ชื่อหนังสือ : นางเอก
เขียนโดย : ทมยันตี
พิมพ์รวมเล่มครั้งที่ ๙
สำนักพิมพ์ : ณ บ้านวรรณกรรม
จำนวน - หน้า ราคา ๓๘๐ บาท

กระซิบก่อนอ่าน

   เด็กสาวคนหนึ่งชื่อ “ดอกแก้ว” เทหัวใจรักซื่อให้หนุ่มนักข่าว ความผิดหวังทำให้เธอก้าวออกจากการเรียนกลางคัน ความรู้สึกของผู้ชายคนนั้นต่อเธอก็คือ “เด็กโง่”

   …ขณะนั้นเขาเห็นเป็นการโง่เง่าจริง ๆ ที่เด็กสาวคนหนึ่งจะถือ “ความรัก” เป็นสรณะจนยอมเสียอนาคตตัวเอง เพราะสำหรับเขา ความรัก…เป็นเพียงเกมกีฬาที่…ใครดี…ใครได้ และเมื่อเขายอมวาง “ลูกแกะ” ออกจากปาก ย่อมนับว่าระดับศีลธรรมของเขานั้นอยู่ในระดับที่ควรยกย่องอย่างยิ่งแล้ว

   แล้ววันหนึ่ง “เด็กโง่คนนั้น” ก็ก้าวขึ้นมาเป็น “นางเอก” ใน “โลกมายา” มักจะมีอาถรรพ์ประหลาดอยู่เสมอ เพราะมิใช่แต่เงาแห่งมายานั้น จะถูกจำลองออกมาเป็นภาพ ทว่าผู้คนที่สร้างภาพมายามักจะใช้ “มายากล” ต่อกันด้วยเช่นกัน

   “ดอกแก้ว” กำลังก้าว…ก้าวสู่ความเป็น “ดาวแห่งนางเอก” เป็นสุดยอดแห่งโลกมายา ในหัวใจที่เดียวดายและเงียบเหงา เรามักใช้ปราการของความเข้มแข็ง ปิดบังร่องรอยของความอ่อนแอ แต่ทุกเวลา…หัวใจเราร่ำร้องต้องการใครสักคนอย่างแท้จริง


ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... ณ บ้านวรรณกรรม ... นะคะ

แวะเคาะประตูร้านหนังสือ

เขียนความรู้สึก...บันทึกหลังอ่าน

   จากเรื่องราวของผู้หญิงเก่งและแกร่งบนถนนแห่งอำนาจและการเมือง หวานเย็นขอแนะนำอีกหนึ่งผู้หญิงสมองสวยบนถนนแห่งดวงดาว ในฐานะ นางเอก กันบ้างนะคะ

   เมื่อรักสัตย์ซื่อที่มอบให้ ปิติ นักข่าวบันเทิงหนุ่ม กลับกลายเป็นความผิดหวัง ดอกแก้ว จึงยอมทิ้งการเรียนกลางคันแล้วหันหลังกลับไปใช้ชีวิตเดียวดายยังต่างจังหวัด ทำหน้าที่สอนหนังสือเด็กในท้องถิ่นห่างไกลความเจริญ กระทั่งได้พบ ครูประดิษฐ์ ผู้กำกับภาพยนตร์ชั้นครู จากที่เคยคิดหลีกลี้หนีหน้าไม่พบเจอกันอีกชั่วชีวิต ก็ต้องกลับมาพานพบกันอีกครั้ง เมื่อ ดอกแก้ว ตกลงใจก้าวเข้าสู่โลกมายา... มายาที่เปลี่ยน ดอกแก้ว ให้กลายเป็น สุรัสวดี ดาวดวงใหม่แห่งวงการที่ใครต่อใครพากันจับตามอง โดยเฉพาะนักข่าวบันเทิงคนนั้น คนที่เตือนได้เพียงว่า ความทะนงไม่เคยช่วยให้มนุษย์ไปถึงจุดหมายปลายทางได้หมด และความพยาบาทก็ไม่เคยทำให้เข้มแข็งรอบรู้เสมอไป ศิลปะแห่งการเป็นมนุษย์คือการอยู่รอดต่างหาก... ทว่า ดอกแก้ว กลับมองว่า “ชีวิตมนุษย์แต่ละคนที่ดำเนินมา มีใครบ้างคะที่ดีหมด หรือมีใครบ้างคะที่เลวหมด ทุกคน...มีชั่ว มีดี ด้วยกันทั้งนั้น แล้วทำไมจะต้องกำหนดให้ ‘ดารา’ บริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นผ้าขาว ไม่มีใครหรอกค่ะ อยาก ‘อื้อฉาว’ ยกเว้นมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความจำเป็นในชีวิตของแต่ละบุคคลเรามองซึ้งเข้าไปเห็นหรือเปล่า ก็เปล่า ดิฉัน...เป็นตัวของตัวเอง พยายามทำอย่างดีที่สุด แต่เมื่อได้เท่านี้ก็ช่วยไม่ได้ สิ่งที่ดิฉัน ‘ขาย’ คือความสามารถของตนเอง ชีวิต...เป็นของดิฉัน เป็นสมบัติส่วนตัว ที่ดิฉันยอมให้ใครก้าวก่ายมิได้ !
   ...
   แต่จงพิจารณาความสามารถของดิฉัน ! จะเหยียบย่ำหรือเชิดชูดิฉันก็ด้วย ‘งาน’ เพราะงานของดิฉันเป็นสาธารณะ ! ” และ “ การที่คนเราจะเอาตัวอย่างใครนั้น เขาไม่มีมันสมองพิจารณาหรือคะว่าสิ่งใดดี สิ่งใดเลว ทำไมคุณตีราคา ‘มหาชน’ ของคุณว่าเขาจะเป็นคนงมงาย หลับหูหลับตาไปเสียหมด ใครจะทำดี ทำเลว เดินตามมันเรื่อยไป ทำไมไม่คิดว่า เขาจะต้องไตร่ตรองเหมือนกันว่าสิ่งใดเขาทำได้ สิ่งใดที่เขาทำไม่ได้ ยกเว้น... คนอย่างที่พวกคุณว่า...ไม่ใช่ปัญญาชนเท่านั้นแหละ ”
   กระทั่ง พรพรหม ก้าวเข้ามาในชีวิตและชี้ให้เห็นความจริงที่ว่า... “ ...ก็เพราะไอ้หน้าแบบนี้ของคุณ นี่แหละ คุณถึงได้เหมือนพระจันทร์ ดูไกลก็สวยมีเสน่ห์ดี แต่พออยู่ใกล้ ไม่ยักกะมีชีวิตชีวา อีตอนนายปิติมันเปิดหนีน่ะ คุณมัวแต่โกรธเสียจนไม่สำรวจดูตัวเองเสียมั่ง อย่าโทษคนอื่นนักเลย ” ดอกแก้ว จึงเริ่มเรียนรู้และเข้าใจว่าอดีตที่ผ่านมานั้นเป็นเช่นไรไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพียงปัจจุบันมีเขา ...คอยเคียงข้างเธอเสมอมา... ก็เพียงพอ

   นางเอก เป็นเรื่องราวของ ดอกแก้ว ผู้หญิงสวยที่มีความคิด มีความเป็นตัวของตัวเองสูง จนบางครั้งออกจะกระด้างไปสักนิด แต่เพราะอดีตที่ผ่านมา... อดีตที่ทำให้เธอสิ้นไร้ศรัทธาในความรัก ไร้ความเชื่อถือในคำคน กระทั่ง พรพรหม ชายหนุ่มที่มาในมาดช่างซ่อมรถก้าวเข้ามาในชีวิต เธอจึงเข้าใจโลกและยอมเปิดใจรับฟังความเป็นจริงอีกครั้ง

   เป็นอีกเรื่องที่อ่านสนุกค่ะ ดอกแก้ว เป็นผู้หญิงที่มีความคิด วาจาคมคาย สามารถเชือดเฉือน ตอกหน้าใครต่อใครได้ด้วยวาจาสุภาพแต่บาดลึกถึงหัวใจ เพื่อนสนิทอย่าง นางสาวถึงใจ ก็ช่างวาจาแสบสันต์ถึงใจดีจริง ๆ ค่ะ เมื่อมีใครมาว่า ดอกแก้ว ไปในทางเสีย ๆ หาย ๆ โดยไร้มูลความจริง เธอก็ออกปากตำหนิอย่างไม่เกรงใครหน้าไหนว่า...
   “ พวกโรคจิตทั้งเพ สมัยก่อนเขาเคยมีสุภาษิตว่า...นายว่า ขี้ข้าพลอย...สมัยนี้พอหนังสือพิมพ์ซัดใครโครม พวกกองพันผสมจะเอาด้วย จริงเท็จยังไงไม่คิดล่ะ ถ้าไม่ด่าตามใครเขาจะหาว่าไม่ใช่ปัญญาชน ”
   สำนวนของนางสาวถึงใจสมกับชื่อเสียจริง ๆ
   “ บางคนวันไหนไม่ได้ด่าว่านินทาใคร ปากมันยิบ ๆ ประเภทเห็นเขารักกันอยู่ดูไม่ได้ พวกนี้พอมีเวลาว่างมักจะหมุนโทรศัพท์แกรก ๆ พอไปติดบ้านไหนก็ด่าเจ้าของบ้านเขาเล่นเห็นเป็นของสนุก ยุให้ผัวเมียเขาทะเลากันก็มี พอผู้หญิงรับสาย ก็อ้างว่าเห็นผัวไปกับคนนั้น ถ้าผู้ชายรับสายก็บอกว่าเมียไปกับคนนี้ โอ๊ย...เขาถึงว่าคนเรามีบ้าห้าร้อยจำพวก ”
   โอ ! วาจาเธอถึงใจสมชื่อจริง ๆ ค่ะ

   ไม่ใช่เฉพาะ ‘ดารา’ เท่านั้นนะคะที่ต้องพบเจอปัญหา ‘คนเบื้องหลัง’ อย่าง ‘ผู้กำกับการแสดง’ เองก็มีปัญหาให้ต้องหนักใจไม่แพ้กัน จนถึงขั้นต้องระบายความในใจว่า...
   “หนังไทยเรามันขาดแคลนไปเสียทุกอย่างแหละหนู ขาดแคลนดารา ขาดแคลนทุน ขาดแคลนโรงฉาย ไม่ขาดแคลนอย่างเดียวแหละดอกเบี้ย
   ...
   นี่แหละ เขาถึงได้ดูถูกหนังไทยกัน แต่ถ้าใครไม่โดดลงมาทำเองก็ไม่รู้...ตราบใดที่คนพูดไม่ต้องควักกระเป๋าลงทุนเอง...ถ้าหนังสิบหกก็สักสามแสน...หนังสามสิบห้าก็ล้านกว่า ๆ ...เงินมันจะละลายหายไปในเวลาสามเดือนและฉายอย่างเก่งเฉพาะกรุงเทพฯ จะต้องเรียกทุนคืนภายในหนึ่งเดือน ถ้าล่ม...
   ไม่ใช่เฉพาะเจ้าของหนัง...คนแสดงประกอบ เด็กยกรีเฟล็กซ์ กับคนอื่น ๆ จะพลอยหมดอาชีพไปนับร้อย...นี่แหละ...เราอยากจะสร้างให้วิลิศมาหรา มีปรัชญาสูงส่งเหมือนกัน แต่ทำไม่ได้ โรงฉายในต่างประเทศก็มีแต่ลาวกับเขมร แล้วยังน่าเจ็บใจไหมล่ะ เรายังเอาหนังลาว หนังเขมรเข้ามาฉายแข่งกับหนังไทยเสียอีก ”

   เรียกได้ว่าตีแผ่กันทุกมุมให้ได้มอง อ่านแล้วประทับใจมาก ๆ เลยล่ะค่ะ อยากรู้ว่าสนุกแค่ไหนต้องหยิบมาอ่านเองนะคะ เพื่ออรรถรสในการอ่านที่ครบครัน

Create Date : 25 พฤษภาคม 2555
Last Update : 26 พฤษภาคม 2555 15:17:51 น.		5 comments
Counter : 5505 Pageviews.
Share Tweet