Bloggang.com : jenifaae : คนดีที่รัฐเมิน

คนดีที่รัฐเมิน

โดย ไมตรี จงไกรจักษ์

ศักดิ์ดา พรรณรังสี เป็นแกนนำชุมชนบ้านน้ำเค็ม จ.พังงา ที่ไม่เคยคิดเรื่องของตัวเองเลย กว่า 4 ปี ศักดาเป็นแกนหลักในการร่วมกับเพื่อนชาวบ้านก่อตั้งธนาคารชุมชนบ้านน้ำเค็ม และตั้งศูนย์ประสานงานชุมชนบ้านน้ำเค็ม ช่วยกันรวมคนในศูนย์พักชั่วคราวตั้งแต่เมื่อตอนเกิดภัยพิบัติสึนามิ

ครั้งหนึ่งศักดิ์ดาเคยถูกชาวบ้านปาด้วยไข่กับกระทะ ขณะนั้นเขารับผิดชอบโกดังบริจาค ซึ่งชาวบ้านต้องการของให้ครบ แต่ในโกดังไม่มีของตามที่ชาวบ้านต้องการทั้งหมด ขาดน้ำมันทอดปลา ชาวบ้านโกรธที่ได้เฉพาะกระทะและไข่ไป แต่ศักดิ์ดาอดทนมาได้ทุกวันนี้ เขาสู้ทุกอย่างร่วมกันมา

คำหนึ่งที่ศักดิ์ดาชอบว่าเพื่อนๆ แกนนำประจำ และพวกเราจำได้ดี "ทำอะไรนักหนางานน่ะ ชาวบ้านกำลังเดือดร้อน" เขาเคยพูดกับเพื่อนบางคนตลอดมาเป็นเวลากว่า 4 ปี ทุกครั้งที่แกนนำคนหนึ่งคนใดจะหลุดออกจากระบบงานชุมชน เขาเป็นต้องเอ่ยมันออกมา แล้วเสียงหัวเราะก็เกิดขึ้นมาในวงทุกครั้งไป

4 ปีแล้วที่พวกเราร่วมอุดมการณ์งานชุมชนมาด้วยกัน จนกระทั่งงานรำลึกสึนามิได้เวียนมาอีกครั้ง เมื่อวันที่ 26 ธันวาคมที่ผ่านมา ศักดิ์ดาในฐานะเลขาฯคณะทำงาน เขามักรับหน้าที่จากคณะทำงานให้ต้อนรับผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมืองตลอดมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน เสียงบรรยายสรุปดังออกจากปากศักดิ์ดาเช่นเคย ท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการตั้งใจฟังศักดิ์ดาบรรยาย ท่านยังถามว่า "แล้วเรื่องแผนเตรียมความพร้อมป้องกันภัยพิบัติทำงานร่วมกับใครเหรอ" ศักดิ์ดาตอบทันทีว่า ป้องกันบรรเทาสาธารณภัยจังหวัดครับ ทุกคนไม่ได้คิดอะไรเลยว่าการบรรยายครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสำคัญในชีวิตของศักดิ์ดา

ท่านรัฐมนตรีอาจจะยังจำชื่อศักดิ์ดาไม่ได้ด้วยซ้ำไป ศักดิ์ดาทั้งดูแล ต้อนรับและบรรยาย ควบหลายตำแหน่ง ทั้ง อปพร.คอยอำนวยความสะดวก และอื่นๆ ความตั้งใจแน่วแน่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตลอดระยะเวลากว่า 4 ปี และครั้งนี้เช่นกัน "ผมเต็มที่ครับท่าน" เสียงรายงานต่อท่านรัฐมนตรี

ศักดิ์ดายังคงปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม จนกระทั่งงานรำลึกสึนามิ 4 ปีเสร็จสิ้น เขาพร้อมลูกสาวจึงเดินทางกลับบ้าน และแล้วการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของศักดิ์ดาก็เกิดขึ้น เมื่อเขาและลูกสาวถูกรถชนเข้าอย่างจัง ขาหักทันที 3 ท่อน เช่นเดียวกับลูกสาวซึ่งขาหัก ส่วนคนที่ขับรถมาชนหนีตามระเบียบ แต่ไปไม่รอด เพราะขับไปชนต้นไม้ ชาวบ้านจึงช่วยจับตัวไว้และส่งให้ตำรวจ ซึ่งเขาเมาจนยืนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว เมาแล้วทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บสาหัส

ชาวบ้านช่วยกันนำศักดิ์ดาส่งโรงพยาบาลเวลาประมาณ 24.30 น. ของคืนวันที่ 26 แต่ทางโรงพยาบาลให้เขาให้นอนรอดูอาการและปฐมพยาบาลอยู่หลายชั่วโมง โดยเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลคนหนึ่งบอกให้ไปหาคนมาบริจาคเลือด เพื่อนหลายคนต่างช่วยกันส่งข่าวกลับไปที่บ้านน้ำเค็ม เพียงไม่ถึงชั่วโมงก็มีอาสาสมัครมาถึงโรงพยาบาลไม่น้อยกว่า 20 คน เพื่อบริจาคเลือดให้ศักดิ์ดา แต่ห้องบริจาคเลือดกลับไม่มีเจ้าหน้าที่รับบริจาค จนกระทั่งล่วงเลยเที่ยงวันของวันใหม่ ซึ่งผ่านไปแล้วกว่า 12 ชั่วโมง ศักดิ์ดาถึงได้เข้าห้องผ่าตัด พวกเราหลายคนเริ่มหงุดหงิด แต่ต้องทำใจเพราะอยู่ในโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอแล้ว

หลังออกจากห้องผ่าตัดและนอนพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล มีคนมาเยี่ยมศักดิ์ดาไม่ขาดสาย จนนางพยาบาลสงสัยจึงเข้ามาถามว่าศักดิ์ดาเป็นใคร ทำไมถึงมีคนมาเยี่ยมมากจัง

"เขาเป็นผู้นำชุมชนที่คนรัก โรงพยาบาลต้องดูแลดีๆ นะ" แม่ค้าขายไอติมตอบกับพยาบาล "พวกเราหวงน่ะ"

เช้าวันที่ 29 ธันวาคม ทางโรงพยาบาลแจ้งให้รีบนำเงินมาชำระค่ารักษาพยาบาล เป็นเงินกว่า 7 หมื่นบาท เหตุการณ์ทั้งหมดมีคนกระทำให้ศักดิ์ดาเจ็บ ทั้งที่ไม่ได้เกิดจากการกระทำของเขาเลย แต่กรรมต้องตกกับศักดิ์ดาซ้ำอีก เมื่อทางโรงพยาบาลเร่งรัดให้จ่ายเงิน หากไม่สามารถหาหลักฐานเกี่ยวกับ พ.ร.บ.ของรถที่ขับชนได้แล้ว ทั้งหมดต้องเป็นภาระของศักดิ์ดาที่กำลังนอนป่วยจนลุกไม่ไหวพร้อมกับลูกสาวขาหัก มีเพียงภรรยาที่ต้องคอยดูแล ขณะที่ลูกเขยของศักดิ์ดาวิ่งเร่ขายบ้านเพื่อเอาเงินมารักษาพ่อตาและภรรยา แต่ระยะเวลากระชั้นเกินกว่าที่จะขายได้

โรงพยาบาลหาทางออกด้วยการชะลอการจ่ายยาให้คนป่วยเพื่อกดดันให้เร่งแก้ปัญหาเรื่องค่ารักษาพยาบาล ศักดิ์ดาทราบข่าวจนเกิดอาการเครียดแน่นหน้าอกต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ พวกเราพยายามไปช่วยกันเจรจา แต่เขาอ้างว่า "เป็นหน้าที่ต้องทำตามระเบียบ เพราะทุกคนอ้างเหมือนกัน หากอนุโลมให้แล้วก็จะไม่มีใครติดตามเอกสารให้ พวกเขาต้องรีบดำเนินการให้เสร็จเพราะวันที่ 31 ธันวาคมเป็นวันหยุดยาว"

พวกเราขอร้องให้จ่ายยาให้ก่อนแล้วพวกเราจะตามเอกสารเกี่ยวกับรถให้ทีหลัง ผ่านไปจนบ่าย 3 โมง 4 นาที ทางโรงพยาบาลจึงอนุมัติจ่ายยาให้อีกครั้ง แต่คำถามเกิดขึ้นในใจคือโครงการรักษาฟรีของรัฐใช้ได้จริงหรือ?

คนมีความตั้งใจช่วยเหลือสาธารณะและสังคมอย่างศักดิ์ดา เช่นเดียวกับ "วีนา" ภรรยาของเขาก็เป็น อสม.เช่นเดียวกัน ลูกสาวคนที่ขาหักก็เป็น อสม. เรียกได้ว่าทั้งครอบครัวเป็นอาสาสมัครของสังคมชุมชนตลอดมา แต่เมื่อประสบเหตุร้ายด้วยตัวเองจนต้องรักษาตัวไม่น้อยกว่า 4-6 เดือน กลับถูกเมินเฉยจากกลไกของรัฐ ถือว่าเป็นกรณีตัวอย่างให้สังคมได้เห็นกระบวนการและขั้นตอนเพื่อเป็นบทเรียนให้รัฐบาลที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นของระบบงานในกระทรวงสาธารณสุข

"ผมไม่เคยคิดน้อยใจแบบคนทั่วไปหรอก หลายคนว่าทำแต่ความดี ช่วยคนอื่นมา 4 ปีแล้วทำไมต้องมารับกรรม แต่ผมไม่ ผมเชื่อว่าความดีที่สั่งสมมาทั้งหมดเลยช่วยให้เจ็บแค่นี้ แต่ไม่ถึงตาย" น้าเหวียนซึ่งเป็นพ่อของศักดิ์ดากล่าว หลังจากนั่งคุยปรับทุกข์กันนาน

วันที่ 4 มกราคม ศักดิ์ดาต้องผ่าตัดเป็นครั้งที่ 3 เพราะแผลติดเชื้อจนขาบวมมาก พยาบาลเป็นห่วงเป็นใยดี และยังเตือนศักดิ์ดาอยู่เรื่อยๆ เพื่อเป็นการเตือนสติคนป่วย "ต้องระวังแผลติดเชื้อนะ ไม่อย่างนั้นต้องตัดขาแน่" ศักดิ์ดาพยายามฝืนยิ้มและตอบว่า "ตัดก็ตัด"

ขาของศักดิ์ดาจะอยู่คู่กับใจที่มีแต่เดินไปข้างหน้าหรือไม่ เป็นเรื่องที่ทุกคนคอยลุ้น พวกเราพยายามเรี่ยไรเงินตั้งกองทุนไว้ดูแลในขณะที่เขานอนรักษาตัวด้วยการช่วยเหลือเบื้องตนของเพื่อนพ้องน้องพี่ ได้กว่าหมื่นบาทแล้ว จึงต้องระดมกันต่อเพราะเสาหลักของครอบครัว 2 คนต้องนอนพักแรมปี แล้วจะเลี้ยงปากเลี้ยงท้องกันอย่างไร

ขอขอบคุณ
ที่มา : มติชนรายวัน วันที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2552

สนามหลวงพยากรณ์ออนไลน์

H O M E

Create Date : 20 มกราคม 2553

Last Update : 20 มกราคม 2553 21:47:11 น.

0 comments

Counter : 788 Pageviews.