ชื่อหนังสือ : ร้อยเรียงเคียงรัก
ผู้แต่ง : ณ มน
สำนักพิมพ์ : แจ่มใส
จำนวน 384 หน้า ราคา 229 บาท

รายละเอียด

เฮอะ นี่เหรอ ผู้หญิงจากเมืองกรุงที่เตรียมตัวมาเดินป่า เสื้อก็สีส้มแป๊ด ผมเผิมก็ไม่คิดจะรวบให้เรียบร้อย
เจอทากตัวเดียวก็ร้องกรี๊ดลั่นซะป่าแทบแตก ตลอดทริปมีแต่เรื่องให้เขาต้องปวดหัวไม่หยุดหย่อน
จบทริปนี้แล้วขออย่าได้เจอกันอีกเล้ย... สาธุ แต่ไม่นึกว่าเขาจะซวย เอ๊ย จะวาจาสิทธิ์ขนาดนี้
เมื่อได้เห็นหน้าคนที่โดนรถชนจนสลบเหมือดชัด ๆ อ้าว แล้วใครจะเป็นคนดูแลเธอล่ะนี่
มาต่างบ้านต่างเมืองอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ ‘เขา’

อะไรกันเนี่ย ตั้งใจจะหลบมารักษาแผลใจสักหน่อย แต่พอรู้สึกตัวเธอก็มานอนแบ็บอยู่ในโรงพยาบาลเสียแล้ว
อ้าว แล้วนั่นใครกันที่มานั่งเฝ้า หนะ...นายภูผาหินวินธัย !! มาได้อย่างไรกัน นี่เธองงไปหมดแล้วนะ
ยัง...ยังไม่หมด แล้วทำไมเธอต้องมาพักรักษาตัวต่อที่บ้านนายนี่ด้วยเล่า เอ๊ะ แล้วนั่นลูกน้องเขาเรียกใครว่า
นายหญิงเหรอ ก็จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ ‘ เธอ ’

   เพื่อความต่อเนื่องในอารมณ์การอ่าน ครั้งที่แล้ว หวานเย็นแนะนำเรื่อง ' สุดแดนหัวใจ ' มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับชาว ' ปกากะญอ ' หรือ ' กะเหรี่ยง ' มาคราวนี้ หวานเย็นขอหยิบ ' ร้อยเรียงเคียงรัก ' มาแนะนำกันต่อนะคะ

   ' ร้อยเรียงเคียงรัก ' เห็นชื่อเรื่องหวาน ๆ แบบนี้ ทำให้หวานเย็นมองข้ามหนังสือเล่มนี้ไปเลย เพราะไม่ค่อยชอบกับบรรยากาศหวาน ๆ สักเท่าไหร่ กลัวว่าจะส่งผลให้ระดับน้ำตาลในเลือดของตัวเองสูงขึ้นโดยใช่เหตุ ( ขออภัยในความช่างคิดของหวานเย็นด้วยนะคะ ) แต่...หลังจากที่ได้อ่านรีวิวใน Blog ของ... จำชื่อเจ้าของ Blog ไม่ได้ ขออภัยด้วยนะคะ

   ความจริง ' คุณริน ' กับ ' วินธัย ' ก็ไม่ได้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันถึงขั้นเจอหน้าเป็นหาเรื่องชวนทะเลาะ ด้วยความที่วินธัยไม่ทราบต้นสายปลายเหตุที่แท้จริงของการมาเดินป่าเพื่อสำรวจเส้นทางครั้งนี้ของ ' รินลดา ' ว่า เธอไม่ได้ต้องการมาด้วยความสมัครใจนัก เพราะคนที่ต้องมาทัวร์ทริปนี้คือเพื่อนรุ่นน้องที่ทำงานของเธอต่างหาก แต่...ด้วยเหตุสุดวิสัย คุณรินจึงต้องตกบันไดพลอยโจนมารับหน้าที่สานต่อภารกิจนี้แทน

   และสาเหตุที่คุณรินต้องกลับมายังดินแดนภาคเหนือแห่งนี้อีกครั้ง เป็นเพราะต้องการหลบมาพักใจจากปัญหานานาที่พากันรุมเร้าเข้ามา ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว คนรัก หรือว่าเรื่องงาน แต่...ก็นะ...เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด คุณรินดันมาประสบอุบัติเหตุเสียนี่ และคนที่ต้องรับหน้าที่ผู้ดูแลในยามลำบากคงเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เจ้าของฉายา ' นายภูผาหิน...วินธัย '

   แปลกนะคะ คนเรา...เมื่อครั้งยังไม่เข้าใจในความรุ้สึกของตัวเอง เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอมองข้ามไปได้ ไม่ว่าสาวไหนจะมาเกาะแกะ หายหน้าหายตาไปโดยไม่บอกกล่าว แต่...ครั้นเข้าใจว่า ' รัก ' เรื่องเล็กน้อยที่เคยมองข้ามก็เก็บมาคิด เก็บมาน้อยใจไปมากมายต่าง ๆ นานา เรื่องของหัวใจนี่แปลกดีจังเลยเนอะ

   อ่านจบแล้ว ทำให้หวานเย็นซึ้งในคำขวัญของชาวกะเหรี่ยงที่ว่า ' อ่อที กะต่อที อ่อก่อ กะต่อก่อ กินน้ำ รักษาน้ำ อยู่ป่า รักษาป่า ' รู้สึกว่าบางครั้งชาวเขาชาวดอยยังรู้คุณค่าของป่าไม้ และธรรมชาติ มากกว่าเราชาวเมืองเสียอีก อ่านแล้วได้สาระดีค่ะ นับได้ว่าเป็นอีกเรื่องที่น่าสนใจมาก ๆ ลองหามาอ่านกันดูนะคะ

มุมมองความรู้สึกของเพื่อนนักอ่าน

Create Date : 22 กันยายน 2551
Last Update : 22 กันยายน 2551 13:42:55 น.		3 comments
Counter : 2491 Pageviews.
Share Tweet