เมื่อสิ่งที่เคยทำให้รู้สึกเสพสุขได้ในทุกๆวันที่ผ่านมานั้น....ไม่ตอบสนองอีกแล้ว?
"เคยรู้สึกบ้างไหม แม้ในเรื่องเล็กน้อย
ก็เฝ้ารอคอย  คอยรอ ขอให้มาถึง
แต่ทว่าจู่ๆ ที่่เกิดขึ้นในวันนึง
การเฝ้าคำนึง กลับไม่คิดถึง ไม่..อีกต่อไป
--------------
เศษเสี้ยวรอยยิ้ม ที่พิมพ์ในใจ ให้ก้าวเดินต่อ
ไม่อาจร้องขอ ให้รอให้ไหว ให้มีวันใหม่
กลายเป็นหยุดนิ่ง ทุกสิ่งหยุดหมุน แม้เสียงหายใจ
เคยรู้สึกไหม ว่าใจยังอยู่? หรือแค่ยังมี?"
---------------
นอนมองฝ้าเพดาน..มองดูประตูหน้าบ้าน ... มองดูพัดลมที่หมุน...มองดูนกที่บินผ่าน...มองดูมดที่กำลังเดินผ่านหน้าไป ..แล้วก็หยุดอยู่แค่นั้น
การใช้ชีวิตผ่านการสังสรรค์ การพบปะเพื่อนร่วมชีวิต มากมายผู้คน เพื่อนร่วมงาน เพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน หรือแม้แต่เป็นการแนะนำต่อๆกันมา ผู้คนเหล่านี้ พยุงชีวิตฉันไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว          แต่ทว่าก็แค่พยุง......กลายเป็นคนที่ไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตซะอย่างนั้น
สิ่งที่เคยชอบ....วันนี้ไม่อีกต่อไป
สิ่งที่เคยทำแล้วมีความสุข.....ไม่อีกต่อไป
สิ่งที่เคยเฝ้ารอให้มาถึง...ไม่อีกต่อไป
และที่น่าแปลกใจคือการเหนื่อยใจแปลกๆแต่ยังใช้ชีวิตได้ปกติ พูดจายิ้มแย้มไปปกติทำงานได้เกือบปกติ กินข้าวได้ปกติ ทุกอย่างมันดูปกติมากจนเกินไป ปกติจนน่าใจหายและน่ากังวล
สรุป... 
สรุปแล้ว....การอยู่คนเดียวที่เงียบเหงานี้...ดันรู้สึกเหงาน้อยลง
สรุปแล้ว....การพูดคุยกับผู้คนในชีวิตประจำวัน  ...ดันรู้สึกปลอดภัยน้อยลง
สรุปแล้ว...การที่ถูกผู้คนรอบๆตัว คนในครอบครัวเมินเฉยกับปัญหาที่ฉันต้องเผชิญในครั้งนี้ สร้างบาดแผลใหญ่โตน่าดูเลย เลือดอาจจะไหลหมดตัวไปแล้ว ลมหายใจอาจจะแผ่วเบาไปมาก และการบอกตัวเองว่า "สู้ดิวะ" ก็ดูไม่จำเป็นอีกต่อไป แม้จะเคยใช้ได้ผลมาตลอดชีวิต แต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป การเป็นคนดีที่รู้หน้าที่ และช่วยเหลือคนรอบตัว เหมือนดาบสองคม ในวันที่ฉันได้ยินแค่เสียงลมหายใจตัวเอง ที่ทำให้ตัวเองรับรู้ว่ายังหายใจอยู่นี่หว่า