ซิมส์เดินนำหน้าคนทั้งสองเข้ามายังด้านในของล็อบบี้โรงแรม คนแคระหัวหน้าชุมชนเขต13 พาพวกเขาขึ้นบันไดมายังชั้นบนมีห้องพักสำหรับแขกสองคน ที่ดูโอ่โถงพอสมควร ร่างเล็กๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆ ด้านในมีเตียงสองเตียง ห้องน้ำขนาดกว้างขวางหนึ่งห้อง การตกแต่งจัดว่าหรูหราพอสมควร 

 

"ห้องนี้นะครับ น่าจะเหมาะกับคุณสองคนเชิญพักผ่อนได้ตามสบายเลยนะครับ เจ้าของโรงแรมนี้เป็นเพื่อนและคนรู้จักกับผมเองทางผมจะจัดการทุกอย่างให้"

 

โนเอล กับ ฮิบิกิ จ้องมองดูห้องด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่เอลฟ์สาวจะหันมาโค้งตัวขอบคุณคนแคระหนุ่มตรงหน้า พลางพูด  
"เป็นห้องพักที่วิเศษมากค่ะ ขอบคุณคุณ ซิมส์ มากๆ"

 

คนแคระหนุ่มพยักหน้าก่อนตอบกลับ

 

"เดี๋ยวผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ จะรีบกลับไปสมทบกับนายกอง ดารุก้า ตรวจตราความเสียหายในเมืองกับเฝ้าระวังเพื่อจะมีเหตุที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีก ในห้องนี้มีตู้เสบียงอยู่ข้างๆเตียงนอนพอจะมีอาหารแห้งตุนอยู่ ไว้ขาดเหลืออะไรผมจะแวะมาสอบถามอีกทีก็แล้วกัน"

 

โนเอลพยักหน้ารับก่อนจะพูดต่อ "ขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้พวกเราไม่ต้องการอะไรแล้ว...อ้อ ใช่! อยากจะรบกวนวานให้ทางคุณส่งข่าวไปแจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้กับทางสภาเมืองและทางกิลด์ของพวกเราสองคนด้วยค่ะ" 
ดวาฟท์หนุ่มค้อมหัวตอบ " ผมส่งพลนำสารไปแจ้งข่าวในตัวเมืองเรียบร้อยแล้วครับ คาดว่าไม่เกินพรุ่งนี้ทางนั้นคงจะส่งกำลังคนมาช่วยและ...." ซิมส์เพิ่งจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเมื่อเงยหน้ามองฮิบิกิ

 

"คะ คุณเอลฟ์หูคุณของคุณขาดนี่ครับ!!"

 

ซิมส์ชี้นิ้วมายังหูของชายหนุ่ม ...ฮิบิกิสะดุ้งเฮือก!! พลางเอามือแตะหูข้างซ้ายของตัวเองและเพิ่งรู้ตัวตอนนั้นว่าหูของตนแหว่งหายไปครึ่งหนึ่ง!!

 

"ตายละ เดี๋ยวผมตามหมอมาให้ดีกว่านะครับ!!" 

 

ซิมส์เอะอะขึ้น แต่โนเอลรีบเอามือมาปิดหูของชายหนุ่มเอาไว้ 

 

"มะไม่เป็นไรค่ะ....แผลแค่นี้ฉันจะใช้เวทมนตร์รักษาให้เขาเอง!!"

 

"จะดีเหรอครับได้ยินว่าวันนี้พวกคุณก็บาดเจ็บมาค่อนข้างหนักเอาเรื่อง?" คนแคระหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง
โนเอลรีบพูดอย่างร้อนรน "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนนี้พวกคุณก็งานยุ่งล้นมือไปหมดแล้วจากนี้ฉันจะทำแผลให้ ฮิบิกิเองคุณรีบไปเถอะค่ะ" 

 

. . . . . . . . . . . . . . . . .

 

" จริงๆเลยน้า" 

 

   โนเอลบ่นพึมพำ พลางหยิบหูเอลฟ์ปลอมทั้งสองข้างที่ข้างหนึ่งขาดถึงโคน มาวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งใกล้ๆ ฮิบิกิจัดแจงถอดชุดเกราะและเครื่องป้องกันออกจากร่างกายแล้ววางกองลงบนพื้นห้องพัก เหลือเพียงชุดหนังสีดำชั้นในที่สวมทับเอาไว้
ก่อนที่ชายหนุ่มจะขยับร่างกายกำยำปราดเปรียวไปมาเพื่อขับไล่อาการเมื่อยล้าและผ่อนเส้นเอ็นที่ยึดเกร็งมาทั้งวันจากการต่อสู้ในวันนี้ ตอนนี้ใบหูของชายหนุ่มกลับมาหดสั้นเหมือนมนุษย์ปกติธรรมดาทั่วไป

 

ใช่แล้ว เขาเป็นมนุษย์!

 

โนเอลถอดผ้าคลุมตัวยาวที่ยับเยินมาจากการต่อสู้บ้าง ก่อนจะเอาไปแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าในห้อง เมื่อปราศจากผ้าคลุมเธออยู่ในชุดเกราะหนังสีดำแนบเนื้อที่คล้ายคลึงกับชุดว่ายน้ำแบบวันพีซ แลเห็นเนินอกขาวผ่องอวบอิ่ม แขนทั้งสองข้างของเธอยังสวมใส่ชุดหนังป้องกันท่อนแขนยาวมิดชิด เรียวขาก็เสริมด้วยถุงน่องหนังสีดำ ก่อนที่เธอจะค่อยๆปลดเกราะป้องกันไหล่ใบโตทิ้งลงกับพื้นห้องเผยให้เห็นไหล่ราบเรียบขาวโพลนเมื่อต้องกับแสงไฟสลัวๆภายในห้องนี้
ฮิบิกิค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหน็ดเหนื่อย วันนี้ทั้งวันพวกเขาสองคนเจออะไรกันมาหนักจริงๆ จากที่คิดว่าเป็นภารกิจลาดตระเวณชายป่าสบายๆ โนเอลลงมานั่งข้างๆเตียงเดียวกับเขา เธอเอื้อมมือมาวางลงบนหน้าอกของเขาเบาๆ

 

"ฮิบิกิเองต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้นะ ถ้าความจริงที่ว่าเธอเป็น"มนุษย์" แดงออกมาละก็ได้วุ่นวายกันยกใหญ่แน่" 

 

ฮิบิกิคว้ามือของเธอมากุมเอาไว้เบาๆ พลางตอบว่า "คร้าบบบ เข้าใจแล้วครับคุณแม่" มีน้ำเสียงล้อเลียนแฝงอยู่ในคำพูดของเขา

 

สาวเอลฟ์ชักมือกลับ เอามือสองข้างวางไว้บนตัก ทำหน้างอนๆ 

 

"ฮิบิกิ นี่เห็นอะไรต่อมิอะไรเป็นเรื่องเล่นๆไปหมด ...นี่มันหมายถึงความเป็นความตายของตัวเธอเลยนะ!!"
ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นมานั่งบนเตียง พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

 

"เข้าใจแล้วละ โนเอล ต่อไปผมจะระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้" 

 

"ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นนะ วันนี้เธอก็ทำตัวบ้าระห่ำไม่ใช่สติไตร่ตรองอีกแล้ว" เธอหันมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเหตุการณ์ในวันนี้

 

ชายหนุ่มมีสีหน้าสลดลงอีกครั้ง อาการเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ต่อว่าไม่มีผิด "ขอโทษอีกจริงๆนะ โนเอล"

 

โนเอลมองมายังเขาด้วยแววตาที่อ่อนลง ก่อนจะเอ่ยขึ้น "เอ้า! ช่วยถอดเสื้อหน่อยสิ"

 

"เอ้ะ?" ชายหนุ่มอุทานขึ้นมองหน้าเธอเลิ่กลั่ก
"ถอดทำไมละ!? ผมไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนนี่?"

 

ฮิบิกิทักท้วงแต่เอล์ฟสาวยืนยันเสียงแข็งหนักแน่น "ถอดเดี๋ยวนี้!! วันนี้นายโดนฟาดกระเด็นซะขนาดนั้นไม่มีทางที่จะไม่มีบาดแผลแน่!"

 

เมื่อหมดเหตุผลจะเถียง เขาจึงค่อยๆถอดเสื้อหนังสีดำออกช้าๆ เมื่อเอลฟ์สาวเห็นสภาพร่างกายภายใต้เสื้อหนังสีดำของเขา เธอก็ส่ายหน้าช้าๆเมื่อเห็นรอยช้ำสีม่วงเป็นจ้ำๆตามร่างกายของ ฮิบิกิ

 

"นั่นไงละ!" เธอบ่นพึมพำก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆร่างของเขา พลางขยับสองมือขึ้นมาประกบกันเป็นรูปดอกบัวมีเปลวไฟสีเหลืองค่อยๆลุกโพลงขึ้นมาในอุ้งมือนั่น

 

"อยู่นิ่งๆนะ เดี๋ยวฉันจะใช้พลังรักษาแผลภายนอกให้เอง" เธอว่า
"แผลแค่นี้ไม่ต้องก็ได้ เปลืองพลังเวทย์ของโนเอลเปล่าๆ ในห้องนี้น่าจะพอมีชุดปฐมพยาบาล...."

 

"เลิกดื้อสักทีสิ!! เจ้าเด็กโง่นี่!!"

 

ฮิบิกิสะดุ้งก่อนจะนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เอลฟ์สาวใช้ลำแสงเวทย์ในอุ้งมือไล่ไปตามแผลฟกช้ำบนร่างกายช้าๆ รอยแผลเหล่านั้นค่อยๆหายไปตามทิศทางของเปลวไฟนั่น

 

โนเอลนี่เป็นนักเวทย์อัจฉริยะที่เก่งกาจจริงๆ ทั้งสายเวทย์โจมตีและสายของการรักษา เก่งกาจขนาดนี้ถึงสามารถเข้ามาอยู่ในคริมสันกิลด์ได้ละนะ ตัวของเขาเองนี่ถ้าไม่ได้ดั้นด้นขวนขวายพยายามมาจนสุดชีวิต ป่านนี้อาจจะไม่ได้มายืนเคียงข้างเธอในยามนี้ก็ได้
ชายหนุ่มนึกรำพันอยู่ในใจพลางมองเอลฟ์สาวที่ค่อยๆรักษาร่างกายให้เขา

 

ไม่นานรอยฟกช้ำตามร่างกายของชายหนุ่มก็หายไปจนหมด โนเอลถอนหายใจก่อนจะวางสองมือลงบนตักอย่างเพลียๆ

 

"เอาล่ะ! เสร็จแล้วก็แค่นี้เอง"

 

จริงอย่างที่เธอว่า ร่องรอยแผลหายไปหมดแล้วแถมร่างกายของเขายังกลับมาคึกคักกระปรี้กระเปร่าคล่องแคล่วมากกว่าเดิมเสียอีก!

 

"ดีขึ้นแล้วจริงๆด้วย ขอบคุณมากนะโนเอล!"

 

ฮิบิกิเอ่ยขึ้น ....ก่อนจะแอบยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ พลางค่อยๆขยับร่างกายเข้าไปเบียดกระแซะร่างอวบอิ่มของเอล์ฟสาว
"อ๋า? จะทำอะไรของนายน่ะ?ฮิบิกิ"

 

เธอเอะอะขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มเบียดร่างกายเข้ามาใกล้ชิดตัวเธอมากเกินไปแล้ว 

 

"วันนี้โนเอลเองก็โดนทำร้ายมากหนักเหมือนกันนี่นา ยิ่งตอนโดนไอ้หนวดลามกนั่นลวมลามเอาน่ะมาให้ผมตรวจร่างกายของเธอบ้างสิว่ามีแผลตรงไหนรึเปล่า!!"

 

พูดไม่พูดเปล่าชายหนุ่มคว้าสองมือเข้าที่ทรวงอกอวบอิ่มที่มีเพียงเกราะหนังสีดำปกปิดเอาไว้ ก่อนจะบรรจงบีบเนินอกตูมคู่นั้นเบาๆก่อนจะไล่ปลายนิ้วไต่เข้าไปใต้เกราะสีดำเพื่อสัมผัสปลายเนินของเอลฟ์สาวอย่างมันมือ!

 

"ตายแล้ว!! อีตาบ้าหยุดนะ!"

 

โนเอลร้องเอะอะ แต่ ฮิบิกิรีบใช้ปลายลิ้นสัมผัสปลายหูยาวของหล่อน จนเธอเสียวซ่านร้องครางออกมา

 

เจ้าเด็กบ้านี่รู้ว่าจุดอ่อนของเราอยู่ตรงนี้สินะ

 

โนเอลรำพึงในใจ ก่อนที่ร่างกายทั้งหมดจะค่อยๆอ่อนระทวยลงในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ฮิบิกิเห็นดังนั้นก็เริ่มย่ามใจใช้สองมือซุกซนปัดป่ายเล่นไปตามเรือนร่างของเอลฟ์สาวอย่างสนุกมือราวกับเด็กน้อยที่กำลังสนุกสนานกับตุ๊กตาตัวใหม่
.

 

.

 

"ฮิ..ฮิบิกิ ตอนนี้ไม่ได้นะ?" 

 

โนเอลส่งเสียงครวญครางประท้วง แต่ไม่ทันไรชายหนุ่มก็รีบประกบริมฝีปากเข้ากับปากเรียวงามของเธอ ราวกับต้องการจะปิดเสียงอุทธรณ์ของหล่อน ลิ้นของคนทั้งคู่พัวพันกันอย่างดูดดื่ม


จังหวะนี้สองมือของชายหนุ่มที่กำลังละเลงทรวงอกอวบอิ่มของภูติสาวอย่างมันมือ ก็ค่อยๆปลดเกราะอกหนังของเธอออกช้าๆ เผยให้เห็นถึงความงามที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ดุจดั่งบัวตูมที่เบ่งบานกลางสระน้ำ ปลายปถุมถันชูชันทำให้นักรบหนุ่มยิ่งคึกคะนองขึ้นไปอีก

 

เขาค่อยๆถอนปากออกจากริมฝีปากของโนเอลช้าๆ พลางเริ่มสนุกสนานกับบัวตูมอิ่มเอิบคู่นี้ ก่อนที่มืออีกข้างจะค่อยๆซุกซน เริ่มไต่ไล่ลงไปตามหน้าท้องต่ำลงไปยังเนินอวบอูมพื้นที่ศักดิ์สิทธ์ของชนชาวเอลฟ์ 

 

ถึงตอนนี้เอลฟ์สาวก็อารมณ์กระเจิดกระเจิงทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน!! เธอคว้าสองแขนอ้อมไปโอบรอบคอของชายหนุ่ม พลางครางเสียงกระเส่าเรียกหาเขาไม่เป็นจังหวะ

 

"ฮิ....บิ...กิ"

 

สิ้นคำชายหนุ่มหันมาไซร้ซอกคอของหล่อนต่อขณะที่ชิวหาก็ยังคงล้อเล่นอยู่กับปลายหูแหลมของหล่อน ในยามนี้เอลฟ์สาวนักเวทย์ตกเป็นรองนักรบหนุ่มเผ่ามนุษย์โดยสิ้นเชิง!!

 

ขณะที่อารมณ์รัญจวนเปี่ยมดำกฤษณาของคนจากสองเผ่าพันธุ์กำลังดำเนินไป ฮิบิกิก็คำรามในลำคอก่อนกระซิบความในใจออกมาข้างๆหูของหล่อน

"รู้ไหมวันนี้ตอนที่เห็นไอ้หนวดบัดซบนั่นกำลังล่วงเกินโนเอล ผมแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ในหัวมีแต่คิดอยากจะสับมันให้เป็นหมื่นๆชิ้น!!"

 

โนเอลอยากจะทักท้วงว่านายก็ทำไปเรียบร้อยแล้วนี่นา! นิ้วของเขาก็ล่วงผ่านปากประตูถ้ำหน้าเนินสามเหลี่ยมไปแล้ว!! จนเธอต้องร้องครางกระเส่าขึ้นไปอีก....อ้าาอย่าา...!!!

 

"โนเอลน่ะเป็นของๆผมคนเดียวเท่านั้น! ใครหน้าไหนหรือตัวอะไรกล้ามาแตะต้องเธอผมจะไม่ปล่อยให้พวกมันมีชีวิตอยู่แบบเป็นชิ้นๆเด็ดขาด!!"

 

ฮิบิกิกระซิบข้างหูของเธอ ก่อนที่เขาจะค่อยๆเอื้มมือไปยังเป้ากางเกงของตัวเอง และค่อยๆปลดปล่อยความเป็นชายที่ถูกผนึกอยู่นานให้เป็นอิสระ ความเป็นชายที่อัดอั้นมานานค่อยๆกลายสภาพเป็นมังกรพร้อมผงาดชูชันต่อกรกับอริศัตรูบนแผ่นดินมายาผืนนี้!!

 

ก่อนที่ฮิบิกิจะค่อยๆยกร่างของโนเอลขึ้นนั่งทับบนตักของเขาช้าๆ มังกรของชายหนุ่มค่อยๆมุดลอดไปยังเนินปลายถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของเอลฟ์สาว บัดนี้ ถึงเวลาที่เผ่าพันธุ์มนุษย์ผู้สาบสูญจะได้พิชิตชัยในการศึกกับชนเผ่าเอลฟ์อีกคราแล้ว!
โนเอลร้องครางเมื่อรับเอามังกรตัวมหึมาของชายหนุ่มให้ชำแรกเข้ามาในกาย! แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาทั้งสองแต่เธอก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่า รสชาติและสัมผัสรักที่ได้จากฮิบิกิ เติมเต็มความสุขทางร่างกายและหัวใจของหล่อนได้ทุกคราไป

 

ปรกติด้วยธรรมชาติของชนชาวเอลฟ์นั้นจะให้ความสำคัญกับความสูงส่งทางระดับจิตใจและความเป็นเหตุเป็นผล เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาจะทุ่มให้กับการศึกษาค้นคว้า ,การยกระดับทางจิตใจ ,พลังเวทย์มนต์,วิทยาการ,ศิลปะและกาพย์กลอน กิจกรรมและความสุขทางเพศจะเป็นไปเพื่อการสืบต่อดำรงเผ่าพันธุ์เท่านั้น

 

แต่บัดนี้ตัวเธอกลายเป็นพวกแหกคอกเป็น แกะดำในหมู่ชนเผ่าผู้สูงส่งไปเสียแล้ว! ที่ริใฝ่ต่ำมาเริงรักเพลิดเพลินกับความสุขทางเพศที่เผ่าพันธุ์ที่สาบสูญไปจากประวัติศาสตร์ในแดนมายาแห่งนี้อย่าง "มนุษย์" กำลังบรรจงป้อนให้กับเธอ ทว่าในยามนี้โนเอลไม่สนใจเรื่องไร้สาระพวกนั้นอีกต่อไป นอกจากความสุขที่ฮิบิกิกำลังมอบให้กับเธอตอนนี้
แว่บหนึ่ง.....เธอหวนคิดไปถึงเมื่อ20กว่าปีก่อนหน้านี้ ที่เธอพบฮิบิกิเป็นครั้งแรก..วันนั้นในป่าลึก...ตอนนั้นเขายังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆที่ต้องดำรงชีพอย่างป่าเถื่อนเพื่อเอาตัวรอดในป่าอย่างโดดเดี่ยว เธอเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า เด็กคนนั้นจะเติบใหญ่ขึ้นมากลายเป็นนักรบผู้แข็งแกร่งที่กำลังร่วมรักกับเธออยู่ในตอนนี้!

 

ก่อนที่ห้วงความคิดของภูติสาวจะแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อชายหนุ่มกระแทกกระทั้นความแข็งแกร่งเยี่ยงราชามังกรเข้ามาในร่างกายของเธอ!! จนตัวเธอกระตุกโยกไปมาทำได้เพียงแค่โอบแขนรอบคอของเขาแน่นขึ้นและปล่อยให้เขาทำสิ่งที่ชำนาญไปอย่างต่อเนื่อง
ฮิบิกิคว้าอกอวบอิ่มของโนเอลมาเต็มสองมืออีกครั้ง ก่อนจะบีบแน่นจนแทบปริดั่งผลไม้ที่ถูกคั้น ปลายนิ้วก็ซุกซนไปมาบนกลีบเกสรที่ชูชันเต่งตึง ระหว่างกำลังกระแทกกระทั้นร่างของเอลฟ์สาวครั้งแล้วครั้งเล่า!!

 

"อ้าาาา ฮิบิกิ!" โนเอลร้องครางซ้ำไปซ้ำมา น้ำตาไหลซึมออกมาจากแววตาคู่สวยอย่างสุขสม

 

"โนเอล....โนเอล..." ชายหนุ่มครางตอบกลับพลางหลับตาแน่น เหงื่อกาฬไหลพรากลงมาตามหน้าผากที่ตึงเครียดเขม็ง
"ผมรัก......." เขาครางเบาๆแต่ยังไม่ทันพูดจบ

 

ปัง!!! บานประตูห้องก็ถูกผลักออก! ร่างเล็กๆของคนแคระหนุ่มกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามา ในมือของเขาถือเอกสารมาฉบับหนึ่งด้วยท่าทีเร่งรีบ

 

"คุณฮิบิกิ,คุณ โนเอล ครับ!! ขออภัยที่รบกวนพอดีตอนนี้มีเอกสารด่วนจาก ....." 

 

ก่อนที่ดวาฟท์หนุ่มจะตาค้างอ้าปากหวอกับภาพคนทั้งสองที่อยู่บนเตียงตรงหน้า!! เอกสารในมือร่วงหล่น เมื่อเห็นร่างของสองหนุ่มสาวกำลังประกอบกิจกรรมในที่รโหฐาน!! ทั้งโนเอลและฮิบิกิ ก็ตกใจจนค้างอยู่ในท่าที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยไม่คาดคิดว่าจะมีใครเข้ามาในยามนี้ (เป็นความสะเพร่าของชายหนุ่มที่ไม่แม้แต่จะคิดล็อคประตูห้องให้เรียบร้อยก่อนด้วย)

 

"หวะ....หวาาาา ขอโทษครับเอาไว้ผมเข้ามาใหม่นะ เอกสารวางไว้ตรงนี้ก่อนละกัน!!"
คนแคระหมุนร่างเล็กๆของตัวเองวิ่งออกจากห้องไปทันที!! 

 

"ดะเดี๋ยวค่ะ คุณซิมส์!!" แต่ฮิบิกิยังคงกระแทกใส่ร่างของเธอไม่ยอมหยุด 

 

"อ้าาาาา"

 

กริ้ก!! คนแคระหนุ่มปิดประตูพลางล็อคห้องให้เรียบร้อยเขาหอบแฮ่กๆ เอามือกุมอกตัวเองด้วยว่าไม่คาดคิดว่าจะมาเจอสถาณการณ์ที่ชาย-หญิง(จะเผ่าพันธุ์ไหนก็ช่างเหอะ!)มาประกอบกิจกรรมสดๆกันแบบนี้ เขาพยายามสะบัดภาพที่เห็นออกจากหัวแล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจของเขา

 

เมื่อกี้เหมือนเขาจะเห็น คุณ ฮิบิกิมีหูที่สั้นลง?

 

ด้านในห้อง คนทั้งคู่ยังคงนัวเนียร่างกันอย่างหยุดไม่อยู่

 

"อีตาบ้านี่!! บอกแล้วไงว่ามันใช่เวลามาทำเรื่องอย่างว่าซะที่ไหน!!" โนเอลโวยวายน้ำหูน้ำตาไหลที่ต้องมาโดนเห็นในสภาพกำลังทำกิจกรรมน่าอับอายแบบนี้ !

 

"มาจนถึงขั้นนี้แล้วใครมันจะไปเบรคอยู่กันเล่า!!! "

 

ฮิบิกิโวยกลับระหว่างกระแทกกระทั้นตอกใส่ร่างเพรียวบางของโนเอลอย่างหยุดไม่อยู่ จนสายธารรักของคนทั้งสองค่อยๆทะลักทะลายออกมาราวกับเขื่อนแตก!!

 

อ้าาาาาา......

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.
เสียงครางของเอลฟ์สาวดังกระเส่ากลางห้องในโรงแรมเล็กๆเขตชานเมืองท่ามกลางความมืดยามสนธยาที่ค่อยๆเข้ามาเยือนเขตนี้ช้าๆ

 

. 

 

.

 

.