ความทรงจำ

จำหลายเรื่องตอนยังเรียนอยู่ป.5 ได้แม่นมาก ก่อนหน้านั้นน้อยยิ่งกว่าน้อยที่ยังหลงเหลืออยู่จนวันนี้  เราจะสามารถเริ่มจดจำอดีตได้ตั้งแต่อายุเท่าไรกันนะ

ถ้าจุดบางจุดในชีวิตคนเรา ลากเส้นมาเจอกันได้ในที่สุด จากวันวานถึงวันนี้ สำหรับฉัน จุดแรกในอาชีพวันนี้เกิดขึ้นตอนอยู่ป.5

คุณครูให้พวกเราเขียนเรียงความหัวข้อ "ฉันอยากเป็นอะไร" พวกเราต้องไปยืนอ่านเรียงความของตนเองหน้าชั้นเรียน

ฉันอยากเป็น "นักข่าว"

"นักข่าว"ที่เป็นแรงบันดาลใจตอนเด็กๆ อยู่หน้าจอทีวี เป็นนักข่าวโทรทัศน์ ไม่ใช่นักข่าวหนังสือพิมพ์อย่างที่ฉันเป็น

ตอนเป็นเด็กฉันไม่รู้จักคำว่า "โรลโมเดล" role model แค่รู้สึกชื่นชอบชื่นชม พี่ๆ ทีมข่าวแปซิฟิค ชอบนั่งดูอ.สมเกียรติ อ่อนวิมล คุณอรุณโรจน์ เลี่ยมทอง คุณกรรณิกา ธรรมเกสร อ่านข่าว รู้สึกว่าการดูรายการข่าวเป็นเรื่องสนุก

แรงบันดาลใจในวันนั้นทำให้ฉันบอกกับตนเองและใครๆ เสมอมาตั้งแต่เป็นเด็กว่า อยากเป็นนักข่าว

ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับอาชีพนักข่าวมากกว่านั้น

พี่ๆ ทีมข่าวแปซิฟิคเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันชื่นชอบ ชื่นชมอาชีพนี้

แต่ความรักในการอ่านเริ่มต้นจากครอบครัว หนังสือพิมพ์รายวันทั้งไทยและอังกฤษ พ็อกเก็ตบุ๊คสารพัด ดิกชั่นนารีอังกฤษบ้าง เยอรมันบ้างวางเปะปะไม่เป็นระเบียบอยู่ตามมุมโน้นมุมนี้ของบ้าน ป่าป๊านั่นเองที่เป็นนักอ่านตัวยง

ป่าป๊าสนับสนุนให้ลูกๆ อ่านหนังสือด้วยการพาไปร้านหนังสือบ่อยๆ ร้านที่สยามสแควร์เป็นร้านประจำ หนังสือที่ฉันซื้อเองสมัยโน้น หนีไม่พ้นนิทานอีสป นิยายไทยประมาณสังข์ทอง พลนิกรกิมหงวน และการ์ตูนโดเรมอน

จำไม่ได้ว่าเคยหยิบหนังสือของพ่อมาอ่านบ้างหรือเปล่า ไม่น่าจะเคย เพราะหนังสือภาษาไทยที่ป่าป๊าอ่านมักเป็นเรื่องแปลยาก ๆ "นักพนัน"ของดอสโคเยียพสกี ก็เป็นหนังสือของพ่อที่ฉันอ่านเมื่อโตมากแล้ว

ถึงจะรักการอ่านสักแค่ไหน แต่ความรู้สึกอยากเป็นนักเขียนกลับไม่แรงกล้าเท่า "นักข่าว"

เพราะอะไรกันนะ

Create Date : 08 เมษายน 2555
Last Update : 8 เมษายน 2555 20:18:33 น.		1 comments
Counter : 1856 Pageviews.
Share Tweet