Group Blog
|
สลับลายคดีรัก ตอนที่ 1/1 ในทุ่งหญ้าอันขาวโพนด้วยดอกหญ้าคาสีขาวต้องลมไหว หญ้งสาวร่างบอบบางนอนไม่ไหวติง ก่อนจะสะดุ้งตกใจตื่น ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบด้านอย่างฉงนสงสัย มองไปไม่เห็นผู้คน ก็ให้แปลกใจ ทำไมเธอมานอนเวิ้งว้างอยู่คนเดียว นึกทบทวนเหตุการณ์มากมายอันหลายหลากที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เธอเป็นใคร? อยู่ที่ไหน? กลับเจอเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเอง “ฟืดดดดดด” เสียงอะไรดังแรงๆ หายใจฟึดฟันไม่ห่างจากเธอนัก สัญชาตญานก็บอกเธออย่างไวว่ามีภัยมา หญิงสาวพลิกตัวหันไปมองเบื้องหลัง นั่นมันกะทิป่าตัวเท่าช้าง ทำหน้าขึงขังฟืดฟัด พร้อมบวกกับเธอ อ้าว...แล้วกัน ฉันไปทำอะไรให้เธอกันเล่า เมื่อรู้ว่าภัยมา จะนอนนิ่งอยู่ใย กระทิงป่าดุนั่น ไม่ถามอาการกันสักคำวิ่งสู้ฟัดเข้ามาหาเธอเต็มแรง หญิงสาวร่างน้อย กระโดดหนีสุดชีวิต “ช่วยด้วยยยยยยยยย” เธอหลับหูหลับตาร้อง ร่างลอยละลิ่วแล้วโดดดูจากที่ไหนสักแห่ง ร่างเธอกระตุกอย่างแรง พอลืมตาตื่นอีกที จากทุ่งดอกหญ้าคา กลายเป็น ห้องสีขาว มีสายน้ำเกลือระโยงระยาง พร้อม สตรีสวมชุดขาวหมวกคาดดำ 1 แถว พร้อมบุรุษในชุดขาวสวมเสื้อกาวน์ตัวยาว สวมถุงมือ ถืออะไรสักอย่างเหมือนเตารีดทั้ง 2 ข้าง ปิดหน้าตาด้วยแมสจนมองไม่ออกว่าหน้าตาเป็นเช่นไร “ฟื้นแล้วค่ะหมอ” พยาบาลเอ่ยอย่างดีใจ ที่เห็นว่าคนไข้ฟื้นแล้ว คนไข้ทำหน้าเลิ๊กลั๊กมองทั้งสองคนไปมา “คุณฟื้นแล้วนะคะ เจ็บตรงไหนไหมคะ” พยาบาลรีบถามคนไข้ ส่วนคนไข้ก็รีบส่ายหน้า ว่าจะบอกว่าจะเจ็บ คงเจ็บที่จมูกที่มีสายอะไรไม่รู้สอดเข้ามาและเจ็บที่น่าอก พยาบาลรีบรับเครื่องชาร์ตหัวใจไปจากหมอ หมอเข้ามาหาคนไข้ “คุณเพื่อนครับ ได้ยินเสียงหมอไหมครับ” มันเป็นการตรวจเช็คคนไข้เบื้องต้นของหมออย่างนั้นหรือ? แล้วเขาเรียกชื่อเธออย่างนั้นหรือ “เพื่อน” ทำไมไม่รู้สึกคุ้นเคยชื่อนี่เลย คนไข้รีบพยักหน้า หมอทำท่าโล่งอกโล่งใจ “โล่งใจไปเลยนะหมอ เมื่อกี้ เส้นหัวใจตกไปตั้งหลายนาทีเลยนะคะ” หลายนาทีหมายความว่ายังไงกัน นี่เธอกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงเพราะเหตุใดกัน “ดีนะคะ ที่ไม่มีแผลกระทบกระเทือนภายนอกอะไร? เพียงแค่ขาดออกซิเจนหลายนาที แล้วแบบนี้คนไข้ จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไหมคะหมอ?” พยาบาลรีบถาม นี่เธอจะกลายเป็นผักอย่างนั้นหรือ? “เดี๋ยวหมอขอเช็คก่อนนะครับ อย่าพึ่งตื่นตะหนกไป” “ค่ะ” พยายามพยักหน้าตอบรับ “คุณเพื่อนครับ ได้ยินเสียงหมอใช่ไหมครับ” แม้ไม่รู้ว่าตัวเองชื่อเพื่อน แต่เห็นเขาพูดด้วยแบบนั้น เธอก็พยักหน้าเอาไว้ก่อน “คุณเพื่อนครับ รู้สึกอะไรไหมครับ?” หมอพูดแล้วเอามือจิ้มที่แขนเธอ ทำเอาหญิงสาวมองอย่างฉงนหนัก มันเป็นการเช็คของหมออย่างนั้นหรือ ส่วนพยาบาลก็จับที่ขาเธออย่างแรง ทำเอาหญิงสาวเองตกใจ สบัดขาถีบพยาบาลจนเซไป “โอ๊ะ......” พยาบาลรีบเด้งตัวกลับมา อย่างรวดเร็ว “ไม่เปลี้ยแล้วค่ะหมอ” พยาบาลพูดอย่างดีใจ “โล่งอกไปที คุณเพื่อน รู้ไหมว่าคุณสลบไปนานมากเลยนะ จนเราไม่คิดว่าจะช่วยอะไรคุณได้ พวกเราดีใจมากๆ ที่คุณฟื้นเสียที ถ้าหากคุณเป็นอะไรไป ผมยังไม่รู้จะบอกเคนเขายังไง” นี่เธอสลบไปนานขนาดนั้นเชียวเหรอ มองห้องสีขาว และสายน้ำเกลือที่โยงระยาง และหมอพยาบาลทั้ง 2 คน “เดี๋ยวหนูจะโทรไปแจ้งคุณเคน ก่อนนะคะ” พยาบาลรีบบอกหมอ หมอพยักหน้า แล้วจะตามออกไปอีกคน เธอรีบคว้าแขนเขาเอาไว้ “หิ...ว...น้ำ” เธอรีบบอกเขาทันที คอแห้งขนาดนี้ ไม่ถามคนไข้สักคำว่าอยากกินน้ำไหม? เธอนอนหลับไปนานเท่าไหร่ยังไม่รู้เลย เมื่อหมอเอาน้ำให้เธอทานเรียบร้อยแล้ว พยาบาลกลับเข้ามาในห้อง “หนูโทรไปบอกคุณเคนให้เรียบร้อยแล้วค่ะหมอ” “ขอบใจนะ” “หมอ” หญิงสาวเรียกหมอเอาไว้ ความข้องใจของเธอมันมากมายเสียเหลือเกิน คำถามเบื้องต้น เธอคือใคร? เธอเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้นกับเธอก่อนหน้านี้? หมอหันมามองคนไข้ที่สายตามีความสงสัย นับว่าแปลกประหลาด เขาเจอเคสอุบัติเหตุมามากมาย แต่ก็ยังไม่เคยเจอคนที่ตื่นมาปกติเช่นนี้มาก่อน แม้หลายคนจะมีสลบไสล ไม่รู้สึกตัวไปหลายวัน แต่ตื่นมาต้องรู้สึกอ่อนเพลียยังไม่ได้สติครบสมบูรณ์ หรือร่างกายไร้เรี่ยวแรง จากการประเมินจากแรงถีบเมื่อครู่ เธอน่าจะแทบเหมือนคนปกติ “มีอะไรเหรอครับ? ตอนนี้ พวกเราแจ้งข่าวบอกเคนแล้ว เดี๋ยวเขาคงมาหาคุณนะครับ เขาเองก็ร้อนใจที่คุณไม่รู้สึกตัวมาคุณรู้ไหมคุณสลบไปนานมาก ตั้ง 15 วันแหล่ะ จนพวกเราตกใจกัน ไม่รู้จะทำยังไงกันแล้ว ” หมอบอกเธอ เพื่อให้คนไข้เกิดความสบายใจ ทำให้เธอรู้สึกว่า ดูหมอจะรู้จักกับเธอและคนชื่อเคนอย่างแน่นอน แล้วยิ่งทำให้เธอตกใจเงียบๆ กับการนอนหลับไปไม่รู้เรื่องอะไรตั้ง 15 วันเชียวหรือ มันเป็นไปได้อย่างไร แค่เธอนอนเวิ้งว้าง เสี้ยววินาทีเดียวเมื่อครู่ “ฉันเป็นใครกันค่ะ” หมอพยาบาลมองหน้ากัน “คุณเพื่อน คุณตกน้ำแล้วสลบไป 15 วันเลยนะครับ นี่คุณจำไม่ได้เหรอ?”
แวะมาอ่านเรื่องใหม่ค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 14 มิถุนายน 2568 เวลา:7:34:02 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| |||||||||||||||
