พราวนั่งดูรูปถ่ายสมัยเรียนมัธยม ไม่มีรูปเขาหรอก เขาอยู่คนละห้อง ไม่ใช่คนหล่อ แต่ก็เป็นคนดังของโรงเรียน ใครๆ ก็รู้จัก เพราะเขาขยันทำกิจกรรม งานวิชาการ งานรื่นเริง งานอาสา ไม่มีงานไหนไม่เห็นเขา พราวก็เห็นเขา แต่กว่าเขาจะเห็นพราว ก็ม.6 แล้ว พราวไม่ใช่เด็กกิจกรรม เรียนก็ไม่เก่ง แค่เพื่อนขอช่วยไปทำอุปกรณ์เชียร์งานกีฬาสี พราวก็เลยได้รู้จักเขาอย่างเป็นทางการ เขาอารมณ์ดี หัวเราะง่าย ยิ่งเห็นเขาใกล้ๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่า เขาน่ารัก

แต่เขาเป็นคนของประชาชน ใครๆ ก็มีอะไรอยากคุยกับเขา แล้วเขาก็คุยกับทุกคนอย่างเป็นกันเอง เหมือนกันหมด ไม่เคยมีข่าวว่าเขาจีบใครในโรงเรียน ไม่มีทีท่าว่าสนใจใคร รวมทั้งพราวด้วย แต่พราวชอบเขา ชอบมองเขา เจอที่ไหนในโรงเรียนก็ทำเนียนเวียนไปทัก วาเลนไทน์ปีสุดท้ายในโรงเรียน พราวเตรียมดอกไม้ไปให้เขา อุตส่าห์ทำใจกล้า ไปหาเขาถึงห้องชมรม แต่ก็ท้อใจกับคนเยอะแยะ พอดีเพื่อนเขาออกมาหน้าห้อง พราวก็เลยฝากให้ช่วยเอาไปให้เขา

ชะเง้อมองเป็นรอบสุดท้าย แล้วก็เก็บเขาไว้ในใจ หลังจากนั้นก็ต้องไปสนใจเรื่องสอบ แล้วก็เลยจากกันไป จนพราวคิดว่า พราวลืมเขาไปแล้ว

ภูมิโทร.มาหาตอนค่ำ เขารายงานตัวตามปกติว่าวันนี้ไปไหน ทำอะไรบ้าง ถามพราวว่าวันนี้ทำอะไรบ้าง ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้สักพักก็วางสาย

ภูมิเป็นคนที่เรียกว่าเป็นคนดีได้โดยง่าย สุภาพ อ่อนโยน ใจดี ใจเย็น มั่นคง สม่ำเสมอ เขาเทียวไปเทียวมาหาพราวอยู่เป็นปี ใครๆ ก็บอกว่าเขาดี พราวก็ว่าเขาดี อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่เคยมีเรื่องให้ทะเลาะกัน ตามใจพราวบางเรื่อง เรื่องไหนไม่ตามใจ ก็มีเหตุผลมาอธิบายจนพราวต้องยอม พอผู้ใหญ่ถามมากๆ เข้า ภูมิก็ถามพราวว่าอยากแต่งงานมั้ย พราวก็ตกลงง่ายๆ เพราะภูมิเป็นคนดี ภูมิเคยถามว่ารักเขามั้ย พราวก็ตอบว่ารักสิ เพราะภูมิเป็นแฟนพราว

สามทุ่ม พราวเคาะนิ้วกับกระดาษชิ้นเล็กที่รับมาเมื่อตอนเที่ยง แค่คิดว่าโทร.ไปแล้วเขาจะรับสายมั้ย ก็ตื่นเต้นจนใจเต้นแรงแล้ว ภูมิไม่เคยโทร.หาพราวเกินวันละหน วันนี้เขาโทร.มาแล้ว ตอนนี้พราวเป็นอิสระ

ทำไมต้องมือเย็นด้วยก็ไม่รู้ พอได้ยินเขารับสาย เสียงก็หายไปเฉยๆ ได้ยินเขา ฮัลโหลๆ อยู่หลายครั้ง จนเขาพูดว่าจะวางแล้วนะครับ เสียงพราวถึงได้มา รีบพูดว่า พราวเอง

ได้ยินเสียงเขาหัวเราะก็ใจชื้น  แล้วก็เริ่มคุยกัน

3 ชั่วโมงนั้น พราวได้คุยกับเขาเยอะกว่าที่อยู่โรงเรียนเดียวกับเขามาตั้ง 6 ปี เขาบอกว่า เขาจำกุหลาบของพราวได้ เขาเด็ดกลีบ แล้วก็เอาทับไว้ในหนังสือ แต่ตอนย้ายบ้าน เขาขายหนังสือเรียนเก่าๆ ไปหมด มานึกได้ตอนจัดบ้านใหม่ พราวหัวใจเต้นแรง ถามเขาว่า ดอกไม้ของพราวเหรอ เสียงเขาหัวเราะอยู่ข้างหู บอกว่า วันนั้นเขาเห็นพราวแล้ว แต่ไม่คิดว่าพราวจะเอามาให้ตัวเอง เขาเลยไม่ได้ออกไปหา ดอกไม้ของพราวไม่มีการ์ด ไม่มีข้อความ เขาไม่แน่ใจว่า ทำไมถึงเอามาให้ เขาก็ไม่กล้าถาม ได้แต่เก็บไว้ เจอกันอีกก็ดี ขอใหม่ได้มั้ย คราวนี้จะเก็บอย่างดี

พราวไม่ใช่สาวน้อยแล้ว ตอนนั้นยังกล้าถือดอกไม้ไปถึงหน้าห้องเขา วันนี้ทำไมจะไม่กล้า พราวถามว่า ทำไมเก็บไว้ ทำไมอยากได้

พราวได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ ตอบกลับมาว่า ไม่รู้สิ ตอนนั้นเสียดาย ตอนนี้... เขาทอดเสียง แล้วก็นิ่งไปอึดใจ

เอาไว้ดู เผื่อคิดถึง

ผีเสื้อบินเต็มท้อง วูบวาบหวามไหว เกิดอะไรขึ้นกับพราว

ภูมิก็เคยพูดแบบนี้ แต่พราวไม่เคยรู้สึกแบบนี้ พราวเงียบจนเขาถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษถ้าทำให้ไม่สบายใจ พราวรีบบอกว่า ไม่ใช่ พราวแค่ดีใจ พราวไม่รู้เลยว่า ดอกไม้ดอกนั้นถึงมือเขา

พราววางสาย ยังไม่ได้บอกเขาเลยเรื่องนัดกินข้าวหลังเลิกเรียนวาดรูป แต่ใจพราวคิดไปแล้ว ดอกไม้ดอกใหม่ เอาดอกอะไรดี กุหลาบสีแดงเหมือนตอนนั้น กุหลาบสีขาวจะได้ไม่โจ่งแจ้งเกินไป หรือดอกปีบดอกน้อย ดอกไม้โปรดของพราว

ภูมิเสร็จงานที่ต่างจังหวัดแล้ว เขากลับถึงบ้าน พราวเดินไปรับภูมิที่รถอย่างที่เขาชอบ ภูมิหอมแก้มพราวเหมือนทุกที พราวเคยรู้สึกว่ามันก็หวานดี แต่วันนี้ ทำไมถึงได้จืดชืดนักก็ไม่รู้

ภูมิบอกพราวว่า เขาอยากแก้ตัว เสาร์นี้เขาจะพาไปกินอาหารทะเล ไปเดินเล่นตลาดน้ำ พราวคิดถึงดอกไม้ บ้านใหญ่ตรงท้ายซอยปลูกต้นปีบไว้หลายต้น พราวไปเก็บดอกร่วงมาหอมเล่นบ่อยๆ จะให้เขากี่ดอกดีนะ พราวบอกภูมิว่าพราวจะไปเรียนวาดรูป แล้วก็นัดเพื่อนไว้แล้ว ภูมิพูดยิ้มๆ ว่า ไม่เป็นไร นานๆ ทีพราวจะนัดเพื่อน เสียดายวันอาทิตย์ภูมิก็ไม่ว่างด้วย เอาไว้อาทิตย์หน้าก็ได้

พราวไม่อยากโกหก พราวไลน์บอกเขาว่า จองร้านได้เลย วันเสาร์พราวว่าง

พราวรู้ว่ามันไม่ถูก แต่พราวอยากตามใจตัวเอง แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น

เสาร์นี้เขาสอนวาดรูปด้วยสีน้ำ เขาให้ทุกคนระบายสีน้ำลงบนกระดาษว่างๆ ไม่ต้องมีแบบร่างหรือลายเส้น เขาบอกว่าขอให้ทุกคนรู้สึกอิสระที่จะวาด ไม่ต้องคิดถึงกรอบ ไม่ต้องสนถูกผิด แค่ทำตามใจ เขาเดินดูนักเรียน แล้วก็แนะนำเทคนิคการใช้สี แต่ไม่พูดติรูปของใครเลย

มื้อเที่ยงวันนั้น รื่นรมย์ราวกับฝัน พราวแทบไม่รู้รสอาหาร รู้แต่ว่ามีความสุขมาก เขาพูดอะไรก็น่าฟัง สนุกสนาน เขายังสุภาพ เอื้อเฟื้อเหมือนที่พราวเคยรู้จัก แค่วันนี้ เขานุ่มนวลกว่านั้น พราวส่งดอกปีบในกล่องพลาสติกใสให้เขา บอกเขาว่า นี่ดอกไม้โปรดของพราว แต่ดอกเล็กแบบนี้ ถ้าเอาไปทับในหนังสือแบบคราวที่แล้ว มันคงกรอบแตกหมด เขาพูดยิ้มๆ ว่า ไม่ยากหรอก เดี๋ยวผมเอาไปหล่อในเรซิน ทีนี้อยู่ยาวตลอดชาติเลย เขาปิดท้ายประโยคว่า ทีนี้ผมจะไม่ให้หายอีกแล้ว มองตาพราว แล้วเก็บดอกไม้ลงกระเป๋า

ผีเสื้อในท้องพราวพากันบินว่อนจนพราวแทบจะลอย

เขาอาสาพาไปส่งที่บ้าน แต่พราวปฏิเสธ บอกเขาตรงๆ ว่า พราวไม่อยากให้ภูมิถาม เขายังยิ้มบางๆ พูดว่า จริงสินะ พราวบอกแล้ว ผมลืมเอง แล้วเขาก็ถามเหมือนไม่แน่ใจว่า ยังโทร.หาพราวได้มั้ย

พราวกลับถึงบ้าน แต่ภูมิไม่อยู่ มีแต่โน้ตทิ้งไว้ว่า ขอไปปาร์ตี้กับเพื่อน กลับค่ำๆ ไม่ต้องรอกินข้าว

พราวได้คำตอบให้เขาแล้ว  แค่คุยกัน  ไม่ได้เจอกัน  คงไม่เป็นไร

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2565
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2565 18:08:03 น.		0 comments
Counter : 403 Pageviews.
Share Tweet