Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 2 หน้าที่ 4 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 2 หน้า ที่ 4 เมื่อมาถึงบ้าน ณรินทร์ทิ้งเขาไว้ที่รถวิลแชร์ลำพังเธอรีบไปดูโรงเรือนผัก ช่วงที่เธอไม่อยู่ เธอฝากบ้านใกล้เรือนเคียงช่วยมาขายผักให้ เพื่อนบ้านของเธอ สนิทกับบ้านเธอตั้งแต่เล็กโชคดีที่พ่อเป็นผู้ใหญ่บ้าน เลยดูแลสาระทุกข์สุขดิบกันอย่างดี เธอซื้อเค้กมะพร้าวอ่อนมาฝากพ่อใหญ่บ้านของเธอด้วย ปริมเริ่มแผนการกลั่นแกล้งเธอ ทุกชั่วโมงปริมจะคอยเรียกหญิงสาวให้คอยหยิบข้าวของให้ หรือไม่ก็ให้พาเข้าห้องน้ำ เวลากินข้าวก็ทำเป็นมือไม่มีแรงให้เธอคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ เวลาจะนอนก็ให้นอนใกล้ๆดึกดื่นเที่ยงคืนก็ปวดท้องขอเข้าห้องน้ำ วันหนึ่งณรินทร์เช็ดฝุ่นตู้โชว์ เธอเช็ดรูปเก่าๆของครอบครัวตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ทวด จนมาถึงรูปใบสุดท้าย ปู่ปริม คนที่ชื่อเดียวกับคนพาลบนรถวิลแชร์ทั้งชื่อและน่าตาอย่างกับพิมพ์เดียวกันมา เธอเพ่งพิศรูปถ่ายหน้าขาวดำ ปู่ปริมเป็นน้องชายคนเล็กของปู่เธอท่านเสียตั้งแต่เธออายุ 2 ขวบ เธอจำได้ลางเลือนว่าปู่เลี้ยงเธอเวลาที่เธอมาที่บ้านหลังนี้ ณรินทร์วางรูปปู่ปริมลง เมื่อได้ยินคนบนรถวิลแชร์ไม่ไกลจากเธอนักทำเสียงอู้อี้ขยี้ตา เธอเดินมาดูเขา ดูตาให้หน่อยสิ มีอะไรเข้าตาเหรอ เธอหยิบทิชชูมาเตรียมไว้แล้วดึงเปลือกตาเขาเพื่อเปิดดู ดวงตากลมโตเพ่งพิศใกล้ๆ จนหน้าแทบจะชิดอีกฝ่าย ตาคมเข้มขยายม่านตาเมื่อเห็นอีกฝ่ายเข้าใกล้จนได้ยินเสียงหายใจ เขาแค่แกล้งเธอว่ามีอะไรเข้าตาเขา แต่ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังมาดูเขาขนาดนี้ ใกล้จนได้เห็นตากลมโตใสซื่อ ผิวหน้าใส และกลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่มีอะไรนิ ขนตายาวไปหรือเปล่า เธอยังเพ่งพิศต่อ พวงปากระรื่อเขยอเล็กน้อยใกล้ๆชายหนุ่ม จนใจเขาเต้นโครมคราม ลองหลับตาดูสิ เธอบอกเขา ชายหนุ่มแกล้งกระพริบตาถี่ๆ เป็นไง ให้เอายามาล้างไหม ไม่ล่ะ สงสัยจะออกไปแล้ว เขาตอบ แต่หัวใจกับเต้นไม่หยุด พอณรินทร์เดินไปหยิบน้ำมาให้เขา ชายหนุ่มก็บ่นลำพังว่าตัวเอง เราต้องแกล้ง แกล้งให้ยัยนั่นกระอักเลือด จะไปเห็นใจเขาทำไม เสียงความชั่วร้ายบอกอีกฝั่ง จะไปแกล้งเขาทำไม ไม่เห็นเหรอว่าเขาดีกับเราขนาดไหน อีกฝั่งดีก็ขัดแย้งอยู่ในที ไม่สิ เขาเป็นยักษ์มาร ปากก็ร้าย ใจก็ดำ แช่งชักหักกระดูกเราทุกวัน ถ้าเขาใจร้ายเขาจะดูแลเราดีขนาดนี้เหรอ ไม่บ่นสักคำ จะกินจะนอนก็คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ จะเข้าห้องน้ำก็คอยเช็ดตัวเช็ดตูดให้ จะมีผู้หญิงคนไหนจะยอมลำบากช่วยเราขนาดนี้ไหม ไม่ ไม่ ไม่ เฮ้อ..อะไรเนี่ย ฉันมาอยู่ที่นี่เพื่อแกล้งเธอนะ ปริมทำหน้าโกรธเคืองตัวเองที่เถียงไม่สู้ฝั่งดี ตลอดเวลา 1 อาทิตย์ที่เขาไม่ยอมลุกเดินคอยใช้แต่นิ้วและปากสั่งงานเธอให้ทำโน้นทำนี่ให้ ทีแรกเขาคิดว่าเธอจะบ่นกระปอดกระแปดให้เขา เพราะงานแต่ละวันยุ่งมากมายแต่เธอก็วิ่งมาหาเขาตลอดเวลาที่เรียกขาน หยิบนั่นหยิบนี่ตามคำสั่ง เวลาเข้าห้องน้ำก็ไม่ได้รังเกียจแม้จะทำธุระเรื่องสกปรกให้ ปริมหนุ่มเจ้าสำราญถูกเลี้ยงมาแบบผู้ดี ถึงภายนอกจะแลดูเป็นหนุ่มรักสนุก หัวสูง มุ่งมั่นกับงานแต่เขาก็ไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างจิตใจอันอ่อนโยนของเขาสัมผัสถึงจิตใจที่ดีงามของอีกฝ่ายได้ ถ้าเกิดผมพิการจริงๆ คุณจะอยู่ดูแลผมแบบนี้ไหม เขาเอ่ยถามเธอ ถ้าคุณจ่ายค่าจ้างแพงๆ ฉันจะลองพิจารณาดูนะ เธอตอบ เห็นแก่เงิน อ้าว ฉันกับคุณน่ะ ตอนนี้เรายังต้องทำหน้าที่ของลูกๆ กันอยู่ ฉันต้องดูแลคุณให้ดี เพราะฉันไม่อยากให้แม่ฉัน กับ พ่อแม่คุณท่านเสียใจ พอถึงเวลานึงเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณก็ต้องจ้างฉัน เธอตอบเขา ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าคนอย่าวเธอเห็นหน้าที่และความกตัญญูสำคัญกว่า แม้ต้องดูแลคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากันเขามองเธอผิดอย่างมหันต์ พลันความรู้สึกนึงก็จุกที่อกเอาดื้อๆที่เธอดีกับเขาขนาดนี้เพียงเพราะไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจอย่างนั้นหรือคิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ แต่ความดีของเธอกลับทำให้เขา คนพิการปลอมถึงกับใจอ่อน ไม่เพียงแต่เธอจะทำให้เขาทุกอย่างเท่านั้น เธอไม่เคยบ่น เธอไม่เคยว่า ตลอดอาทิตย์เธอวุ้นวายกับงานที่โรงเรือนยังไม่พอ แต่ก็คอยเอาใจใส่เขา แม้ปากจะร้ายขนาดนั้น แต่เวลาอยู่ด้วยกันจริงๆ เธออ่อนโยน และละเอียดอ่อนเอาใจใส่เขาทุกกระเบียดนิ้วที่เธอเคยดูแลเขาคราวแรก แม้เป็นคนไม่รู้จักกัน แต่เธอก็เอาใจใส่คอยหาข้าวหาน้ำให้ตลอด และคอยถามเวลากินยาเสมอ มาคราวนี้สถานะที่เปลี่ยนไป เขาเคยเห็นแต่ในละคร พระเอกนางเอกที่แรกๆที่ไม่ได้รักกัน แต่พอเวลาอยู่ด้วยกัน ดูแลกัน พวกเขาก็รักกันจะว่าไปพวกเขาในละครยังไม่ดูแลกันดีขนาดนี้ด้วยซ้ำ เผลอคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกละครแล้วก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว รินทร์มองอย่างระแวง กินยาอะไรเข้าไปล่ะนี่ เธอพูดเบาๆ คุณขายผักดีทุกวันแบบนี้ ที่ก็นิดเดียวปลูกทันเหรอ คุณก็เห็นว่าฉันทำคอนโดให้มัน ที่จริงฉันก็ปลูกได้ไม่เยอะหรอก ไม่พอขายด้วยซ้ำ ลูกค้าก็แย่งกัน เพราะเขาก็อยากซื้อของสด ราคาไม่แพง เดือนๆ นึงก็ขายได้ 3-4 หมื่น หักต้นทุนแล้วก็พอใช้ แม่กับลูก 2 คน เธอไม่ได้บอกรายละเอียดมากมายว่าพี่ชายทั้งสองก็ส่งให้เธอเป็นค่าดูแลแม่ด้วยเหมือนกัน ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ จริงสิ เขายังไม่เคยให้เงินเดือนเธอเลย ตั้งแต่แต่งงานกันมา2 เดือนแล้ว หยิบโทรศัพย์มาให้ผมหน่อยสิ เขาบอกเธอ หญิงสาวหยิบโทรศัพย์บนโต๊ะส่งให้ เลขที่บัญชีคุณอะไรนะ ทำไม? ก็ผมจะจ่ายเงินเดือนให้คุณไง เงินเดือนอะไร ก็...ก็ ชายหนุ่มนิ่งคิด เงินเดือนที่สามีต้องให้ภรรยา ฮ้า.. หญิงสาวโน้มตัวมาใกล้มองตาอีกฝ่าย ใช้หลังมือ แตะหน้าผาก แตะคออย่างสงสัย อะไรของคุณ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะขยะแขยงมากมายเวลาที่หญิงสาวสัมผัสเขา แต่เวลานี้จะจับจะโดนตรงไหน เขาก็ไม่เล่นตัวสักนิด ฉันนึกว่าคุณป่วยเอาน่ะสิ บอกมาเถอะ อย่าทำตัวเยอะน่า คุณเองก็เสียเวลาดูแลผม จะว่าไป ตั้งหลายครั้งหลายหนแล้ว แล้วอีกอย่างเงินผมก็เหมือนเงินคุณ พูดน่าฟังดีนะ หญิงสาวเดินไปหญิงบัญชีธนาคารมาเปิดให้เขาชายหนุ่มจัดแจงโอนเงินให้ เขาชูตัวเลขที่เขาโอนให้เธอดู 4 หมื่น จะโอนทำไมให้มากมายขนาดนั้น ไม่เยอะหรอก แค่นี้เอง จร้า พ่อคนรวย ขอบคุณนะคะ หล่อนพนมมือไหว้เขาชายหนุ่มได้ทีรีบลูบหัว แม่ทิพย์นั่งดูอยู่ห่างๆถึงกับยิ้มชอบใจที่เห็นลูกสาวกับลูกเขยปลองดองกัน ฮึ ฮึ ฮึ เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอของชายชรา ณรินทร์เงยหน้ามองผ่านชายหนุ่ม ปู่ทวดขำทำไม ปริมถึงกับหน้าเหวอ ก็เห็นเจ้า 2 คน รักกัน ปู่ทวดก็สบายใจ รักกัน..ไม่ใช่หรอก ปู่ทวดอย่าเข้าใจผิดสิคะ เธอตอบอีกฝ่ายปริมไม่ได้ยินเสียงอีกคนที่หญิงสาวคุยด้วย คุณคุยกับใครน่ะ เขาถาม หญิงสาวมองหน้าอันแตกตื่น ปู่ทวดไง ปู่ทวดคุณ ชายหนุ่มขวัญหายเมื่อหญิงสาวตอบ พลางบุ้ยใบ้ไปทางรูปข้างผนังด้านข้างของเขา รูปชายชราถือไม้เท้ายืนข้างย่าทวดที่นั่งเก้าอี้ไม้สัก ราวกับว่าเขาเห็นปู่ยิ้มฟันขาวให้เขา ชายหนุ่มผวาเกาะแขนณรินทร์ไว้ คุณอย่าพูดเล่นนะ กลัวหรือไง คุณเป็นผู้ชายนะเนี่ย เป็นผู้ชายแล้วกลัวผีไม่ได้หรือไง ปริมถึงขั้นอยู่คนเดียวไม่ได้ เขาคอยเรียกณรินทร์ไว้ใกล้ๆ ตลอดเวลา หลังอาหารเย็น ณรินทร์เอาแลปท็อปมานั่งคิดบัญชี โดยมีปริมนั่งข้างๆ เธอหาขนมกับชามาให้เขานั่งดื่มเล่นๆ ฆ่าเวลา เขานั่งมองณรินทร์ดูจริงจังกับการทำงานก็นึกแปลกใจ กับบุคคลิกที่ขัดตาแบบนี้ยังมีมุมอีกหลายมุมของหญิงสาวที่เขายังไม่ได้เห็น ณรินทร์ใกล้เสร็จหรือยัง? เขาถาม ยังเลย หญิงสาวหันไปมองเขา ง่วงเหรอคะ ฮืม เขาพยักหน้าตอบ หมู่นี้ดูเขาว่าง่ายกับเธอผิดหูผิดตา อีก 5 นาทีได้ไหม ได้ เขาตอบเพียงเท่านั้น แล้วก็นั่งดูเธอใช้งานคอมพิวเตอร์ต่อเขาแทบจะไม่อยาก เชื่อว่าหญิงสาวสามารถใช้โปรแกรม Excelอย่างชำนาญการใช้สูตรคำนวน เขายิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะเอาหัวมาพาดไหล่หญิงสาวเพียงเพราะอยากเทะโลมเบาๆ ที่หัวไหล่ ณรินทร์หันมามองนิดหน่อยแล้วรีบคีย์ข้อมูลรายรับรายจ่ายของเดือนลง กลิ่นหอมอ่อนๆที่ชายหนุ่มเองก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าคือกลิ่นอะไร แต่ทำเอาเขาเคลิ้มจนหลับไป ณรินทร์ใช้เวลาเกินไป เกือบครึ่งชั่วโมง เธอปิดแลปท็อปหันมามองคนข้างๆ ที่หลับพิงไหล่เธอก็นึกขัน เธอค่อยๆ ประคองหัวเขาออกแล้วลุกเข็นรถวิลแชร์ไปที่ห้องชายหนุ่มรู้สึกตัว นั่งนิ่งรอหญิงสาวพาเขาขึ้นเตียง ณรินทร์หยุดรถที่ขอบเตียงเธอกะระยะแล้วล็อคล้อรถ วิลแชร์ราคาแพงของชายหนุ่ม สามารถปรับระดับได้ เธอกดปรับระดับให้เสมอกับเตียงนอน ให้พอดีกับที่เธอจะสามารถช่วยเขาพยุงขึ้นเตียงได้ ชายหนุ่มขาหักเพียงข้างเดียว อีกข้างยังพอยืนหรือรับน้ำหนักได้บ้างแม้เขาจะแกล้งว่าหมดเรี่ยวแรง แต่ก็ไม่ได้เทน้ำหนักทั้งตัวให้คนเล็กๆต้องแบกหามทุกวัน พอระดับวิลแชร์เสมอกับเตียงแล้วหญิงสาวมายืนตรงหน้าเขา ชายหนุ่มยกแขนอย่างรู้งานเพื่อให้อีกฝ่ายช้อนปีกเพื่อยกเขาขึ้นเตียง แรกๆเขาเกลียดการใกล้ชิดกับอีกฝ่ายหนักหน้า แต่ตอนนี้ เป็นต้องหาโอกาส ซบ กอดโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้ทันพฤติกรรมของเขาเลย ปริมยิ้มกริ่มแกล้งทำเป็นเซผิดจังหวะจนหญิงสาวต้องกอดเขาไว้ ร่างสูงโย่งรีบเทน้ำหนักไปขาอีกข้าง เพราะกลัวเธอหนักใบหน้ายิ้มอยู่ด้านหลังหญิงสาวสูดดมเอากลิ่นกายและเรือนผมอันหอมละมุน หัวใจทั้งสองเต้นสัมผัสกันจนณรินทร์ตกใจที่อีกฝ่ายหัวใจเต้นแรงเขาพยายามบดเบียดกับอกนิ่ม ณรินทร์วางเขาลงเตียงได้สำเร็จเห็นหน้าอีกฝ่ายที่ยังต้องภวังค์ นี่ ความดันขึ้นหรือไง เธอเอ่ยถาม ยกขาเขาขึ้นเตียงแล้วนึกสงสัยว่ายาจะหมดฤทธิ์
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||
