Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 11 หน้า 4 เธอหันมามองหน้าเขา พยายามตั้งสติ “สิ่งที่แกทำ ไม่เคยถามฉันเลยสักนิด แล้วแกจะมาสรุป เรื่องรักๆใคร่ๆ เองได้ไง” จะว่าไปเธอก็ผิดที่เผลอไผลไปกับสัมผัสของเอกเหมือนกัน ล้วที่ผ่านมาตัวเธอเองก็สนองต่อความรู้สึกลึกๆ จนจะเรียกว่าเป็นสามีภรรยากันได้แล้ว แต่ตัวเองก็แกล้งปากแข็ง “มันก็จริง ผมรู้ว่าเจ้ไม่ได้รักผม ผมเลยต้องใช้เวลาดูใจกับเจ้นี่ไง ผมเลยต้องใช้เวลาที่มีค่านี้ให้เราทั้งสองคนได้รู้ใจกัน ว่าเราจะเข้ากันได้หรือเปล่า?” ปิ่นได้แต่หน้าแดงทั้งเขินและอาย แต่ก็ฟอร์มเยอะ เอกยิ้มดึงเธอมากอด “ไม่เอาน่า เราโตๆ กันแล้ว เราไม่ทะเลาะกันนะ เราสองคน ก็โตพอที่จะแต่งงานมีลูกมีเต้ากันได้แล้ว จะมัวแต่ทะเลาะกันทำไม? เจ้ว่าไหม” “เหอะ...” ปิ่นทำเสียงในคอประชด “เจ้ไม่มีความสุขเหรอที่เราอยู่ที่นี่ด้วยกัน” เอกถามเธอ ปิ่นมณียังรู้สึกเขินกับการบอกรักกลายๆ ของหมอเอก “ไม่..” เธอตอบไม่ตรงกับใจ “ถ้าไม่มีความสุขแล้วขอผมอยู่ต่อทำไมล่ะ?” เขาแกล้งแหย่ “หมอนี่” เธอดิ้น แต่หมอเอกก็ล็อกมือแน่นหนา “เดี๋ยวเราค่อยมากันอีกนะ” เขากระซิบเบาๆ จูบที่หูเธอ ปิ่นมณีเขินหนักจนหูแดง “โอ้ย หมอ แกอย่ามาฉวยโอกาสลวนลามฉันนะ” เธอแกล้งดิ้น หมอหัวเราะ ก่อนนะอุ้มเธอแล้วเดินกลับกระท่อม มองหน้าเธอยิ้มหวานๆ จนปิ่นหัวใจเต้นแรง มาถึงกระท่อม หมอเอกเก็บของบางส่วนที่เป็นสิ่งที่เขาเอามาลงกระเป๋า เสื้อผ้าของเขากับปิ่นมณี ที่เขาเอามาและมาเย็บเพิ่มที่นี่ อุปกรณ์ดำน้ำ ส่วนของใช้ ค่อยเก็บพรุ่งนี้ เขามานั่งข้างๆ ปิ่น ดึงมือเธอมานวดเบาๆ ปิ่นมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก ระหว่างเธอกับหมอเอกมันจะเป็นอะไรได้ ถึงแม้ลึกๆ เธอจะมีความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเขา แต่เธอยังไม่รู้ว่านี่ความชอบหรือความรัก หมอดูแลเธอดีทุกอย่าง แม้จะอยู่ในสภาพความลำบาก เขาก็เป็นคนหาข้าวหาน้ำให้เธอกิน คอยปกป้องเธอ ทั้งที่รูปลักษณ์คุณหนูไฮโซแบบเขาไม่น่าจะทำเรื่องพวกนี้ได้ รวมทั้งความอ่อนโยน การสัมผัสที่แสนถนอม จนทำให้ปิ่นมณีลืมเรื่องเหตุการณ์ที่แสนเจ็บปวดเมื่อปลายปีที่แล้วไปได้ ความละเอียดอ่อนจากจิตใจของเขา สามารถสร้างความทรงจำใหม่ที่สวยงามให้เธอ เขาชนะใจเธอได้ทุกอย่าง แต่ว่า หมอเอกรักเธอจริงๆ อย่างนั้นหรือ? เป็นคำถามที่ปิ่นมณีคาใจหนักหนา เขาเป็นเกย์ เกย์ก็ต้องชอบผู้ชาย ไม่ใช่หรือ หรือเขาต้องการสิ่งแปลกใหม่? หรือเขาแค่อยากจะรับผิดชอบสิ่งที่เขาทำผิดไปเท่านั้นเอง เขารู้ว่าแผลในใจของปิ่นมณีคือคนรักเก่าที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่มีเยื่อใย เขาเลยแค่อยากจะรักษาแผลตรงนั้น และหลอกเธอว่าที่ทำให้เธอทุกอย่างคือความรัก ความคิดของคนเรานั้นช่างลึกลับสุดที่จะคาดเดาได้ ปิ่นมณีคิดทบทวนหลายๆ อย่าง ทั้งขัดแย้งและสับสน ทำหน้าเหวอ เธอควรให้โอกาสเขาหรือไม่ แล้วเธอจะพบกับความเจ็บปวดเช่นที่ผ่านมาหรือไม่? สิ่งที่ปิ่นมณีไม่อาจจะรู้ได้เลย เป็นเอกมองหน้าเหวอของปิ่นแล้วไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ยิ่งนวดมือเธอเข้าไปใหญ่ จนปิ่นร้องว่าเจ็บ วันต่อมา เป็นเอกพาเธอไปที่อ่าวน้อย ที่เขาพาเธอมาดำน้ำ แต่คราวนี้ เขาไม่อนุญาตให้เธอลงดำน้ำ ปิ่นมณีจึงได้แต่นั่งเล่นรับลมที่โขดหิน แล้วนอนหลบในมุมถ้ำ โดยมีหมอเอกนอนข้างๆ คอยเอาครีมกันแดดทาตัวเธอให้ เดี๋ยวก็จูบตามมือ แก้ม หัว หลัง แขนขา ทำราวกับบุรุษ ผู้หลุ่มหลงสตรีงาม และกำลังหื่นกามก็มิปาน ปิ่นมณีหลับไปหลายชั่วโมง ฟังเสียงคลื่นลมเพลินๆ และลมที่เย็นสบายทำให้รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย มารู้ตัวอีกทีก็นอนกอดเป็นเอกที่นอนหลับข้างๆ อยู่เช่นกัน เธอลุกนั่งมองทะเลยามบ่าย ฟ้าจรดทะเลงาม หาดทรายสวย นกทะเลบินไปมา ปลากระโดดเล่นน้ำ เธอยังไม่รู้เลยว่าจะได้มีโอกาสมาเห็นอะไรอย่างนี้ คงได้แต่ดูตามอินเตอร์เน็ต หากไม่ถูกเป็นเอกลักพาตัวมาแบบนี้ จำเลยรัก... สมองเธอเริ่มคิดถึงละครเรื่องหนึ่ง เหตุการณ์ก็คล้ายๆ กันแบบนี้ นางเอกถูกลักพาตัวมา ถูกกักขังทำร้าย สุดท้ายก็รักกับพระเอก คิดถึงตรงนี้แล้วก็อดขำไม่ได้ นี่เรา เหมือนจะเป็นนางเอกเรื่องนั้นเลยเหรอ เป็นเอก ได้ยินเสียงหัวเราะ คิกคักของ ปิ่นมณี เขาเลยลุกมานั่งข้างๆ เธอ มองหน้าสดใสที่ยิ้มอารมณ์ดี ปิ่นมณี เป็นคน อารมณ์ดี ถึงเธอจะชอบด่าเขามากมาย เขาบอกว่ายิ่งด่ายิ่งชอบ คงจะเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง ถึงตอนนี้เธอไม่ได้บอกว่าชอบเขา แต่เขามองตาก็ดูออก ดวงตาที่มองเขาอย่างอ่อนหวาน ไม่ได้เกลียดชังอย่างปากพูด กิริยาที่เขินอาย และชอบพูดกลบเกลื่อนความในใจของตัวเอง มันทำให้เขาสนุก อยากจะแทะโลมเธอเล่นทั้งวัน หมอเอกโอบเอวเธอไว้ “ผมดีใจที่เจ้ชอบที่นี่ และมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่กับผม” “เชอะ อย่าสำคัญตัวเองผิดหน่อยเลย ต้องขอบคุณธรรมชาติของที่นี่ต่างหากล่ะ ธรรมชาติช่วยบำบัดทุกสิ่ง” เป็นเอกจูบแก้มเธอเบาๆ จะเหตุผลอะไรก็ช่างมันเถอะ อย่างน้อยเวลาที่อยู่ด้วยกันที่นี่ เขาและเธอมีความสุข และอย่างแน่นอนที่ทั้งสองได้เกิดก่ออะไรมากมายในใจ รวมทั้งสิ่งที่เขาปรารถนาจากเธอ เอกแนบหัวเขาที่ไหล่บางโอบเอวเธอเอาไว้ ถึงเวลาจะหยุดที่นี่ไม่ได้ แต่เวลาที่เดินต่อไป ช่วงเวลานี้เธอจะมีเขาอยู่ข้างๆ ตลอดไป “ผมจะอยู่ข้างเจ้ แบบนี้ตลอดไป” เขาเอ่ยข้างๆ หูเธอ ปิ่นมณีไม่ได้ตอบ เธอยิ้มบางๆ
ตอนนี้หวานมากลยค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 29 เมษายน 2564 เวลา:9:31:38 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
