Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 9 หน้า 1

Link

Bloggang.com

Group Blog

มกราคม 2565

10 มกราคม 2565

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 9 หน้า 1

All Blog

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 9 หน้า 1

เปิ้ลนั่งสัปหงก เผลอหลับไปหลายครา แต่ก็นั่งอยู่ข้างๆ คนางค์ ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย

ทั้งสับสน หวาดกลัว ร้อนใจ กลัวว่าคนางค์จะเป็นอะไร คนางค์ไม่ยอมตื่นเป็นเวลา 3 วัน 3 คืน จนเขาทนไม่ไหว

พยายามถามทวด กับน้าฟู แต่ก็เหมือนว่าทุกคนดูไม่ได้ห่วงใยคนางค์เท่าไหร่ ทำกับราวว่าเธอแค่นอนหลับไป แต่สำหรับเขาแล้ว มันคือเรื่องผิดปกติอย่างมาก

ที่คนางค์นอนไม่ไหวติงมา 3 วัน 3 คืน เปิ้ลพยายามเดินไปรอบบ้านเพื่อหาสัญญาณโทรศัพย์ แต่ก็ไม่มี เขาออกจากบ้านเพื่อจะเข้าไปในเมืองเพื่อที่จะโทรตามให้คนที่บ้านมารับ

เขาบอกเรื่องนี้กับน้าฟูก่อนไป แม้น้าฟูจะห้ามยังไงเปิ้ลก็ไม่ฟัง

“เปิ้ล มีรถแค่ 2 รอบเท่านั้นน่ะ ถ้าเกิดตกรถ หาที่หลับนอนในเมือง พรุ่งนี้ค่อยกลับนะ”

น้าเตือน

“ครับ แต่ผมจะพยายามปลับมาให้ทันรถครับ”

เขารับปากน้าฟู

“น้าฟูไม่ต้องห่วงนะครับ”

น้าฟูได้แต่พยักหน้า เดินออกมาส่งเปิ้ลที่หน้าอนามัยซึ่งเป็นเส้นทางรถวิ่ง

“กลับให้ทันรถนะเปิ้ล ถ้าไม่ทันจริงๆ ให้หาที่นอนในเมือง”

น้าฟูเตือนอีกรอบเมื่อส่งเขาขึ้นรถเรียบร้อย

เปิ้ลนั่งรถสองแถวที่วิ่งลงเขาช้าๆ มีคนโดยสารรถประมาณ 10 กว่าคน ล้วนเป็นผู้สูงอายุแล้ว บ้างก็หอบชะลอมใส่ผลไม้ ใส่ผัก บ้างก็กระเป๋าเดินทาง

“พ่อหนุ่มเป็นคนที่ไหนไม่เคยเห็นหน้าเลย”

ป้าคนหนึ่งเอ่ยถามเปิ้ล

“ผมมาจากกรุงเทพครับ”

เขาตอบ

“นี่จะไปไหนล่ะพ่อ”

“ผมจะไปโทรกลับบ้านครับ”

“อ้อ ไปโทรศัพย์ในเมือง บนเขาพวกเรา สัญญาณไม่ถึงเลยนะ”

“ครับ ป้าจะไปไหนล่ะครับ”

“ป้าจะไปเยี่ยมญาติในเมืองน่ะสิ นี่เอาผลไม้ที่เพิ่งเก็บไปฝากเขา”

“ครับ”

“บ้านป้าอยู่ด้านหลังเขาโน้น ห่างไป 15 โล”

“ในหุบเขามีกี่หมู่บ้านกันครับ”

“หุบเขามีทั้งหมด 5 หมู่บ้านด้วยกัน ก็จะมีหมู่บ้านหินศิลา หมู่บ้านธารงาม หมู่บ้านธารใต้ หมู่บ้านผาภูมิ และหมู่บ้านหิมาลัย แล้วพ่อมาอยู่หมู่บ้านไหนล่ะ”

“ผมมาเป็นแพทย์แผนไทยที่อนามัยหมู่บ้านหิมาลัยครับ”

“พวกเราก็มาหาหมอที่นั่นเหมือนกันนะพ่อ บนเขาไม่มีโรงพยาบาล มีแต่หมอเทียมที่ช่วยดูแลตรวจรักษาโรคให้ กับเท่านจันทร์หอม ดีแล้วที่มีหมอมาช่วย”

“ครับ”

“พวกเราเดินทางเข้าเมืองก็ยากลำบาก นั่งรถที ก็ครึ่งวันเข้าไปแล้ว”

“ในเมืองห่างออกไปแค่ 30-40 กิโลไม่ใช่เหรอครับ”

“ก็ทางลงเขามันคดเคี้ยวนิพ่อ ต้องค่อยๆไต่”

เปิ้ลมองสองข้างทางที่เป็นทิวเขาและต้นไม้ใหญ่ รถวิ่งน่าจะไม่เกิน 30 กิเมตรต่อชั่วโมง

“พวกเราอยู่บนเขา นานๆ ถึงจะเดินทางเข้าเมืองกันได้ เกิดมีเจ็บไข้ได้ป่วยปางตาย ก็มีท่านจันทณ์หอมช่วยพวกเราไว้”

“ทวด รักษาแบบไหนครับ”

“เจ้ารู้จักท่านจันทร์หอมด้วยหรือ?”

“ครับ”

“ท่านเป็นร่างทรงเทพ ที่จะคอยช่วยพวกเรายามเจ็บไข้ได้ป่วยหนัก ช่วยปัดเป่าภูติผีปีศาจไม่ให้มาทำร้ายเราได้น่ะสิ”

“ที่นี่ยังมีความเชื่อแบบนี้สินะครับ”

“ฮ้าๆๆ พ่อหนุ่มคงมาจากกรุงเทพเลยไม่รู้ล่ะสิ เรื่องแบบนี้มีทั้งตำนานและความเชื่อ ป้าอยู่ที่หุบเขามานานเลยรู้ว่า ความเชื่อของพวกเราเป็นเรื่องจริง เทพดูแลพวกเราอยู่”

“เทพที่ว่าอยู่ที่ไหนกันบ้างครับ”

“อยู่บนภูเขา บนยอดภูเขามีป่าหิมพานต์ ที่มีเหล่าสัตว์เทพอาศัยอยู่ ว่ากันว่า น้ำจากน้ำตกเป็นน้ำทิพย์ เมื่อใครที่ตายแล้วได้อาบน้ำทิพย์ก็จะได้ขึ้นสวรรค์”

ความเชื่อของคนที่นี่ต่างก็ผูกพันกับเทพเจ้าจนยากจะแยกเรื่องไหนเรื่องจริงเรื่องไหนเท็จ

เปิ้ลเลยปล่อยให้ป้าเล่าเรื่องราวเหล่านั้นไปตลอดทาง จนเลยเที่ยงเมื่อรถมาถึงในเมือง

“รถกลับหมดกี่โมงครับลุง”

“ปกติก็บ่าย 2-3 โมง ถ้าคนน้อยก็จะรอถึงบ่าย 3 ถ้าคนเยอะบ่าย 2 กว่าๆ ก็ไปแล้วล่ะ”

“ครับ”

เปิ้ลมองดูนาฬิกา เขามีเวลาแค่ ชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึงบ่าย 2 เขาเลยเดินไปรอบตลาดเพื่อหาโทรศัพย์ มองดูโทรศัพย์ตัวเองพอมีสัญญาณบ้าง เขาเลยเดินหาคลื่นสัญญาณดีๆ เพื่อจะโทรกลับบ้าน

เบอร์แรกที่เขาโทรหาคือเบอร์พ่อ แต่ก็ไม่รับ โทรหาแม่ ก็ไม่รับโทรหาน้องสาว ก็ไม่มีใครรับ

“อะไรกันเนี่ย”

เขาเริ่มร้อนใจ

เปิดอินเตอร์เน็ต เพื่อเปิดไลน์ ส่งข้อความหาทุกคนเพื่อที่จะให้โทรกลับมา และเขาก็ตัดสินใจ บอกแม่ให้ช่วยติดต่อบ้าน

คนางค์เพื่อให้มารับตัวเขากับคนางค์กลับ แล้วเขาก็นั่งรอ เพื่อให้ทุกคนอ่านข้อความของเขา แต่ทุกข้อความที่ส่งไปก็ไม่มีใครอ่าน

“มันเรื่องอะไรกัน ทำไมไม่มีใครอ่านเลย?”

เปิ้ลร้อนระอุ

เขาเดินไปในตลาดมองหาโทรศัพย์หยอดเหรียญแต่เดินจนทั่วตลาดแล้วก็หาไม่เจอ มาเจอที่ท้ายตลาดแต่สภาพของมันก็พังมิพังแหล่

เขาเลยวิ่งเข้าไปดูอย่างดีใจ ล้วงกระเป๋าหาเศษเหรียญ มีเหรียญ 5 บาท 2 เหรียญหยอดลงไปแล้วโทรเข้าเบอร์บ้านตัวเอง

แม่บ้านมารับโทรศัพย์ เปิ้ลดีใจที่ในที่สุดก็มีคนรับ

“ป้าพิน ป้าพิน นี่เปิ้ลเองนะครับ”

เขาร้องบอกอีกฝ่าย

“หา อะไรคะ ใครนะคะ ขอสายใครคะ ฟังไม่ชัด”

“ป้าพิน ป้าพิน ได้ยินผมไหมครับ?”

“ใครคะ ไม่ได้ยินเลยคะ โทรมาจากไหนคะ”

ป้าพินได้ยินเพียงเสียงอู้อี้

“ป้าพินครับ ได้ยินไหมครับ”

เปิ้ลแทบตะโกนสุดเสียง

แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ยิน สุดท้ายเหรียญที่หยอดไปหมด ได้ยินเพียงเสียงสัญญาณดัง ตู๊ดๆๆๆๆ

เปิ้ลยืนหอมอย่างไม่เข้าใจ

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมกัน?”

เขางุงงงอยู่นาน

หันซ้ายแลขวาคนในตลาดเดินไม่เยอะ เขาเหลือเหรียญ 5 บาทสุดท้าย ตัดสินใจโทรไปที่บ้านของคนางค์

แต่สุดท้ายก็ไม่มีคนรับสาย เปิ้ลผิดหวังอย่างมาก

Create Date : 10 มกราคม 2565
Last Update : 10 มกราคม 2565 15:56:29 น.
Counter : 562 Pageviews.

0 comments