Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 4 หน้า 4

Link

Bloggang.com

Group Blog

พฤศจิกายน 2564

8 พฤศจิกายน 2564

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 4 หน้า 4

All Blog

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 4 หน้า 4

“ทวดคะ หนูอยากรู้เรื่องสัญญาเทพค่ะ”

คนางค์เอ่ย

เทพมังกรที่กำลังกินข้าวโพด จ้องหน้าอีกฝ่าย

“อ้อ..นี่เจ้ายังไม่รู้อีกเหรอ? เทพมังกรไม่ได้เล่าอะไรให้เจ้าฟังเหรอ”

“นี่ ยายเฒ่า ไม่ต้องสอนสั่งสอนเจ้าเด็กน้อยนี้เยอะมากความ แค่นี้งานข้าก็เยอะพอดูแล้ว”

ทวดอมยิ้ม เทพวายุปรากฏกายข้างทวด

“การทำสัญญาเทพ นั้น จะเกิดขึ้นได้ระหว่างมนุษย์กับเทพ และเทพกับเทพ”

เทพวายุเป็นพูดเล่าขานต่อ แต่ผ่านปากทวด

เปิ้ลจึงมองเห็นแค่ว่า เธอกำลังคุยกับทวด

“ห๊า”

คนางค์ตกใจ ที่พบเทพวายุปรากฏกาย

“แล้วจะเกิดขึ้นได้ยังไงหนูไม่เห็นเข้าใจเลย ระหว่างมนุษย์กับเทพ และระหว่างเทพกับเทพ ต่างกันยังไงคะ”

“มนุษย์นั้น หากมีความเพียรบำเพ็ญญาณแล้ว ก็จะหยั่งรู้ฟ้าดิน สามารถที่จะส่งสารถึงเทพได้ หากมนุษย์นั้นถือศีลอยู่เป็นนิจ ก็จะสามารถผูกพันธะสัญญากับเทพ เพื่อเป็นเทพรักษาได้ อย่างทวดของเจ้านั้น นางเป็นผู้มีญาณชั้นสูง นางสามารถทำสัญญาเทพกับข้าซึ่งเป็นเทพชั้นสูง และยังเทพลำดับชั้นที่ต่ำลงมาอีกได้ ”

“...แล้วทำไมถึงต้องทำสัญญาเทพด้วยค่ะ”

“เพื่อที่จะสามารถส่งสารระหว่างมนุษย์กับเทพได้ยังไงล่ะ เมื่อยามที่มนุษย์มีภัย เทพก็จะมาช่วยชี้นำทาง และปกป้องได้ เรียกว่าเทพรักษา”

“เหมือนท่านเหรอคะ”

“ก็ประมาณนั้น”

“แล้วเมื่อทำสัญญาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นคะ”

“เทพทุกองค์นั้น ก็จะให้การช่วยเหลือ ปกป้อง คุ้มครอง ดุจบุตรของท่าน ที่ใดมีเจ้า ที่นั่นมีเทพ เจ้าเจ็บเทพเจ็บ”

“ต้องอาบน้ำแต่งตัวให้ด้วยไหมคะ?”

เทพวายุขมวดคิ้ว หันไปมองมังกรที่ไม่ได้สนใจ

“ข้ามิเคยทำเยี่ยงนั้น”

“ท่านก็ต้องตามทวดไปทุกทีเลยใช่ไหมคะ?”

“ก็ไม่ทุกที เพราะข้าเป็นเทพชั้นสูง และสัญญาของข้าเป็นเทพรักษา ทำหน้าที่ปกปักรักษาพวกเจ้า เป็นงานของข้าอยู่แล้วทวดของเจ้าเป็นร่างส่งผู้ส่งสาร และข้าเองมิได้เกียจคร้าน งานข้ามีเยอะมากมาย ยามใดที่ทวดเจ้าส่งสารถึงข้า ข้าก็จะมา”

คนางค์ขมวดคิ้ว แล้วทำไมเทพมงกรถึงตามเธอไปทุกที่

“เจ้าอาจสงสัย เทพมังกรนั้น เดิมทีท่านเป็นสัตว์เทพ เมื่อใดที่ทำสัญญาแล้ว เมื่อผู้ใดคล้องมาลัยไหม 5 สี ผู้นั้นก็จะเป็นนายของท่าน เจ้าอยู่ที่ใด มังกรก็อยู่ที่นั่น”

“แล้วผู้ทำสัญญาต้องปฏิบัติตัวยังไงคะ?”

“ก็ต้องยึดมั่นในศีลธรรมอันดีงาม”

“โห...หนูชอบกินเนื้อหมู”

“ฮึๆๆ ก็ไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่ หากเจ้ามิมีเจตนาฆ่าหมู”

“ถ้าเกิดคนทำสัญญาไม่ยึดมั่นในศีลธรรมจะเกิดอะไรขึ้นคะ”

“ญาณจะดับ สติฟั่นเฟือน วิปลาส”

คนางค์อ้าปากค้าง....นี่เธอจะกลายเป็นคน สติฟั่นเฟือนหรือวิปลาสหรือเปล่า คิดแล้วก็หวาดกลัว

“คนที่ทำสัญญานั้นต้องกลายเป็นร่างทรงเหรอคะ”

“มิจำเป็น”

“แล้วสัญญามีเลิกกันได้ไหมคะ”

“สัญญาจะเลิกก็เมื่อเจ้าดับสูญ”

“โห..ขนาดนั้นเลยเหรอคะ แล้วสัญญาเทพกับเทพ มีด้วยเหรอคะ ทำไมเทพด้วยกันถึงต้องทำสัญญากัน”

เทพวายุหันไปมองเทพมังกรที่ทำท่าจะหลับ

“สัญญากับเทพมีไม่กี่อย่างที่จะทำ อย่างเทพด้วยกันนั้น ส่วนมากแล้วจะเป็นเทพที่มีความผูกพันกัน เช่นเทพสงครามกับเทพพิภพที่รบเคียงบาเคียงไหล่กัน จนดับดวงจิตสูญไป มิเวียนว่าย อีกหน หรือท้าวเทวะ กับเทวี ที่ทำสัญญาเป็นคู่หนุนกันไป แม้ดับสูญก็มิอาจจะพรากไป แม้กระทั่ง เทพมังกรกับเทพกินรี ที่ทำสัญญาต่อความรักที่เป็นนิรันทร์”

“มิต้องพูดก็ได้มั้งเรื่องนั้น”

มังกรรีบแทรก

“อ้าว แล้วทำไม หนูถึงได้ทำสัญญากับเทพมังกรได้ล่ะคะ”

“แกไปทำสัญญาตอนไหน?”

เปิ้ลถามอย่างสงสัย

“ก็ ตอนนั้นแหล่ะ”

เปิ้ลทำหน้าสงสัย

“ได้สิ ถ้าหากว่ามีวาสนาต่อกัน”

“ท่านหยุดพูดได้แล้ว....”

มังกรเริ่มฉุนเฉียว

“หากเจ้าได้ทำสัญญาเลือดแล้ว ทุกภพทุกชาตินั้น สัญญามิคลาย จนกว่าเจ้าจะดับสูญไปด้วยกัน อิอิ”

เทพวายุเอ่ยก่อนหายไป

ราวกับสนุกที่ได้แกล้งเทพมังกร

“แล้วเทพกินรีไปไหนเสียล่ะ?”

เธอหันไปถามเทพมังกร

เทพมังกรไม่สนใจ ร่างเล็กขดท้ายรถสามล้อ หน้ายาวๆ พาดลงที่ขาหน้าแล้วทำเป็นหลับไป

คนางค์หันไปมองเปิ้ลที่มองเธอแปลกๆ ส่วนทวดเข้าญาณไปเรียบร้อยแล้ว

“สัญญาเทพ คืออะไร? เธอทำสัญญาเทพที่ไหน?”

เขาเอ่ยถามอย่างข้องใจ

คนางค์ชั่งใจว่าจะบอกเพื่อนรักดีหรือไม่ หากเปิ้ลไม่เข้าใจเธอ เขาอาจจะชวนเธอกลับกรุงเทพก็ได้ เพราะสถานที่ที่เขาเห็นไม่มีความปลอดภัย เขาคงไม่อยู่ต่อ

แล้วเรื่องลึกลับที่คนางค์สนใจมาตลอด ก็จะอันตธานไป ตอนนี้ต้องทำให้เปิ้ลเข้าใจและไม่รู้สึกหวาดกลัว

“กินข้าวโพดไหม?”

เปิ้ลกระพริบตาปริบๆ เหมือนเขารู้ว่าคนางค์ซ่อนอะไรไว้ในใจ

“ฉันจะเล่าให้แกฟังเย็นนี้”

เธอตอบเขา เมื่อเห็นสายตาที่ไม่ยอมเชื่อเธอ

“คนางค์ เราต้องอยู่ที่นี่ ถึง 2 เดือนเลยเหรอ แกดูสิ หนาวก็หนาว แถมมีแต่เรื่องลึกลับ สัญญาณอินเตอร์เน็ตก็ไม่มี โทรทัศน์ก็ไม่มี ตัดขาดจากโลกภายนอก หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา เราจะกลับบ้านกันยังไง”

เปิ้ลทำท่าหวาดๆ

“แกเป็นผู้ชาย ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ อีกอย่าง ที่นี่เป็นบ้านของทวดฉันนะ ทวดต้องคุ้มครองเราได้สิ ไม่มีอะไรทำร้ายเราหรอก”

เปิ้ลมองหญิงชราวัย 90 แล้วถอนใจ ทวดก็แก่ชราแล้วจะคุ้มครองเราได้ยังไง

“อ่ะ กินข้าวโพดดีกว่านะ ฉันปอกให้แกแล้ว”

เธอแทบจะป้อนเขาอย่างเอาใจ

เปิ้ลเลยอารมณ์ดี ตราบเท่าที่มีคนางค์อยู่ด้วย เขาก็สงบจิตใจได้เสมอ

Create Date : 08 พฤศจิกายน 2564
Last Update : 8 พฤศจิกายน 2564 8:05:57 น.
Counter : 779 Pageviews.

1 comments