ชื่อหนังสือ : คราบ
เขียนโดย : จิรภัทร อังศมาลี
พิมพ์ครั้งแรก : มกราคม ๒๕๕๕
สำนักพิมพ์ : มติชน
จำนวน ๑๙๒ หน้า ราคา ๑๔๕ บาท

กระซิบก่อนอ่าน

   “คราบ” เป็นเรื่องราวของคนกลุ่มหนึ่งที่มีแต่ละคนต่างก็มีความบกพร่องและไม่สมบูรณ์ในชีวิต ทั้งชายวัยกลางคนที่มีอดีตฝังใจเกี่ยวกับความรักและความสูญเสีย เด็กชายมือพิการ ชายผู้อ่อนไหวและมีปัญหาทางจิต ม้าทรงผู้ที่ยังไม่แน่ใจในความเชื่อและทางที่เลือกเดิน หญิงชราความจำเลอะเลือน และตำรวจที่มีพันธะผูกพันจากชีวิตคู่และหน้าที่ พวกเขาเหล่านี้มีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันเป็นภาพสะท้อนของชีวิตจริงของคนหลากหลายประเภทในสังคมที่สับสน เปลี่ยวเหงา และต้องทุกข์ทนกับสิ่งที่ผูกพันจนกลายเป็นการผูกมัด


ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... Matichon Book ... นะคะ

แวะเคาะประตูร้านหนังสือ

เขียนความรู้สึก...บันทึกหลังอ่าน

   ความแตกต่างคือสัจธรรมของชีวิต ทว่าในความแตกต่างของแต่ละคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือ "คราบ" คราบแห่งความทรงจำ บ้างบกพร่อง บางแหว่งวิ่น บางเลือนลาง เหมือนดังเช่นกลุ่มคนดังต่อไปนี้ที่มีชีวิตเกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน
   หัส นักดนตรีวัยกลางคนที่กำลังมีรักครั้งใหม่ แต่ยังคงฝังใจกับความสูญเสียในอดีต
   "ไม่รู้นะ ผมเพียงอยากเล่นเพลงที่เธอรัก ด้วยความรู้สึกสูญเสีย เพื่อเป็นการอาลัย แต่ไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกร่วมไปกับผมตอนกำลังเล่นเบส"
   หัว ชายอ่อนไหว ผู้ตามหาเงาพระจันทร์บนพื้นในคืนเดือนมืด
   "บางทีเดินหาเงาจันทร์ยังง่ายกว่าเลย"
   เส็ง ม้าทรง ผู้ยังไม่แน่ใจในความเชื่อและทางที่เลือกเดิน
   "งั้นมันดีตรงไหนที่มาเป็นม้าทรง"
   จ่าเมา ตำรวจที่มีพันธะผูกพันจากหน้าที่และชีวิตคู่
   "กูรู้สึกสังเวชตัวเองด้วยซ้ำไป"
   อาซิ้ม หญิงชราความจำเลอะเลือน
   "แล้วบ้านอั๊วไปทางไหน"
   นิล เด็กชายมือพิการ
   "ผมก็อยากมีมือให้ครบเหมือนคนอื่น" นิลก้มหน้ามองไอ้แดง ใช้แขนไม่มีมือลูบไอ้แดงเบา ๆ "มีแกตัวเดียวเองที่ไม่เคยล้อ"
   คราบ ภาพสะท้อนตัวตนที่โดดเดี่ยว สับสน และไร้สมดุลของมนุษย์ ! ! !

   หยิบนิยายเล่มบาง ๆ แต่เนื้อหาไม่เบามาฝากเนื่องในวัน SHUT DOWN กรุงเทพฯ ก็แล้วกันนะคะ

   คราบ เรื่องราวที่เปรียบเสมือน ภาพสะท้อนของชีวิตจริงของคนหลากหลายประเภทในสังคมที่สับสน เปลี่ยวเหงา และต้องทุกข์ทนกับสิ่งที่ผูกพันจนกลายเป็นการผูกมัด

   หนังสือเล่มนี้จะให้อารมณ์หม่น ๆ ขมุกขมัว อ่านแล้วจะหนัก ๆ อึ้ง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฉากที่สะท้อนภาพความสูญเสียที่ว่า
   หัวยิ้ม รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสัมผัสได้ถึงความสงบครอบคลุมอยู่ในจิตใจ แล้วจู่ ๆ ภาพใบหน้าอาม่านั่งจ้องโลงศพนิลอยู่ในศาลาวัดลอยเข้ามาในความคิดคำนึง ไม่มีใครรู้ว่าอาม่ากำลังคิดอะไร แววตาพร่าเลือนคลอด้วยหยาดน้ำตาตลอดเวลาคู่นั้นเหมือนจ้องผ่านเลยโลง จนอาจข้ามไปสู่อีกมิติหนึ่งยังงั้นแหละ
   หัวมั่นใจว่าสติบางส่วนที่ยังไม่เลอะเลือนของอาม่า รู้ว่านิลเป็นคนช่วยชีวิตไม่ให้ตัวเองถูกรถชน ถึงแม้ว่าอาม่าจะไม่พูดอะไรเลยก็ตาม แต่แกมางานศพทุกคืน เจาะจงนั่งเก้าอี้แถวหน้าสุด ไม่ห่างจากโลงศพมากนัก มีเส็งอยู่ในชุดขาวนั่งขนาบคู่กับกี้ ผู้เป็นพี่สาวที่เพิ่งกลับมาจากงานศพน้องชาย อาม่าจะฟังสวดเงียบ ๆ ไม่พูดกับใครเลย ไม่ว่าจะเป็นพ่อกับแม่รวมไปถึงยายของนิล ร่างเล็ก ๆ นั่งงองุ้มไปข้างหน้า ใบหน้ายับย่นเงยขึ้นเล็กน้อย มือทั้งสองข้างพาดทับกันไว้บนตัก เหมือนซากแห้ง ๆ ของสิ่งมีชีวิต ซึ่งแตกต่างไปจากร่างที่พร้อมจะเจริญเติบโตไปตามวัย แต่กลับต้องมานอนนิ่งอยู่ในโลงศพของนิล

   อ่านตั้งแต่ต้นจบจบ ต้องบอกว่าเป็นเรื่องราวที่ชวนให้หดหู่จังค่ะ หากคาดหวังรอยยิ้มและเสียงหัวเราะใน คราบ คงหาได้ยากยิ่ง สำหรับใครที่ไม่ชอบอ่านแนวหดหู่ สับสน หม่นเทา อารมณ์เหล่านั้นคือสิ่งที่ คราบ สะท้อนผ่านตัวอักษรค่ะ

Create Date : 13 มกราคม 2557
Last Update : 13 มกราคม 2557 22:01:11 น.		9 comments
Counter : 1641 Pageviews.
Share Tweet