Bloggang.com : เรลกันคุง : (รีวิวการ์ตูนไทย) Celebrate Love (เอกสิทธิ์ อาจหาญ)

(รีวิวการ์ตูนไทย) Celebrate Love (เอกสิทธิ์ อาจหาญ)

ในตอนแรกสุด ผมไม่คิดจะรีวิวผลงานคนนี้ด้วยซ้ำ อ่านจบเป็นชาติแล้ว ส่วนตัวไม่ชอบพวกที่ก็อปลายเส้นคนอื่นมาทื่อๆแบบนี้เท่าไหร่ (อย่างเรื่องนี้ก็ K-ON เลย ขอโทษที่พูดตรงๆ) แต่มานึกดูอีกที นี่อาจจะเป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่ง โดยใช้ลายเส้นจากนักเขียนที่ชอบ เพื่อศึกษาวิธีการวาดกายวิภาค การแสดงอารมณ์ หรือมุมภาพในแบบที่ต้องการอะไรแบบนั้นรึเปล่า แล้วเดี๋ยวมันจะค่อยๆกลายเป็นสไตล์ของตัวเองไปเอง เมื่อฝึกไปเรื่อยๆ ตอนนั้นคนเขียนก็เพิ่งจะเรียนมัธยมอยู่เลยนี่นะ โอกาสที่แสดงออกอิทธิพลจากสิ่งที่ตัวเองชอบก็น่าจะสูงตามไปด้วย

เอกสิทธิ์ อาจหาญ (ในนามปากกา Nishi Kita) ฉายแววอัจฉริยะด้วยรวมเล่มการ์ตูนครั้งแรกตั้งแต่ยังไม่จบมัธยม (พูดหยั่งกะ ThaiComic ไม่เคยมี อะโด่ว) จะอะไรก็ตาม เราก็ต้องยอมรับอย่างที่เค้าว่าจริงๆนั่นแหละ ในส่วนของงานภาพ ที่แม้จะลวกไปบ้าง แต่งานฉากแบบ "ทำน้อยแต่ได้มาก" กลับออกมาดูเป๊ะ แต่สบายตา และรู้สึกชอบเป็นพิเศษด้วย จากเรื่องสั้น Steam ในรวมเล่ม Debut เล่ม 2 ที่ผมมองว่า บทพูดมันรกเกินไปโดยไม่จำเป็น แต่ทึ่งกับงานภาพที่แน่นจัดเต็มเกินอายุสุด ที่หนักกว่านั้น พอรู้อายุคนเขียน ตอนนั้นผมอุทานเลยว่า "เจ้านักเขียนนี่มันอัจฉริยะชัดๆ" นึกบ้านึกบออยู่คนเดียว จนได้มาอ่านรวมเล่มนี้ รู้สึกข้อเสียต่างๆที่เคยเห็นในตอนนั้น มันหายไปบางส่วน แน่นอนว่ามันกลมกล่อมขึ้นด้วย

ในขณะที่สามเรื่องสุดท้าย คืองานที่มาจากความคิดนิชิจริงๆ สองเรื่องแรกดูจะเป็นงานทดลองอย่างเห็นได้ชัด Canon เน้นตลกโปกฮา ยิงมุกต่อเนื่อง ซึ่งก็ทำได้ดีในระดับนึง ส่วน Lollipop ได้กลิ่นอายภาพยนตร์ GTH เล็กน้อย (น่าจะเป็นแรงบันดาลใจหลักของรวมเล่มนี้ด้วย) ผสมกับดราม่าครอบครัวเล็กน้อย ถึงจะชอบที่สุด เข้มข้นที่สุด แต่ก็รู้สึกเหมือนมีเกษมเดินจุงมือคนเขียนไปจนจบเรื่องอยู่ดี -- ผลงานหลังจากนั้น เป็นการ์ตูนรักใสๆ แบบที่เราเคยเห็นใน Steam เป๊ะๆ -- Imagine บรรยายการถูกพ่อสือแม่สื่อจับคู่ให้อยู่นั่น จนชอบกันจริงๆซะงั้น (5555+) Celebrate Love ชอบคนๆหนึ่งจนอยากแต่งเพลงให้ แล้วขึ้นไปร้องในวันปีใหม่เพื่อสารภาพรัก แต่ก็พบกับความผิดหวัง มันก็ Celebrate แบบงงๆดี ไม่รู้เชื่อมกันได้ไง ชอบทั้งสองเรื่อง ได้ฟีลการ์ตูนรักใหม่ๆดี แต่ไม่เข้าใจในการเอา Stardust มาทำใหม่เนี่ยแหละ เหมือนเอามาฆ่าเวลาซะมากกว่า เนื้อเรื่องเดิมทีมันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว แค่ตัวเอกสารภาพรักเฉยๆ ถ้าขยายเนื้อเรื่องให้จริงจังกว่านี้ซักนิด มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้

จุดเด่นของการ์ตูนชิ้นนี้ที่ไม่ควรมองข้ามคือ บทสนทนาระหว่างตัวละครที่ทำออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนเราอยู่ในกลุ่มเพื่อนพวกนั้นจริงๆ ป่วนๆขำๆ นึกถึงสมัยเรียนดีเหมือนกัน ถึงงานภาพจะยังไม่เต็มที่ก็ตาม กายวิภาคยังเพี้ยนๆไปบ้าง แต่ก็ไม่ทำให้หงุดหงิดใจ และอีกเรื่องหนึ่งก็คือ การขาดความเป็นต้นฉบับในลายเส้น ซึ่งสุดท้ายทุกคนก็ต่างอลุ่มอล่วยกันได้อยู่ดี ถ้ามันสนุก (แต่ปรับหน่อยก็ดีนะ) -- น่าเสียดายที่ว่า รวมเล่มชุดนี้ไม่มีคอนเซ็ปต์ที่ชัดเจน ให้ความรู้สึกเหมือนเอาการ์ตูนรักมารวมคละๆกันซะมากกว่า ก็เลยรู้สึกเหมือนการ์ตูนมันแยกออกจากกัน ถึงส่วนใหญ่จะสนุกก็ตาม

มาไกลกว่าคนอื่นๆได้ขนาดนี้ คิดว่าอนาคตน่าจะเป็นนักเขียนที่ถูกพูดถึงกันในวงกว้างได้แน่ๆ อันนี้ก็ต้องรอดูกันต่อไป อนาคตจะบอกทุกอย่างเอง 55555+

แถมอีกนิด เคยเจอพวกที่อยากเป็นนักเขียน ไปอ่านบาคุมังศึกษาการทำงานของนักเขียน แล้วดันไปลอกลายเส้นเขามา แบบนั้นก็ไม่ดีนะ (เคยเจอมาหลายเรื่อง เลยเอามาพูดถึง บ้าที่สุด) อันนี้แค่อยากเขียนเตือนเยาวชนที่อยากจะเป็นนักเขียน ให้สร้างสไตล์เป็นของตัวเองกัน อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องเสียใจตัวเองทีหลัง ใช้เวลาไม่ถึงปีหรอก เชื่อผม

(สรุป 9/10) (รอเขียนเพิ่มเร็วๆนี้)

ติดตามเพจที่ https://www.facebook.com/ThaiComicReview/

Create Date : 12 มิถุนายน 2561

Last Update : 14 กันยายน 2563 6:34:19 น.

0 comments

Counter : 1804 Pageviews.