Bloggang.com : ณาลี : ห้องเรียนสองภาษาฮาเฮ

ห้องเรียนสองภาษาฮาเฮ

นักวิจัยอังกฤษพบว่าการเรียนรู้ภาษาที่สองตั้งแต่เยาว์วัย มีส่วนทำให้สมองขนาดใหญ่ขึ้น จดจำได้มากขึ้น เมื่อเทียบกับผู้ที่รู้เพียงภาษาเดียว
นักประสาทวิทยา จากมหาวิทยาลัยคอลเลจ ลอนดอน กล่าวว่า ผู้ที่สามารถพูดสองภาษาได้จะมีมันสมองในส่วนภาษามากกว่าผู้ที่รู้เพียงภาษาเดียว โดยเฉพาะการเรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อย จะยิ่งทำให้โครงสร้างทางกายวิภาคของสมองเปลี่ยนแปลงได้ง่ายขึ้น แต่สมองของผู้ที่มีอายุ 35 ปีขึ้นไปก็สามารถเปลี่ยแปลงได้หากได้เรียนรู้ภาษาที่สอง แม้จะไม่มากเท่ากับผู้ที่เรียนรู้ตั้งแต่เด็กๆ ก็ตาม
ที่มา : นสพ.คมชัดลึก

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...ทั้งมันหมองแม่...มันหมองลูก
ม๊ะรู้...หมองใครจะใหญ่กว่ากัน
ข้างซ้ายข้างขวา ไม่เท่ากันอีกต่างหาก
บางวันก็ปวดข้างซ้าย...บางวันก็ปวดขวา
บางวันปวดมันทั้งกะบาลเลย
แต่ก็ปวดแบบฮาๆ...ไม่ค่อยซีเรียส

พระเอกของเรื่องประจำวันนี้มีชื่อว่าเด็กชายทีปกร
มีแม่เป็นนางงามแม่บ้านทิฟฟานี่

ด้วยความที่ตัวของดิฉันนั้นเป็นแม่บ้านแสนดี
สามีไม่อยู่ (หมายความว่ามันไม่อยู่ด้วยน่ะแหละค่ะ)
หน้าที่ของนางงามแม่ฯ อย่างฉัน
คือปลุกเด็กชายที ให้แหกขี้หูขี้ตา
ตื่นในยามเช้า (ความจริงคือสายแล้ว)

แต่เด็กคนนี้ตื่นยาก (ตื่นยากเหมือนไอ้คนที่มันไม่อยู่ด้วยนั่นเลยค่ะ)
สรุปวันนี้ทั้งนางงามแม่ฯ และลูกชาย สายอีกตามเคย
ถึงโรงเรียน (เดี๋ยว...หยุดหายใจแป๊บ...ค่ะ...เหนื่อย)

.
.
.

at โรงเรียน ณ ห้องอนุบาล 3A
ทุกคนมาพร้อมเพรียงเรียงหน้ากันหมดแล้ว
เด็กชายทีปกรก็โผล่ศรีษะมาแบบไม่อายใคร
แล้วเพื่อนๆ (หมายถึงเพื่อนลูกค่ะไม่ใช่เพื่อนนางงามฯค่ะ)
ก็มาล้อมรอบตัวดิฉันปานว่าเป็นนางงามรับตำแหน่งใหม่

ปราบปลื้ม...ปราบปลี้มๆ

คุณแม่ครับทีปกรไม่ตั้งใจเรียน...อ้าวเหรอลูก
คุณแม่ครับทีปกรทำ...ของคุณครูหัก
(ดั้งเหรอลูก...หรือว่าหน้า...เคลียร์ๆหน่อยแม่งงจ๊ะ)

คุณแม่คะทีปกรชอบไปห้องน้ำนานค่ะ
คุณแม่คะ...คุณแม้ๆๆๆ...ทีปกรชอบแอบไปเล่นหน้าเสาธงค่ะ
คุณแม่คะทีปกรชอบเป็นสไปเดอร์แมนค่ะ

อันนี้แม่รู้จ๊ะเด็กๆ...หยากใหย้เต็มบ้านแล้วจ๊ะ
หยุดหายใจแป๊บที่สองนะคะ...เหนื่อยค่ะ
เปล่าโมโหนะคะ...เหนื่อยค่ะ

แล้วทิชเช่อก็เดินมาในห้องแล้วตะโกนถามเด็กๆ
พร้อมในมือถือกระเป๋านักเรียนนิรนาม 1 ใบ
who's bag ? who's bag ?
เด็กๆ...เลิกสนใจนางงามฯ หันไปล้อมรอบทิดเช่อ
เด็กๆ แย่งกันตอบ...คนนั้น...คนโน้น...คนนี้
ยกเว้นลูกข้า...(เอชักยังไง) แต่ก็อย่าได้อื้ออึง...อึ้งไป

ลูกอาจจะรู้ว่าทิดเช่อถามอะไร
แต่ไม่แสดงออก...หรือว่าไม่รู้ว่าเป๋าเป็นของใคร
หรือว่า....อย่าคิดเลยไปทำงานก่อน
สายแล้ว
.
.
.
คิดต่อ (บริหารสมอง)
วันนี้แม่อย่างเราต้องรู้ให้ได้ว่ากระทาชาย
นายทีนั้นตกลงมันซาบซึ้งภาษาอังกฤษบ้างไหมหนา
.
.
.
เย็นวันนั้น...ต้องให้ได้เรื่อง
มันต้องเคลียร์
ระหว่างทาง...อยู่กันสองคนแม่ลูก
ได้เวลาประจวบเหมาะที่จะไถ่ถาม
เออ...ลูกวันนี้ตอนเช้าแม่เห็นทิดเช่อๆ
ถามว่า who's bag ? who's bag ? ง่ะ
หนูรู้ไหมว่าทิดเช่อๆ เค้าถามว่าไร
อ๋อ...(เริ่มใจชึ้นขึ้นมาหน่อยว่าไอ้ที่ส่งไปร่ำเรียนมาไม่เสียกะตังค์เปล่า)
ว่าไรเหรอลูกทิดเช่อถามว่าไร

อ๋อๆๆๆๆๆๆๆๆ... อ๋ออีกดิ....ชักมะโหแร้วนะ (เร็วๆ)
ทิดเซ่อๆ ถามว่า
"ทีปกร (ทำเสียงอ่อนโยนประมาณทิดเซ่อรักเด็ก) ทำไมทีปกรถึงมาสาย"
โอ้ยอยากเอาหัวโขกพวงมาลัย (แต่ก็กลัวเจ็บง่ะ)

ช่างเหอะไว้ค่อยว่ากันไหม่วันนี้มันคงได้แค่นี้
รีบจัดระเบียบใบหน้าให้เข้าที่เข้าทาง (ริมฝีปากบนมันเผยอถึงรูจมูกแล้วง่ะ)
ขณะหักวงล้อเข้าจอดหน้า Office
(บ่งบอกว่ารับลูกมาซนต่อที่ทำงานนะนี่)
เพิ่งนึกได้กับภารกิจนางงามแม่ฯ
มัวแต่สติแตกกับเด็กสองภาษจนลืมภาระสำคัญ
ต๊าย....ตาย...ตรูลืมจ่ายค่าแชร์...ทำไงดีเนี่ย...ตังค์ก็ยังไม่ได้เบิก
( พร้อมส่งเสียงอุทาน ประมาณว่าเป็นเรื่องคอขาด )
กุลบุตร...ได้ฟังดังนั้น...รับหันมา...
พร้อมสนทนากับนางงามแม่ฯ...ทันควัน
(แบบไม่มีอ๋อ...เออ...ออ...เหมือนตะกี้เลย)
" ตกลงแม่จะซื้อเก้าอี้เหรอ ? "
เออทีงี้ฉลาดเชียวลูกฉัน

Create Date : 09 มิถุนายน 2551

Last Update : 6 กันยายน 2551 15:35:42 น.

0 comments

Counter : 732 Pageviews.