บทที่ ๑๙ สามัคคี

(พ.ศ. ๒๕๕๒ - ๒๕๕๓)

        หลังจากงานเลี้ยงที่พลอยยอมให้คุณพลสวมรอยไปเป็นเป็นคนรักเนื่องจากแบร็คมาร์คไม่อาจทำตามสัญญาที่ให้กับเธอไว้ซึ่งการกระทำนั้นก่อให้เกิดผลกระทบในทางลบกับความรู้สึกของพลอยต่อชายหนุ่มปริศนาและขณะเดียวกันนั้นก็ทำให้คุณเอกเสียศูนย์อย่างมากในการวางตัวเองในทุก ๆ สถานะต่อพลอยจนทำให้ทั้งคู่แทบไม่มีปฏิสัมพันธ์กันในทางอื่นเลยนอกเสียจากเรื่องของงานนานเป็นปีแล้วอีกทั้งการเข้ามาทำงานที่บริษัทของคุณหนูเจนในตำแหน่งผู้ช่วยของคุณเอกตามบัญชาของคุณโสแล้วผนวกกับที่คุณหนูนั้นคอยตามประกบติดเขาอย่างแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างออกนอกหน้าก็ยังซ้ำเติมให้เขายิ่งอึกอัดใจมากขึ้นอีก

        สำหรับพลอยนั้นก็ยังคงปฏิบัติตนต่อคุณพลอย่างที่ลูกน้องให้ความเคารพหัวหน้าที่น่ารักอย่างคงเส้นคงวาเช่นเดิมแต่ทว่าคุณเอกก็ไม่อาจคลายความรู้สึกจากภาวะวิตกวังวลที่ยาวนานต่อเนื่องนี้ได้เพราะความถี่ที่พลอยติดต่อตัวของเขาในภาคของชายคนรักไม่ว่าเป็นการคุยเรื่องสัพเพเหระหรือแม้กระทั่งการปรึกษาเรื่องภาพเขียนก็ตามนั้นทุกอย่าง ๆ มันค่อย ๆ น้อยลงไปทุกที ๆ จนทำให้เขากลัวว่าความรักที่เธอมีต่อผู้ชายภายใต้หน้ากากสีดำนี้กำลังจะจายหายไปดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อปรับความเข้าใจกับคนรัก

        แล้วหลังเลิกงานของเย็นวันนี้ที่คุณเอกเห็นว่าทางสะดวกเพราะสังเกตเห็นว่าพลอยนั่งทำงานอยู่คนเดียวจนค่ำมืดเขาจึงตัดสินใจไปดักรอเธอที่อาคารจอดรถของบริษัทเพราะเขารู้ว่าเธอนั้นเพิ่งจะหัดขับรถมาทำงานได้และมีบริเวณที่จอดประจำเพื่อหาจังหวะเหมาะ ๆ ที่จะได้คุยกันอย่างเปิดใจ

   “ไปทานข้าวด้วยกันได้ไหมครับผมมีธุระสำคัญจะคุยหนะพลอย” คุณเอกพุ่งตรงเข้าไปจับบานประตูของรถยนต์ที่พลอยกำลังเปิดนั้น

         “คุณพระ!” พลอยตกใจที่จู่ ๆ เขาก็โผล่มาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว และเธอชักหวั่นๆ ที่เห็นท่าทีจริงจังของเขา “ขอเถอะค่ะ อย่าทำให้ฉันต้องลำบากใจเลย”

        “ถ้าเราไม่ได้คุยกันวันนี้ความลำบากใจจะยิ่งมากขึ้นอีก” คุณเอกย้ำอย่างหนักแน่นด้วยคำพูดและสายตาก่อนจะมอบดอกกุหลาบสีชมพูหนึ่งดอกให้แทนความจริงใจกับเธอ “ผมมีดอกไม้มาให้คุณด้วยแทนคำขอโทษและเรื่องทั้งหมดที่เคยทำให้คุณเสียใจ”

        “ไปกันใหญ่แล้วคุณยิ่งพูดฉันยิ่งงงค่ะ” พลอยยื้อแรงดึงประตูกับคุณเอกและพยายามจะก้าวขึ้นรถ โดยที่ไม่สนใจดอกไม้ที่เปี่ยมล้นด้วยรักนี้เลยเพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายสวมหน้ากากคนที่เธอรักมาโดยตลอด “ช่วยออกไปให้ห่างๆ และกรุณาอย่าเข้าใกล้ดิฉัน ไกลให้เกินร้อยเมตรยิ่งดี”

        “ไปด้วยกันเถอะนะแล้วผมจะบอกความจริงทั้งหมดให้คุณได้รู้” คุณเอกอ้อนวอนพลอยอย่างหนักเพราะปรารถนาจะให้ทุกอย่างดีขึ้นก่อนวันคล้ายวันเกิดของเขาในสัปดาห์หน้า“เราจะได้ไม่ต้องอยู่อย่างทรมานใจแบบนี้อีก”

        “เพ้อเจ้อไปกันใหญ่ทำอย่างนี้อยากให้ฉันถูกไล่ออก ใช่ไหมคุณเอก”พลอยจ้องหน้าคุณเอกด้วยความไม่ไว้ใจเพราะคิดว่าเขาต้องมีแผนการไม่ดี

        “แล้วผมจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรคุณต้องฟังผมนะพลอย เรื่องนี้สำคัญกับเรามาก” คุณเอกคว้ามือพลอยมาจับไว้แน่นและพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ

“พอที ถ้าคุณยังไม่ยอมไปอีกฉันจะร้องให้ยามช่วยแล้วนะ” พลอยสะบัดมือเขาทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใยแล้วเธอก็เข้าไปนั่งในรถยนต์ที่เบาะคนขับ

        “พลอย คุณลองใช้ใจฟังผมบ้างสิครับๆ” คุณเอกยังพยายามวิงวอนพลอยต่อไป แม้ว่าเธอจะหยุดโต้ตอบและเข้าไปในตัวรถเตรียมขับออกไปแล้วจนทำให้เขาก็น้ำตาเล็ดด้วยความเสียใจมากที่ไม่ได้รับโอกาสให้พูดความในใจนี้

        ระหว่างที่คุณเอกกำลังเคาะกระจกรถยนต์เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากพลอยนี้เองที่ทั้งคู่ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าความโชคร้ายกำลังจะมาเยือนแล้วเพราะพี่มลเลขาคนสนิทของคุณโสบังเอิญผ่านมาเห็นเหตุการณ์แปลกๆ นี้ที่ทำให้เธอคิดว่าคุณเอกต้องกำลังขอความรักจากพลอยหรือมีอะไรในเชิงชู้สาวกันเป็นแน่เธอจึงรีบโทรศัพท์ไปรายงานเรื่องนี้ให้นายหญิงทราบทันที และเมื่อความผิดปกตินี้รู้ถึงหูคุณหญิงโสเธอก็ไม่รีรอที่จะคิดหาวิธีกำราบผู้หญิงหัวสูงที่คิดมาทาบรัศมีคุณหนูเจนว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอด้วย

       วันรุ่งขึ้นคุณโสจึงสั่งให้เลขารีบไปเชิญคุณหนูเจนให้มาเข้าพบที่ห้องทำงานส่วนตัวในตอนเช้าเพื่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเป็นการป้องกันก่อนที่เธออาจจะไปได้ยินจากปากคนอื่นจนเรื่องราวบานปลายโดยคุณโสพูดคุยกับเธออย่างเป็นเองและบอกให้เธอวางใจเรื่องนี้ได้เลยเพราะคุณเอกนั้นไม่เคยรักใครหรือคบผู้หญิงที่ทางครอบครัวไม่ยอมรับเด็ดขาดซึ่งเรื่องทั้งหมดนั้นเป็นการปรบมือข้างเดียวของฝ่ายหญิงที่ทางผู้ใหญ่ไม่เห็นด้วยเลยพร้อมทั้งใส่ไฟว่าพลอยเป็นพวกที่ชอบจับผู้ชายรวยและใฝ่สูงเกินตัวแถมพลอยยังถือตัวมีคุณพจน์ลูกค้ารายใหญ่ที่เป็นเพื่อนของคุณเกียรติคอยให้ท้ายด้วย เลยทำให้ไม่มีใครสามารถจัดการความคุมความประพฤติแย่ๆ ของเธอได้ แล้วคุณโสจึงใช้โอกาสนี้ขอร้องให้คุณหนูเจนมาช่วยกันบีบพลอยให้ลาออกจากบริษัทโดยการเอาเร่งรัดงานบ่อยๆ และหางานประเภทหิน ๆ มาโยนให้ทำประจำ เพื่อทำให้เธออึดอัดจนต้องถอนตัวออกจากการทำงานที่นี่ไปเอง

         ซึ่งเช้านี้ขณะที่พลอยกำลังปั่นงานออกแบบบรรจุภัณฑ์นี้อย่างตั้งใจอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์คุณหนูเจนก็เดินเข้ามาสั่งเธอให้ทำแผ่นป้ายงานปีใหม่ถึงที่โต๊ะทำงาน

“ด่วนนะคะ คุณโสจะเอางานนี้ก่อนเที่ยง” คุณหนูเจนวางเอกสารที่มีเนื้อหาคร่าว ๆของงานเลี้ยงปีใหม่ที่บริษัทไว้ลงบนโต๊ะเพื่อให้พลอยใส่รายละเอียดและวางแบบป้ายประกาศให้สวยงาม

        “ฮะ! อีกแล้วเหรอ ดิฉันกำลังทำงานของลูกค้ารายสำคัญอยู่ค่ะ” พลอยชักจะหมดความอดทนเพราะถูกเธอมาเบียดบี้เอางานที่ไม่จำเป็นอย่างนี้ติดกันหลายครั้งแล้ว“ขอเป็นเย็น ๆ หละกันนะคะ เดี๋ยวอยู่ต่อทำให้ค่ะ”

        “ไม่ต้องพูดมากค่ะทำประกาศนี้ตามที่อีเมลทิ้งไว้ให้ ต้องเสร็จก่อนเที่ยงนี้นะคะ” คุณหนูเจนอ้างว่าเป็นงานด่วนทั้งที่ยังเหลือเวลาอีกเกือบเดือนที่จะแจ้งทุกคนก่อนจะถึงงานเลี้ยง

        “ดิฉันไม่มีเวลาจะอธิบายแล้วนะคะต้องเร่งมือทำงานนี้แล้ว” พลอยเวียนศรีษะมาก จึงหยิบยาหอมขึ้นมาสูดดม“วางเอกสารไว้ก่อนนะคะคุณหนูเจน”

        “อย่ามาสำออยเธอถือว่ามีคุณพจน์ถือหางใช่ไหม ถึงได้กล้าทำแบบนี้”คุณหนูเจนด่าพลอยอย่างแรงโดยไม่เกรงใครในแผนก จนทำให้พี่อั๋นที่นั่งอยู่แถวนั้นต้องแอบย่องออกไปตามคุณพลมาช่วยแก้ไขสถานการณ์อันคุกรุ่นนี้“พวกชอบอ่อยผู้ชาย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ควงผู้ใหญ่แล้วยังให้ท่าคุณพี่เอก”

       “เอาอะไรมาพูดค่ะ” พลอยพูดแล้วก็กุมขมับและสูดลมหายใจเข้าลึกขึ้นอีก “ดิฉันปวดหัวไม่คุยด้วยแล้ว ขอตัวทำงานค่ะ”

       “อายเหรอจ้ะเธอกล้าทำแล้วก็ไม่ต้องมาเหนียมอายหรอก” คุณหนูเจนว่าพลอยเสียงดังขึ้นอีกจนทำให้นัทตี้ที่นั่งฟังอยู่ทนนิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว

        “ที่ว่าอ่อยเนี่ยะคือคุณหนูเอาความคิดตัวเองมาพูดปะค่ะ” นัทตี้ลุกขึ้นช่วยเพื่อนสวนกลับคุณหนูเจนบ้างหลังจากที่นิ่งมานานหลายครั้งแล้วเพราะความเกรงใจคุณโส “หน้าตาก็พอดูได้ไม่น่าเชื่อว่า ปากสกปรกมาก”

       “นางตุ๊ด! ธุระไม่ใช่ เป็นตุ๊ดก็อยู่ส่วนตุ๊ด” คุณหนูเจนพูดซ้ำๆ คำที่ไม่ถูกหูนัทตี้

“เป็นตุ๊ดแล้วทำไมค่ะ ยังไงก็ยังมีศักดิ์ศรีไม่เคยไปวิ่งไล่ตามผู้ชายที่เค้าไม่รัก” นัทตี้พูดจี้ใจดำจนคุณหนูเจนต้องร้องกรีดร้อง

        “หุบปาก! ถูกไล่ออกแน่นางตุ๊ด” คุณหนูเจนกำลังเงื้อมือขึ้นตบนัทตี้แต่ได้เหลือบไปเห็นคุณเอกเดินเข้ามาในห้องเธอจึงได้สติวางมือนั้นลงทันที

“ไม่มีใครไล่ใครออกได้ทั้งนั้นที่ทำงานนะครับ ไม่ใช่สนามรบ” คุณเอกเข้ามาช่วยห้ามศึกนี้ได้ทันเวลาเพราะพอดีเขาเดินผ่านใกล้ ๆที่แผนกและได้ยินคุณหนูเจนกำลังต่อปากต่อคำกับนัทตี้ยกใหญ่

         “สองคนเนี่ยะมันลุมแกล้งหนูเจนค่ะ” คุณหนูเจนพุ่งเข้าไปจับแขนคุณเอกอย่างออดอ้อน“ก็แค่เอางานมาให้ทำนิดหน่อยก็โวยวายกันแล้วคุณพี่ต้องให้ความเป็นธรรมกับน้องนะคะ”

        “อย่ามาแตกความสามัคคีกันอย่างนี้เลยนะครับพี่ขอไม่ฟังใครอธิบายอะไรดีกว่าครับ เชื่อว่าทุกคนตั้งใจทำงานและรักกันดีมาโดยตลอด” คุณเอกค่อย ๆ พูดกับทุกคนด้วยความสุขุม ในขณะเดียวกันนี้สายตาเขาก็มองอย่างเป็นห่วงไปที่พลอยที่มีสีหน้าโรยแรงมาก

         “อะไรกันนี่คุณพี่เอกเข้าข้างพวกนี้เหรอค่ะ” คุณหนูเจนพยายามจะเอาเรื่องต่อเพราะรู้สึกว่าคุณเอกมีท่าทีเห็นใจพลอย

        “เพื่อความถูกต้องให้งานราบรื่นคุณหนูเจนคนเก่งเข้าใจพี่นะครับ” คุณเอกหันมาส่งยิ้มให้คุณหนูเจนเพื่อหวังให้เรื่องไม่เป็นเรื่องนี้ยุติลงด้วยดี

        ขณะที่คุณเอกกำลังอธิบายให้คุณหนูเจนอารมณ์เย็นลงนี้คุณพลก็วิ่งมาถึงที่ห้องของแผนกพร้อม ๆ กับพี่อั๋น และเข้าพอดีมาช่วยพี่ชายสงบศึกนี้อีกแรง

        “คุณหนูเจนไม่ทราบว่าวันนี้มีงานด่วนอะไรเหรอครับ” คุณพลแกล้งถามคุณหนูเจนทั้งที่พอรู้เรื่องราววุ่นวายนี้จากพี่อั๋นแล้ว

        “ไม่ด่วนแล้วก็ได้ค่ะแต่ยังไงคุณพลก็ช่วยบอกพลอยให้ทำเสร็จทันใช้งานนะคะ”คุณหนูเจนคิดได้แล้วว่าตอนนี้เธอมีอาวุธไม่พอที่จะสู้ต่อและต้องการรักษาภาพลักษณ์อันดีให้ตัวเองจึงยอมพักรบไว้ชั่วคราว

      “เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงครับผมจัดให้เรียบร้อยอยู่แล้ว แต่ถ้าต่อไปคุณหนูเจนจะเอาอะไรด่วนทุกอย่างขอให้ผ่านตาพี่ก่อนนะครับอย่างน้อยก็ถือว่าให้เกียรติผมให้ฐานะผู้จัดการฝ่ายที่ดูแลตรงนี้” คุณพลพูดกับคุณหนูเจนด้วยน้ำเสียงราบเรียบและท่าทางเคร่งขรึม

       “ได้ค่ะ แต่ยังไงก็ฝากคุณพลดูแลความประพฤติคนในปกครองให้ดีด้วยนะคะ” คุณหนูเจนฝืนยิ้มหวานให้หนุ่ม ๆ สองพี่น้อง แม้ว่าไฟริษยานั้นสุมอยู่เต็มอกจนแทบทนเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว

https://web.facebook.com/199Foods/