วันนี้เป็นวันที่ 22 เมษายน 2555

คุณหมอที่ฝากครรภ์จะเข้ามาบ่าย 2 และเรากลัวว่าคนไข้จะเยอะเลยมาถึงที่ รพ บ่ายโมงครึ่่ง  เข้าไปติดต่อเรื่องขอพบคุณหมอ เนื่องจากมีเลือดออก  และได้บอกว่าที่โทรมาปรึกษาไว้เมื่อคืนนี้

โชคดีที่คุณหมอมาถึง บ่ายโมงครึ่ง เราได้คิวที่ 3

คุณหมอซาวน์ซ้ำอีกครั้งนึง เพื่อเป็นการยืนยันว่าลูกเราไม่อยู่จริงๆ  วันนี้เหมือนเมื่อวันก่อน  ไม่มีเสียงหัวใจ และไม่เห็นตัวเค้าแล้ว นั้นคือการฝ่อไปหมดแล้ว  แต่ถุงการตั้งครรภ์ยังคงอยู่เกาะที่ผนังมดลูกเหมือนเดิม  คุณหมอเรียกสามีเข้ามาพูดคุยว่าทำใจได้หรือยัง  หมอต้องทำคลอดให้นะ  เพื่อนป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับตัวของแม่

เราบอกหมอว่าเราทำใจมาแล้ว คุณหมอตัดสินใจได้เลย

คุณหมอให้เหน็บยาเร่งคลอดช่วงบ่าย 2ครึ่ง  ระหว่างที่เหน็บยาไปแล้ว ไม่เกิน20นาที่  มันเริ่มปวดมาก  มากขึ้นเรื่อยๆ  จนมือเท้าเย็นไปหมด สามีให้กำลังใจเราตลอด แต่มันไม่ได้ผลอะไรเพราะการปวดมันมีมากเป็นร้อยเป็นพันเท่า  ก็ได้แต่จับมือกันไว้ 

ได้เวลา 4โมงเย็น เตรียมตัวเข้าห้องผ่าตัด พยาบาลเรียกให้เราไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถอดสร้อย คอนแทคเลนส์ และเจาะเลือด  เราต้องไปนอนรอในห้องที่เตรียมการส่งตัวไปยังห้องผ่าตัด  สามีมายืนข้างๆตลอด  เราพยายามไม่ร้องไห้  แต่มันก็มีน้ำตาคลอมาเรื่อยๆ

16.30 น.  จนท เข็นเตียงของเราไปยังห้องผ่าตัด มันปวดท้องมากขึ้นไปอีกเรื่อยๆ  สามีก็เดินตามมาส่งจนกระทั่งเราเข้าไปในห้องเตรียมผ่าตัด  ระหว่างที่นอนรอ เราอ้วกและรู้สุกเหมือนปวดท้องอยากจะถ่ายท้อง  รู้สึกเหมือนปวดฉี่ ปวดหัว  พยาบาลบอกว่านี่คืออาการปวดท้องคลอดลูก  คนไข้จะแยกไม่ออกว่าปวดอะไร

พยาบาลบอกว่าคสไขบิดขาได้นะคะ  ดิ้นไปมาได้  ถ้าไม่ไหวให้ยกขา งอตัวได้ตลอด  จะอ้วกให้เอียงหน้ามาพยาบาลจะคอยช่วยเหลือเรา   เวลาในการอหมอมันนานมาก  มากจนแถบจะตะโกนออกไปว่าให้ไปตามหมอมาเร็วๆ ฉันไม่ไหวแล้ว  เรามองไปรอบๆห้องเห็นมีพยาบาลอยู่ 5 คน เราอยากบอกว่า  ฉันมีแรงจะสู้กับพวกเธอได้นะ ให้ไปตามหมอมาซะที  แต่เราได้เพียงนอนดิ้นไปมาเท่านั้น ทุบเตียงบ้างเมื่อตอนที่ปวดจริงๆ  เราร้อนมากถึงกับบอกพยาบาลว่าร้อนมากๆค่ะ เปิดแอร์ได้มั๊ย  พยาบาลก็ทำให้ (ใจดีจริงๆ)

ได้ยินเสียงพยาบาลคุยกัยว่าหมอมาแล้ว  กำลังเตรียมตัว(น่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมใส่หน้ากากเข้ามา)  พยาบาลมาถามชื่อ สกุล การแพ้ยา  เป็นการถามที่ไม่จบสิ้น เราโมโหที่จะตอบ  แต่ก็หลับหูหลับตาตอบๆๆไปให้จบๆ   มีพยาบาลมาผูกแขนทั้งสองข้างไว้ด้วย  จากนั้นมีคนมาบอกให้เราดมอ๊อกซิเจน  แต่เราเชื่อว่าเป็นยาสลบแน่นอน  ด้วยความที่กลัวว่าตัวเองจะตื่นระหว่างที่ทำการขูดมดลูก เราตั้งใจว่าจะสูดเข้าไปเยอะๆเท่าที่เราจะมีแรงสูดเข้าไป  จำได้ว่าสูดไป2ครั้งแล้วพยาบาลบอกให้ยกขาขึ้นขาหยั่ง  เราไม่รู้ว่าเรายกขาหรือเปล่า  แต่พอตื่นออกมาอีกครั้ง เรามาอยู่ที่ห้องรอฟื้นซะแล้ว

ตอนที่เราฟื้นเราเงยหน้ามองหานาฬิกา ตอนนั้น 18.10น.เราถามพยาบาลว่าชิ้นเนื้อเป็นยังไบ้าง ขอดูได้มั๊ย  พยาบาลบอกว่าเราคลอดออกมาได้เองส่วนนึง  แล้วที่เหลือคุณหมอจึงขูดทำความสะอาดมดลูกให้  เป็นเพราะว่าเราคลอดเองจึงทำให้ปวดมาก  จากนั้นพยาบาลก็ไปปริ้นรูปมาให้  เห็นแล้วถึงกับตกใจ  เพราะชื้นเนื้อมีขนาดยาว 15 cm

รอเวลาฟื้นได้ดีแล้ว เราออกมาจากห้องผ่าตัด 1 ทุ่ม  สามีรีบเข้ามารับเค้าร้องไห้ตลอดบอกว่ากลัวว่าเราจะเป็นอะไรไป  และเล่าให้ฟังว่าหมอเข้าไปตอน 5โมง ออกมาประมาณ 5โมงกว่าๆ  และบอกว่าเราปลอดภัยดีไม่มีปัญหาอะไร

บุรุษพยาบาลเข็นเราไปที่ห้องจ่ายเงิน มี คชจ. ประมาณ 18,000 บาทกว่าๆ  แต่ คชจ.ที่แพงขนาดนี้มันทำให้เรากลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ในวันจันทร์ที่ 23  และเรามีแรงไปรับปริญญาได้ในวันที่ 24 เมษายน 2555 ซึ่งรับจากพระหัตถ์ของสมเด็จพระเทพฯ

ขอบคุณความทรงจำตลอด 2เดือนที่ผ่านมา  ขอบคุณลูกของแม่ที่ไม่ทำให้แม่เจ็บปวดเลย แม่ไม่เคยแพ้ท้อง  ไม่เคยปวดท้องในตอนที่เลือดออก  เป็นเพราะลูกของแม่เป็นเด็กดี  แม่และพ่อตั้งชื่อให้ลูกว่า  น้องเก่ง.....

เมื่อลูกพร้อมแม่เชื่อว่าลูกจะมาหาแม่เอง...ขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมา เราสองคนพ่อแม่ มีความสุขมากๆ  แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้นๆเท่านั้น

Create Date : 07 พฤษภาคม 2555
Last Update : 7 พฤษภาคม 2555 13:30:15 น.		1 comments
Counter : 1026 Pageviews.
Share Tweet