• เรียงถ้อยร้อยคำ
• เรียงคำเป็นความ
• ร้อยความเป็นเรื่องราว
• Diary.....สีเปรอะ
• Studio

เพราะอากาศ...เปลี่ยนแปลงบ่อย เสียงกระทบที่ดังขึ้นเบาๆเหนือศีรษะขึ้นไป ทำให้ฉันละสายตาที่กำลัง จับจ้องอยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างจดจ่อ หันหน้าเงยมองผ่านกระจกหน้าต่าง ออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก เฮ้อ ! ฝนตกลงมาอีกแล้วหรือนี่..... ฉันเผลอถอนหายใจให้กับเปลี่ยนแปลงที่เกินจะคาดเดาของสภาพดินฟ้า อากาศภายนอก สายลมเย็นโชยพัดมาให้รู้สึกสดชื่นเมื่อยามเช้า และท้องฟ้าสีคราม สดใสที่เจิดจ้าด้วยอณูแสงของดวงอาทิตย์ในยามเที่ยงที่ผ่านมา กลับมีเมฆฝนทะมึน เคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุมให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีมืดครึ้มเพียงเวลาข้ามไปแค่ชั่วเข้ายาม บ่าย และค่อยๆหยดตัวโปรยปรายลงมาเป็นสายฝน ณ ยามนี้ อืม.. หลากหลายฤดูภายในวันเดียว..มันช่างน่าอัศจรรย์เสียนี่กระไร เมืองไทยของเรา ความทะมึนมืดครึ้มปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า ดูจะเผื่อแผ่ปกคลุมเข้ามาถึง ภายในหัวใจของฉันให้ต้องรู้สึกวูบไหวด้วยอย่างประหลาด ละอองไอฝนที่เย็นฉ่ำ กลับให้ความรู้สึกยะเยือกจนไรขนอ่อนๆที่อยู่บริเวณต้นคอไล่ลงไปจนตลอดแนว สันหลัง..ลุกตั้งชัน อาการแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเสมือนว่ามีบางสิ่ง... พุ่งตัวแทรกเข้า มาอยู่ในอารมณ์ และบางอย่าง... กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆอยู่ภายใน นั่น.. เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหงุดหงิดหัวใจขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ฉันคิดว่า... สภาพอาการที่แปรปรวน ส่งผลให้สภาวะอารมณ์ของฉันนั้น ปรวนแปร อย่างที่มีคน..ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าใคร?! เคยบอกเอาไว้ว่า ยามที่อากาศ... มันเปลี่ยนแปลง ใจคนนั้น.. ก็จะเปลี่ยนไป ฉันพาลโทษอากาศที่รวนเร เป็นสิ่งทำให้อารมณ์แจ่มใสเหมือนท้องฟ้า ในยามเช้าของตัวเองเมื่อครู่ เริ่มกลายเป็นขมุกขมัวใกล้เคียงกับสีของเมฆฝนที่ แผ่ปกคลุมท้องฟ้าในขณะนี้ ฉัน.. มองสายฝนที่สาดลงมาดูจะตกหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ มองกิ่งไม้ที่ไหวรุนแรงตามกำลังของลมที่พัดกรรโชกมา... มองใบไม้แห้งที่ปลิดจากกิ่งปลิวมาปะทะกำแพงแล้วร่วงหล่นลงพื้น.. เหล่าเม็ดฝนที่สาดมากระทบกระจกหน้าต่างรวมตัวแล้วไหลเป็นทางลงไป นั้น... มันทำให้ฉันนึกได้ว่า แม้ว่าตอนนี้ ฝนจะตก... แต่ฉันก็ไม่ได้เปียกฝนนี่นา.. ฉันก็ยังคงมีปราการหลังน้อยทว่าแข็งแรง ที่คอยป้องกันจากความ ผันผวนปรวนแปรของธรรมชาติ แม้ว่า ลมพัด.. มันจะไม่ซัดแรง ตะวันสาดแสง.. มันจะไม่ส่องโดน สายฝนที่ตกโปรย... มันจะไม่สาดถึง เพราะหลังคาและฝาบ้าน.. จะคอยคุ้มภัยให้ฉันเสมอ แล้วทำไม.. ฉันถึงปล่อยให้ปรอทอารมณ์ของตัวเองขึ้นๆลงๆ ตามสภาพ สภาพอากาศกันเล่า... เอ.. หรือว่าอันที่จริงแล้ว สภาวะอารมณ์ของฉันก็แปรปรวนเป็นปกติ เช่นนี้อยู่แล้ว และอาจจะแปรปรวนกว่าสภาพอากาศที่เป็นอยู่ในขณะนี้ก็เป็นได้... ซึ่งฉันคิดว่า.. มันน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า.. ฉันจึงเลิกให้ความสนใจกับสภาพอากาศที่เกิดขึ้นภายนอก และดึงตัวเอง ให้หันกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะปล่อยอารมณ์และความคิด ให้ล่องลอยไปไกลมากกว่านี้ อากาศข้างนอกจะเป็นยังไงก็ช่างมัน.. ยังมีสิ่งอื่นที่ฉัน ควรให้ความสนใจมากกว่านี้นี่นา.. ฉันไล่สายตาเรียงตามตัวอักษรของนิยายของออนไลน์ระดับเรท NC 25 ++ ที่เปิดค้างไว้อยู่ในหน้าจอ ( NC 25 + ฉันคิดว่ามันเป็นราคาหนังสือที่ยังไม่รวม Vat คล้ายๆราคาของอาหารบุพเฟ่ท์ ! ) มโนภาพที่เกิดขึ้นตามเนื้อความบรรยาย ทำให้พื้นผิวตรงบริเวณขมับ ทั้งสองข้างของฉัน.. เต้นตุ๊บๆ มือข้างหนึ่งจึงรีบควานหากระดาษทิชชู่ไว้เผื่อว่า เส้นเลือดฝอยในโพรงจมูกจะปริแตกเพราะความดันโลหิตทะยานไต่ระดับขึ้นสูง ทำลายสถิติทะลุเกิน 140 ... โอ.. แม่เจ้า !! #%&! %^&#%*@%*... ....ฉันอยากอุทานไม่เป็นภาษาเสียจริงๆ แม้ฉันจะตัดขาดตัวเองจากบรรยากาศภายนอก แล้วพยายามดื่มด่ำ? กับ ถ้อยความที่อยู่ตรงหน้า แต่ทว่า ความรู้สึกบางอย่างมันยังคงอยู่.. ไม่จางหายไปสักที ความวูบไหว... ยังคงสะท้อนอยู่ข้างใน ไอยะเยือก... ยังคงแผ่ซ่านตลอดแนวสันหลัง ความอึดอัดดูจะค่อยๆทวีมากขึ้น เหมือนจะบีบรัดให้ร่างกายของฉัน.. แตกเป็นเสี่ยงๆ ภายในช่องท้องของฉันเครียดเขม็งบิดเกร็งจนฉันไม่อาจจะฝืนทน อาการแบบนี้ต่อไปได้ ฉันทนไม่ไหว.. และไม่คิดจะทน.. อูย... ไม่ไหวจะทนแว้ววววว....... “ ส้มตำปูปลาร้าเผ็ดเจ็ดซอยทำพิษตูแล้วไง !!!!!!! ” -------------------------------   Create Date : 30 มกราคม 2553     Last Update : 30 มกราคม 2553 3:08:52 น. Counter : 516 Pageviews.   0 comment Share Tweet

.....เ ก ลี ย ด...... ...เกลียด... !!! มันคือความรู้สึกที่พุ่งเข้าจู่โจมสู่ห้วงความนึกคิดของฉัน นับตั้งแต่ ในวินาทีแรกที่ฉันได้พบกับเธอ สัณชาตญาณบางอย่าง บอกกับฉันว่า เธอ.. คือบุคคลที่ฉันควรจะอยู่ ห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ฉันไม่ควรจะไปเกี่ยวข้อง... ฉันไม่ควรจะไปเข้าใกล้... และ ไม่ควร.. แม้แต่จะรู้จักกัน แต่ดูเหมือนว่า... ยิ่งฉันพยายามจะอยู่ห่างจากเธอเท่าไหร่ ก็มีบางสิ่ง ที่ทำให้ระยะห่างระหว่างฉันกับเธอ... แคบลง และยิ่งใกล้กันมากขึ้นเท่านั้น เธอทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด... อึดอัด... ปั่นป่วน... และทรมาน กับ อารมณ์พลุ่งพล่านที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ... เมื่อยามที่เราต้องอยู่ใกล้ชิดกัน ...เพราะว่า ฉันเกลียดเธอ ! ฉันเกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง... ที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวเธอ เกลียด.... เวลาที่เธอพาตัวเองเข้ามาอยู่ใกล้ๆ เพราะมันทำให้ฉัน... รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เกลียด.... น้ำเสียงทุ้มกังวานของเธอ เพราะมันทำให้ฉัน... รู้สึกหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้ยิน เกลียด.... ใบหน้าที่แต้มรอยยิ้มของเธอ เพราะมันทำให้ฉัน... เผลอนึกถึงตลอดเวลา เกลียด.... นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นของเธอยามที่มองมา เพราะมันทำให้ฉัน... รู้สึกหัวใจเต้นแรง ฉันเกลียดเธอ.... ที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกแบบนี้ ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้.... เพราะมันทำให้ฉันสั่นสะเทือนถึงข้างใน .... และ ฉันก็เกลียดหัวใจตัวเอง.. ที่มันยอมให้เธอเข้ามามีอิทธิพล... -------------------------------------------------------------   Create Date : 06 ตุลาคม 2552     Last Update : 7 ตุลาคม 2552 10:26:04 น. Counter : 421 Pageviews.   7 comment Share Tweet

She says...He says ...ร้านกาแฟ ในเช้าวันฝนพรำ... She says: ละอองสายฝนที่หยาดโปรยลงมาไม่ขาดสาย ท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วย เมฆครึ้มในยามเช้า ทำให้ฉันต้องถอนหายใจด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย...... แก้วเอสเพรสโซ่ที่ยังเหลืออีกครึ่ง ถูกวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะตรงหน้าเป็นเวลา นานนับตั้งแต่ที่ฉันมองเห็นเม็ดฝนหยาดลงมา จนกระทั่งตอนนี้..มันเย็นชืด ไร้กลิ่นให้ชวนดม ไร้รสชาติให้ชวนดื่มอีกต่อไป.... ฉันไม่รู้ว่า...เป็นเพราะบรรยากาศภายนอก หรือเพราะอารมณ์ภายในของตัว เองที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้.... ทั้งที่จริงแล้ว บรรยากาศแบบนี้ เป็นสิ่งที่ฉันเคยชื่นชอบเสมอมา.... ในเมื่อ ร้านกาแฟ..... ก็ยังคงเป็นร้านโปรดของเรา... ร้านเดิม มุมที่นั่ง ...... ก็ยังคงเป็นโต๊ะริมกระจกที่เราชอบนั่ง... มุมเดิม กาแฟ ...... ก็ยังคงหอมกรุ่น และรสชาติเข้มข้น.... เช่นเดิม สายฝน ...... ก็ตกพรำๆอย่างนี้... เช่นทุกเช้า เพียงแต่ว่าในวันนี้ สิ่งที่มันไม่เหมือนเดิมก็คือ การที่ฉันต้องมานั่งดื่มกาแฟอยู่ ในร้านแห่งนี้ .... เพียงลำพัง --------------------------------------------------------------------- ...ท้องฟ้ายามราตรี... He says: ผมแหงนหน้า ทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน ดวงดาวที่วางตัว กระจัดกระจายส่องแสงระยิบระยับเต็มทั่วท้องฟ้า ทำให้คืนข้างแรมที่ไร้ แสงจันทร์ กลับดูพร่างพราวไปด้วยแสงของดวงดาวนับพัน.... มัน...ช่างเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดให้ผมเฝ้ามองได้อย่างน่าประหลาด และที่ ประหลาดไปกว่านั้นสำหรับผมก็คือ ท้องฟ้าในยามนี้ มันทำให้ผมหวนนึกถึง นัยน์ตาสีนิลคู่นั้นของ... เธอ นัยน์ตาสีดำสนิทที่ซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาเรียวโตบนสีหน้าที่เรียบเฉย จนยาก จะคาดเดาความรู้สึก ยามที่เธอทอดสายตามองผ่านกระจกออกไปยังท้องฟ้า มืดครึ้มด้านนอก ในเวลาที่หยาดฝนกำลังตกโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย และนั่น...เป็นภาพที่บันทึกอยู่ในความทรงจำที่ผมไม่อาจจะลืมได้..... แม้ว่าเวลาจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม.. ดาวตกที่มุมขอบฟ้าด้านโน้นอีกแล้ว ... ผมไม่เคยเชื่อในโชคชะตา ไม่เคย เชื่อในคำอธิษฐานต่อดวงดาว... แต่คราวนี้.. ถ้าหากว่ามันมีจริง ได้โปรดให้เส้นทางของผมได้โคจรมาพบ เธอ.... อีกสักครั้ง ---------------------------------------------------------------------- ...บทเพลงที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ทั้งวัน... She says: ฉันนั่งมองเครื่องเล่น MP3 สีขาว เครื่องเล็กกะทัดรัดที่ถืออยู่ในมือ ขณะที่เปิดฟังเสียงที่บันทึกเอาไว้ในเครื่องเล่นเครื่องนี้.... เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ก็ไม่อาจจะนับได้ ก็คง...จะเริ่มตั้งแต่ ฉันคว้าเจ้าเครื่องนี้ติดมือกลับมากระมัง หลังจาก ที่บังเอิญเหลือบไปเห็นมันถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะด้านใน ที่อยู่ถัดไปจากตรงที่ฉันนั่ง ในร้านกาแฟเจ้าประจำ เมื่อเกือบ 2 สัปดาห์ก่อน ครั้งแรก.... ที่ฉันได้ฟังเสียงจากเจ้าเครื่อง MP3 นี้ เพียงเพราะหวังว่า มัน อาจจะช่วยบอกได้บ้างว่า เจ้าของเครื่องเล่นนี้... เป็นใคร ท่วงทำนองที่สูงและต่ำ ทั้งช้าและเร็ว ทอดเป็นจังหวะสลับกันไปตาม อารมณ์ของเสียงเปียโนที่บรรเลงเพลงนี้เพียงลำพัง.....มันช่างให้ความรู้สึกที่ พลิ้วไหว และอ่อนหวาน ได้อย่างไม่น่าเชื่อ... ฉันจึงเปิดฟังมัน..... อีกครั้ง อีกครั้ง...... อีกครั้ง....... และ....จะอีกกี่ครั้ง ก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันอยากจะสนใจ ไม่ใช่เพราะว่า..... ฉันหลงรักเพลงนี้หรอกนะ ฉันก็เพียงแค่..... อยากจะฟังมันบ่อยๆ.... เท่านั้นเอง เพราะเมื่อไร ที่ฉันได้ฟังเพลงนี้..... หัวใจของฉัน มันรู้สึกว่า...อยากจะยิ้มทุกที -------------------------------------------------------------- ...ในกล่องความทรงจำ... He says: ....ของสำคัญของผมหายไป.... !!! ผมพยายามนึกทบทวนอยู่หลายครั้ง ว่าผมอาจจะเผอเรอ หรือ หลงลืมเจ้าเครื่องMP3 เครื่องที่ผมมักจะนำมันพกพาติดตัวไปด้วยเสมอนี้ วาง ทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งในบริเวณบ้านของตัวเองก็เป็นได้ ตัวเครื่องราคาหลายพันบาทไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเป็นกังวลมาก เท่ากับสิ่งที่บันทึกไว้อยู่ในนั้น นั่นคือ เสียงเพลงที่ผมบรรจงแต่งขึ้นมาจาก มันสมอง ความรู้สึก จิตวิญญาณ และกำลังความสามารถทั้งหมดทั้งมวลที่มี มันอาจจะฟังดูเพ้อเจ้อ..... แต่นั่น คือสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆ หากแต่ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ มันเป็นงานที่ผมจะต้องส่งในอีกไม่กี่วัน ข้างหน้านี้แล้ว... แล้วผมควรจะทำอย่างไรดี.... ! ผมลองใคร่ครวญดูอีกครั้งและก็จำได้เพียงแค่ว่า... ผมใช้เจ้าเครื่อง MP3 นี้ล่าสุด ก็เมื่อเกือบ 3 สัปดาห์มาแล้ว ในร้านกาแฟขนาดกลางที่ ไหนสักแห่งหนึ่ง ที่ผมบังเอิญได้เข้าไปเพื่อหลบฝนที่ตกลงมาในตอนเช้า ของวันนั้น ในร้านนั้นที่มี.......ม็อคค่าร้อนให้ผมได้ดื่มระหว่างที่รอให้ฝนหยุดตก และ ในร้านนั้นเองที่มี...... “เธอ” แล้วหลังจากวันนั้น ผมได้ออกเดินทางไปท่องเที่ยวยังต่างจังหวัด เป็นเวลาหลายวัน หรืออาจจะเป็นเพราะว่า ช่วงระยะเวลานั้น ผมจึงไม่มีความ จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากมัน รึว่า.... ความคุ้นเคยที่ห่างเหิน จะทำให้ผม..... ลืมนึกถึง “มัน” ไป แต่สำหรับ “เธอ” แล้ว.... ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมนึกถึงได้ตลอดเวลา ทั้งที่ ภาพของ “เธอ” ที่ผมได้เห็นนั้น ใช้เวลาเพียงแค่ไม่นานเท่า ไหร่ และเวลานั้น มันก็ล่วงเลยผ่านมาหลายสัปดาห์ เท่าๆกับที่ผมลืมนึกถึง เจ้าเครื่อง MP3 นั้นไป อาจจะเป็นไปได้ว่า.... สายตาของผม ไม่ได้เพียงแค่ เห็น.... แล้วบันทึกภาพของ “เธอ” ลงในสมอง แต่คงเป็นเพราะ.... ความรู้สึกของผมเอง ที่มันอยากจะบันทึก ภาพของ “เธอ” ไว้ในกล่องความทรงจำ... และบรรจุ ภาพของ “เธอ” นี้ไว้ ในส่วนลึกของ..... หัวใจผมเอง --------------------------------------------------------------------- “หาดทราย... สายลม... สองเรา...” She says: ฉันพาตัวเองเดินย่ำไปบนหาดทรายสีนวลสะอาดที่ทอดตัวเป็นแนวโค้ง ยาวออกไปไกลสุดสายตา เสียงคลื่น ที่ซัดสาดเบาๆสลับกันเป็นระยะ คล้ายกับท่วงทำนองที่สอด ประสานเข้ากันเป็นจังหวะให้กับฉัน... ขณะกำลังก้าวเดินไปอย่างช้าๆ แรงลมพัดพาละอองความชื้นเข้ามาตกกระทบที่ผิวของฉันแผ่วบาง ดุจ ให้ร่างกายได้อาบกลิ่นไอของท้องทะเล และมัน... ก็ช่วยชโลมจิตใจที่ แห้งแล้งของฉัน...ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ฉันมองดูเงาของตัวเองที่ทอดยาวไปบนผืนทรายสีอ่อนจางเบื้องหน้า... ไม่ว่ากี่คราวที่ได้มอง แสงยังคงสะท้อนเงาของฉันแต่เพียงผู้เดียว.. ฉันปล่อยให้เท้าที่เปลือยเปล่า... ได้เดินย่ำสัมผัสความนุ่มเนียนของเม็ด ทรายเนื้อละเอียดนี้ไปข้างหน้าเรื่อยๆ.... ไร้จุดหมาย..... ไร้เงื่อนไขของเวลา..... ไร้ซึ่งกรอบความคิดทั้งปวง...... ฉันสูดไอความสดชื่นด้วยหัวใจที่เป็นอิสระ อิสระจากพันธนาการของ กรอบ กฏเกณฑ์ เงื่อนไข และข้อกำหนดทั้งหลายในชีวิตที่ฉันต้อง แบกรับอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน.. เปลวแดดยังคงร้อนแรง... สายลมยังคงโชยพัด... คลื่นยังคงซัดสาด... ฉันปล่อยใจให้นำพาตัวเองเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ว่า.. สุดท้ายแล้ว ระยะทางของฉันมันจะไปสิ้นสุดลง ณ ที่ใด... แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ตรงไหนก็ตาม.... ฉันจะไม่หวั่นเกรง จะไม่หวาดกลัวกับ ความว้าเหว่และความเดียวดายอีกแล้ว... ตราบใดที่ยังคงมีแสงสว่างสาด สะท้อนเงาให้ปรากฏอยู่เคียงข้างฉัน... ตลอดไป -------------------------------------------------------------   Create Date : 14 กันยายน 2552     Last Update : 12 ตุลาคม 2552 12:58:40 น. Counter : 427 Pageviews.   4 comment Share Tweet

เรื่องเล่าเรื่อยเจื้อย..(ตอน สวยซะนะ) ฉันเชื่อว่า.. ฉันสวยยยยยย...... !!! มันอาจจะฟังดูน่าหมั่นไส้ ...ในความ"มั่นใจ"ที่ค่อนข้างจะมากมายผิดมนุษย์มนา จนลักษณะใกล้เคียงไปในทาง"หลงตัวเอง"ก็ตามที แต่ว่า....ตราบใดที่ความเชื่อของฉัน ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม (แต่อาจจะเฉียดมุสาฯ นิดๆ ฐานโกหกตัวเอง.. -- --' ) และก็ไม่เบียดเบียน ทำร้ายหมู่มวลมนุษยชาติแล้วล่ะก็.. ฉันจะดำรงความเชื่อนี้ต่อไป ก็เพราะว่า ฉัน...สวย !!! ...แต่นั่นล่ะนะ มันอาจจะไปสะกิดต่อมคันเล็กๆน้อยๆ พอเกาให้มันส์ของใครบางคนนิดหน่อย ...อ้ะ ! อันนี้ก็แล้วแต่อัธยาศัย ต่อมใครต่อมมันก็แล้วกัน... ใครใคร่คัน...ก็คัน ใครใคร่เกา...ก็เกา แต่ฉันจะไม่สนใจต่อมคันของใคร ก็เพราะว่า ฉัน...สวย !!! ฉันเชื่อว่า...สรรพสิ่งในโลกนี้ ล้วนสวยงาม... ดังนั้น สตรีเพศ ซึ่งเป็นสรรพสิ่งหนึ่งของโลก..... ก็ย่อมล้วนสวยงามเช่นกัน แล้วฉัน ก็เป็นสตรีเพศคนหนึ่ง ที่ถือกำเนิดมาบนโลกใบนี้ ....ฉะนั้น ก็ย่อมสวยงามด้วยเช่นกัน.... ตรรกะนี้ไม่มีใครเห็นด้วย...ไม่เป็นไร ฉันมั่นใจของฉันคนเดียวก็พอ ก็เพราะว่า ฉัน...สวย !!! เป็นธรรมดาที่มวลมนุษย์ มักจะนิยมชมชอบ "ความสวยงาม" และใคร่เสพอยู่เป็นอาจิณ จนสิ่งนี้ กลายเป็นส่วนหนึ่งในการดำรงชีวิตประจำวันของเราอย่างขาดไม่ได้ และแน่นอน ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ได้แตกต่างไปจากคนอื่นๆ ก็เพราะว่า ฉัน....สวย !!! อ้อ..ไม่ใช่ อุอุ "ความสวย" ไม่มีค่ามาตรฐานใดๆมาเป็นตัวชี้วัด รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสทั้งหลายมีค่าอยู่ที่ความ "พอใจ " ของคนที่รับเท่านั้น... สวย...ของใครคนหนึ่ง ก็อาจจะ...ธรรมดา สำหรับอีกคนหนึ่ง หน้าเน่าๆ... ของใครคนหนึ่ง ก็อาจจะ...งดงามสำหรับใครอีกคนหนึ่ง นั่น..จึงเป็นส่วนหนึ่งของเหตุนิยามคำว่า " รสนิยม " รสนิยม...ของร้อยคน ก็ร้อยแบบ ซึ่งแบบ...ของแต่ละคน ก็แตกต่างกัน ดังนั้น แต่ละคนจึงมี "แบบ" ความสวย.... ที่เป็นในฉบับของตัวเอง " แบบ " ความสวย..... ที่ไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร " แบบ " ความสวย..... ที่ใคร อาจมองเห็นไม่เหมือนเรา แต่นั่นไม่ได้สำคัญเท่ากับการที่เรามองเห็น "แบบ" ความสวย ในตัวของเราเอง โดยที่ไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับใคร ก็เพราะว่า ฉัน...สวย !!!! ดังนี้ ฉันจึงเห็นค่าความ "สวย" ของตัวเอง แม้ว่าใครคนอื่นจะไม่เห็นด้วยก็ตาม.... ...อย่าได้แคร์ !!!! แล้วคุณล่ะ.... มองเห็นความ "สวย" ของตัวเองรึยัง !?! ------------------------------------------------------   Create Date : 19 มิถุนายน 2552     Last Update : 26 ตุลาคม 2552 14:41:11 น. Counter : 443 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ดอกไม้... เวลา... และการเดินทาง... เธอและฉัน.... เราวางเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ ช่วยกันปลูกไว้ในกระถางใบหนึ่ง ฉัน.... คอยรดน้ำ เธอ... คอยใส่ปุ๋ย เรา... ช่วยกันดูแล "มัน" อย่างทะนุถนอม และเฝ้ารอคอนการเจริญเติบโต ของ "มัน" อย่างตั้งใจ เวลาผ่านไป... เจ้าเมล็ดพันธุ์ในกระถางก็เริ่ม หยั่งราก... แตกใบ... และผลิดอกที่สวยงาม... เราต่างตื่นเต้นและดีใจ ที่ได้เห็นการเจริญเติบโตของดอกไม้ในกระถางที่ เราช่วยกันปลูก .....มันงอกเงยไปพร้อมๆ กับเมล็ดพันธุ์ในใจของเรา แต่ทว่า... เจ้าดอกไม้ ยังคงอ่อนเยาว์ และ บอบบาง ฉัน... จึงหมั่นรดน้ำ เธอ... จึงหมั่นใส่ปุ๋ย เรา... ช่วยกันดูแล"ดอกไม้"ในกระถางนี้ อย่างทะนุถนอม หวังว่า "มัน" จะเติบโตแข็งแรง และมั่นคง เวลาผ่านไป... เจ้าดอกไม้ในกระถางเติบโต แข็งแรง... กลีบดอก เบ่งบาน... สีสัน สดสวย... กลิ่นหอม รวยริน... เราต่างคิดว่า มันช่างเป็นความงามที่สมบูรณ์ และปรารถนาให้ความงามนี้ คงอยู่ตลอดไป... แต่แล้ว วันหนึ่ง... ฉัน... ต้องออกเดินทางไปในที่แสนไกล เพื่อเรียนรู้โลกกว้าง เธอ... มอบกระถางดอกไม้นี้ เพื่อให้ฉันนำ"มัน"ติดตัวไป และจงนำ "มัน" กลับมาให้เธอ ในวันที่ฉัน..สิ้นสุดการเดินทาง ไม่ว่าจะ ไกล... แสนไกล หรือว่าจะ นาน... แสนนาน เธอจะรอคอย.... และแล้ว การเดินทางของฉัน เริ่มต้นไปพร้อมกับการรอคอยของเธอ... 7 วันผ่านไป.... ในระหว่างการเดินทาง ลมพัดมาอย่างแรง... ดอกไม้วูบไหวตามกระแสลมที่พัดมาเล็กน้อย ฉัน...ยังคงรดน้ำ และ ดอกไม้ในกระถาง...ยังสวยอยู่เหมือนเดิม 2 สัปดาห์ผ่านไป... ในระหว่างการเดินทาง หนอนน้อยตัวหนึ่ง หล่นลงมาบนดอกไม้... ฉันรีบนำเอาเจ้าหนอนตัวนั้นออกไป และฉัน... ยังคงรดน้ำ หากแต่ ดอกไม้ในกระถาง...มีรอยช้ำตรงกลีบดอกเล็กน้อย 3 เดือนผ่านไป... ในระหว่างการเดินทาง ผีเสื้อตัวหนึ่ง บินมาดอมดมดอกไม้... ปีกผีเสื้อแสนสวย ดึงดูดให้ฉันมองดูมัน จนกระทั่งมันบินจากไป เป็นครั้งแรกที่ฉัน...ไม่ได้รดน้ำ แต่คิดว่า ดอกไม้ในกระถาง...มันคงจะไม่เป็นไร 1 ปีผ่านไป... ในระหว่างการเดินทาง สองข้างทางเดินมีธรรมชาติสวยงามมากมาย... ฉันรู้สึกตื่นตา ตื่นใจที่ได้พบเห็นสิ่งใหม่ๆ ฉันแบ่งความสนใจจากดอกไม้ที่อยู่ในมือ ไปให้สิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว แต่ฉันยังคงถือกระถางนั้นไว้... ฉัน...ไม่ได้รดน้ำ ดอกไม้ในกระถาง... เหี่ยวลงเล็กน้อย แต่ฉันคิดว่า "มัน"คงไม่เป็นไร.. 3 ปีผ่านไป... ใกล้เวลาสิ้นสุดการเดินทางของฉันแล้ว... ตลอดเส้นทางที่ฉันเดินผ่าน มีดอกไม้แสนสวยนานาชนิด เย้ายวนให้ฉันเข้าไปชื่นชมอยู่มิได้ขาด จนฉันลืมดอกไม้ที่อยู่ในมือไปเสียสนิท.... ฉัน...จำไม่ได้ว่า ฉันละเลยการรดน้ำให้"มัน"มานานเท่าไหร่แล้ว ดอกไม้ในกระถาง... เหี่ยวเฉา... ร่วงโรย... และแห้งตายไป แต่กระนั้น ฉัน...ก็ยังคงถือกระถางนั้นไว้เสมอ ในที่สุด... ฉัน... เดินทางกลับมา เธอ...ยังคงรอคอย ณ ที่เดิม ฉัน... นำกระถางในมือยื่นให้กับเธอ ดั่งที่เคยให้สัญญา เธอ... ยิ้มรับกระถางใบนั้น ทั้งน้ำตา แล้วพร้อมกับพูดว่า.... กระถางที่ว่างเปล่า จะมีประโยชน์อะไร หากไร้ซึ่งดอกไม้... การรักษาวาจา จะมีค่าอะไร หากไม่รักษาหัวใจไว้... การสัญญา จะสำคัญอะไร หากไม่เหลือความรักไว้ให้กัน... เธอวางกระถางใบนั้นลง.... แล้วหันหลังเดินจากไป... เหลือทิ้งไว้... เพียงฉันและกระถางที่ว่างเปล่า...ใบเดิม   Create Date : 14 พฤษภาคม 2552     Last Update : 21 กันยายน 2552 0:27:16 น. Counter : 461 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• พธู
• mon_m&m
• like 2 hear from u
• 150
• Setakan
• คุณแม่ใจดี
• microtoso
• รอยยิ้ม ณ ริมเล
• pachclub
• อิงแอบอุ่นไอ
• Life's for Rent
• leonnoom
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com