BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : ตอนที่ 6 แผนที่

ณ สวนวรรณ ในช่วงพักเที่ยง

สมาชิกกลุ่มนินนะกำลังนั่งสุมหัวแลกเปลี่ยนเรื่องราวและภาพติดตาจากความฝันที่โต๊ะหินอ่อนตัวเดิม

“เด็กตกลงมาตายและร่างติดอยู่ใต้ท้องรถ!!?!”

“เด็กตกลงมาตายและร่างติดอยู่ใต้ท้องรถ!!?!”

“เด็กตกลงมาตายและร่างติดอยู่ใต้ท้องรถ!!?!”

เสียงภรรยาคุณลุงคนขับรถดังสะท้อนในความฝัน ความสยองเกินจินตนาการของแต่ละคนยังคงวนเวียน ผู้กล้าทั้งสี่ไม่เคยกลัวสิ่งใดนอกจากผีสางนางไม้และหนังสยองขวัญที่ประธานสมาคมเล่ากรอกหูอยู่เป็นประจำ

หลังจากจบเรื่องเล่าขนหัวลุก มนก็เปิดประเด็นใหม่แบบไม่ให้เสียเวลา “ไปถามตรงๆ เลยดีมั้ย” เธอกล่าวถึง ‘วานิล’ อดีตหลานยาม พยานผู้เห็นเหตุการณ์เสี่ยงภัยเมื่อคืน

“บ้านเธออยู่ไหน”

“ปู่ทำอาชีพอะไร”

“พ่อแม่แยกกันอยู่รึปล่าว”

“ย่าเป็นแม่บ้านจริงมั้ย”

“แล้วแม่ไม่ทำงานอะไรจริงๆ เหรอ?”

มนร่ายยาวด้วยความอัดอั้นตันใจและชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงที่ห้าดังมาจากข้างหลัง???

“กำลังพูดถึงเราอยู่เหรอ”

!!?!?

………..
…………….

“วานิล!!”

มิ้นท์โพล่งชื่อเด็กหญิงคนที่ห้าและนิ่งไปสองวิก่อนจะเชิญให้นั่ง “นั่ง.. นั่งก่อนสิ”

สมาชิกทุกคนกำลังอ้ำอึ้งสับสน ส่วนมนก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะท่องมนต์ภาษาต่างดาวอยู่ในใจ เมื่อไม่รู้จะปฏิเสธหรือเฉไฉอย่างไรผู้ดำรงตำแหน่งประธานกลุ่มจึงตอบว่าใช่อย่างตรงไปตรงมา!!

“ใช่จ้ะ”

มนร้องจ๊ากอยู่ในใจเมื่อได้ยินกิ่งตอบ ‘ใช่’ ออกไปโต้งๆ เธอแอบเหลือกตามองวานิลที่โพล่งออกมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“จริงเหรอคะ!”

วานิลดีใจจนออกนอกหน้าแถมยังขอยืมกระดาษปากกาบอกว่าจะเขียนแผนที่ให้??

“เดี๋ยวเราเขียนแผนที่บ้านให้”

“เสาร์นี้ ไปกันเลยมั้ย”

“ไปอบคุ้กกี้ด้วยกันนะ!!”

เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว.... ทำไมไม่โกรธที่ถูกพูดลับหลังแถมยังชวนไปบ้านซะงั้น ‘ยัยคนนี้’ มนคิดในใจโดยไม่ได้กล่าว

วานิลลงมือวาดแผนที่บ้านลงบนกระดาษที่ได้รับจากมิ้นท์ เธอระบุสถานที่สำคัญบริเวณใกล้เคียง ชื่อถนน ซอย ระยะทางจากจุดต่างๆ พร้อมคำอธิบายอย่างละเอียด เสร็จแล้วจึงยื่นให้มิ้นท์ดูเป็นคนแรก

ตำแหน่งบ้านของวานิลทำให้มิ้นท์และเพื่อนๆ เอียงคอไปมาเพราะรู้สึกว่าเคยไปที่นั่น แต่นึกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครนึกออก แผนที่จึงถูกส่งต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปตกอยู่ในมือกานต์ เสียงอุทานก็ดังขึ้นทันใด

“เฮ้ย!”

กานต์มองหน้าวานิลสลับกับแผนที่

“ปู่เธอทำสวน... แล้วก็เลี้ยงวัวด้วยใช่มั้ย” กานต์ถามอีกฝ่าย

“เธอรู้จักคุณปู่หรอ”

วานิลค่อนข้างตกใจแต่ก็คลายสงสัยเพราะจำได้ว่าบ้านกานต์อยู่ในละแวกเดียวกันกับเธอ

“จริงด้วย! บ้านเธออยู่แถวนั้นนี่นา!” วานิลกล่าวต่อ

บ้านของวานิลอยู่ห่างจากตึกอพาร์ทเม้นท์ที่กานต์และครอบครัวเช่าอาศัยประมาณสองกิโลเมตร วานิลรู้จักตึกนั้นเพราะอยู่ติดถนนหลักและเป็นทางลัดไปบ้านเพื่อนคุณแม่

กานต์มีเรื่องบางอย่างติดค้างในใจแต่เสียงกริ่งหมดเวลาพักดังเตือนซะก่อน เธอจึงนัดหมายเวลาพบกันในวันเสาร์ก่อนแยกย้าย แต่ยังไม่ทันจะเดินจากไป มนก็เอ่ยถามสิ่งที่ทุกคนสงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวของวานิลที่สวนวรรณ

“เธอรู้ได้ยังไงว่าพวกเราอยู่ที่สวนวรรณ?”

วานิลอึ้งในคำถาม เธอหันมาเผชิญหน้ากับแปดตาซึ่งกำลังจดจ่อรอฟังอย่างลุ้นระทึก

“ที่จริง”

“....ทุกคนก็รู้กันหมดค่ะ”

“เพราะพวกเธอเป็นคนดัง ใครๆ ก็รู้”

วานิลตอบอดีตสมาคมลับแบบนิ่มๆ แต่ปฏิกิริยาและสีหน้าของเหล่านินนะบอกชัดว่าพวกเธอไม่รู้เรื่องนี้??!

“กลุ่มนินนะมีแฟนคลับด้วยนะ!”

“คือ... เผื่อพวกเธอจะยังไม่รู้”

เวรกรรม... มนสะอึกขำอยู่ในใจ เพิ่งรู้เมื่อตะกี้ว่าเป็นคนดังและที่สำคัญคือมีแฟนคลับด้วย!

“เอาไว้ เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังดีมั้ย”

วานิลยิ้มกว้างไม่ต่างจากผู้เป็นแม่เท่าไหร่ “เจอกันวันเสาร์นะคะ”

รอยยิ้มสดใสไร้ทุกข์กล่าวลาและเดินจากไปอย่างไร้กังวลในระหว่างที่เหล่าผู้กล้ากำลังสับสนว่ามีคนรู้เรื่องพวกตนมากน้อยแค่ไหน??

?!?!

………..

…………….

เวลาดำเนินไปถึงเช้าวันเสาร์

สี่สาวนินนะเตรียมตัวพร้อมสรรพสำหรับการผจญภัยไปบ้านวานิล ในมือถือไม้ยาว ในกระเป๋าบรรจุหนังสือการ์ตูนและถุงขนม สาวห้าวประจำกลุ่มกวัดแกว่งไม้คล้ายกำลังตวัดดาบ ดูทะนงองอาจตามการ์ตูนต่อสู้ที่เธอชื่นชม เมื่อมนเหลือบไปเห็นพฤติกรรมเดียวกันจากเพื่อนอีกสามคนเธอจึงออกปากบอกตนและบรรดาสมาชิกว่า

“เราไม่ได้ไปเดินป่า แต่เอาไม้ไปด้วยแล้วกันนะ!”

“โอ้ว!!”

นินนะขานรับอย่างพร้อมเพรียง

จากนั้น การเดินเท้าในระยะทางสองกิโลเมตรก็เริ่มขึ้น!!!

โฮ่งๆ !

แฮ่... !!

แง่งงง.... !!!

ฮึ่มมม..... !!!!

และจบลงด้วยการวิ่งสุดชีวิต

“วิ่งเร้ววว..”

“ว๊ากกกกก”

“อ้าา รอด้วย..”

“……”

##########

โธ่ เด็กๆ
ระวังรถนะลูก..