นี่ก็เกือบปีแล้วที่ผมย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพ

ทำงาน...
เก็บเงิน...

คิดว่าจะทำเพื่ออนาคตนั่นแหละ

แต่ก็เป็นเวลาเกือบปีอีกเหมือนกันที่ผมยังหาความต้องการของตัวเองไม่เจอ
ความสนุก ความตื่นเต้นที่คาดหวังไว้ก่อนเรียนจบมันยังไม่มี

มีคนถามด้วยความเป็นห่วงเรื่อยๆ นะ
ว่าทำไมถึงไม่ลองเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ทำอยู่บ้าง อายุยังน้อย โอกาสดีๆ รออยู่อีกเยอะ

ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากลอง
เพียงแต่...ผมยังไม่ชัวร์

ผมมีเรื่องอยากเล่าให้คุณฟังครับ
มันคือเรื่องราวที่เป็นสาเหตุให้ผมต้องเขียนบันทึกฉบับนี้
แต่มันค่อนข้างเลือนรางในความทรงจำ
หากแต่ว่าชัดเจนในทุกลมหายใจ

ตัวผมเป็นคนธรรมดาที่มีฐานะเพียงชนชั้นกลางค่อนไปทางรากหญ้า
เติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูหลายวัฒนธรรม
ไทย จีน ฝรั่ง ผสมปนเปกันไปตามช่วงอายุ
แล้วแต่ว่าช่วงนั้นพ่อเลี้ยงผมจะเป็นคนชนชาติไหน

หลายคนอิจฉา หลายคนประณาม
แต่เชื่อไหม ผมไม่เคยแยแส
นี่อาจเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวของการเติบโตมากับวัฒนธรรมที่มากกว่าหนึ่ง

แต่ช่างมันเหอะ…

ตอนนี้ผมเหนื่อย เบื่อ เป็นมากถึงขั้นเก็บไปฝัน
เฝ้าถามตัวเองตลอดเวลาว่า ที่ทำอยู่เพื่ออะไร
อายใครไหม เมื่อมันไม่เป็นอย่างที่ต้องการ

ไม่มีความสุข
ไม่สนุกใจ
ไม่เคยหลับเต็มตื่น แม้เพียงสักวัน

หากเป็นคุณ คุณจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง

ผม...กลืนไม่เข้า และไม่กล้าคายออกมา...จริง ๆ #