จะแปลก ๆ ใหม ถ้าจะบอกว่าคิดถึงใครบางคนที่ไม่เคยพบกัน
เพิ่งทิ้งข้อความบอกไว้ให้เธอรู้ก็ไม่มีอะไรหรอก รู้สึกดี ๆ ที่ได้เห็น ได้อ่าน ได้ดูสิ่งต่าง ๆ ที่แสดงความเป็นเธอผมรู้สึกว่าเวลา ชิวิต มันผ่านไป ไวยิ่งนักอยากบอกกับใครว่ารู้สึกดี ๆ กับเขา เราคงต้องรีบบอกไม่ว่าผลตอบรับจะเป็นอย่างไรอย่างน้อยก็สบายใจที่ได้บอกออกไปดีกว่าเก็บความรู้สึกไว้ เงียบ ๆ คนเดียว...
my new name card ยังไม่ได้เอาไป print ดูก่อนว่าพอใจสี องค์ประกอบต่าง ๆ หรือยัง
ของเก่าก็ยังเหลือตั้งเยอะ แต่ทำอันนี้ให้ดูใช้ได้ทั่วไป
เรื่อยเปื่อย เมื่อ วันที่ 14 กุมภา 49
นัดส่งงานลูกค้าที่ MBK ไม่มีนัดกับหัวใจ ไม่มีดอกไม้ให้ใคร และ ไม่มีใครให้ดอกไม้เดินดูของร้าน FF ดื่มกาแฟสดหนึ่งถ้วย นั่งรถเมลล์สาย 48 ไปลงคลองถม เดินไปสะพานเหล็กวันนี้รถเมลล์ ขึ้นราคาเป็น 8 บาท วันแรก เฉพาะรถร่วมลองเลนส์ 55 มาโคร1:2 รุ่นปรับมือ ราคามือสองวันนี้ เท่า ๆ กับของใหม่เมื่อสิบกว่าปีก่อน
วันฝน กับ เรื่องของคนที่ถูกลืม กับความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าจะดีใจหรือเสียใจดี
วันนี้มีคนถามถึง ใครคนหนึ่งที่เรารัก คิดถึงยิ่งนัก เสมอมา หลังจากผ่านงานหนัก ธุระยุ่งมาเป็นเวลานาน วันนี้เริ่มเป็นวันที่มีเวลาว่าง ไปจัดการรับเชค งานวันก่อนที่ไม่เรียบร้อยที่ธนาคาร เอาไปให้ฝ่าย บ.ช.เพิ่มเติมตรายางมา ยังไม่เข้าแบงค์ รอเข้าพร้อมกับอีกสองใบจากอีกที่ ที่จะรับพรุ่งนี้ ผ่านปากซอยบ้านเธอก็คิดถึง อยากได้เลนส์ 80-200 VR 2.8 ของใหม่เจ็ดหมื่นกว่า ๆ มีคนบอกมีมือสองห้าหมื่นกว่า ๆ เลยไปดู เงินเข้าเดือนนี้เหลือพอซื้อได้ สภาพไม่งามนัก เก่าไปนิด เลยผ่านไปก่อน ดูแว่นอันสวย อยากได้ใหม่ แต่จะดูฟุ่มเฟือยไป ไม่จำเป็นก็ใจเย็น ๆ สุดท้ายต้องเสียเงินจนได้ กระเป๋า Pilican 1550 ใบใหญ่มาใบนึง หิ้วกระเป๋ากล้องกันน้ำใบใหม่ฝ่าสายฝนขึ้นรถเมลล์กลับบ้าน หลังจากจัดการกับข้าวต้มเป็ดริมถนน แถวพลับพลาชัย นอนดึก อยากปล่อยเวลาว่าง อยู่กับความเงียบสงบ ไม่มีอะไรกังวลบ้าง หลังจากที่งานที่มากมายผ่านไป อยู่ ๆ ก็คิดถึงเธอ คนนั้น ลองหาชื่อเล่นเธอใน google หาหน้าข่าวเมื่อวันที่เธอเป็นเชียร์ลีดเดอร์ เซฟไว้ เผื่อว่าสักวันนานเข้าหน้านั้น ๆ จะหายไป เอ...ลองชื่อจริงเธอบ้างสิ จะเจออะไรเกี่ยวกับเธอในโลกไซเบอร์บ้าง มีข่าวใหม่ เพิ่งได้ตำแหน่งในการประกวดที่ไม่เล็กนัก เธอได้รางวัล ดีใจ ดีใจมาก ๆ แต่ทำไม ไม่บอกกันบ้างเลย จะได้ไปเชียร์ รู้สึกได้ถึงความห่างใกล ที่อาจจะยิ่งใกลห่าง ช่องว่างของเวลาเริ่มพาให้เราห่างกันไม่รู้จะบอกใคร นึกถึงที่นี่ที่ไม่ค่อยได้ลงอะไร แวะมาฝากความรู้สึกไว้สักนิดดีกว่า จะได้หลับได้ เผื่อจะสบายใจขึ้นทำใจแล้ว เพียงแต่ไม่สบายใจ รู้ว่าไม่นานก็ต้องห่างใกล แต่ใจก็ยังคิดถึง.....ไม่รู้จะทำยังไง...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
