|
เมื่อสัก ๔๐ กว่าปี มาแล้ว สมัย ตะนิ่นตาญี ยัง หนุ่มหนุ่ม อยู่นั้น เคยเฝ้าดู สุภาพสตรี ท่านหนึ่ง เล่น ระนาดเอก ในงานวันเกิด คุณพ่อ ของ ตะนิ่นตาญี เธอ ผู้นั้น เข้าไปขอร่วมเล่น กับ วงปี่พาทย์มโหรี ที่ มา บรรเลง ใน งานวันเกิด คุณพ่อ ท่าน ตะนิ่นตาญี เห็นเธอเข้าไป กระซิบ-กระซาบ กับ นายวง แล้ว ขยับ ไม้ระนาด ไล่ ลูกระนาด ให้ นายวง ดู นายวงมโหรี ท่าน ก็ ใจดี พอเห็น เธอ ไล่ ลูกระนาด ให้ดู ก็ ยิ้ม และ พยักหน้า ให้ เธอ เล่นได้ ตะนิ่นตาญี สะกิดชี้ให้ ไอ้ป๊อก และ ไอ้ตี๋ ดู ... เพื่อนทั้งสองคนทำหน้าฉงน ไอ้ป๊อก ทำหน้าฉงน แล้วหันมาถามว่า “ดาว เก่งขนาดร่วมเล่นร่วมกับวงมโหรีใหญ่เลยหรือวะ” ตะนิ่นตาญี ได้แต่ยิ้มแล้วหันไปตอบ “ไม่รู้ว่ะ รู้แต่เล่นได้ เก่ง หรือไม่นั้นไม่รู้จริงจริง” ไอ้ตี๋ สะกิด “เฮ้ย ... ดาว กำลังจะเล่นแล้ว เงียบหน่อยพวกมึง” ********************************************** เมื่อพวกเราหันกลับไปมอง ก็ เห็นว่า สุภาพสตรี ท่านนั้น ขยับกายให้เข้าที่ ยกไม้ระนาดทั้งสองชูขึ้นจบหน้าผาก สองมือพนมระลึกถึง คุณครู อยู่สักครู่หนึ่งแล้ว จึง เริ่มตี ... ครั้งนี้ เป็น ครั้งแรก ของ ชีวิต ตะนิ่นตาญี ที่ ได้ เห็น สุภาพสตรี ท่านนี้ เล่น ระนาดเอก อย่างเป็นทางการ เล่นอย่างที่ให้ ตัวเอง จม อยู่กับ อารมณ์ ของ ดนตรี เธอเริ่มต้นตีเบาเบา ตามทำนองช้าช้า เข้า กับ เสียงฉิ่ง และ ตะโพน ซึ่ง ดัง อยู่เป็น จังหวะ สายตา ของ เธอ ทอดไปข้างหน้า เหมือนไม่แลเห็นสิ่งใด เพราะ อารมณ์ ของ เธอ คลุกเคล้า เข้ากับดนตรี โดย สิ้นเชิง เสียง เพลง ที่ ตะนิ่นตาญี ได้ยิน จาก ระนาดเอก ที่ เธอ บรรเลง อยู่นั้น ดุจดั่ง คำพรรณนา ถึง ความหลัง ที่ ผ่านไปแล้ว อย่างไม่มีวันคืนกลับมาอีก ถ้อยคำที่เธอสื่อภาษาด้วยดนตรีนั้นเล่า ก็ เต็มไปด้วยความสงสัย และ เคลือบแคลง ใจ สักครู่หนึ่ง เสียง ดนตรี นั้น ก็ เปลี่ยนจังหวะให้ เร็ว ขึ้น เหมือนจะบอกให้รู้ว่า ความเคลือบแคลงสงสัย และ ความทุกข์โศกทรมานใจนั้นคลายลง ความรื่นเริงเข้ามาแทนที่ ... จังหวะ ระนาด นั้น เร็ว ขึ้นอีกกลาย เป็น เสียง คนวิ่งเล่น คนหัวเราะ เสียง นกร้อง แดดออกยามเช้า ดอกไม้บาน ... ********************************************** ไม้ระนาด ที่ เธอ เหวี่ยงไปมาอย่างรวดเร็ว ตาม ลูกระนาด กระทบแสงไฟ แวววับอยู่ไปมา ดูแล้วเหมือนกับผีเสื้อสองตัวบินไปเกาะที่ดอกไม้ ดอกนั้นบ้าง ดอกนี้บ้าง เร็วขึ้นอีก เสียงฉิ่ง เสียงฉาบ เสียงกลองแขก ดัง เร้าใจ... ********************************************** ตะนิ่นตาญี ยืนอยู่ข้างเวที หันหน้ามองไปรอบรอบ ผู้ใหญ่ หลายหลาย ท่าน หยุดพูด-หยุดคุย กัน สายตา จับจ้องมอง ไป ที่ เวที หู ฟัง เสียงดนตรี อย่างตั้งใจ ไอ้ป๊อก กับ ไอ้ตี๋ ปากอ้า-ตาค้าง เสียงพึมพำดังจากปาก ไอ้ตี๋ “ไม่น่าเชื่อ-ไม่น่าเชื่อ เก่งจริงจริงว่ะ” จนสุดท้ายเมื่อเสียงดนตรีสิ้นสุดลง สุภาพสตรี ท่านนั้น วาง ไม้ระนาด ลง เธอ ยกมือขึ้นไหว้ครูอีกครั้งหนึ่ง .... ********************************************** เหตุการณ์นั้น เกิดขึ้น เมื่อ เดือน ธันวาคม ปี พุทธศักราช ๒๕๑๘ ครับ เธอบอก ตะนิ่นตาญี และเพื่อนเพื่อน ว่า อยากให้ของขวัญวันเกิด คุณพ่อ ของ ตะนิ่นตาญี แต่ไม่รู้ว่าจะให้อะไรดี จึงไปแอบซ้อมอยู่ที่ ชมรม ของ มหาวิทยาลัย กับ คุณครู ผู้มีพระคุณ เมื่อ ไอ้ป๊อก ขอให้เธอเล่นอีกครั้ง เธอ ปฏิเสธ แล้วกล่าวว่า ... “สิ่งที่มีค่าที่สุดของผู้หญิงนั้น จะมอบให้ผู้ชายตนเองรักเท่านั้น” พูดแล้วก็จับมือของ ตะนิ่นตาญี ไว้ พร้อมทั้งส่งรอยยิ้ม และ สายตามาจับที่ใบหน้า ของ ตะนิ่นตาญี คนเดียว ... “ดนตรี ก็เช่นกัน ดาว ไม่อาจเล่นให้คนอื่นได้อีกนอกจากเป็นสิ่งพิเศษให้ชายคนรัก และ ผู้มีพระคุณของเรา” ********************************************** สุภาพสตรีท่านนั้น เธอเสียชีวิต เมื่อ วันที่ ๖ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๑๙ เธอเสียชีวิตเพราะเข้าไปตามหาชายคนที่เธอรัก ใน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ผู้ชายที่เธอรัก และ เข้าไปตามหานั้น ชื่อ ตะนิ่นตาญี ! ตะนิ่นตาญี
| Create Date : 22 มิถุนายน 2562 |
| Last Update : 22 มิถุนายน 2562 20:32:46 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 611 Pageviews. |
 |
|
