Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 5 หน้า 3 หลังจากวันนั้น ปิ่นมณี บล็อกเบอร์โทร บล็อกข้อความจากเป็นเอกทุกช่องทาง ลบทั้งเบอร์และไลน์เขาทิ้ง เพื่อที่จะไม่ต้องมีการติดต่อกันอีก เธอไปร้านตัดผมในหมู่บ้าน กรรไกรขั้นเทพ “ตัดเกรียนให้หน่อย” เธอนั่งลงที่เก้าอี้หน้ากระจกแล้วบอกความต้องการในวันนี้ ทำเอาเจ้าของร้านตกใจ “อะไรกัน ตัดกงตัดเกรียน ผมก็ออกจะสวย” เจ้าของร้านที่คุ้นเคยกันดีเดินเข้ามาหา “จะสระก่อนไหม” “ไม่ล่ะ สระมาแล้ว ประหยัดจ๊ะ” เธอบอกเขา “ฮ้าๆๆ อารมณ์ไม่ดีหรือไงเนี่ย?” เจ้าของร้านมองหน้าเธอออก “จะเอาไปบริจาคให้เขาทำวิคผู้ป่วยโรคมะเร็งน่ะ พี่ตัดออกเยอะๆ เลยนะจ๊ะ” เธอยังชี้แจงจุดประสงค์ต่อ ไหนๆ จะตัดผมยาวที่เลี้ยงไว้ตลอด 4 ปี ทั้งที ก็ควรเอาไปสร้างประโยชน์ให้ผู้อื่นถึงจะมีคุณค่า “นี่เอาจริงเหรอ” ช่างผู้ชำนาญด้านเส้นผม และสระผมเธอมาตลอดระยะ 2-3 ปี ตั้งแต่ย้ายกิจการมาตั้งในหมู่บ้านเดียวกันเอ่ยถาม “ใช่ค่ะ เอาเกรียนๆ เลย” เธอยังย้ำจุดประสงค์การมาครั้งนี้อย่างไม่เปลี่ยนใจ ช่างเทพยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ ใช้หวี หวีผมเธอเบาๆ แล้วแบ่งออกแต่ละข้างเท่าๆ กัน จับมัด แล้วตัดผมยาวออกก่อน แล้วซอยผมสั้นทรงเกาหลีอย่างชำนวญ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็เนรมิตรสาวผมสาวแสนสวย เป็นสาวมั่นผมสั้นมองไกลๆ ราวหนุ่มน้อยคนหนึ่ง “เป็นไง ถูกใจไหม” ปิ่นหันซ้ายหันขวา พยักหน้า “พี่ๆ หูฝั่งนี้ยาว” เธอเอียงด้านซ้ายบอกช่าง ช่างมองดูแล้วเล็มออกให้ “อ้าวเป็นไง” “เลิศ ถูกใจมาก ถูกใจสุดๆเลย เท่าไหร่คะ” เธอหันไปถามช่างขั้นเทพของเธอ “150 บาท” ช่างบอกเธอ ปิ่นมณีเปิดกระเป๋าตังค์เพื่อหยิบเงินของเธอส่งให้ “ขอบคุณครับ” ช่างรับเงินไป มองหน้าน้อยๆ ส่องกระจก อย่างพอใจในผลงานตัวเอง พอจ่ายเงินค่าตัดผมแล้ว ช่างก็ห่อผมที่ตัดมาให้เธอ ปิ่นออกจากร้าน ก็เสยผมสะบัดหน้าม้าเต๋อๆ อย่างสะใจ “หึ ต่อไปนี้ฉันไม่ใช่ปิ่นคนเดิมแล้ว” เธอพูดก่อนจะเดินกลับบ้าน “โฮ่งงงงงงง” แต่ซอยตรงข้ามมีเจ้าที่ ตัวที่ชอบตามเห่าเธอ กระโดดออกมาเห่า จนต้องวิ่งตับแลบกลับบ้านไป ขณะเดียวกัน เป็นเอกรอเทศกาลหยุดยาวปีใหม่ให้ผ่านไป เขาไปที่โรงพยาบาลแต่เช้าทั้งที่ไม่มีเวร เขารีบเข้าฐานข้อมูลคนไข้เพื่อเปิดประวัติของปิ่นมณี คราวที่แล้วเขาอ่านเพียงผ่านๆ แต่รอบนี้เขาอ่านโดยละเอียด เขาถ่ายรูปหน้าที่อยู่ของเธอทั้งที่ทำงานและบัตรประชาชน ตามภูมิลำเนาเธอเป็นคนจังหวัดตาก แต่ทำงานสาธารณสุขจังหวัดปทุมธานี เขาจะเริ่มต้นหาเธอจากทำงานก่อนก็แล้วกัน ไม่สิ เรื่องนี้จะต้องวางแผนให้ดี อยู่ๆ เขาจะบุกไปหา เพื่อขอโทษ ปิ่นมณี เฉยๆ ดูแล้วคนอย่างปิ่นมณีคงไม่ยอมพบหน้าเขาง่ายๆ แน่ เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการไถ่บาปคราวนี้ เขารับรู้ได้ถึงพลังโกรธแค้นจริงจังจากเธอ นี่ก็ผ่านมา 4 วันแล้ว ไร้การอ่านข้อความ ไร้การติดต่อกลับ แล้ววันหลังๆ สัญญาณการโทรก็ตัดหายไปดื้อๆ เธอต้องบล็อกเขาอย่างแน่นอน ที่ผ่านมาตลอด 1 เดือน กว่าๆ เธอเจ็บแค้นใจที่เขาทำเธอหน้าบวม เธอยังมีความพยายาม ถ่ายรูปหน้าบวมๆ มาหลอกหลอนเขาสารพัด ด่าเขาสารเพ ด้วยถ้อยคำต่างๆ ตามที่เธอคิดค้น แม้ไม่ได้หยาบโลนอันใด แต่สร้างสีสรรความสนุกให้เขาทุกวัน เหตุการครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งนั้น การหน้าบวม กับการโดนข่มขืน ความเจ็บช้ำข้างในย่อมมีความรุนแรงที่แตกต่างกันมากโข เพราะฉะนั้นการแค่เอ่ยขอโทษขอขมา รึมันจะสามารถรักษาบาดแผลให้หายได้ รอยบวมช้ำจากแผลศัลยกรรมยังมีวันหาย แต่แผลใจจะใช้ยาใด ก็มิอาจจะลบรอยแผลเป็นนั้นได้ ยิ่งคิดเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บใจตัวเอง ที่กระทำผิดชั่วร้ายกับผู้หญิง แล้วผู้หญิงคนนั้น ยังเป็นเจ้ปิ่น ที่เขาแสนจะถนอมมาตลอด พลังความเป็นเกย์ของเขาแทบถดถอยเป็นศูนย์ ความเชื่อมั่นมาตลอดชีวิต พังไปไม่มีชิ้นดี เอาล่ะ แผลครั้งนี้ เพื่อเป็นการพิสูจน์ความลึกลับในจิตใจเขาเอง ที่มันโหยหาปิ่นมณี เขาจะต้องวางแผนให้ดีเพื่อลบแผลที่เกิดในใจของทั้งสองคน ...... เปิดงานวันแรก ปิ่นมณีไปทำงานด้วยรูปลักษณ์ใหม่ ผมสั้นราวทอมบอย ใส่สูทสำลองกางเกงสแลคสีดำเหมือนหนุ่มเกาหลี ทำเอาสาวเล็กสาวใหญ่ต่างวี๊ดวายกระตู้วู้อย่างตื่นเต้น “คุณปิ่น ตัดผมเท่ห์ไปเลยค่ะ” แม่บ้านยกชามะลิมาให้เธอประจำตอนเช้า “เป็นไงล่ะ ใช้ได้ใช่ไหมมมม” เธอยกนิ้วกางใต้คาง ยักคิ้วหลิวตาให้แม่บ้าน บริ้งงงงงงงง ออร่าของเธอมาแรงเกินต้านจริงๆ แม่บ้านกอดถาดกรี๊ดกับท่าทางดูแมนๆ ของเธอ เลขาหน้าห้องเอาเอกสารเข้ามาวางให้ เหลือบๆ มองเธออย่างสนใจ “อะไรดลใจไปตัดผมคะคุณปิ่น มาแบบนี้ใครก็คิดว่าเป็นทอมพอดี” “อะไรจะเปลี่ยนมันก็ต้องเปลี่ยนล่ะแก้ว” เธอพลิกเอกสารอ่าน “แล้วเอกสารสรุปผลการออกตรวจสุขภาพประชาชนเดือนธันวาล่ะ” เธอทวงข้อมูลลูกน้อง “อุ๊ย....หนูลืมหยิบมาค่ะ สักครู่นะคะ” แก้วรีบออกไปจากห้อง พอแก้วออกมาจากห้อง ผอ ก็ถูกเพื่อนๆ ดึงตัวเขามุมมืดไปของห้องครัวเล็กในออฟฟิต “เป็นไงบ้างแก้ว?” เพื่อนๆ ระดมถามแก้วเป็นการใหญ่ “ก็ไม่มีอะไร นะ หน้าตาคุณปิ่นก็ดูปกติ เพียงแต่ดูขรึมๆ กว่าเดิมที่แกเคยยิ้ม ว่าไปทำจมูกมาว่าสวยกว่าเดิมแล้ว ไปตัดผมมาแบบนี้ยังกะหนุ่มเกาหลีเลย” แก้วยืนบิดไปบิดมา “นั่นหน้าตาคุณปิ่นก็ดีอยู่แล้วนิ ปากนิดจมูกหน่อย ไม่คิดว่าตัดผมแล้วจะเหมือนเด็ก ม ปลาย เกาหลีไปได้” “มันเป็นเทรนใหม่ไหมพวกแก” “หรือว่าคุณปิ่นจะตัดผมรับทรัพย์ปีใหม่” “หรือว่าตอนแกประสบอุบัติเหตุแล้ว กระทบกระเทือนจนสมองกลับ” คมเสนอ “เออ นั่นสิ” “มันก็เดือนกว่าแล้วนะ” แก้วแย้ง “ก็เพิ่งออกอาการไง” “เจ้านายพวกเรา จะมีอะไรเปลี่ยนไปอีกไหม” “นั่นสิ ไม่ได้การณ์แล้วพวกแกเราต้องเก็บข้อมูลนะ ว่ามันจะมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงกับคุณปิ่นอีก” “หรือว่าคุณปิ่นจะเป็นทอม” อีกคนเสนอความคิด “นั่นสิ ไม่เคยเห็นแกมีแฟนเลยนะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ 5 ปี” “โธ่ คุณปิ่นผู้เป็นนางฟ้าของไอ้คม กลายเป็นทอมไปได้” คมทำท่าโอดครวญ “สมัยนี้ผู้หญิงตัดผมสั้นมีเยอะแยะ” อีกคนรีบแย้ง “แกไม่ดูล่ะ นอกจากตัดผมแล้ว คุณปิ่นยังเปลี่ยนสไตส์การแต่งตัวด้วยนะ เมื่อก่อนยังเห็นใส่กระโปรงบ้าง” “นี่ก็เพิ่งจะเปิดงาน 3-4 วัน พวกแกคิดมากไปหรือเปล่า” แก้วแย้ง “นั่นสิ..” “แก้ว.....คุณปิ่นเรียก” เสียงแม่บ้านเปิดประตูมาเรียกแก้ว ทำเอาทุกคนวงแตก แก้วรีบแหวกวงออกมาทันที ไม่ลืมที่จะคว้าเอาแฟ้มข้อมูลการสำรวจสุขภาพประชาชนในพื้นที่ติดมือเข้าไปด้วย แก้วเข้ามาในห้อง ผอ สาว ที่บัดนี้ไม่รู้จะเรียกว่า ผอ สาว หรือ ผอ สาวหล่อกันแน่ “คุณปิ่น คะ นี่ค่ะ” เธอรีบวางแฟ้มลงอย่างเรียบร้อย ยิ้มหวานๆ ระบายทั่วหน้า “แก้ว เห็นธนาคาร ธกส แถวนี้ไหม?” “ก็มีตรงตลาดน้อยหัวมุมนั่นไงคะ คุณปิ่นลืมเหรอคะ” แก้วทำหน้าฉงน ชี้มือไปทางขวา “อืม นั่นสิ บ้านพี่อยู่ไปทางซ้าย ไม่ค่อยผ่านทางนั้น” เธอชี้มือไปทางซ้าย “พรุ่งนี้วันเสาร์ เขาหยุดใช่ไหม” “ค่ะ คุณปิ่นจะไปทำไมเหรอคะ” “พี่ถูกฉลากเมื่อตอนปลายปีน่ะสิ เขาโทรมาบอกให้ไปรับของขวัญด้วย” “โห โชคดีจังเลยค่ะ ได้รางวัลเยอะไหมคะ” “รางวัลที่ 1 เห็นบอกเป็นล้านล่ะมั้ง พี่ไม่ได้กดเข้าไปดูเลย” เธอหมายถึงกดเข้าไปดูผ่านแอฟโทรศัพย์มือถือ “โห...” แก้วถึงกลับตาโตเท่าไข่ห่าน พอออกมาจากห้องเจ้านาย ไลน์กลุ่มเฉพาะกิจโชว์ขึ้นมาให้เธอกดตอบรับ “พวกแก คุณปิ่นถูกฉลาก ธกส รางวัลที่ 1 เงินรางวัลเป็นล้านเลย” แก้วรีบส่งข้อความบอกเพื่อน “นั่นไง บอกแล้ว ว่าคุณปิ้นต้องปรับบุคลิคเพื่อรับทรัพย์” “คุณปิ่นโชคดีจริง” “แบบนี้ต้องฉลอง” “ต้องขอเคล็ดลับจากคุณปิ่นแล้ว” “คุณปิ่นไปทำจมูกกับหมอที่ไหน เราต้องถามสืบ” ข้อความต่างๆ เข้ามาจนอ่านไม่ทัน “แก้วแกต้องไปสืบนะ คุณปิ่นไปทำจมูกที่ไหน” กลุ่มลับเฉพาะกิจสืบเรื่องนาย แก้วเอาแต่ง่วนแชทไลน์กับเพื่อนๆ จนไม่ทันเห็นปิ่นที่เดินออกมาจากห้อง “แก้ว..แก้ว...แก้ว” เธอเรียก 2-3 ครั้งก็ยังไม่เงยหน้า จนปิ้นมณีต้องตบโต๊ะ แก้วตกใจเงยหน้ามองเจ้านายสาวหล่อ “คุณปิ่นต้องการอะไรเพิ่มคะ” “พี่จะออกไปธนาคารหน่อย เขาโทรมาตามน่ะ อ้อ เที่ยงไม่ต้องซื้อกับข้าว พี่สั่งเอ็มเค มาส่งแล้ว เรามีกระทะไฟฟ้ากันใช่ไหม มีกี่อัน” “ค่ะๆ เรามี เดี๋ยวเราหาเพิ่มได้ค่ะ” แก้วรีบตอบอย่างดีใจ “โอเค บอกทุกคนด้วยนะ” “ค่ะ” รับคำเจ้านายที่เดินล้วงกระเป๋าแมนไปแล้ว แก้วก็เริงร่าวิ่งไปที่ออฟฟิตทำงานของทุกคน “ทุกคนนนนนนน คุณปิ่นเลี้ยงเอ็มเค เตรียมพื้นที่กับกะทะกันเร็วววววววว” “เฮ//////กรี๊ดดดดดด” เสียงสาวๆ กรี๊ด หนุ่มๆ เฮ ที่จะได้กินของฟรี ส่วนปิ่นมณีกำลังอยู่ในงานมอบของขวัญจากธนาคารที่เธอถูกรางวัลใหญ่ มีนักข่าวมาร่วมงานและถ่ายรูปไปทำข่าว เธอยิ้มอย่างมีความสุข หลังจากกลับมาที่ออฟฟิต เหล่าลูกน้องก็ตั้งโต๊ะอาหารกลางวันรอเธอแล้ว ทุกคนรับประทานอาหารกันอย่างอร่อยและสนุกสนาน และคอยเอาใจเจ้านายสาวหน้าหล่อกันอย่างชื่นมื่น ***** สุดสัปดาห์นั้น น้ำฝนแวะเอาของฝากมาให้ปิ่น ก็ต้องตกใจที่เจออาการไม่ต้อนรับของเพื่อน แถมรูปลักษณ์ใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิต “แกโกรธอะไรฉัน ฉันทำอะไรผิด บอกฉันก่อนสิ” น้ำฝนยืนมองเพื่อนผ่านประตูระแนง “แกมันทรยศฉัน” แล้วน้ำเสียงแสนเย็นชาของปิ่นมณีผู้ไม่ร่าเริงอีกล่ะ “เรื่องอะไร” น้ำฝนงงงัน “แกเอาแผนแกไปบอกหมอเอกใช่ไหม” น้ำฝนทำตาปริบๆ แผนเรื่องอะไร เธอยังจำไม่ได้เลยว่าเป็นเรื่องอะไรบ้างที่คุยกับปิ่นมณี “แก เข้าใจผิดแล้ว” “ไม่หรอก คราวที่แล้วแกก็ ให้เขาผ่าหน้าฉัน” เธอกอดอกดุเดือด “แล้วคราวนี้...” เธอหยุดพูด กลื่นคำพูดลงคออย่างยากเย็น “คราวนี้ทำไมเหรอ..” น้ำฝนทำหน้าสงสัย “พวกแกสมรู้ร่วมคิดกัน เพื่อให้ฉันอับอาย” “ไม่นะ ฉันเพื่อนแก นะ ฉันมีแต่จะช่วยแกยามแกมีภัย ฉันจะให้คนอื่นมาทำร้ายแกทำ แกเข้าใจผิดแล้ว” น้ำฝนเริ่มร้องโวย หน้าตาที่ไม่ยอมฟังความของปิ่นมณีความนี้ทำหัวใจเธออ่อนยวบยาบ “เพื่อนน่ะแร่ะตัวดีที่ชอบทำร้ายกัน” หน้าตาไม่ยอมรับฟังของปิ่นมณี “ฉันไม่มีเบอร์เขา ไม่มีไลน์เขาเหมือนแกนะ ฉันจะติดต่อเขายังไง แก คิดบ้างสิ ฉันมีแต่จะช่วยแก เราเป็นเพื่อนกันมาจะ 20 ปีแล้วนะ ทำไมฉันจะต้องไปเข้าข้างคนอื่น...แก...แก ทำไมไม่เข้าใจฉันนนน ฉันรักแกกกนะ ฉันร้ากกกกกกแกกกกก” น้ำฝนเริ่มร้องโวยวายหนัก “โอ้ย แกจะแหกปากร้องทำไม” ปิ่นปรามเธออย่างตกใจ “แกไม่ฟังฉันนิ ฉันไม่ได้ติดต่อหมอเอก ฉันเป็นเพื่อนแก ฉันนนนรักกกกกกกกแกกกกกกกก เพื่อนนนนนนนปิ่นนนนนน” “โอ้ยยยยยยย” ปิ่นเปิดประตูออกมา “แกจะร้องให้หมามาเห่าหรือไงเนี่ย” พูดเสร็จหันไปเห็นคู่ปรับที่เดินมาหน้าซอยวิ่งเห่าเข้ามา เธอจำต้องดึงเพื่อนซี้เข้าบ้าน น้ำฝนกอดนัวเนียเธอไว้ “ฮืออ....แก ฉันไม่ได้ทรยศแกนะ ฉันไม่ได้ติดต่อหมอเอก” “เออ พอแล้ว เลิกร้องได้แล้ว เข้าบ้าน” เธอสบัดตัวจากการกอดของน้ำฝนเดินเข้าบ้านก่อน
ยัยฝนจะปวดหัวกะเพื่อนนางมาบ่อยขนาดไหนนะ 5555555555
โดย: คนใจแข็งที่แกล้งอ่อนไหว (npsr_gb
 ) วันที่: 11 มีนาคม 2564 เวลา:0:49:28 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
แก้ว นี่จากประสบการณ์ต้องมีบทบาทต่อไปแน่ๆ ค่ะ