ยี่ร้อยพลอยโกสินทร์ _ บทที่ ๑๑ (๑) รถไฟฟ้า

บทที่ ๑๑ รถไฟฟ้า

(พ.ศ. ๒๕๔๒)

      วันเสาร์ที่วัยรุ่นส่วนใหญ่ได้หยุดพักผ่อนหรือไปเที่ยวสนุกกัน แต่สาวน้อยสองพี่น้องกลับต้องมาคร่ำเคร่งเรียนคำนวณอนุกรมตัวเลขที่โรงเรียนกวดวิชาชั้นนำย่านใจกลางกรุงนี้เนื่องด้วยเป็นช่วงมัธยมศึกษาปีสุดท้ายของหัวเลี้ยวหัวต่อที่การศึกษานี้จะส่งผลไปถึงอาชีพในอนาคตทำให้แก้วกับพลอยต้องเตรียมตัวกันอย่างหนักเพื่อเป้าหมายการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐที่มุ่งหวังไว้ให้สำเร็จโดยมีป้ารุ่งเป็นแกนนำสนับสนุนให้เรียนพิเศษอย่างหนักเพราะต้องการให้หลาน ๆ ได้ติดอาวุธด้านความรู้และเทคนิคต่างๆ ให้พร้อมก่อนนำไปสู้ศึกในสนามสอบครั้งใหญ่ระดับประเทศนั่นเอง

    ในห้องเรียนนี้ขณะที่แก้วก็กำลังจดจ่อกับอยู่กับแนวข้อสอบสำคัญที่อาจารย์อธิบายนั้นพลอยที่รู้สึกสุดแสนเบื่อวิชานี้มาก ๆ และแอบนั่งหลับเนียนไปหลายรอบ จนกระทั่งถึงช่วงท้ายคาบเรียนสาวน้อยตัวแสบจึงเบิ่งตาโตขึ้นอีกครั้งเสมือนมีนาฬิกาปลุกส่วนตัว

  “เดี๋ยวเลิกเรียกไปจตุจักรกันนะคะพี่แก้ว” พลอยเอียงตัวไปกระซิบแก้วเพราะกลัวพี่จะลืมนัดเที่ยวหลังเรียนที่ได้ตกลงกันไว้เมื่อวันก่อนแต่แก้วยังคงนั่งนิ่ง ๆ ได้โต้ตอบอะไร “พี่แก้ว ๆฟังน้องอยู่ไหมคะ” เธอยังไม่หยุดเซ้าซี้พี่สาว

   “ตั้งใจหน่อยตัวอย่างนี้เป็นแนวข้อสอบที่ออกทุกปีเลยนะพลอย” แก้วหันไปดุน้องเบาๆ เพราะปกติเธอเป็นคนจริงจังกับการเรียนมาก โดยเฉพาะกับวิชาคณิตศาสตร์ที่เป็นของขมของนักเรียนหลายคนที่ต้องการสอบเข้าเข้าคณะแพทยศาสตร์เธอจึงหมายมั่นปั้นมือจะเก็บคะแนนส่วนนี้ให้ได้มากที่สุด

    ทันทีเลิกเรียนแก้วจึงได้จังหวะอบรมน้องสาวตัวดีที่ไม่ตั้งใจเรียน

   “ยังอยากเป็นมัณฑนากรอยู่ใช่ไหมพลอย”แก้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้พลอยกลัวและพยักหน้ารับคำ “งั้นก็ต้องตั้งใจเรียน ทุกวิชาทุกคะแนนมีความสำคัญบางทีขาดไปคะแนนเดียวก็สอบไม่ติด” เธอพูดกับน้องด้วยความหวังดี“พี่หวังดีกับเรานะพลอย รักเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ไม่อยากให้ต้องมาเสียใจทีหลังรู้ไหมว่าคุณพ่อคุณแม่คุณลุงคุณป้า ท่านหวังในตัวเราสองคนมากแค่ไหน” คำพูดร่ายยาวของแก้วนี้ถึงกับทำให้พลอยน้ำตาซึม

   “ค่ะ น้องผิดไปแล้ว” พลอยรู้สึกสำนึกอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงหน้าทุกคนที่รักเธอและคิดได้แล้วว่าต้องตั้งใจเรียนให้สมกับความเมตตาที่คนในครอบครัวมอบให้อดีตเด็กกำพร้าอย่างเธอมาโดยตลอด

  “ยิ้มหน่อยๆ ไปช้อปปิ้งได้แล้ว” แก้วเอามือปาดน้ำตาที่แก้มของพลอยเมื่อเห็นว่าน้องตาแดงก่ำ “ไม่ร้อง ๆ เดี๋ยวไม่สวยนะคะ”

  “ค่ะพี่แก้ว” พลอยยิ้มตอบพร้อมรับคำพี่สาว

  “เราตั้งใจจะไปซื้อหุ่นโบราณที่เล็งๆ ไว้คราวก่อนใช่ไหม” แก้วถามน้องให้แน่ใจ

  “ใช่แล้วค่ะน้องชอบมาก ๆ จะมาไว้เป็นแบบ” พลอยเริ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

  “โอเคดีมากจ้ะ” แก้วเห็นด้วยที่พลอยจะไปซื้อหุ่นเพื่อมาเป็นแบบในการฝึกฝีมือวาดภาพเพราะน้องต้องไว้ใช้สอบเกี่ยวกับความถนัดทางมัณฑศิลป์ “รีบเลยเดี๋ยวตลาดวาย” เธอเก็บของแล้วคว้ามือน้องพากันวิ่งออกจากห้องเรียนอย่างเร็ว

  เมื่อทั้งคู่เดินจากโรงเรียนมาถึงที่ป้ายโดยสารรถประจำทางพวกเธอต้องยืนรอรถมาร่วมชั่วโมงแต่รถเมล์เจ้ากรรมสายนั้นก็ยังไม่มาสักทีเพราะรถติดมากจนขยับแทบไม่ได้แก้วจึงสังเกตผู้คนมากมายรอบ ๆ ตัวที่ทยอยจากไปทีละคนและพบว่าพวกเขาหายไปขึ้นรถไฟแบบใหม่ที่ลอยอยู่ด้านบนนั่นเองทำให้เธออยากที่จะทดลองของใหม่ที่คิดว่าจะช่วยให้ไปถึงที่หมายได้เร็วขึ้นบ้าง

  “รถไฟฟ้าๆเปิดแล้วนี่หน่า!” แก้วอุทาน “ไปลองกันดีกว่าน่าจะเร็ว” แก้วชวนพลอยทันทีที่นึกขึ้นได้

  “มันจะสนุกแบบนั่งรถไฟเหาะในสวนสนุกไหมค่ะ” พลอยชักตื่นเต้น

  “พี่ว่ามันไม่ใช่ของเล่นอย่างนั้นนะเค้าไว้ใช้เดินทางเวลารถติด” แก้วบอกน้อง

  “งั้นไม่เอาท่าจะแพงด้วยค่ะ” พลอยส่ายหัว

  “เดี๋ยวพี่ออกตังค์ให้ไปเถอะ” แก้วพูดไม่ทันขาดคำเดินนำหน้าไปทันที เพราะหงุดหงิดที่ต้องยืนขาแข็งมานานมาก

  “รอน้องด้วยค่า” พลอยจำเป็นต้องวิ่งตามพี่สาวที่เดินนำลิ่ว ๆ ไปแล้ว

                พอถึงบริเวณจุดจำหน่ายตั๋วโดยสารของสถานนีรถไฟฟ้าแก้วก็ทำตามคนอื่น ๆ ด้วยการซื้อตั๋วโดยสารลวดลายสายงามที่มีแถบแม่เหล็ก แล้วนำมาแบ่งกันถือไว้คนละใบเพื่อใช้เสียบเข้าเครื่องที่มีช่องเปิดปิดณ ทางเข้าก่อนขึ้นไปบนชานชาลาของสถานี ซึ่งขณะเดียวกันนี้เองที่สองหนุ่มเอกและแมนที่เพิ่งเสร็จจากการทำกิจกรรมของชมรมในวันหยุดที่มหาวิทยาลัยพวกเขาก็มาขึ้นรถไฟฟ้านี้เช่นกัน

  “เฮ้ย! ไอ้แมนมัวชักช้าอะไรฟะ” เอกตะโกนเรียกแมนเมื่อเห็นว่าเขาหยุดดูบางอย่าง

   “นั่นๆ สาวน่ารักมาก” แมนทำตาเยิ้มมองเห็นสาวหน้าตาน่ารักถูกใจที่เพิ่งผ่านหน้าไปซึ่งเธอนั้นก็คือพลอยที่กำลังจ้ำอ้าวเดินตามพี่สาวนั่นเอง

  “มานี่เลยเอ็งจะตามไอ้ต้าไปอีกคนใช่ไหม” เอกจับแขนแมนไว้เพราะเบื่อที่ต้องคอยปรามเพื่อนเรื่องเหล่หญิงเป็นประจำและยิ่งเป็นวันนี้ที่เขาอารมณ์ไม่ดีเพราะต้าเพิ่งเบี้ยวนัดนี้ไปเพื่อไปกับไหมแฟนสาวที่โทรมาแทรกตามไปดูหนังทั้งที่ตกลงกับเขาไว้อย่างเป็นมั่นเหมาะว่าจะมาทดลองขึ้นรถไฟฟ้าที่เพิ่งเปิดนี้กัน

     “โฮ้!น้องเค้าไปเลยอะ” แมนบ่นด้วยความเสียดาย

      “ปะ!ซื้อตั๋ว มัวแต่ไร้สาระ” เอกเป็นชายหนุ่มที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องรักใคร่นักแม้จะมีทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ต่างเวียนมาหลงในความหล่อเหลาของเขาอย่างไม่ขาดสาย

    “ข้าละเบื่อจริงๆ พ่อหล่อรวยเลือกได้ แถมมีคู่หมายเป็นถึงลูกสาวท่านนายพล”แมนพูดเหน็บแนมเพื่อน “ไปก็ไป”เขาตามเอกไปอย่างเสียไม่ได้

     “แมน ๆหน่อยเพื่อน ทำบ่นเป็นผู้หญิงไปได้” เอกแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างติดตลกเพราะเพื่อให้บรรยากาศระหว่างเขากับเพื่อนดีขึ้น

                หลังจากที่สองหนุ่มได้บัตรโดยสารผ่านเข้าด้านในและถึงบนชานชาลาอย่างด่วนแล้วแต่แมนก็ยังพลาดโอกาสไม่สามารถตามเข้ารถขบวนเดียวกับสาวที่หมายตาได้ทันเวลาเพราะเธอนั้นขึ้นรถไฟฟ้าขบวนก่อนหน้าจากไปแล้ว ทำให้เอกนั้นสบายใจที่จะได้ไปหาของที่ตลาดนัดต่ออย่างไม่ต้องพะวงตามเพื่อนอีกและแล้วหนุ่มโยธาทั้งสองจึงหันกลับมาสนใจสังเกตลักณะโครงสร้างและชมความแปลกใหม่ของสถานีระหว่างรอรถไฟฟ้าก่อนที่รถขนวบใหม่นั้นมาถึงตรงเวลาในอีกไม่กี่นาที

จากนั้นเอกกับแมนจะได้โดยสารรถไฟฟ้าและไปถึงสถานีสุดท้ายอย่างสะดวกรวดเร็วแล้วแต่ก็ไม่ทันเจอพลอยกับแก้วที่เพิ่งออกจากสถานีไป ซึ่งสองพี่น้องที่หิวมากเพราะหิ้วท้องมานานตั้งแต่เที่ยงวันจึงขอประเดิมการมาตลาดครั้งนี้ด้วยอาหารอีสานชุดใหญ่ให้อิ่มเต็มที่แล้วจึงจะไปง่วนกับการจับจ่ายซื้อเสื้อผ้าแบบที่วัยรุ่นกำลังนิยมกันและยังดูของตามรายทางอีกมากมายที่จำหน่ายอยู่ในตลาดนัดใหญ่นี้ทำให้กินเวลาอีกนับชั่วโมงโดยเลือกเก็บร้านขายหุ่นโบราณที่เคยมานั้นของไว้แล้วเป็นที่หมายท้ายสุดของวัน

      ในขณะที่สองหนุ่มเพียงแวะกินของง่ายๆ จากร้านสะดวกซื้อแถวนั้น แล้วมุ่งตรงไปยังเป้าหมายหาของที่ทั้งคู่ต้องการอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลงโดยแมนนั้นได้กางเกงสุดเท่ห์มาประเดิมก่อน ส่วนเอกก็ให้เพื่อนนำทางต่อไปยังบริเวณร้านขายวัตถุโบราณเพราะเขาต้องการหาของเก่าแนวอาร์ทๆ ไว้ไปประดับบ้าน แต่เมื่อเดินวนไปมาอยู่นานก็ยังหาร้านนั้นไม่พบ

            “ตั้งใจหาร้านหน่อยสิเพื่อน” เอกเริ่มมึน “ไหนเองบอกว่าเคยมาไง มัวแต่เห่อยีนส์ขาดๆ ใช่ไหม” เขาหันไปแขวะเพื่อนที่ดูไม่ค่อยตั้งใจช่วยหาร้านหลังจากได้กางเกงตัวใหม่สมใจ

     “ใจเย็นข้าเคยก็มาแค่ครั้งเดียวเอง” แมนก็จำที่ตั้งได้ลาง ๆเท่านั้น

     “โถ่! ทำเป็นมั่นใจ” เอกคิดแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

แล้วสองหนุ่มก็พยายามเดินหาต่ออีกครู่นึงโดยถามจากร้านค้าใกล้เคียงและเจอในที่สุด

       “นี่ไง ๆ ร้านออลอาร์ทตี้” แมนตะโกนด้วยความดีใจ

       “โอ้! เกือบกลับซะแล้วถ้าซอยนี้ไม่เจอ” เอกอุทานเช่นกันเพราะเกือบจะตัดใจแล้ว

“หาอะไรครับหนุ่มๆ” ชายสูงวัยเจ้าของร้านที่แต่งกายแบบย้อนยุคไปร้อยปีกล่าวต้อนรับเมื่อเห็นลูกค้าเข้ามาในร้าน

      “คุณลุงตี้จำผมได้ได้ไหมครับที่เคยมาซื้อนาฬิกาโบราณเมื่อปีก่อน” แมนแนะนำตัวเองกับคุณลุงคนขายอย่างละเอียดด้วยหวังจะให้ได้ของดี“ผมมากับพ่อที่เป็นฝรั่ง หล่อ ๆ นะครับ”

     “จำได้สิจำได้” ลุงตี้จำได้ดีเพราะพ่อของแมนเป็นลูกค้าประจำ

     “เพื่อนผมกำลังหาของแต่งบ้านแบบอาร์ทๆ แนวโบราณ ๆ” แมนบอกลุงคนขายในระหว่างที่ปล่อยให้เอกค่อย ๆเดินดูของในร้าน

     “อย่างพ่อหนุ่มนี่เหรอ” ลุงตี้มองเอกเพื่อพิจารณาหาของที่เหมาะสมกับบุคลิก

       ระหว่างที่คุณลุงเจ้าของร้านกำลังคิดและเดินดูสิ่งของในร้าน

      “ช่างงามเหรอเกิน” เอกรำพึงรำพันกับตัวเองเมื่อพบเข้ากับรูปหล่อสัมฤทธิ์เป็นหุ่นหญิงสาวในชุดไทยเดิมที่สูงราวสองศอกลักษณะมีเฉพาะท่อนบนและบิ่นไปบางส่วนเข้าตามตำราของเก่าของแท้

    “คงไม่ต้องเลือกให้แล้วหละ” ลุงตี้สังเกตเห็นเอกจ้องสิ่งนี้อย่างตาเป็นมัน

     “ผมเอาชิ้นนี้ครับ” เอกตัดสินใจซื้อทันทีโดยไม่ถามถึงเรื่องราคาเพราะรู้สึกต้องใจรูปหล่อนี้อย่างยิ่ง

https://web.facebook.com/199Foods/

Create Date : 07 เมษายน 2561 Last Update : 7 เมษายน 2561 23:06:25 น. Counter : 574 Pageviews.		10 comments
Share Tweet