เห็นเป็นไม่ได้

เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา ฉันเดินทางกลับบ้าน ไม่สิ กลับฝั่งอ่าวไทยเพื่อไปทำบางอย่างที่สำคัญ ที่ฉันไม่เรียกอ่าวไทยว่าบ้านเพราะกลัวฝั่งอันดามันจะน้อยใจเพราะที่จริงแล้วทั้งสองฝั่งก็เหมือนบ้านของฉันนั่นแหละ หลังจากทำธุระเสร็จฉันก็เตร็ดเตร่เอาความเหนื่อยหน่ายละลายไปกับเวลา

ฉันเดินหาโปสการ์ดเพื่อส่งกลับให้ตัวเองและเพื่อน...เพื่อนที่บางคนก็ไม่เคยเห็นตัวเป็นๆ แต่แปลกที่ต้นมิตรภาพกลับเติบโตผ่านตัวอักษร ที่ที่ฉันเดินไปซื้อโปสการ์ดใกล้กับที่ทำการไปรษณีย์ก็เลยแวะไปซื้อแสตมป์ แล้วฉันก็ติดแหง็กอยู่ที่นั่นนานหลายชั่วโมง

ร้านไปรษณีย์ ฉันก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ เป็นร้านเล็กๆที่ขายของที่ระลึกเกี่ยวกับไปรษณีย์ อยู่ชั้นสองชั้นเดียวกับที่เขาส่งของกันนั่นแหละ ฉันเดินดูในร้าน แน่ละ ฉันได้โปสการ์ดเพิ่มอีกหลายใบ แล้วก็อดไม่ได้จริงๆ เมื่อเห็นมุมนี้ มุมกาแฟ



แม้จะเป็นกาแฟสำเร็จรูป แต่ขอให้เป็นกาแฟ ฉันกินได้หมดแหละ ฉันนะฝันอยากเปิดร้านกาแฟเล็กๆในร้านจะทำวอลเปเปอร์เป็นหนังสือ มีหนังสือที่ฉันชอบให้อ่านกัน ถึงมันจะยังเป็นแค่ฝันแต่สักวันฉันจะต้องทำให้ได้



กำลังจะนั่งเขียนโปสการ์ด แต่ดันเหลือบไปเห็นแคตตาล๊อกของที่ระลึกของไปรษณีย์ เปิดดู โอ้ววว...ชอบๆ ฉันสะสมตู้ไปรษณีย์ที่ระลึกครบทุกตู้แล้วแต่ของที่ระลึกบางชิ้นที่เห็นแล้วก็นะ อดไม่ได้ ก็เลยเดินไปบอกคุณคนสวย สวยจริงๆ เจ้าหน้าที่ที่ร้านนั่นแหละ พี่ขาเอาสองอันนี้อ่ะค่ะ เธอยิ้มรับ รอสักครู่นะจ้ะ หูยยย คนอะไร สวยแล้วยังพูดเพราะอีก ชอบๆ

เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วฉันก็กลับมานั่งที่มุมของฉัน แหะๆ มีฉันนั่งอยู่คนเดียวแหละในร้านอ่ะ ส่วนใหญ่เขามาเดินซื้อแล้วก็ออกไป ฉันบอกพี่คนสวยว่า ขอนั่งนานๆนะ พี่สาวยิ้มรับ ได้สิจ้ะ



ฉันจะฝากโปสการ์ดไปกับพ่อบุรุษไปรษณีย์คนนี้ไปละกัน ความจริงฉันชอบตู้ไปรษณีย์นั่นน่ะ สวยดี

แต่ว่า




เขียนไปเขียนมา เยอะจัด ฝากไปกับรถไปรษณีย์ละกันนะ อิอิ...


หลังจากร่ำลาพี่สาวคนสวย ก็เอาโปสการ์ดปึกนั้นไปหย่อนตู้ ชอบนะความรู้สึกที่กำลังส่งอ่ะ ถึงไม่ถึงไม่สำคัญขอแค่ได้ส่งเป็นพอ โรคจิตป่ะเนี่ย รู้สึกดีจังที่มีร้านแบบนี้ ทำให้ฉันเกิดอาการ เห็นไปไม่ได้ จริงๆ

Create Date : 08 ธันวาคม 2550		3 comments
Last Update : 8 ธันวาคม 2550 11:44:26 น.
Counter : 4592 Pageviews.
Share Tweet