สิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ มากมาย เช่น ตะเกียงรั้ว เตารีดตราหัวไก่ใช้ถ่านหุงข้าว เนื่องจากยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ใกล้กับบ้านพักมีบ่อน้ำบาดาลพร้อมปั๊มโยกหางลิง 1 บ่อ ใช้อาบหรือซักล้าง ดื่มหรือหุงข้าวไม่ได้เพราะน้ำขุ่นมีกลิ่นฉุนกึก เวลาอาบน้ำฟอกสบู่แล้วราดน้ำขันเดียวสบู่ออกหมดเกลี้ยง ถูตัวรู้สึกเหนียวหนึบ แสดงถึงความกระด้างของน้ำนั่นเอง แต่ส่วนใหญ่ผมกับเพื่อนจะไปอาบน้ำกันที่ลำธารเล็กๆ ซึ่งไหลมาจากภูเขาแถบบ้านพุต่อ ผ่านหลังตลาดบ้านหูช้าง อ้อยอิ่งมาผ่านหลังบ้านพักครูที่ผมอยู่ น้ำใส ไหลเย็นตลอดปี บรรยากาศริมสวนกล้วยและไร่มันสำปะหลัง ธรรมชาติสุดๆ จะโป๊เปลือยอย่างไรก็ได้ไม่มีใครเห็นเพราะกลางคืนมันมืดตื้อ

ทุกวันหลังอาหารมื้อเย็นก็ออกมานั่งที่ระเบียงบ้าน คุยกันใต้แสงตะเกียง อ่านหนังสือ เล่นกีตาร์ ฟังเพลงจากวิทยุเก่าๆ เสียงกรอกๆ แกรกๆ ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ มองไปทางไหนก็มืดมิด ของว่างยามค่ำคืนในบางคืนอาจจะเป็นแมงเม่าคั่วน้ำปลาเค็มๆ มันๆ หรือไม่ก็ถั่วเขียวคั่วหอมๆ เคี้ยวเล่นคลายเหงา

ชีวิตที่นี่ที่ซึ่งไม่มีทั้งไฟฟ้า ประปา ห่างไกลผู้คน ครูสาวๆ ก็ไม่มี ก็เลยหมดความจำเป็นที่จะต้องรีดเสื้อผ้าให้เรียบเนี้ยบ ด้วยภาระที่ต้องพรมน้ำบนผ้าที่จะรีดก่อน แล้วมาติดเตารีดด้วยถ่านไฟหุงข้าว ไปตัดใบตองกล้วยมารองรีดถูไปมาก่อนวางเตารีดไปบนเสื้อผ้าเพื่อให้ลื่นรีดง่าย แต่ทำให้ชีวิตไม่ง่าย ผมก็เลยตัดปัญหาด้วยการซักผ้าเสร็จแล้วสลัดๆ ตากแห้งก็พอใส่ได้ไม่น่าเกลียด (สำหรับเพื่อนผมนะหรือเสื้อผ้าเนี้ยบตลอด) แม้เสื้อผ้าที่สวมใส่จะไม่เรียบ แต่ชีวิตครูบ้านนอกอย่างเราก็เรียบง่ายอยู่มากทีเดียวละครับ..

บันทึกจากเรื่องจริง : ศิลป์ชัย เทศนา