|
คืนนั้นหลังจากกินข้าวกันเสร็จก็ร่วมร่วมจะสามทุ่มแล้ว พวกเราเดินเลาะริมหาดอ่าวมะนาวกันมาส่งเสียงดังเฮฮาตลอดทาง จนถึงเชิงเขาช่องกระจก ที่ตรงนั้นมีต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่ง เสียงหัวเราะ-เสียงหยอกล้อ ค่อยค่อยจางหายไป นาทีนั้นใครจะเห็นอะไรอย่างไรไม่รู้ ... แต่ ตะนิ่นตาญี เห็นคนชุดขาวผูกคอห้อยศีรษะกับกิ่งไทร จะด้วยความห้าวหรืออยู่รวมกันหลายคนไม่รู้แต่พวกเราเดินตรงเข้าไปหา สิ่งซึ่งสันนิษฐานด้วยสายตาว่าเป็นคนห้อยคอตาย ขาวสว่างโพลง ในคืนเดือนมืด เมื่อใกล้เข้าไปห่างจากต้นไทรใหญ่ไม่กี่ก้าว สิ่งนั้นก็หายวับไปกับสายตา เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกมองหากันอย่าง งง กับปรากฏการณ์ที่พึ่งเคยเจอกันครั้งแรก “ผีหลอกหรือ?” สอบถามกันให้วุ่น ว่า พวกเราเห็นตรงกันหรือไม่? คำตอบคือ เห็น แต่จะเป็นอะไร หรือ คืออะไร ไม่มีใครกล้าฟันธง ไอ้จุ่น ยืนยันมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ว่า “พวกเราเมา และ ตาฝาด กันไปเอง!” ************************************************ คืนนั้นลมแรงมากระหว่างทางที่เดินขึ้นเขาช่องกระจก พวกเราพบศาลาพักจึงตกลงกันว่าจะเอาผ้าเต็นท์มาขึงกันลม เสร็จสรรพก็ล้มตัวนอน หลับกันสนิทด้วยฤทธิ์สุรา ไอ้ป๊อก ตื่นแต่เช้าเช่นเคย มันเอาตีนสะกิดปลุก ตะนิ่นตาญี ซึ่งนอนอยู่ข้างข้าง ลืมตาขึ้นมาแรกเห็น ลูกพระพาย กว่าสิบตัว นั่งทำตาปริบปริบดูพวกเรานอน นั่นเป็นภาพที่ไม่เคยลืมเลยตลอดชั่วชีวิต ไอ้ป๊อก กับ ตะนิ่นฯ ช่วยกันปลุก ไอ้จ๋อ ไอ้ตี๋ และ ไอ้จุ่น แล้วชี้ให้ดูรอบรอบ พวกเราหัวเราะกันอย่างครื้นเครง ... หัวเราะกันจนลิงฝูงนั้น อาย เดินหลบไปเอง ************************************************ หลังจากขึ้นไป ล้างหน้า-ล้างตา กันที่วัดบนยอดเขาพร้อมทั้งถ่ายรูปสมใจแล้ว เราก็ลงจากเขาช่องกระจก ย้อนกลับไปดูที่ต้นไทรใหญ่นั้นอีกครั้งหนึ่ง ไอ้จุ่น พยายามแสดงทฤษฎีการหักเหของแสง เพื่อยืนยันความเชื่อของตนเอง พวกเราฟังบ้างไม่ฟังบ้าง อือ-ออ กันไปตามเรื่องราว จากนั้นจึงมุ่งสู่ตลาดและหาข้าวกิน ************************************************ เมื่อปรึกษาหารือถึงการเดินทางต่อไปว่าจะเอาอย่างไรดี จึงได้บทสรุปว่า ... นั่งรถไฟไปกันเหอะไม่อย่างนั้นกว่าจะถึงก็คงครบกำหนดเที่ยวหนึ่งเดือนเป็นแน่ ได้ข้อสรุปดังนี้แล้ว เรานั่งสามล้อถีบกันไปสถานีรถไฟ สนนราคาคันละ ๓.-บาท ไอ้จ๋อ ไอ้ตี๋ ไอ้จุ่น ตัวพอพอกัน นั่งเบียดกันไปได้ ส่วน ตะนิ่นฯ กับ ไอ้ป๊อก ไปกันอีกคันหนึ่ง นั่งสามล้อถีบกันไปได้ไม่เท่าไหร่ รถสามล้อถีบคันที่นั่งกันสามคนล้อก็มีอันหักพับกลาง ไอ้สามคนนั่นกลิ้งโคโล่กันอยู่กลางถนน ตะนิ่นฯ กับ ไอ้ป๊อก หัวเราะกันจนท้องคัดท้องแข็ง ไอ้จ๋อ เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี “มึงถ่ายรูปพวกกูทันไหมวะ?” ไอ้ป๊อก สวนกลับ “ถ่ายเชี้ยอะไร มัวแต่หัวเราะกับ ไอ้นิ่น” ไอ้จุ่น กับ ไอ้ตี๋ หัวเราะตาม ไอ้จุ่น หันกลับไปมองสามล้อถีบคันนั้นแล้วเอ่ยขึ้น “สงสารเขาว่ะ เดี๋ยวกูจะให้ตังค์เขาไปสักหน่อย” ว่าพลางก็ควักตังค์ให้สามล้อคันนั้น ไป หนึ่งร้อยบาท ได้ยินเสียงเหน่อเหน่ออีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “แหม ทำไมล้อรถผมไม่หักบ้างน๊า” พวกเราหัวเราะกันอย่างครื้นเครงกันอีกครั้งหนึ่ง ไอ้ป๊อก คงเห็นใจเลยควักตังค์ให้พิเศษอีก ๒๐.-บาท นอกเหนือจากค่าสามล้อสามบาท ************************************************ พวกเราออกจากประจวบฯทันรถเที่ยวแปดโมงเช้า ไปถึงสถานีรถไฟหาดใหญ่ก็เย็นมากแล้ว จึงตัดสินใจนอนค้างในตลาดหาดใหญ่ ... ตลาดหาดใหญ่สมัยนั้นมีโรงแรมเก่าเก่าโรงแรมหนึ่ง ห้องนอนกับห้องอาบน้ำแยกกันต่างหาก ตัวห้องนอนที่ฝาผนังถูกเจาะรูเยอะไปหมด มีผู้หญิงให้บริการสนนราคาเท่าไหร่ไม่รู้เหมือนกันเพราะไม่ได้สนใจที่จะถาม นอกโรงแรมที่ว่านั้นมี วิกสังกะสี (โรงภาพยนตร์) อยู่หนึ่งโรง หน้าโรงหนังจะมีร้านถั่วต้ม บัวลอยไข่หวาน น้ำอัดลมแบบที่อัดลมจริงจริง ฯลฯ พวกเรากินบัวลอยไข่หวานคนละถ้วย ไอ้จ๋อ บอก ไอ้ป๊อก อย่าจีบแม่ค้ามาก ผัวเค้านั่งตาเขียวอยู่โต๊ะข้างข้าง ... ตะนิ่นตาญี
| Create Date : 07 มิถุนายน 2562 |
| Last Update : 7 มิถุนายน 2562 13:37:29 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 445 Pageviews. |
 |
|
