Group Blog All Blog
|
.....เรื่องของฉัน...ในวันที่ยิ้มได้ b>วันนี้ มาเวลามาอัท ข้อความสักที .... มีเรื่องมาประจานตัวเองด้วยนะ........... เมื่อสองสามวัน เราแบบว่า เจอคนคุ้นเคย...คนที่ ...นั่นนะ เข้าใจป่ะ แล้วต่างเลิกลากันไป เราก็ โสดสนิท แต่ไม่เคยเหงานะ ส่วนเขาก็แต่งงานไปแล้ว เวลามันช่วยรักษาทุกอย่างได้จริงๆนะ ...... จากวันที่เคยไม่กล้าผ่านไปทางที่เคยมีอดีตร่วม เพลงบางเพลงที่เคยฟัง ก็เหมือนมีกลิ่นของเขากรุ่นๆตามมากะเสียงเพลง แค่ชื่อของเขา.... ขยาดที่จะได้ยิน มันไม่ใช่ง่ายเลย .............. ในเวลานั้น เราอยู่กะตัวเอง ใช้เวลากะตัวเอง เราไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลย จะอยู่กะเขาตลอด มีเพื่อนแต่ไม่มีเพื่อนสนิท เราเหมือนคนโลกแคบนะ อ่านหนังสือมาก็มากแต่เราไม่เข้าใจชีวิต เลย เราคิดว่า ท่าเราให้เขาเต็มร้อย เขาก็น่าจะให้เต็มร้อยกลับมาเช่นกัน มองย้อนกลับไป เราอ่อนแอเกินไป พึ่งพิงเขาเกินไป ทำตัวเหมือนไม้เลื้อย นั่นอาจเป็นสาเหตุอย่างนึงที่ เราต้องเลิกกัน..... ใช่ ลึกๆลงไปฉันก็รู้ว่า ฉันก็มีส่วนผิดด้วย .....ในเรื่องของเรา เมื่อก่อน ฉันยังไม่โต นิสัยเด็กๆ ขี้โวยวาย ขี้งอน ขีหึง วันนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า ทัศนคติไม่ตรงกันเป็นอย่างไร ฉันให้อภัยกับเธอ และฉันให้อภัยกับตัวเอง..... ก็อย่างที่เอ่ยตอนแรก.... ฉันพบเขา โดยบังเอิญ เขาไม้เห็นฉันหรอก แต่ฉันเห็นเขา มองตั้งนาน ไม่เห็นภรรยาเขา เขาก็ยังสังคมจัดเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ฉันสามารถมองเขาได้โดยไม่แสยงหัวใจ แอบขำด้วยซ้ำ ดีนะที่ถอนตัวออกมาก่อน ไม่งั้นคงจะเป็น ฉันเองที่ต้องนั่งรอเขา ตอนที่เขาออกมากับเพื่อนๆ ตั้งแต่เริ่มสาวฉันมีคนรักคนเดียว และคิดว่า คงไม่กล้ามีอีก หล่ะ ไม่ใช่เก่งกล้า ไรหรอก แต่ ฉันใช้เวลา เกือบสองปี เพื่อลืมเขา นานมากสำหรับชีวิตผู้หญิงคนนึง ท่ามีเหตุการณ์ แบบนี้อีก ฉันคงใช้เวลา ที่เหลือทั้งชีวิต เพื่อรักษาตัวเอง... ฉันอยากหัวเราะ ...อยากร้องไห้ อยากเดินตากฝน อยากร้องเพลง.... ยังมีอีกหลายอย่างในชีวิตที่ไม่ได้ทำ...... .......ฉันเริ่มยิ้มได้ ทั้งปากทั้งหัวใจแล้วหล่ะ...... เพิ่งรู้ว่า แค่เรามองตัวเองใหม่ อีกมุมนีงที่เราไม่เคยมองเห็น เราสามารถยิ้มได้กว้าง ขนาดนี้ พรุ่งนี้ ถ้าฝนยังตก ฉันจะลองเดินตากฝนดู จะถอดรองเท้า เดินเปล่าเปลือย ให้สายฝนจูบ และ พรุ่งนี้ ฉันจะมาบอกคุณว่า ฉันหนาวหรือเปล่า อย่างที่เคยตั้งใจว่า จะลองเป็น ผู้หญิงไม่กลัวเปียก อีกต่อไป ตอนประมาณ สองทุ่มเศษ เราเดินออกไปหลังบ้าน มองว่า ไม่มีใครแอบดูเรา ใครจะมาดู เรา ถอดรองเท้า ปล่อยผม เดินออกไปนอกชายคา ลมไม่แรงนักแต่เราก็ เป๋ๆไป นิดนึง หนาวเหมือนกัน ไม่ดิ โคตะระ เยือกเลย เรามาทำไรเนี่ย ฝนเม็ดแล้วเม็ดเล่า ซึมผ่านเสื้อผ้า จนเปียก เราลองเดินออกไปกลางสายฝน เงยหน้ารับแรงปะทะของเม็ดฝน จั้กจี๋ดีพิลึก แต่ฝนเนี่ยรสชาติดีจิงนะ หอมๆหวานๆ คุณอย่า ทำเหมือนเรานะ บ้านเรา ไม่ค่อยมีมลพิษ ทุกอย่างสะอาดปลอดภัย เรากลืนลงได้สนิทใจเหมือนคุณ กินน้ำขวดนั่นหล่ะ b>
ฮ่าๆ พี่แมว มาคนแรกเลย ขอบคุณค่ะ
อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ แหม ความรักสวยงามเสมอหล่ะค่ะ เพียงแต่ไม่ใช่ ทุกคนจะคว้ามาแซมผมได้ทุกคนเสียเมื่อไร พอดีดอกไม้ของหวาน มันหาไม่เจอ และท่าเจอ หวานก็เดินผ่านมาตั้งกะเมื่อไรไม่รู้..... โดย: หวานใจกิมลี
 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:23:05:15 น.พี่หวานตอนนี้พี่หวานก็มีพี่แฟแล้วนะคะ
อย่าคิดมากน๊า สู้ๆค่ะ โดย: คู่ขวัญ
วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:16:57:10 น.น้องหวานสู้ ๆ
คงเพราะเค้าอาจเป็นแค่คนผ่านมาในชีวิตเราแล้วก็ผ่านไป ดีซะอีกที่เราได้รู้ตัวตนของเขาและไม่ได้เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ด้วย ป้าเชื่อว่าเมื่อน้องหวานได้ค้นพบตัวตนและพบเจอคนที่ใช่ น้องหวานจะมีความรักที่สมเหตุสมผลและรอบคอบกว่าที่ผ่านมา เอาใจช่วยนะคะ โดย: แป๋วภูเก็ต
วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:8:43:48 น. |
หวานใจกิมลี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] Friends Blog Link |
||||||||||||
เพิ่งรู้นะเนี่ย แล้วไม่คิดจะรักใครอีกแล้วเหรอ
เศร้าจังเลย