บทที่ ๑๐ เจ้าภาพ

(พ.ศ. ๒๕๔๑)

ส่วนที่สอง

    “ไม่น่าเชื่อเลยครับว่าสาวๆ จะชอบดูฟุตบอลกัน” แมนรู้สึกแปลกใจ

    “เราสองคนหนะชอบมากปกติก็ดูทีวี เห็นอย่างนี้บางครั้งก็ไปชมถึงสนามเลยนะคะ”ก้อยคุยไปเรื่อยอย่างเมามัน

    “งั้นดีเลยอยากไปดูทีมชาติไทยกันไหมครับ” แมนสบโอกาสจึงเปิดประเด็นนี้

    “คือยังไงเหรอค่ะ” ไหมมีท่าที่สนใจมากเมื่อแมนพูดถึงทีมชาติ

    “พอดีเราเพิ่งได้ตั๋วมาห้าใบนัดที่ไทยจะพบกับจีนมาหนะครับ” แมนโม้ว่าได้บัตรมาถึงห้าที่นั่ง“พวกผมมีกันแค่สามคน”

    “โฮ้!เอเซียนเกมส์สิค่ะ อยากดูมาก”ก้อยเป็นคอลูกหนังจึงรู้เลยว่าแมนหมายถึงนัดแข่งขันฟุตบอลสำคัญที่เธอพยายามหาบัตรเข้าชมอยู่“อีกสองใบก็ให้เราได้นะคะ”ก้อยดีใจมากที่จะได้เข้าชมกีฬานัดนี้

    “เฮ้ย!” เอกอุทานกับตัวเอง แต่แมนรีบเหยียบเท้าเอกเบา ๆเพื่อส่งสัญญาณให้เพื่อนรู้ตัวว่าต้องช่วยกันเล่นตามน้ำไปก่อน

    “แน่นอนครับเดี๋ยววันนั้นพวกเราจะไปรับคุณสองคนไปดูบอลด้วยกันครับ”แมนกล่าวอย่างมั่นใจ

    “ต้องขอบคุณจริงๆ เกรงใจจังเลยค่ะ” เมื่อไหมพูดแล้ว เธอจึงยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ

      “ยินดีอย่างยิ่งครับปีนี้ประเทศไทยเราเป็นเจ้าภาพ เราทุกคนก็ต้องร่วมกันตอนรับเพื่อนบ้านจากทุกชาติที่มาเยือนให้ดีที่สุดครับ” จู่ ๆต้าที่นั่งนิ่งมาตลอดก็พูดประโยคที่ฟังดูมีสาระขึ้นมาพร้อมรับไหว้สาวไหมทำให้เธอรู้สึกประทับใจและเริ่มชอบหนุ่มตี๋คนนี้

     หลังจากนั้นหนุ่มสาวก็คุยกันต่ออีกสักพักเมื่อทานขนมจนหมดเกลี้ยงก็ชวนแยกย้ายกกลับเพราะเห็นว่ามีลูกค้าอีกหลายคนที่มารอที่นั่งของทางร้านโดยแมนใช้ข้ออ้างว่ามีธุระต้องไปทำกับเอกพอดีเพื่อให้ต้าได้โอกาสเดินไปส่งสาว ๆต่อเพราะเขารู้ว่าต้ากับสองสาวนั้นก็พักอยู่หอพักของมหาวิทยาลัยเหมือนกัน

     ทันทีที่ทั้งสามคนเดินคล้อยหลังไปเอกจึงโว้ยแมนขึ้น

    “ไอ้แมนๆ ไปโม้ว่าบัตรมีห้าใบได้ไงวะ” เอกพูดเสียงดังด้วยความโกธร

“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริง ๆเพื่อน” แมนขอโทษเอกซ้ำ ๆและพยายามหาเหตุผลมาสนับสนุนเพื่อให้เพื่อนหายโกธร “เห็นไหมหละว่าต้ามันเดินยิ้มหน้าบานแค่ไหนตอนที่ได้ไปส่งสาวไหม”

    “แล้วอีกสองข้าจะหามาจากไหนไอ้แมน” เอกย้ำแล้วจึงบีบหัวไหล่แมนอย่างแรงเป็นการสั่งสอนที่แมนทำอะไรโดยพลการ

    “ใจเย็นนะเพื่อนรักคุณหญิงแม่ไง ต้องช่วยได้แน่ ๆ เพราะบัตรนี้ท่านเป็นคนหามาให้ไม่ใช่เหรอ” แมนคิดว่านี่น่าจะเป็นทางรอดเป็นไปได้มากที่สุดในตอนนี้

    “มันก็ใช่ไอ้แมนแต่ข้าไม่อยากรบกวนท่านอีก” เอกเริ่มใจเย็นลงเพราะใจจริงนั้นก็รักเพื่อน

    “หนะเอกคิดว่าช่วยลูกนกลูกกาสักครั้ง ท่านออกจะใจบุญ”แมนเคยเจอคุณหญิงโสที่มหาวิทยาลัยแล้วครั้งนึง จึงพอเดาได้ว่าแม่ของเอกเป็นเศรษฐีนีและใจดีด้วยจึงคิดว่าท่านสามารถช่วยหาตั๋วชมฟุตบอลอีกแค่สองใบได้ไม่ยากนัก “แต่ถ้าหาไม่ได้จริง ๆ คราวนี้ข้ายอมสละสิทธิ์ นั่งดูทีวีแทน” เขามีสีหน้าเศร้าและคอตกเล็กน้อยออกมาให้เห็น

    “ของเอ็งมันแค่ใบเดียวจะไปพออะไร” เอกเริ่มใจเย็นลงเพราะใจจริงนั้นก็รักเพื่อนแล้วจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดโทรสายตรงหาคุณแม่

    ทันทีที่เอกลูกรักต่อสายโทรเล่าเรื่องนี้กับคุณหญิงโสเธอก็ไม่รีรอที่จะรับปากหาบัตรเพิ่มให้เพราะมั่นใจว่าคนที่รู้จักกันมีเส้นสายสามารถช่วยได้แน่นอน

    “เรียบร้อย”เอกหันมาพูดสั้น ๆ กับเพื่อน

    “คือได้บัตรใช่ไหม” แมนถามย้ำให้แน่ใจ

    “เออได้นั่นแหละ”คำพูดของเอกทำให้แมนโล่งใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

    “ขอบใจมากเลยเพื่อน” แมนกระโดดกอดเอกท่ามกลางธารกำนัล

    “พอ ๆๆ ๆ ขนลุก” เอกถอยออกห่างเพราะเกรงคนที่แถวนั้นจะเข้าใจผิดว่าเขากับแมนเป็นคู่เกย์

   หลังจากที่คุณหญิงโสช่วยหาบัตรครบตามจำนวนที่ต้องการแล้วจึงทำให้หนุ่มสาวทั้งห้าคนนั้นได้ไปชมฟุตบอลนัดสำคัญสมใจในเดือนถัดมาโดยในวันแข่งมีผู้ชมในสนามล้วนได้รับความสนุกสนานจากการเชียร์นักกีฬาอย่างมาก และถึงแม้ว่าทีมชาติไทยจะไม่ได้ครองเหรียญทองก็ตามแต่ทุกคนก็ล้วนความสุขที่ได้ช่วยกันทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านอย่างสมบูรณ์นอกจากนี้เอกและแมนก็ทำหน้าที่เป็นกามเทพช่วยให้ต้าได้ใกล้ชิดกับไหมมากยิ่งขึ้นอีกด้วยและความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาดีขึ้นกระทั่งไหมตกลงคบหาเป็นแฟนกับต้าในเวลาอันรวดเร็วทำให้เอกและแมนนั้นภูมิใจอย่างยิ่งที่แผนการณ์ครั้งนี้สามารถช่วยต้าเพื่อนชี้ได้สำเร็จ

    ฝ่ายพลอยกับแก้วนั้นก็มีฝันเฉกเช่นกับคนไทยหลายคนที่อยากเข้าชมกีฬานานาชาติอย่างนี้ที่นานๆ ครั้งประเทศไทยได้รับเกียรติเป็นเจ้าภาพทำให้คุณป้ารุ่งและลุงรัตน์ต้องวิ่งเต้นช่วยหาบัตรเข้าชมการแข่งขันไหว้น้ำตามที่หลานๆ เรียกร้อง แต่จนแล้วจนรอดที่การแข่งขันกีฬาครั้งนี้เดินมาถึงวันสุดท้ายแล้ว เด็กๆ ก็ยังได้เพียงดูนักกีฬาผ่านการถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ โดยไม่มีโอกาสได้ไปสัมผัสบรรยากาศริมขอบสระไหว้น้ำสักครัง

    และในวันนี้ที่กำลังจะมีพิธีปิดการแข่งขันกีฬาแล้วสองพี่น้องพลอยกับแก้วก็ยังแอบผิดหวังที่ตัวเองได้เพียงนั่งหน้าจอรอชมอยู่ที่บ้านเช่นเดิมโดยมีป้ารัตน์คอยดูอยู่ด้วยกัน

    “อีกกี่ปีไทยจะได้เป็นเจ้าภาพอีกเหรอคะ” พลอยเอียงหัวไปซบไหล่พี่สาวที่นั่งอยู่ด้วยกันในห้องโถง

    “ยากหละตั้งแต่พี่จำความได้ก็มีครั้งนี้หละ” แก้วก็หงอย ๆไม่ต่างจากน้อง

    “จำได้สมัยป้ายังเด็กประเทศเราก็เคยเป็นเจ้าภาพเอเชียนเกมส์นี้มาหลายครั้งแล้วนะคิดว่าต่อไปก็ต้องเวียนมาจัดอีกแน่ ๆ” ป้ารัตน์พยายามปลอบใจหลานทั้งที่ก็รู้ดีว่ายังไม่มีกำหนดการใด ๆ เรื่องนี้จากทางการ

    “ค่ะหนูก็หวังอย่างนั้น” พลอยให้กำลังใจตัวเอง

    ระหว่างที่ป้าและหลานรับชมพิธีปิดการแข่งขันภายทางหน้าจอนั้นนักกีฬาจากประเทศต่าง ๆ ทยอยตบเท้าเข้ามาให้สนามกันอย่างไม่ขาดสาย และประกอบกับเริ่มมีการแสดงแสงสีเสียงอันตระการตาขึ้นมานั้นก็ทำให้เด็กๆ ลืมความเศร้าไปชั่วขณะ ซึ่งเป็นจังหวะพอดีกับที่ลุงรัตน์กลับมาจากทำงานและแวะไปหาของที่ระลึกจากการแข่งขันกีฬานี้มาปลอบขวัญให้หลานได้ตามที่คิดกันไว้กับป้ารุ่งแล้ว

    “เด็กๆ ยิ้มหน่อยค่ะ ดูนี่เร็ว ลุงมีของอะไรมาให้” ลุงรัตน์เดินชูตุ๊กตามาแต่ไกล

    “ตุ๊กตาช้างน้อยน่ารัก ๆ” พลอยตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ

    “เค้าเรียกช้างไชโย” แก้วบอกน้อง

    “ไชโยๆ น่ารักมากมาย” พลอยรับตุ๊กตาจากมือลุง แล้วเอามากอดยกใหญ่ “ขอบคุณค่ะ”

   “ถือว่านี่เป็นรางวัลปลอบใจละกันนะ”ลุงรัตน์บอกหลาน ๆ “ลุงยังมีหมวกไชโยให้เราอีกคนละใบด้วยนะ”เขาหยิบหมวกจากในถุงพลาสติกอีกสองใบขึ้นมาใส่ให้หลานทั้งสอง

    “ขอบคุณมากค่ะคุณลุง” แก้วก็ดีใจที่ได้ของที่ระลึกถูกใจเช่นนี้

     “คุณลุงใจดีๆ” พลอยเดินไปหยิบกระจกบานเล็ก ๆ มาส่องดูหมวกสวย ๆที่ใส่อยู่ แล้วจึงแบ่งให้พี่สาวเธอส่องและผลัดกันชื่นชม

     “อ้าว!เด็ก ๆ ได้ช้างแล้ว สบายใจแล้วนะคะ”ป้ารุ่งเตือนเมื่อเห็นเด็ก ๆ มัวแต่เห่อของใหม่ “โต ๆ กันแล้วนะอย่ามัวแต่เล่นตุ๊กตา” เธอแกล้งทำเสียงดุ

       “มะ!ดูพิธีต่อกันเถอะ จะได้ไม่พลาดดูตอนดับไฟในกระถางคบเพลิง” ลุงรัตน์ชวนกันให้มาตั้งใจชมพิธีการปิดการแข่งขันกีฬานี้ต่อเพราะอยากให้ทุกคนได้เห็นฉากสำคัญ

การชมกีฬาที่สำคัญผ่านจอแก้วในวันนี้ของครอบครัวเล็กๆ ในบ้านหลังงามนั้นช่วยสร้างความเพลิดเพลินให้ทุกคนเป็นอย่างดี เฉกเช่นกับหลาย ๆคนที่นั่งชมกีฬาครั้งยิ่งใหญ่ที่ไทยเป็นเจ้าภาพนี้อยู่ที่บ้าน และแม้ว่าปีนี้สองพี่น้องพลอยกับแก้วจะไม่มีโอกาสได้ชมการแข่งขันกีฬาเอเซียนเกมส์ที่ประเทศไทยเป็นเจ้าภาพนี้ถึงขอบสนามก็ตามแต่ทั้งคู่ก็ได้เป็นร่วมเป็นส่วนเล็ก ๆ ส่วนหนึ่งของคนไทยที่ร่วมใจส่งแรงเชียร์ให้นักกีฬาทีมชาติไทยอย่างเต็มที่และได้ร่วมภูมิใจกับหน้าประวัติศาสาตร์ของชาติไทยมีได้รับเกียรติเป็นเจ้าภาพมหกรรมการกีฬาครั้งยิ่งใหญ่ระดับนานาชาตินี้ด้วย

https://web.facebook.com/199Foods/