เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นจากการที่เราย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัวและทำงานในกรุงเทพฯ ก็นั่นแหละเราก็เด็กต่างจังหวัดคนนึง ก่อนหน้านี้เรามีแฟนเป็นทอมมาตลอด ซึ่งก็แน่นอนแรกๆก็ไม่มีใครเข้าใจหรอก คนรอบข้างล้วนบอกว่าเป็นไปไม่ได้จะอยู่กันได้ยังไง แต่เราก็ดื้อแหละและก็ต้องเสียใจซ้ำๆ จนเราได้มาเจอผู้ชายคนนึง ตอนนั้นเราอายุ 22 เค้าอายุได้สักประมาณ 35 (แก่ใช่มั้ยล่ะ.?) เค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่เราตัดสินใจคบ ทำไมน่ะหรอ เพราะเค้าเป็นคนเอาใจเก่ง ดูแลเทคแคร์อย่างดี หานู่นหานี่มาให้ดยที่เราไม่เคยเอ่ยขอ พาไปเที่ยวที่ต่างๆ ตอนนั้นเรามีความสุขมากเลยล่ะ เค้าบอกจะดูและเราให้เหมือนเจ้าหญิงของเค้า (เว่อร์เนอะ แต่มันคือเรื่องจริงค่ะ) เชื่อว่าสาวๆหลายคนก็คงต้องใจอ่อนเมื่อเจอผู้ชายแบบนี้ ไม่ใช่แค่นั้นนอกจากเราแล้วเค้ายังดูแลครอบครัวเราด้วย ไม่มีท่าทีว่าจะมีปัญหากับครอบครัวเราเลยแม้แต่น้อย แถมยังส่งเราเรียนต่ออีกด้วย ชีวิต happy ลงตัว จนกระทั่งเราจับได้ว่าเค้ามีใครอีกคนมาก่อนและมีลูกแล้วด้วย ตอนนั้นแบบ..คงไม่ต้องพูดเนาะว่าอารมณ์ยังไง เสียใจนะแต่ก็มีครอยครัวอยู่ด้วยเลยดีขึ้นเร็ว จากนั้นเราก็เลิกคุยพักใหญ่ แล้วเค้าก็กลับมาหลังจากที่หายไปได้ไม่นานและบอกว่ากำลังจะเลิกกับอีกคนอยู่แล้วเพราะไปกันไม่ได้ตั้งนานแล้ว พร้อมทั้งสัญญาสาระพัด ตอนนั้นน่ะหรอใจอ่อนสิคะ (โง่ว่างั้น)จากนั้นเราก็คบกันเมื่อเดิม แต่ด้วยความที่ว่าความเชื่อใจมันหายไปแล้ว หลังจากนั้นก็มีเรื่องที่ต้องทะเลาะกันบ่อยขึ้น บอกเลิกกันหลายครั้งแต่เค้าก็ไม่เคยหายไปไหน จนปีที่ 3 จะเข้าปีที่ 4 เริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขนาดทำร้ายร่างกาย เนื่องจากเค้ายังไม่เลิกกับคนเก่า เค้าหลอกให้เรารอมาตลอด เราไม่เคยรับได้ในสิ่งที่เป็น ไม่เคยคิดจะดึงเค้ามาหรือแย้งจากใคร เราเสียใจและเก็บความรู้สึกมาตลอด นอนร้องให้ทุกวัน แต่ใจก็ไม่กล้าพอที่จะเดินออกมา จนกระทั่ง วันนึงผู้หญิงคนนั้นท้อง เค้ายังบอกให้เรารอแต่เราไม่ไหวละ อยากเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เราจึงบอกเลิกเค้า แต่จากที่เค้าไม่เคยหายไปไหนกลับกลายเป็นว่า เค้าไม่ยอมปล่อยเราไปไหน เราเครียด ร้องไห้ทุกวัน เป็นแบบนั้นเป็นปี จนมี"จุดเปลี่ยนของใจ"ที่ทำให้เราตัดสินใจว่าจะตัดใจสักที.......(จะมาเล่าต่อคราวหน้าค่ะ)

ขอบคุณทุกคนที่อ่าน(อย่าด่านะ)