 : ซาปา2 เวียดนาม ตอนที่ 8 : ซาปา3 เวียดนาม ตอนที่ 9 : ฮานอย 1 เวียดนาม ตอนที่ 10: ฮานอย 2 เวียดนาม ตอนที่ 11 : เหว้ เวียดนาม ตอนที่ 12 : เหว้-สวรรณเขตสู่ไทย   Create Date : 25 ธันวาคม 2557     Last Update : 14 มกราคม 2558 12:03:22 น. Counter : 3148 Pageviews.   2 comment Share Tweet

แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ ; ไทย ลาว เวียดนาม / ตอนที่ 1 ปาด แปด 8 แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ ; ไทย ลาว เวียดนาม ตอนที่ 1 ปาด แปด 8 อยากไปให้ครบทุกสี อย่างน้อยก็ทำให้เต็มที่เท่ากับเวลาที่มี ผมคิดแบบนั้น !! คามคิดขยับตัวเริ่มขึ้น เมื่อผมอยากลองเข้าด่านชายแดนใหม่ที่ยังไม่เปิดเป็นด่านสากล ด่านภูดู่ จังหวัดอุตรดิตถ์ เมื่อการตัดสินใจพิสูนจน์เส้นทางใหม่ในรอยหยักของสมองผมก่อตัว การวางแผนขีดเส้นทางเดินแห่งการเดินทางก็เริ่มขึ้น เส้นทางคร่าวๆถูกกำหนดขึ้นก่อนการเดินทางประมาณ 3 เดือน งบประมาณที่มีถูกจำกัดไว้ เพื่อการใช้อย่างคุ้มค่ามากที่สุด เป้ใบขนาดกลางกับระยะเวลา 15- 20 วันถูกตั้งไว้แบบหลวมๆ ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จริงๆแล้วในทุกๆวันใหม่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน เพราะฉะนั้นการกำหนดทุกอย่างไว้ในมือ คงเหมือนกับการถือรีโมตไว้บังคับทุกอย่างให้ตามใจตน บังคับลม บังคับคน บังคับทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว หากการเดินทางเหมือนกับการเดินเรือ คงเพียงแค่ปรับใบเรือ ให้ลมช่วยส่งแรงดัน คงไม่ใช่บังคับลมให้เป่าใบเรือให้เรือแล่นไปยังทิศทางที่เราต้องการ 06/12/2014 11:11 am.  คือเวลาที่ออกมารอรถโดยสารคันแรก การเดินทางของผมเกิดขึ้นพร้อมๆกับการเดินทางขยับตำแหน่งของดาวเสาร์ ที่สารพัดหมอดูบอกให้คนกราบไหว้ สำหรับผมคงไม่เกี่ยวกันเพราะผมมีแผนที่การเดินทาง สำหรับเส้นทางในชีวิตของผม นั่นคือการเริ่มต้นของการออกเดินทางครั้งนี้ ซึ่งตามเส้นทางแล้วผมต้องเริ่มต้นที่อุตรดิตถ์ ผมนัดกับผู้ร่วมเดินทางครั้งนี้ไว้อีกคน คือ คุณปีเตอร์ ผู้ซึ่งเป็นอดีตนักกีฬา 3 สัญชาติ ไทย ออสเตเรีย และอเมริกาไว้ กับการแบกเป้ตะลุยในทริปนี้ เราคุยกันก่อนหน้านี้มาครึ่งปีสำหรับการเดินทางไปไหนสักที่ เพื่อเพิ่มความรู้สึกที่ใหม่สำหรับมุมมองและความคิด อาจเป็นที่ที่เคยไป เคยได้ยิน เคยผ่านตา ที่ไหนก็ได้บนดาวดวงนี้ การตกลงล่วงหน้าโดยที่เราไม่อาจรู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้น ทำให้ "ต้นทุนของการรักษาคำพูดนั้นสูง แต่ให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่าและทรงพลัง" การบริหารจัดการทุกปัญหาที่รุมรอบตัวเพื่อรักษาข้อตกลงนั้นไว้ คงต้องใช้ความตั้งใจจริงสำหรับการจัดการ ไม่อย่างนั้น สารพัดสาเหตุของความผิดพลาด หรือข้อแก้ตัวต่างๆจะเกิดขึ้นเพียงเพราะเราทำไม่ได้ การเดินทางจึงเกิดและเริ่มต้นขึ้น  เราต่างรู้ดีว่าเราต่างต้องแลกเวลาที่เตรียมกันไว้นี้มาด้วยอะไรบ้าง การเดินทาง 2 คนทำให้ค่าใช้จ่ายเราลดลงครึ่งหนึ่ง ทั้งค่าที่พัก ค่าทริปที่จำเป็นต้องใช้รถ ปรึกษาแก้ไขปัญหาและโอกาสที่เกิดขึ้นข้างหน้า สำหรับผม บอกกับตัวเองที่ทุกคนรอบข้างว่า "ชีวิตตอนนี้เหมือนรอแกะห่อของขวัญ ทึ่เราไม่รู้ว่่ในนั้นมีอะไรอยู่บ้าง ..ลุ้นๆไปกับทุกวัน สำหรับการเดินทางที่มีเป้าหมาย สิ่งสำคัญคือผมได้เริ่มแล้ว เรื่องราว ระหว่างเส้นทางทึ่กำลังจะเดินย่องเข้ามา คือของขวัญชิันพิเศษที่ผมต้องเปิดมันด้วยตัวเอง" "แวะน้ำปาดก่อนดิ๊!" เสียงของเพื่อนผมที่อยู่ที่นั่นบอกตามคลื่นสัญาณของโทรศัพท์ หลังจากที่ผมโทรไปปรึกษาเรื่องการข้ามแดนที่ด่านภูดู่ ความลงตัวที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ  ทำให้ผมกับปีเตอร์ได้ติดรถของเพื่อนผมมาที่น้ำปาดก่อนข้ามแดน เราคุยกันมาตลอดเส้นทางล้อที่หมุนขับเคลื่อนตัวเราผ่านเส้นทางอุตรดิตถ์-น้ำพี้  ซึ่งเป็นบ่อเหล็กกล้าที่ใช้สำหรับกษัตริย์และนักรบในอดีตขนาดใหญ่ เขยิบเข้าใกล้มาอีกหน่อยแล้ว ทึ่นี่น่าสนใจมากเลข8ที่คอยสะกิดอยู่ในหัวและผ่านตามาตลอดเส้นทาง หลังจากพักห้อง1208 เมื่อคืน ผมเห็นป้ายแว๊ปๆว่า อีก 80 กม.จะถึง น้ำปาด พบข้อมูลทึ่น่าสนใจว่าต้นสักนี้มึอายุ1,518ปี ซึ่งเมืองน้ำปาดเองก็จะมึอายุครบ118ปึ เลขแปดที่แอบสะกดรอยตามมาเรื่อยๆกำลังจะบอกถึงอะไรกันแน่? น้ำปาดเมืองที่มีเรื่องน่าสนใจมากมาย โดยเฉพาะของดี 8 อย่างที่นั่น จุดแวะพักก่อนข้ามด่านน่าสนใจจนผมตัองหยุดแวะพักที่นี่เพิ่มขึ้นอีกคืน เราตัดสินใจเลื่อนทริปข้ามแดนในวันที่ 8 เพื่อพักน้ำปาด และเปลี่ยนข้ามแดนเข้าลาวในวันที่ 9 ในตอนเช้าเมื่อด่านเปิด เมื่อเข้าถึงน้ำปาด ปลัดด่อน ปลัดหนุ่มไฟแรงแห่งเมืองน้ำปาดเตรียมอาหารพื้นเมืองของที่นั่นไว้ให้เราลองชิม พร้อมขับรถพาดูเรื่องราวของที่น้ำปาดแห่งนี้ พร้อมหาที่พักที่มีให้เลือกอยู่มากมาย ราคา ตั้งแต่ 350-400 บาท ระหว่างเส้นทางในหมู่บ้าน  ผมเห็นภาพพระบรมฉายาลักษณ์ ติดไว้หน้าบ้านแทบทุกหลัง ติดไว้เพื่อชื่นชมพระบารมี และใช้ชีวิตกันตามพระราชดำรัส พวกเขาอยู่อย่างพอเพียง โดยที่มีบ้านบางหลังได้ใช้ชีวิตแบบนี้ด้วยการปลูกผัก เลี้ยงปลา พอกิน พอขาย อยู่อย่างง่ายดาย ที่ผมเห็น ไม่ได้เป็นความหรูหราที่หลายๆคนเรียกว่าความสุข แต่มันคือรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และชีวิตครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุขของคนที่นี่ ปลัดด่อนกับคุณหนุ่มผู้ร่วมอุดมการณ์รักน้ำปาดขับรถพาพวกผมวนไปรอบๆหมู่บ้าน ผ่านวัด ผ่านทุ่งนาที่มองเห็นเนินเขาสลับกันไปมา บางแห่งทำเป็นขั้นบันได แต่ผืนนาตอนนี้บางส่วนเป็นสีดำเพราะเกิดจากการเผาฟางข้าว สลับกับแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆมุดก้อนกลมๆนั้นลง ทำให้ผมนึกถึงจักรยานที่จอดคาอยู่ที่บ้าน อยากหาโอกาสมาปั่นเล่นที่นี่จัง แต่คงฝากไว้ก่อนกับทริปที่ยังต้องเดินทางไปอีกหลายแห่งครั้งนี้ ก่อนที่พรุ่งนี้จะออกตะลุยสำรวจมหัศจรรย์แห่งเลข8ที่นึ่ อาหารพื้นเมืองถูกจัดไว้เต็มที่ ทั้งขาวจี่ ผักเสี้ยน  ปลาย่าง เนื้อย่างจากในตลาด พวกเราช่วยกันก่อไฟจัดการกับวัตถุดิบทั้งหมดที่มีอยู่ เพื่อทดลองชิมในคืนนี้ พระจัทร์ดวงกลมลอยเด่นอยู่กลางฟ้าที่ใสไร้หมอกควัน ดวงดาวลอยเกลื่อนที่นี่ พร้อมๆกับเสียงพูดคุยถึงดินแดนแห่งนี้ เมืองน้ำปาด เรื่องราวประวัติศาตร์ เรื่องเล่า ตำนาน ความเชื่อ ประเพณี วัฒนธรรม ภาษาของชาวล้านช้างสำเนียงหลวงพระบาง บรรยากาศ จักรยาน ธรรมชาติอย่างภูสอยดาวที่อยู่ใกล้เพียง 80 กม. เราคุยกันถึง"แปด"ที่เป็นตัวอักษร "แปด"ถ้าเป็นกริยาของภาษาถิ่นที่นี่ หมายถึงการสัมผัส การปาดให้เรียบ เกลี่ยให้เสมอ การสนทนาเลื่อนไหลผ่านไปพร้อมๆกับสายลมและกาลเวลาไปอย่างรวดเร็ว ตลาดตอนเช้าวันจันทร์ซึ่งพวกเรารอคอยที่จะเห็นของพื้นเมืองในเช้ารุ่งขึ้นกำลังรอเราอยู่  10.40 pm - ผมขอตัวกลับที่พักเพราะพลังงานในตัวเริ่มใกล้หมด การนอนหลับเพื่อชาร์ตพลังงานให้เต็มที่จะทำให้เรามองเห็นมุมมองต่างๆได้หลายมุมมากขึ้น 8-12-2014 / 05.55 -  ผมขับรถจิ๊ปที่ปลัดด่อนให้ไว้ขับมาถึงที่นัดหมาย เช้านี้พวกเราจะไปดูตลาดที่นี่กันว่าคนน้ำปาดเขาอยู่กันอย่างไร ในตลาดมีสินค้าพื้นบ้าน ผักป่า ของป่า บางอย่างที่เห็นวางขายเหมือนของที่ระลึกอย่างปอกมีดที่ทำจากไม้ไผ่ก็ถูกนำไปใช้จริง มีพริก ปลาร้า ปลาเขื่อน กระเทียม เครื่องจักสาน ณ ตลาดถนนหน้าที่ว่าการอำเภอน้ำปาด ผู้คนมากมายพูดภาษาน้ำปาดในบรรยากาศที่เป็นกันเอง พวกเขาดูเหมือนรู้จักกันดีทั้งคนขายและคนซื้อที่ดูเหมือนเป็นการนัดพบกันประจำสัปดาห์ ทราบภายหลังคือคนที่มาซื้อบ้านจะอยู่ไกลเข้าไปในป่า พวกเขาต้องออกมาซื้อสินค้าที่นี่เพื่อสำรองประจำสัปดาห์เมื่อเข้าไปอยู่พื้นที่ภายนนั้น บางรายก็ใช้เป็นเสบียงสำหรับการเดินทางเข้าป่าเพื่อหาของป่ามาขาย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกชิ้นที่ทำเองจากคนในพื้นที่ เพราะปกติจะเห็นตามแหล่งผลิตที่เมืองใหญ่  ต่อจากนั้นแม่ค้า พ่อค้าก็รับมาขายกันตามระบบโรงงาน จากการสอบถาม คุณ เล็ก บอกว่าไม่อยากกินลูกชิ้นที่อื่นเพราะไม่รู้ว่าผสมอะไรบ้าง แต่ของที่เขาทำเองเขารู้ว่าของเขามาจากเนื้อ มาจากหมู แบบกัดได้เต็มๆคำ พร้อมยื่นมาให้ผมชิมพร้อมกับน้ำจิ้มสูตรพิเศษที่อุ่นอยู่ตลอดเวลา หลังจากกัดไปหนึ่งคำ ผมรับรู้ถึงรสชาติได้ตั้งแต่ปลายลิ้น "ลูกชิ้นป้ายแดง" ของนายเล็ก ในช่วงสายผมได้มีโอกาสขับรถไปรอบๆตัวหมู่บ้าน เรื่องราวของความเป็นอยู่แบบเก่า ความเป็นไปในแบบสมัยใหม่  การพัฒนาการตามการขับเคลื่อนของสังคม จนถึงความเชื่อและความศรัทธาที่มีมานานของผู้คนที่นี่ พระยาปาด หรือ พญาปาด เป็นสิ่งที่ถูกตั้งคำถามขึ้นมาว่ามีที่มาหรือความเป็นมาอย่างไร? ความคิดถูกแยกไปหลายส่วนตามความเชื่อทางตำนานเรื่องเล่า พงศาวดาร การเกี่ยวเนื่องกันระหว่างเหตุการณ์ครั้งกรุงธนบุรี ระหว่างพระเจ้าตากสิน พระยาพิชัยดาบหัก  เรื่องของ"พระยา"ที่เป็นยศตำแหน่ง ไปจนถึง"พญา"หมายถึงผู้เป็นใหญ่หรือผู้เป็นหัวหน้า จนถึงความศรัทธาต่อผู้นำทางชนเผ่าสู่การอพยพเข้ามาถึงเขตแดนที่ครั้งหนึ่งยังไม่ถูกเรียกว่าประเทศไทยแห่งนี้ ประเพณี วัฒนธรรม ภาษา วิถีความเป็นอยู่ที่นี่ ใกล้เคียงกับ ลาวที่ผมกำลังจะเดินทางเข้าไปพรุ่งนี้ มาที่นี่เหมือนซ้อมหูซ้อมมุมมองก่อนผ่านแดนไปยังไชยบุรี ประเทศลาว ซึ่งเพื่อนชาวลาวคนหนึ่งของผมอยู่ที่นั่น หลังอาหารกลางวัน ปลัดด่อนและคุณหนุ่มก็พาพวกเราไปที่วัดศรีสะอาดโพธิ์ รูปร่างทางสถาปัตยกรรมทั้งพระประธานและโบสถ์เหมือนทางล้านช้าง ทางเชียงแสน ว่ากันว่าเป็นวัดเก่าแก่ตั้งแต่มีเมืองน้ำปาดมาเลยทีเดยว หลายๆอย่างที่นี่ทรุดโทรม ขาดการดูแลเท่าที่ควร  อาจคงเป็นเหมือนกับหลายๆแห่งบนดาวดวงนี้ก็ได้ที่คนภายในพื้นที่ ที่มองเห็นและรับรู้กันมาจนชินตา ไมให้ความสำคัญ พระเก่าแก่ถูกขโมยหายไปมากมาย แต่สิ่งที่ยังมีอยู่ หากช่วยกันรักษาจะทำให้คุณค่าเพิ่มมากขึ้นตามกาลเวลา  02.30 pm มาถึงที่หลักเขตเก่าชายแดนของไทย-ลาว ในสมัยที่ยังเป็นหลักไม้อยู่ หลักเขตนี้ต้้งอยู่ที่กองร้อยตพรวจตระเวนชายแดนที่ 316 พร้อมกับหลักเขตทางบกจำลองมที่สูงที่สุดในจังหวัดอุตรดิตถ์ ในอดีตที่นีเคยสำรวจและจัดทำหลักเขตร่วมกันระหว่างสยามประเทศกับฝรั่งเศส หากจะว่าไปแล้วก่อนหน้านั้นสยามของเรามีการปกครองดูแลอณาจักรล้านช้างไปจนถึงหลวงพระบาง แต่เมื่อตอนหลังตามสถาณะการณ์โลกทำให้เราต้องเริ่มแบ่งเขตผู้คนที่มีเรื่องราววัฒนธรรม ภาษาเดียวกัน เรากลายเป็นอยู่คนละประเทศ เมื่อมีเขตแดนมีขีดกั้น หลักเขตจำลองเหล่านี้เป็นหลักเขตไม้ที่ถูกจำลองขึ้นจากของจริงท้ง 10 หลัก มีการนำพระจำนวน 109 องค์และไม้มงคล 9 ชนิด บรรจุไว้ในหลักเขตจำลองใหญ่นี้ ตามความเชื่อที่ว่า หากใครได้ลอดย่อมเป็นมงคลแก่ชีวิตและการเดินทาง ซึ่งในกองร้อยแห่งนี้ก็มีศาลของพระยาปาดตั้งไว้อยู่ด้วย ผมและคุณปีเตอร์เดินดูสำรวจพร้อมลอดหลักเขตนี้ ก่อนที่พรุ่งนี้ตอนเช้า ในวันที่ 9  จะเดินทางข้ามไปยังเขตแดนประเทศลาว เพื่อให้ถึงเมืองไชยบุรีกว่า 190 กม. ซึ่งระยะการพักก่อนข้ามแดนไปยังประเทศลาวที่เมืองน้ำปาดแห่งนี้กำลังพอดี เพราะที่นี่ห่างจากด่านภูดู่ 90 กม. วันจันทร์ที่ 8 .12.2014 ผ่านไปกับหลายเรื่องราวในน้ำปาด ที่ผมไม่อาจสรุปทั้งหมดได้ภายในเวลาเพียงวันเดียว ที่นี่มีสิ่งที่น่าสนใจมากมายกว่าที่ผมคิด เรื่องราวของเลข 8 ยังเป็นปริศนาของผมอยู่ ว่า 8 สิ่งในน้ำปาดนี้ คือ อะไร มีอะไรบ้าง ? 8 ที่ว่านี้ มีการแบ่งตัวไปทางไหน? กระจายตัวไปอย่างไร? 10.46 pm. กลับห้องพัก พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นซึ่งผมจะมาค้นหาคำตอบนั้นด้วยตัวเองอีกครั้งที่นี่ น้ำปาด "ปาดแปด 8" 9.12.2014  มองจากกระจกรถที่คุณจักรขับมาส่งผมเห็นซุ้มประตูด้านหน้าของด่านภูดู่แล้ว ผมเดินทางมาถึงที่นี่หลังจากเลื่อนนัด จากการข้ามแดนวันที่ 8  โชคดีที่เพื่อนจากทางฝั่งลาวนั้นเข้าใจ คงเพราะรีบโทรไปบอกก่อนล่วงหน้าสำหรับการเลื่อนนัดครั้งนี้ เพราะ"ต้นทุนของการรักษาคำพูดนั้นสูงจริงๆ" เพื่อนผมบอกว่า "ไม่เป็นไร เราเพื่อนกัน ยังไงก็ได้" ซึ่งครั้งแรกผมยืนยันว่าจะหารถหรือเกาะรถที่เข้าปากลายแล้วนั่งรถโดยสารเข้า ไชยบุรี แต่เพื่อนผมที่นั่นยืนยันจะมารับ หากในอนาคตมีรถที่สามารถเชื่อมต่อกันได้ง่ายก็คงดี การเดินทางข้ามไปมาจะสะดวกขึ้น การเดินทางไปหลวงพระบางจากเส้นทางนี้ คงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป ซึ่งตอนนี้หากใครมีรถส่วนตัวสามารถขับไปยังหลวงพระบางกันได้เลยทีเดียว สำหรับทริปนี้ การได้เริ่มต้นมาจนถึงตรงนี้ได้เปิดกล่องของขวัญชุดแรกแล้ว ของขวัญชุดต่อไปกำลังรอการเปิดของเราอยู่ในวันต่อไป แล้วพบกัน "ไชยบุรี" ประเทศลาว ขอบคุณชาวน้ำปาด ปลัดเทศบาลด่อน สัมพันธุ์ ขวานา คุณหนุ่ม,คุณติ่ง,คุณเซเว่น,คุณบ๊อบบี้,คุณจักร และพี่น้องทุกท่านที่ต้อนรับครับ ตอนที่ผ่านมาและต่อไป "แบ่งเขต ไม่แบ่งใจ; ไทย ลาว เวียดนาม"  ตอนที่ 1 : ปาด แปด 8 <<<< Now! here ตอนที่ 2 : ไชยบุรี1 ลาว ตอนที่ 3 : ไชยบุรี2 ลาว ตอนที่ 4 : หลวงพระบาง ลาว ตอนที่ 5 : เดียนเบียนฟู เวียดนาม ตอนที่ 6 : ซาปา1 เวียดนาม ตอนที่ 7 : ซาปา2 เวียดนาม ตอนที่ 8 : ซาปา3 เวียดนาม ตอนที่ 9 : ฮานอย 1 เวียดนาม ตอนที่ 10: ฮานอย 2 เวียดนาม ตอนที่ 11 : เหว้ เวียดนาม ตอนที่ 12 : เหว้-สวรรณเขตสู่ไทย   Create Date : 23 ธันวาคม 2557     Last Update : 14 มกราคม 2558 12:01:23 น. Counter : 2027 Pageviews.   6 comment Share Tweet

ปั่นคิดที่กองโค วันนี้ 18 12 2555 เวลา 14:30 น. ถ้าเป็นปีสากลที่นับเอาเวลาที่พระบุตรยอมรับโทษแทนเผ่าพันธ์มนุษย์ ก็เป็นปี 2012 ปีที่หลายๆคนเชื่อว่าโลกจะเปลี่ยน ไปจนถึงโลกจะแตก ซึ่งก็เหลือเวลาอีกไม่กี่วันสำหรับวันที่ 21 12 2012 ตัวเลขสวยๆสำหรับใครหลายๆคน สำหรับผมไม่มีอะไรมากนักนอกจากรับใช้อารมณ์พื่อหาสุขใส่ตัวแบบง่ายๆ ง่ายๆกับสิ่งรอบตัวที่พอมีและหาได้ อย่างการวาดภาพ อุปกรณ์ก็ไม่ยุ่งยากเท่าไหร่นักเพราะถูกเตรียมไว้เหมือนกับมีตู้ยาสามัญประจำบ้าน ซึ่งเมื่อเกิดเหตุก็ใช้ได้ทันที เป็นยาง่ายๆรักษาอาการเบื้องต้น อาการอยากวาด อารมณ์อยากวาดภาพ อะไรก็ได้ เกิดขึ้นประจำสำหรับผม บางทีอยากเสก็ตซ์หน้าคน บางครั้งก็อยากวาดธรรมชาติ วาดลม ดิน น้ำ ต้นไม้ ไปเรื่อยๆตามใจอยากจะวาด เพราะฉะนั้นอุปกรณ์ที่ต้องเตรียมพร้อมแบบด่วนของผมก็ต้องเตรียมไว้เสมอเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นกระดาษ สี และพาหนะ ที่จะพาไป ที่ไหนก็ได้ที่ๆผมอยู่ มันคงเป็นความสุขเล็กๆที่ผมสามารถหาได้ง่ายๆ กับการปลดปล่อยอารมณ์และความคิดไปตามภาพที่วาด จนถึงสีที่ละเลงลงไป โชคดีของผมที่อยู่ที่พิชัยครับ การเดินทางไม่ว่าจะไปที่ไหนจีงเป็นเรื่องง่ายๆ โดยไม่ต้องคิดถึงการเสียเวลาและค่าน้ำมัน ที่อื่นๆ ก็คงคล้ายๆกัน  แต่เพราะความหลากหลายของเมืองเล็กๆที่พิชัยแห่งนี้ ทำให้คนขี้เบื่ออย่างผม ไม่จำเจกับการกระทำที่ซ้ำๆกันประจำวันเท่าไหร่นัก กองโคเป็นอีกสถานที่หนึ่งที่ผมชอบปั่นจักรยานไปเป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศหรือวิถีชีวิตของชุมชน เป็นเส้นทางที่สงบเป็นอย่างยิ่งสำหรับผม ที่นี่ เป็นอีกเส้นทางที่ผมหลงรัก อุปกรณ์ที่เห็นก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่กระดาษ สี และอะไรสักอย่างที่จะรองกระดาษเวลาวาด เป็นไปได้ทั้ง กระดาษแข็ง ปกสมุด แฟ้มเก็เอกสาร หรือกระดานเสก็ตซ์ รวมถึงเป้ใส่อุปกรณ์ที่จำเป็น จนถึงกล้อง และสมุดบันทึก บางทีแบกไปแต่ไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะเพลิน แต่ก็ยังดีกว่าเมื่ออยากทำอยากเก็บอารมณ์ความรู้สึก ณ ช่วงเวลานั้นแล้วไม่ได้ทำ มีพี่คนหนึ่งบอกผมว่า  เวลาที่เรามีความสุขอยู่กับสิ่งที่ตนรักนั้น... ......เร็วเหลือเกิน ผมเองก็คิดแบบนั้น แต่ความจริง เราก็สามารถอยู่กับมันได้ทุกวัน  และสามารถเก็บมันไว้ทุกซอกของอารมณ์ได้เช่นกัน เก็บสิ่งนี้ไว้เป็นพลัง เพื่อให้เราอยู่ในสังคมได้อย่างเป็นสุขและปลอดภัย ปลอดภัยจากความอยากของตัวเอง โดย สุขจากสิ่งที่ตนมีอยู่รอบข้าง ไม่ต้องวิ่งตามหาสิ่งที่ไม่มีวันถึง เหมือนกับการวิ่งตามหาเส้นขอบฟ้า หากไม่รู้จักพอ ไม่เข้าใจความพอดี ไม่เข้าถึงความจำเป็น ภาพที่ผมวาดคงใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก อาจเป็นด้วยหลายสาเหตุ ทั้งเรื่องของเวลาที่ต้องแข่งกับแสงที่ใกล้หมด และส่วนของอารมณ์ที่กระเด็นกระดอนไปไหนต่อไหนไกลแสนไกล หลายๆครั้งการวาดภาพดึงเราไม่ให้จิตกระเจิดกระเจิงไปไหนไกลมากนัก เพราะเราต้องเฝ้ามอง ต้องพูดคุย สังเกตุ และตั้งคำถามกับแบบข้างหน้าเรา ว่าเขาเป็นอย่างไรและรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ เมื่อครั้งหนึ่งผมเคยวาดภาพที่เอาแค่เหมือนอย่างที่ตาเห็น แต่ไม่เคยเหมือนอย่างที่ใจคิด งานศิลปะยังคงมีหลายๆรูปแบบออกไป ส่วนสำคัญอยู่ที่ว่า เวลานั้นเราต้องการอะไรจากศิลปะ ต้องการสื่อสาร แสดงอารมณ์ แสดงทักษะหรือนอกเหนือจากสิ่งเหล่านี้ไป การวาดภาพยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ สลับกับความคิด และคำถามว่า เราทุกคนต่างเคลื่อนไหว เราเคลื่อนไหวเพราะมีชีวิต อากาศเคลื่อนไหวตลอดเวลา ใบไม้สั่นไหวตามแรงลม สายน้ำเคลื่อนที่ไปอย่างราบเรียบตามแรงโน้มถ่วงของโลก ปลาและสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อยู่ในโลกใต้น้ำต่างก็เคลื่อนไหว เราเองก็เช่นเดียวกันเราก็เคลื่อนไหวและเก็บบันทึกพวกเขาเหล่านั้น ให้เป็นมากกว่าภาพถ่าย ที่เป็นมากกว่าที่ตาเห็น แต่ใช้ใจเพื่อสัมผัสกับธรรมชาติ มีกี่เผ่าพันธ์บนโลกที่ใช้บางอย่างเพื่อสัมผัสและสื่อสารถึงกัน น่าเห็นใจที่บางส่วนกลับติดความสัมพันธ์อยู่แค่เผ่าพันธ์ และสังคมที่ถูกสร้างขึ้นจากพวกพ้องเผ่าพันธ์เดียวกัน อารมณ์ของต้นไม้ ใบหญ้า สายน้ำ จนถึงธรรมชาติต่างๆ เผ่าพันธ์ที่ผู้คนในอดีตให้ความเคารพที่จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติ ทนุถนอมดูแลซึ่งกันและกัน เหมือนที่นี่ หมู่บ้านกองโคแห่งนี้ ผมสัมผัสได้ถึงความสมบูรณ์ทางใจของกลุ่มคนที่นี่ แม้กระทั่งธรรมชาติจากต้นไม้ใบหญ้า ความอบอุ่น สดใส เยือกเย็น โอบอ้อม อารีย์ ที่ปกคลุมลงมา ลมหายใจของธรรมชาติ ยังคงปนเปกับลมหายใจของเรา ก็จริงอย่างที่หลายๆคนเคยมีประสบการณ์ว่า เราจะไม่มีทางได้เห็นหากเราไม่ยอมสังเกตุ เราไม่มีโอกาสได้เห็นคนใส่เสื้อสีเดียวกับเรามากมาย ถ้าวันนั้นเราไม่สังเกตุถึงเสื้อตัวใหม่ของเราที่เรากำลังใส่อยู่ และพบว่า มีหลายๆคนใส่อยู่เหมือนกัน เราจะไม่รับรู้การมีชีวิตของสิ่งอื่นทั้งเผ่าพันธ์เดียวกันหรือคนละเผ่าพันธ์ หากเราไม่รับรู้และสังเกตุการมีชีวิตของตัวเอง หลายๆคนลืมแม้กระทั่งเรากำลังหายใจอยู่ เพื่อมีชีวิต (สถานที่ บ้านกองโค อ.พิชัย จ.อุตรดิตถ์) ติดตามอีกหลายบทความน่าสนใจ หลากหลายสถานที่ ทั้งในไทยและประเทศเพื่อนบ้าน  ในหน้า เที่ยวไป วาดไป เลยครับ คลิ๊ก !   Create Date : 19 ธันวาคม 2555     Last Update : 19 ธันวาคม 2555 10:15:14 น. Counter : 2935 Pageviews.   1 comment Share Tweet