"ตู ไปดูสิลูก ใครมากดออด เขามาส่งขนมรึเปล่า"

ข้าวตูละสายตาจากมือถือ ถอนหายใจดังเฮือก หวังว่าเขาคงไม่ซวยเหมือนงานที่แล้วอีกนะ คนที่มากดออดยืนหันหลัง แต่ก็ยังดูคุ้น คุ้นมาก คุ้นมากจนคิดว่าถ้าใช่ละก็

"สวัสดีครับ บ้าน เอ่อ... " ปอร์เช่ก้มลงดูหน้ากล่องขนม "แม่น้องข้าวตู ใช่มั้ยครับ ผมมาส่งขนม"

ข้าวตูยืนตัวแข็ง จ้องเขาแบบเก็บอาการไม่อยู่ หน้าแบบนี้ เสียงแบบนี้ มันใช่เหรอ ทำไงดี

"สู้ๆ นะคะ"

"ห๊ะ อะไรนะฮะ"

"เอ้อ ไม่ใช่ค่ะ คือ ใช่ค่ะ"

"ยังไงฮะ ใช่หรือไม่ใช่ ผมต้องไปส่งบ้านอื่นอีก  ไม่มีเวลามาเล่นด้วยนะครับ" ปอร์เช่เริ่มทำเสียงดุ

"ใช่ค่ะ ใช่ ใช่ บ้านแม่น้องข้าวตู ทาร์ตผลไม้รวม ค่ะ" ข้าวตูรีบบอก

"ครับ" เขามองเจ้าของบ้านแบบเพลียๆ "จะเปิดประตูบ้านได้หรือยังครับ หรือจะให้ผมโยนข้ามรั้วไปให้"

"อุ้ย... เปิดให้ค่ะ ใจเย็นๆ แขนเจ็บอยู่แล้ว เดี๋ยวเจ็บเพิ่ม"

ปอร์เช่เขม้นมองคนพูด สงสัยว่าทำไมถึงรู้เรื่องนี้ รับกล่องขนมไปแล้ว ก็ยังยืนมองเขาอยู่อย่างนั้น มองตรงๆ จนเขาชักจะเขิน ก็เลยหันหลังจับจักรยานปั่นไปส่งขนมบ้านอื่นต่อ

เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงเดือน คนเกือบทั้งหมู่บ้านก็มาเป็นลูกค้าแม่แล้ว ถ้าไม่ได้เจ็บ ก็คงไม่ได้มาช่วยแม่ส่งขนม พรุ่งนี้ก็ถึงวันประกวดแล้ว วันนี้น่าจะอยู่ที่ห้องซ้อมกับครู  เสียดายชะมัด แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นรู้ได้ยังไง

"ตู ทำไมนานจัง ไม่ใช่คนส่งขนมเหรอ"

"เอ้อ ใช่ค่ะแม่ใช่ ทาร์ตผลไม้ที่แม่ชอบ แม่สั่งขนมบ้านไหนมา"

"บ้านคุณอรณี เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ซอยถัดไปนี่เอง เขาลงในไลน์หมู่บ้านว่าทำขนมขาย แม่เลยลองสั่งมากินดู"

"แม่มีไลน์เขาด้วยเหรอ" ข้าวตูถามด้วยความตื่นเต้น

"เอ้า ก็ต้องมีสิ ไม่งั้นจะสั่งขนมได้ยังไงล่ะ ทำไมวันนี้ซักจังเลย ทุกทีเห็นเอาแต่กิน ไม่เคยถาม"  สมองข้าวตูกำลังหมุนเร็วจี๋ ถ้าได้คุยก็น่าจะได้รู้ว่าปอร์เช่อยู่บ้านนั้น หรือแค่รับจ้างมาส่งขนมเฉยๆ เพี้ยงงงง ขออย่าให้เป็นอย่างแรกด้วยเถอะ

“ก็ไม่เคยเห็นแม่สั่งของคนในหมู่บ้านนี่ ตูขอไอดีไลน์นะคะ จะบอกเขาว่าเราได้ขนมแล้ว”

ข้าวตูแอดไลน์ได้แล้ว ก็รีบไลน์ไปบอกอ้อมๆ ว่า หนูชื่อข้าวตู ลูกของแม่น้องข้าวตู มีคนมาส่งขนมแล้ว คนส่งชื่อปอร์เช่ เจ้าของไลน์ อรณี ตอบกลับมาว่า ลูกชายป้าเองค่ะ ส่งเรียบร้อยดีใช่มั้ยคะ

แทบอยากจะกรี๊ด ตามดูมาตั้งหลายเดือน จู่ๆ ก็มาอยู่ข้างบ้าน  ขนมกับการ์ดที่เตรียมเอาไว้ไปให้กำลังใจวันแข่ง ยังวางอยู่ที่เดิม ทีแรกคิดว่าจะต้องแกะมากินเองแล้ว ซ้อมท่าไหนก็ไม่รู้ ถึงได้เจ็บจนต้องถอนตัว ยังไงก็ตั้งใจแล้ว ไม่ได้ให้ที่งาน เอาไปให้ที่บ้านก็ได้

ข้าวตูถามเลขที่บ้านจากแม่ แล้วก็ขี่จักรยานไปวนหา ปอร์เช่มีแต่รูปกับเรื่องอยู่ในเฟสบุ๊คของวง ไม่มีโซเชียลส่วนตัวให้ตาม ก็เลยไม่รู้เลยว่าเขาย้ายมาอยู่ใกล้บ้าน วนผ่านบ้านที่แม่บอก 2 รอบแล้ว ยังไม่เห็นใครเลย จะใช่หลังนี้มั้ยก็ไม่รู้ ถ้าเอาของไปแขวนไว้แล้วผิดบ้านก็แย่เลย จอดรถมองเข้าไปในบ้าน กำลังคิดว่าจะเอาไงดี ก็ได้ยินเสียงทักมาจากข้างหลัง

“คุณ มองหาใคร”

"ไม่ได้มองหาใคร จะเอาของมาให้"  ตอบไปแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ ใครถาม หันไปตามเสียง เห็นหน้าคนพูด มือไม้อ่อนแทบจะปล่อยจักรยาน

“เอามาให้ใคร นี่บ้านผม ฝากผมก็ได้ หรือจะเอาไปให้เอง” ปอร์เช่ถาม เป็นผู้หญิงที่น่าสงสัยตลอด เรื่องเมื่อวานยังคาใจอยู่เลย วันนี้มาอีกแล้ว

ข้าวตูตาโต ปอร์เช่ชวนเข้าบ้าน ตั้งสติไว้ โอกาสมาแล้ว

“เอ้อ ขอเอาไปให้เองดีกว่า ได้ใช่มั้ย...คะ” ข้าวตูมองตาอีกฝ่ายแบบจะให้แน่ใจว่าจะไม่โดนปฏิเสธ

“ได้สิ แต่ว่าจะเอาให้ใคร ตอนนี้มีแต่แม่อยู่บ้าน น้องผมไปเรียนพิเศษ”  ปอร์เช่ถามซ้ำ  ชักจะหงุดหงิดที่ยังไม่ได้คำตอบ  เริ่มคิดว่าจะไล่ออกจากบ้านดีมั้ย

“ว่าไงล่ะ ถ้าจะให้แม่ก็เชิญข้างใน ถ้าจะให้น้องผม จะฝากไว้ หรือค่อยเอามาให้เองก็รอตอนเย็น”

ข้าวตูสูดหายใจเข้าลึก แล้วก็ยื่นถุงในมือให้ “เราเอามาให้นาย”

“ให้ผม?? ให้ทำไม เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกเมื่อวานนี้เองนะ” เขาเปิดดูของในถุง “แล้วเอาขนมมาให้ลูกแม่ค้าขายขนมเนี่ยนะ” ปอร์เช่มองหน้าเพื่อนบ้านด้วยอาการงงสุดขีด

“ก็...วันนี้วันแข่ง ทีแรกตั้งใจว่าจะเอาไปให้ที่งาน แต่ว่า ไม่ได้ไปแข่งแล้ว แล้วก็เพิ่งรู้ว่าแม่นายขายขนม ของเราก็ซื้อมาแล้ว ก็...ก็เลยเอามาให้ที่นี่” ข้าวตูพูดรวดเดียวจบแล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมีแข่ง เรื่องที่ผมเจ็บแขนด้วย”

“ก็เฟสบุ๊ควงนายไง เราฟอลอยู่ ตามไปดูนายแข่งหลายครั้งแล้วด้วย” เสียงมือถือดัง ข้าวตูรีบกดรับ หันไปพูดรัวๆกับปอร์เช่ว่า  ซวยแล้ว  ไปก่อนนะ  ขอบคุณที่ให้เข้าบ้าน แล้วก็ทิ้งปอร์เช่ไว้กบคำถามที่ต้องรอให้ผู้หญิงประหลาดคนนี้มาตอบ

“เช่ แม่ได้ยินเสียงคุย ใครมา”

“ไม่รู้ครับ ไม่รู้จักชื่อ เขาอยู่บ้านซอยถัดไปที่ไปส่งขนมเมื่อวาน เขาเอาของมาให้”

“เอาของมาให้ใคร ให้ลูกเหรอ เอามาให้ทำไม ไหน ขอแม่ดูหน่อย”

ปอร์เช่ส่งถุงให้แม่ดู แม่หยิบถุงคุกกี้ขึ้นมาดู มีการ์ดใบเล็กร้อยมากับโบที่ติดปากถุง เราไม่อยากให้เพื่อนเราแพ้ แต่ก็ไม่อยากให้นายแพ้เหมือนกัน สู้ๆ นะ ข้าวตู

"ว้าว ลูกแม่ มีสาวตามเชียร์ด้วย"

"แม่....." ปอร์เช่ลากเสียงต่ำกลบเกลื่อนอาการแปลกๆในท้อง  แล้วฉวยถุงขนมหนีเข้าห้อง  เสียงแม่ยังแซวตามหลัง  เขินจนลืมแบ่งคุกกี้ให้น้องเลยเหรอ  บ้าแล้ว  เจอกันแค่ 2 หน  จะไปเขินเขาทำไม  ปอร์เช่อ่านการ์ดซ้ำ  ตัวหนังสือกลมๆเล็กๆ  เข้าแถวกันเป็นระเบียบ  น่ารักเหมือนเจ้าของลายมือ  ปอร์เช่สะบัดหัวตัวเองแรง  บ่นกับตัวเองว่า คิดอะไรอยู่วะเนี่ย  แล้วก็สอดการ์ดเข้าไปในหนังสือเรียนวิชาที่ตั้งใจจะอ่านคืนนี้  ข้าวตู  เธอเป็นใคร  ทำไมรู้เรื่องเราเยอะจัง  รู้ว่าเราอยู่วง  รู้ว่าเราลงแข่ง  รู้ว่าเราเจ็บแขน  แล้วยังรู้ว่าเราชอบช็อกโกแลตอีก

คคุกกี้หมดไปแล้ว  หนังสือก็อ่านจบแล้ว  การ์ดถูกย้ายไปไว้ในหนังสือเรียนในกระเป๋า  ในนั้นเขียนว่า ไม่อยากให้เราแพ้  ให้เราสู้  เธอเป็นใคร  ปอร์เช่พึมพำก่อนหลับตานอนเป็นประโยคสุดท้ายว่า  เราดังจนมีแฟนคลับแล้วเหรอ  ไม่จริงมั้ง

ข้าวตูถลาไปเขย่าตัวเพื่อน  รีบพูดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง

"โอ๊ยยย  ข้าวตู  หยุด!!!  อะไรของแกวะ  ฉันฟังไม่รู้เรื่อง  หัวคลอนหมดแล้วเนี่ย"

"เมย์ เมย์  ปอร์เช่แกปอร์เช่  ขอโทษ  เจ็บเหรอ  เขามา  ฉันไปบ้านเขามาด้วย  แก ปอร์เช่นะ กรี๊ดดดด"

"โอ๊ยยย ข้าวตู  หยุดตื่นเต้นก่อนได้มั้ย  ถ้าแกยังไม่พูดให้ฉันรู้เรื่อง  ฉันไปแล้วนะ"

ข้าวตูหยุดพูด  พยายามหายใจให้ช้าลง  ลูบหน้าอกตัวเองให้ตื่นเต้นน้อยลง  ค่อยๆ  พูดให้เพื่อนฟังอีกรอบ

"คือ ปอร์เช่มาส่งขนมที่บ้าน  แม่เขาทำขาย  ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาย้ายมาอยู่แถวบ้าน  ฉันเพิ่งไปบ้านเขามา"

"ไปบ้านเขา  ไปทำไมวะ"  เมย์ถามเพื่อนแบบงงๆ

"ก็เอาของไปให้เขาไง  วันนี้เขาไม่ได้ไปแข่ง"

"แกก็เลยลืมนัด  จนฉันต้องโทร.ตามน่ะเหรอ  อาการหนักแล้วนะแก"

"อาการอะไรวะ"  ข้าวตูจ้องเพื่อน

"ก็ชอบจัด  ชอบมาก  ชอบเกินเบอร์ เวอร์สุดๆอ่ะแก  ชอบเขามากขนาดนี้  ไปจีบเขาเลยมั้ย"

"บ้า  ฉันแค่ชอบที่เขาเต้นเก่ง ขยันซ้อม สุภาพ  พูดจาดี"  สมองข้าวตูเริ่มหมุนอีกแล้ว

"อืม  แค่นั้นเองเนาะ  แค่ไปแอบดูเขาซ้อม  ตามไปดูทุกงานแข่ง  นี่ถ้าอยู่โรงเรียนเดียวกัน  แกคงไปเฝ้าหน้าห้องเขาแล้วล่ะมั้งเนี่ย"

“ฉันเป็นผู้หญิง อยู่ๆ ไปจีบเขา จะดีเหรอวะแก...” ข้าวตูเขย่าแขนเพื่อนแบบเขินๆ

“เอ่อ เพื่อน เป็นไรมากมั้ย ปีที่แล้วตอนแกไปจีบเด็กห้อง 7 น่ะ แกไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ ทำมาเป็นกุลสตรี”

ข้าวตูหัวเราะขำเพื่อน ตลกตัวเองด้วย ตอนนั้นจู่ๆ ก็รู้สึกว่า คนนี้หล่อมาก ยิ่งได้มาเรียนห้องใกล้กัน เลยเดินไปหา ไปดูหน้าบ่อยๆ แต่พอคุยกันได้ไม่กี่วัน เด็กหลังห้องอย่างข้าวตู ก็ต้องขอบาย เพราะคนหล่อเขาเก่งจนเนิร์ด พูดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้

ข้าวตูทำเนียน ตามเพื่อนไปห้องซ้อมหลายครั้งแล้ว เพราะอยากไปดูปอร์เช่ซ้อม แต่เขาก็มีเด็กโรงเรียนเขามาตามดู ตามให้กำลังใจเหมือนกัน ก็เลยได้แต่แอบดูไม่เคยได้สบตากันเลยสักครั้ง เพิ่งมาเมื่อวานเนี่ยแหละ คิดแล้วยังตื่นเต้นไม่หายเลย

แต่ก็จริงอย่างเพื่อนว่า  สวรรค์ส่งปอร์เช่มาอยู่ข้างบ้านแล้ว  ข้าวตูจะรออะไร  จะจีบยังไงก็ยังไม่รู้  พรุ่งนี้ไปบ้านเขาก่อนก็แล้วกัน

Create Date : 26 เมษายน 2566
Last Update : 26 เมษายน 2566 16:29:42 น.		0 comments
Counter : 459 Pageviews.
Share Tweet