บทที่ ๑๖ สมองกล

(พ.ศ. ๒๕๔๙)

      แผนกออกแบบผลิตภัณฑ์ที่พลอยสังกัดอยู่นี้มีงานที่ต้องทำหลายหน้ามากตั้งแต่ออกแบบบรรจุภัณฑ์สินค้า ทำป้ายโฆษณา และต้องกระทั่งแผ่นพับประกาศทั่วไปเนื่องจากกิจการของบริษัทเติบโตขยายใหญ่ขึ้นอย่างก้าวกระโดดทำให้โครงการใหม่ ๆ โดยเฉพาะระยะนี้ที่งานล้นมือเสียจนกำลังพลที่มีอยู่เพียงน้อยนิดแทบรับมือไม่ไหวแล้วซึ่งชั่วโมงแรกของการทำงานวันนี้ที่พี่อั๋นหัวหน้าส่วนออกแบบผลิตภัณฑ์ก็เพิ่งเดินกลับมาด้วยสีหน้าเครียดหลังจากถูกคุณโสเรียกตัวไปพบเพื่อเร่งเรื่องงานด่วนของลูกค้า

     “ข่าวล่าค่ะน้องๆ” พี่อั๋นสาวรุ่นใหญ่คนเก่งปรบมือเรียกทีมให้มารวมกัน“เจ้านายแจ้งว่าลูกค้าที่จะมาดูตัวอย่างสินค้าใหม่เพิ่งขอเลื่อนนัดเป็นมาวันมะรืนนี้”

    “งานเข้าอีกแล้วเหรอค่ะ ไหนบอกมาสัปดาห์หน้านี่หน่า”นัทตี้โวยวายขึ้นเสียงดังและแทบจะลมใส่เมื่อได้ยินสิ่งที่หัวหน้าพูด

      “อะไรนะคะไฟล้นอีกแล้วเหรอเนี่ยะ”พลอยเผลอคว้ายาดมขึ้นมาเมื่อได้ยินเช่นนี้

   “ใจเย็น ๆ ปัญหาทุกอย่างไม่เกินความสามารถของเราค่ะ”พี่อั๋นพยายามสร้างอารมณ์ขันให้ตัวเองและปลุกใจะน้อง ๆ ในสังกัด “น้องพลอยทำได้ นัทตี้ทำได้ ๆ ๆ”

     “ไม่ขำนะคะพี่เราก็มีกันอยู่แค่สามหัว ตอนนี้ตัวหนูจะแตกแล้วค่ะ”นัทตี้บ่นเพราะความเหนื่อยล้าอย่างต่อเนื่องเพราะงานที่รุมเร้า

     “ใช่ไม่ตลกค่ะแล้วพรุ่งนี้ทั้งวันพี่กับนัทตี้ก็ต้องไปปรู๊ฟแบบงานสินค้าแป้งชุบทอดตัวใหม่ด้วยกัน” พี่อั๋นบอกให้น้อง ๆ มั่นใจว่าเธอจำงานที่ต้องทำได้อย่างครบถ้วน

     “ก็หนูจำได้ไงค่ะพี่ถึงได้ถาม” นัทตี้ซักหัวหน้าด้วยความสงสัยในขณะที่พลอยชักหน้าซีดเผือก “แล้วจะปล่อยให้พลอยลุยเดี่ยวทำงานของลูกค้าคุณโสนี้เหรอค่ะตายแน่”

     “พี่คิดไว้แล้วตัวม็อคอัพที่เราจะต้องทำเสนอลูกค้ามีสามแบบพอดี เดี๋ยวเราแบ่งกันทำ” พี่อั๋นคิดและแสดงภาวะผู้นำออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ส่วนเรื่องเตรียมไปตรวจงานพรุ่งนี้คงไม่มีอะไรมากพี่จะหอบกลับไปทำเองที่บ้านเองจ้ะ”

     “ค่ะพี่” พลอยจำใจรับปากด้วยความหวาดหวั่น

     “อย่าห่วงไปเลยนะคะยังไงวันนี้แบบก็ต้องเสร็จ”พี่อั๋นกล่าวและย้ำต่อให้พลอยทำแบบตัวอย่างด้วยระมัดระวังเป็นพิเศษเพราะเป็นของที่คุณโสต้องนำไปขายงานให้ลูกค้ารายใหญ่ “อีกอย่างพรุ่งนี้ก่อนจะปรินส์มาขึ้นม็อคอัพถุง พลอยต้องตรวจทานซ้ำอีกทีนะคะอย่าให้มีอะไรผิดพลาด”

      เมื่อแบ่งหน้าที่กันทำงานแล้วพี่อั๋นก็อธิบายเทคนิคการทำงานชิ้นนี้เพิ่มเติมให้กับน้อง ๆ ทั้งสองก่อนที่แต่ละคนจะทยอยกันไปนั่งจองหน้าจอคอมพิวเตอร์และลงมือทำงานกันอย่างขะมักเขม้นตลอดทั้งวันจนกระทั่งตกเย็นที่เวลาทำการของบริษัทล่วงเลยไปเป็นชั่วโมงสมาชิกจึงนำผลงานมาประกอบร่างกันได้เสร็จเรียบร้อยจึงทำให้ทุกคนในแผนกโดยเฉพาะพลอยรู้สึกคลายความกังวลลงไปได้บ้างก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อนเอาแรง

 ถึงวันรุ่งขึ้นที่พี่อั๋นกับนัทตี้ต้องไปทำงานนอกสถานที่จึงเหลือเพียงพลอยที่ต้องจัดการทำตัวอย่างถุงผลิตภัณฑ์ตามแบบที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จเพียงลำพังซึ่งเธอก็รีบมาแต่เช้าเพื่อทำการเปิดไฟล์แบบภาพที่เก็บไว้ในคอมพิวเตอร์นั้นขึ้นมาตรวจทานอย่างละเอียดอยู่นานก่อนจะเริ่มทำการปรินส์แบบงานลงบนกระดาษสติกเกอร์กันน้ำแผ่นใหญ่โตที่เตรียมไว้จากนั้นผลงานอันมีสีสันนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนออกมาจากเครื่องพิมพ์และปรากฏให้ให้เห็นความงดงามทีละน้อยๆ แต่ระหว่างที่ทำแบบมาออกได้เกือบครึ่งทางแล้วคอมพิวเตอร์ของพลอยจู่ ๆก็ดับไปอย่างไม่ทราบสาเหตุจนทำให้งานที่กำลังดำเนินอยู่นี้ต้องหยุดชะงัก

        “อะไรอะ!ลูกแม่อย่าพึ่งเป็นอะไรตอนนี้เลยนะจ้ะ”พลอยเอามือลูบไปที่คอมพิวเตอร์ที่โต๊ะทำงาน แล้วก็ยกมือขึ้นไหว้ “กราบหละนะ”

         เธอพยายามเดินวนไปวนมาตรวจดูสายไฟที่เชื่อมต่ออุปกรณ์ต่างๆ โดยทั่ว แล้วก็เปิดปิดเครื่องอยู่หลายครั้งแต่ก็หมดหนหางปลุกให้อาวุธคู่กายนี้ให้ตื่นขึ้นมาทำงานต่อได้อีกทั้งก็ติดช่วงพักเที่ยงที่พนักงานออกไปทานข้าวกันหมดจึงไม่สามารถหาใครมาช่วยแก้ปัญหานี้ได้จนเธอเริ่มถอดใจมานั่งน้ำตาซึมอยู่ที่เก้าอี้ทำงานติดประตูห้องของแผนกที่ลืมเปิดทิ้งไว้ทำให้หนุ่มหน้ามนคนนึงที่กำลังเดินสำรวจออฟฟิตผ่านมาเห็นเข้าพอดี

    “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” หนุ่มผิวขาวคิ้วเข้มสวมแว่นตาสายตาตรงเข้ามาถามพลอยด้วยความห่วงใยเขาคือพลลูกชายอีกคนเจ้าของบริษัทที่เพิ่งเรียนจบปริญญาโทกลับมาจากเมืองนอก

    “ช่วยด้วยค่ะคอมค่ะ คอมเสีย” พลอยกลับน้ำตาร่วงมากขึ้นอีกเมื่อได้พบคนที่ยืนมือเข้ามาช่วยเหลือ

    “ได้ ๆคุณใจเย็น ๆ นะครับ อย่าร้องไห้เลยเรื่องเล็กน้อยเอง”พลพยายามปลอบโยนเธอ

     “ฉันคือคือฉันต้องปรินส์แบบทำม็อคอัพให้เสร็จวันนี้ค่ะ ไม่งั้นถูกคุณโสไล่ออกแน่” พลอยจิตตกและกลัวจนลำดับความไม่ถูกแล้ว

     “ไหนเล่าให้ผมฟังหน่อยว่าคอมมีอาการยังไงบ้าง” พลแอบอมยิ้มเมื่อได้ยินพลอยพูดชื่อแม่ของเขา และออกอาการหวาดกลัว

     “ตรง ๆนะคะ คือไม่รู้เลยค่ะว่าเครื่องมันดับไปยังไง”พลอยขมวดคิ้วและส่ายหน้าเพราะคิดไม่ออก

     “งั้นคุณสงบสติก่อนนะครับผมจัดการให้เลยเดี๋ยวนี้เลย”พลพูดพลางยื่นมือไปจับที่ต้นแขนของพลอยพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงอย่างชัดเจน

               ด้วยความเชี่ยวชาญโดยตรงด้านเทคโนโลยีสารสนเทศของพลเขาสามารถตรวจพบต้นตอและทำลายไวรัสที่สร้างความผิดปกติกับคอมพิวเตอร์ของพลอยนั้นได้ในเวลาอันรวดเร็วทำให้พลอยรู้สึกโล่งอกขึ้นบ้างเพราะไฟล์แบบงานทั้งหมดนั้นได้กลับมาครนอกจากนี้ระหว่างที่พลทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นเขาก็ได้เห็นภาพถ่ายครอบครัวของเธอที่ติดอยู่ตรงโต๊ะทำงาน ซึ่งใบหน้าของเด็กสาวในภาพที่คาดว่าเป็นพลอยนั้นก็ช่างคุ้นตามากเหลือเกิน

“ตอนนี้กู้ข้อมูลงานกลับมาได้แล้วเพราะแต่คอมอาการหนัก จะต้องยกไปแก้และลงโปรแกรมใหม่ทั้งหมดครับ” พลอธิบายความจำเป็นที่ต้องนำเครื่องไปซ่อม

     “แล้วจะทำงานต่อยังไงอะหรือต้องโทรไปหาพี่อั๋นถามรหัสเข้าเครื่องของแกดีกว่า”พลอยห่วงว่าจะทำงานต่อไม่ได้

     “ไม่ต้องๆ เดี๋ยวพี่ให้คอมไปใช้ก่อนครับ มีสำรองอยู่เยอะ” พลเริ่มพูดจาอย่างสนิทสนมกับเธอมากขึ้น

               “ขอบคุณมากค่ะเทวดามาโปรดพลอยแท้ ๆ” พลอยรู้สึกซาบซึ้งใจมากแต่กระนั้นกลับเพิ่งฉุกคิดได้ว่าเธอไม่ควรคุยกับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองอย่างนี้ “เออ! ยังไม่รู้เลยค่ะว่าคุณชื่อะไร อยู่แผนกไหนเป็นไอทีคนใหม่เหรอคะ”

           “ผมชื่อพล ภัทรพลครับ”พลแนะนำตัวอย่างเป็นเป็นทางการและบอกถึงหน้าที่ความรับผิดชอบด้วย “จะมาดูทั้งแผนกไอที การตลาด แล้วก็ออกแบบผลิตภัณฑ์นี้ด้วยครับ”

          “อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะพี่พล”พลอยรู้สึกสบายใจที่เขาก็เป็นพนักงานของบริษัทเหมือนกัน

       “ด้วยความยินดีครับน้อยพลอย” พลพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะชอบใจกันยกใหญ่

            “อ้าว! แล้วทำไมคนเดียวดูตั้งหลายอย่างหละค่ะ”พลอยชักเริ่มสงสัย

             “ก็เป็นผู้จัดการฝ่ายเลยต้องดูเยอะหน่อยหนะครับ” พลยิ้มกรุ้มกริ่ม

             “เฮ้ย! หรือว่าคุณจะเป็นลูกชายคุณหญิงโส”คำพูดของพลนั้นทำให้พลอยฉุกคิดถึงเรื่องที่พี่อั๋นบอกขึ้นได้ว่าให้เตรียมรับมือลูกชายอีกคนของเจ้านายที่จะมาเริ่มงานเดือนหน้าในตำแหน่งหัวหน้าของพวกเราทุกคน

             “ใช่ครับ” พลตอบสั้น ๆ และพยักหน้า

             “เออเออ เออ.....” พลอยหน้าเหวอจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อแต่แป๊บเดียวเธอคิดหาทางแก้เกี้ยวขึ้นมาได้ “งั้นก็ต้องเรียกคุณบอสดีไหมค่ะคุณบอส”

              “เรียกพี่พลดีแล้วครับพี่ชอบให้พลอยเรียกอย่างนี้”พลส่งสายตาหวานซึ้งจนทำให้พลอยรู้สึกใจหวิว ๆ

               “ยังไงรบกวนพี่ช่วยต่อคอมใหม่ให้หน่อยค่ะจะได้ปรินส์งานให้เสร็จทัน”พลอยพูดขอความช่วยเหลืออีกครั้งเพื่อแก้เขิน แล้วจึงหาทางปลีกตัวออกไปตั้งหลัก “ตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วพี่คงหิว เดี๋ยวพลอยจะลงไปหาอะไรมาให้ทานกันดีกว่าค่ะฝากด้วยนะคะ”

หลังจากที่พลอยออกไปไม่นานเพื่อซื้อข้าวกล่องที่ร้านอาหารใกล้ๆ บริษัท แล้วจึงกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานเธอก็ได้พบว่าผลงานที่เธอรอคอยนั้นเคลื่อนออกมาจาเครื่องพิมพ์ได้อีกครั้งเพราะคอมพิวเตอร์ตัวใหม่ที่พลนำมาต่อนั้นช่วยทำให้การทำงานระบบต่างๆ กลับเข้าสู่ภาวะปกติ

               “ปรินส์ได้แล้ว!บอสเนี่ยะเก่งที่สุดเลยค่ะ”พลอยดีใจและประทับใจในฝีมือของหัวหน้าคนใหม่นี้มาก

“บอกแล้วไงให้เรียกพี่พลไม่งั้นผมหักเงินเดือนคุณนะ” พลแกล้งทำเสียงดุใส่เธอ

             “ค่ะรับทราบค่ะพี่พล” พลอยรับคำอย่างนอบน้อม

              แล้วทั้งสองคนจึงมานั่งทานข้าวด้วยกันระหว่างที่รองานพิมพ์ออกมาจากเครื่องนี้จากนั้นพลอยก็เร่งมือนำแบบบนสติกเกอร์ที่ได้นั้นมาตัดและติดให้พอดีกับรูปถุงพลาสติกที่นำมาแบบจำลองผลิตภัณฑ์โดยมีพลคอยช่วยทำและชวนคุยให้เพลิดเพลินอยู่ข้าง ๆ ด้วยจึงทำให้งานนี้เสร็จสมบูรณ์ได้ดีเกินคาดและเร็วกว่าที่คิดไว้มาก ดังนั้นพลจึงได้โอกาสขอรางวัลจากพลอยเป็นการไปรับประทานอาหารค่ำด้วยกันสักมื้อโดยเธอรับปากอย่างเต็มใจเพราะต้องการความขอบคุณเขาที่ช่วยเหลือเธออย่างมากในครั้งนี้ซึ่งก่อนกลับนั้นทั้งคู่ก็ตกลงเสร็จสรรพเพื่อจะมาเจอกันพรุ่งนี้หลังเลิกงานที่ภาระกิจการตอนรับลูกค้ารายสำคัญของเจ้านายใหญ่ผ่านไปเรียบร้อย

https://web.facebook.com/199Foods/