แบล็คพูล  เป็นเทศบาลและเมืองชายทะเล และเป็นพื้นที่รัฐบาลท้องถิ่นระดับเดียวของแลงคาเชียร์เคาน์ตี ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ บนฝั่งทะเลไอริช ห่างจากเมืองลิเวอร์พูลไปทางทิศเหนือ 45 กิโลเมตร เป็นสถานที่ตากอากาศชายทะเล มีประชากร 142,900 คน เป็นเมืองที่มีประชากรเป็นอันดับ 3 ของตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ และมีความหนาแน่นของประชากรเป็นอันดับ 4 ในอังกฤษและเวลส์ นอกเหนือจากนครลอนดอนและปริมณฑล

เมืองแบล็คพูล (Blackpool) เป็นเมืองท่องเที่ยวมาตั้งแต่ยุควิกตอเรีย และถือเป็นต้นแบบของรีสอร์ทริมทะเลของอังกฤษนับแต่นั้นมา แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่คุณจะยังคงเห็นรถราง โรงละครที่มีชื่อเสียง รถไฟเหาะโบราณที่ทำด้วยไม้ ชวนให้รำลึกถึงอดีตสนุกๆ ริมทะเล คุณยังสามารถขึ้นไปชมทิวทัศน์ที่สวยงามท่ามกลางรีสอร์ทบนแบล็คพูลทาวเวอร์ ซึ่งสร้างขึ้นตั้งแต่ปี 1894 

หอคอยแบลคพูล (Blackpool Tower) นับว่าเป็นจุดหมายสำคัญอีกแห่งหนึ่งของนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวเมืองนี้ก็ว่าได้ .... หอคอยแบลคพูลเปิดทำการเมื่อ วันที่ 14 พฤษภาคม ค.ศ. 1894 ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากหอคอยไอเฟิล (Eiffel Tower) ในกรุงปารีส 

หอคอยแบลคพูล มีความสูง 518 ฟุต หรือ 158 เมตร ซึ่งเป็นหนึ่งใน 120 หอคอยที่สูงที่สุดในโลก .... ในชั้นล่างของหอคอยจะประกอบไปด้วย Aquarium, Cafeteria, Tower Circus, และห้อง Ballroom ... ราคาค่าขึ้นชมวิวด้านบนหอคอยตกคนละ 8 ปอนด์ สำหรับผู้ใหญ่ ส่วนราคาอย่างอื่นสามารถดูได้จาก https://www.theblackpooltower.com/attractions/the-blackpool-tower-eye/

จากแบลคพูล เราขับขึ้นเหนือต่อไปที่เมือง Lancaster เพื่อพักค้างแรมที่นั่น และมีเป้าหมายว่าจะเดินไปเที่ยวเมือง และะชมปราสาทแลงคาสเตอร์ .... ที่พักที่เราจองไว้อยู่นอกเมืองไปหน่อย แต่ไม่ห่างจากถนนใหญ่มากนัก เราเลือพักตรงนั้นเพราะราคาพอเหมาะกับกระเป๋า ห้องกว้างขวางดี ... อีกอย่างโรงแรมอยู่บนเนินเขามองเห็นเมืองแลงคาสเตอร์อยู่ด้านล่าง ถือว่าถ้าเทียบกับราคาแล้วที่นี่ดีมากๆเลยหล่ะ อาหารเช้าก็ดี

จากโรงแรมไปในเมืองปกติจะมีรถประจำทางผ่าน หรือต้องขับเข้าไปในเมืองเอง แต่อย่างที่เคยบอกแหละครับว่า ที่จอดรถย่านเมืองเก่าหายากมากๆ วิธีการคือให้ทางโรงแรมเรียกแท็กซี่ให้ครับ

แลงคาสเชอร์ (Lancashire) เป็นมณฑลในอังกฤษในสหราชอาณาจักรที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของสหราชอาณาจักร ด้านตะวันตกติดกับทะเลไอริช ชื่อของมณฑลมาจากชื่อเมืองแลงคาสเตอร์ หรือบางที่เรียกว่า “เคานตี้แห่งแลงคาสเตอร์” และถือว่าเป็นเมืองศูนย์กลางการปกครอง แลงคาสเชอร์เรียกสั้นๆ ว่า “Lancs” แลงคาสเชอร์มีประชาชนรวมทั้งสิ้นประมาณ 1,451,500 คน ในเนื้อที่ 3079 ตารางกิโลเมตร ผู้ที่อาศัยอยู่ในแลงคาสเชอร์เรียกว่า “แลงคาสเตรียน” ... ส่วนเมืองแลงคาสเตอร์ มีประชากร 52,234 คน มีมหาวิทยาลัยแลงคาสเตอร์ติดอันดับ top 10 ของประเทศอังกฤษ ... สถานที่น่าสนใจเช่น Lancaster Castle, Lancaster Priory Church และ the Ashton Memorial. นอกจากนี้ยังมี  campus of the University of Cumbria ตั้งอยู่ที่นี่ด้วย

แลงคาสเชอร์แบ่งการปกครองเป็นสิบสี่แขวง: เวสต์แลงคาสเชอร์, คอร์ลีย์, เซาท์ริบเบิล, ฟิลด์, เพรสตัน, ไวร์, นครแลงคาสเตอร์, ริบเบิลแวลลีย์, เพนเดิล, เบิร์นลีย์, รอสเซ็นเดล, ฮินด์เบิร์น, แบล็คพูล, และ แบล็คเบิร์นและดาร์เวน โดยมีศูนย์กลางการปกครองอยู่ที่ เพรสตัน

ประวัติศาสตร์แลงคาสเชอร์อาจจะเริ่มราวคริสต์ศตวรรษที่ 12 ในบันทึกทะเบียนราษฎรดูมสเดย์ (Domesday Book) ที่ทำในปี ค.ศ. 1086 ระบุว่าดินแดนบางส่วนเป็นส่วนหนึ่งของยอร์คเชอร์ บริเวณระหว่างแม่น้ำเมอร์ซีย์และแม่น้ำริบเบิลเป็นส่วนหนึ่งของเชสเชอร์ เมื่อก่อตั้งเป็นมณฑลขึ้นเขตแดนก็ติดกับคัมเบอร์แลนด์, เวสต์มอร์แลนด์, ยอร์คเชอร์และเชสเชอร์ (ที่มา)

ประวัติการก่อตั้งปราสาทไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่สันนิษฐานว่าก่อสร้างในศตวรรษที่ 11 ในพื้นที่การปกครองของโรมัน บนแม่น้ำลูน (River Lune) .... ช่วงปี 1322 และ 1389 กองทัพสก๊อตแลนด์เข้ามารุกรานอังกฤษจนทำให้ปราสาทถูทำลายเสียหายไป กระทั่งปี 2011 กระทรวงยุติธรรมได้เช่าจากราชวงค์แลงคาสเตอร์ (Duke of Lancaster) ทำเป็นคุกดังที่เห็นหลงเหลือมาถึงปัจจุบัน ... การไปเที่ยวชมปราสาทแลงคาสเตอร์ในปัจจุบันก็จะเห็นห้องต่างๆสำหรับขังนักโทษ (เห็นเขาอธิบายว่าเป็นกลุ่มนักโทษที่หลังจากนั้นส่งไปออสเตรเลีย) ทั้งห้องมืด ทั้งห้องพิจารณาคดี ทั้งห้องประหารแบบแขวนคอ ... มีบางส่วนที่เขาไม่อนุญาติให้เข้าไป 

(อ่านเพิ่มเติม)

ส่วนการเข้าชมก็จะแบ่งเป็นรอบๆ มีอาสาสมัครเป็นไกด์นำชมและอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับปราสาทในแต่ละยุคแต่ละสมัย รวมถึงห้องจัดแสดงเครื่องมือที่ใช้กับนักโทษ ... ค่าเข้าชมคนละ 8 ปอนด์ โดยใช้เวลาทั้งหมดประมาณ 60-70 นาที เสียดายว่าเขาห้ามถ่ายภาพด้านใน สำหรับเวลาก็ตามป้ายด้านล่างเลยครับ

วันนี้หลังจากชมปราสาทแลงคาสเตอร์จบ เราเดินลงเขาเข้าย่านกลางเมืองอีกครั้งเพื่อหาอาหารเย็นทาน พอดีเจอร้านอาหารไทยร้านหนึ่งค่อยข้างใหญ่หน่อย เราเข้าไปด้านทั้งๆที่ร้านเขายังไม่เปิด พอเขารู้ว่าเป็นคนไทยเขาเลยเปิดให้ก่อน ร้านเป็นของคนไทยมาจาก อ.กันตรัง มาอยู่ที่นี่ประมาณ 10 กว่าปี แต่รสชาติอาหารไทยยังใช้ได้อยู่ และวันนี้เป็นมื้อแรกที่เราได้ทานส้มตำกัน ... เขาเล่าว่ามีนักศึกษาไทยมาเรียนที่นี่มากเหมือนกัน

อิ่มท้องก็ต้องกลับที่พักกัน จากในเมืองไปน่าจะไม่เกิน 10 กม. ค่าแท๊กซี่ตามมิเตอร์ก็ 4 ปอนด์กว่าๆ ... เราไป 6 คน ต้องเรียกแท็กซี่ 2 คน (อัดไม่ได้แบบบ้านเรานะครับ) อีกคนมีหลงไปเป็นนานเหมือนกัน แต่พอไปถึงโรงแรมเขาก็คิดค่ารถเท่าคนที่ไม่หลงเพราะเขาบอกว่าเขาหลงทางเอง ... อันนี้ของชมเลยนะครับ ... เราฟังคนขับรถแท็กซี่พูดอังกฤษสำเนียงแปลกๆ เลยถามว่าเขามาจากไหน เลยได้คำตองว่าจากโปแลนด์ เขาบอกว่าภรรยาเขาอยากไปเที่ยวไทยมาก เพราะเห็นในภาพแล้วสวยจริงๆ เลยโม้ทับไปเลยว่า "ของจริงสวยกว่าในภาพอีก"

วันนี้พอถึงที่พักก็หาของมาแก้หนาวหน่อย โดยลงไปที่ผับ (ผับอังกฤษเขาคุยกันจริงๆ) ได้ไวน์แดงมาหนึ่งขวด ดื่มไป ดูพรีเมียร์ลีกไปจนได้ที่จึงกลับเข้าไปนอน .... พรุ่งนี้จะกลับนิวคาสเซิ่ล แต่ระหว่างทางจะแวะทะเลสาบที่ชื่อว่า The Lake District ที่ว่ากันว่าสวยมากๆในอักฤษทางเหนือ แล้วคอยพบกันนะครับ.