Bloggang.com : jenifaae : พลิกแฟ้ม: ฆ่าเลือดเย็น"โกมล คีมทอง"

พลิกแฟ้ม: ฆ่าเลือดเย็น"โกมล คีมทอง"

"จะขอเป็นครูตราบชั่วชีวิต" นั่นคือปณิธานของชายหนุ่มชื่อ "โกมล คีมทอง" ที่ประกาศให้โลกใบเล็กๆได้รับรู้ตั้งแต่เด็กๆ เขาเป็นคนลุ่มน้ำลพบุรี เกิดเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน 2489 ที่ จ.สุโขทัย เป็นลูกของนายชวน-นางทองคำ คีมทอง

มีพี่น้องด้วยกันทั้งหมด 5 คน เขาเป็นคนที่สอง เมื่อยังเด็กอยู่กับพ่อ แม่แต่ต่อมาลุงกับป้าขอไปเลี้ยง เพราะไม่มีลูก เด็กชายโกมลเรียนจบ ป.4 ร.ร .บ้านกล้วน อ.บ้านหมี่ จ.ลพบุรี ก่อนจะศึกษาต่อที่ ร.ร.บ้านหมี่วิทยา จน จบ ม.3 แล้วจึงย้ายเข้ากรุงเทพฯ มาเรียนต่อที่ ร.ร.สวนกุหลาบวิทยาลัย จนจบ ชั้น ม.5 แผนกศิลปะเมื่อปี 2509

โกมลสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สองแห่งคือ คณะนิติศาสตร์ (บ้างก็ว่ารัฐ ศาสตร์) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แต่ค่านิยมสมัยนั้นนอกจากอักษรศาสตร์แล้วก็เป็นครุศาสตร์ ดังนั้น โกมลจึงเลือกจะเป็นครูมากกว่าหมอความ

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยโกมลไม่มีอะไรโดดเด่นแต่มีสิ่งหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นชัดว่า เขามีความกระตือรือร้นในความเป็นครูมาก ชายหนุ่มมองกิจกรรมคณะและจุฬาฯ อยู่ห่างๆ และเลือกร่วมค่ายอาสาพัฒนาเป็นส่วนใหญ่ ช่วงปิดเทอม ปี 2510 เขาไปค่ายอาสาพัฒนานิสิตนักศึกษาไทย-อิสลามที่ค่ายบ้านทอน จ.นราธิวาส เป็นครั้งแรกและอีกหลายครั้งในต่อๆ มา

ชายหนุ่มผู้มุ่งมั่นเป็นคนแรกๆที่เริ่มตั้งค่ายพัฒนาการศึกษาเฉพาะ คือไปให้การศึกษาเด็ก มุ่งให้ความสำคัญในแง่การศึกษามากกว่าการสงเคราะห์ หรือการสร้างถาวรวัตถุแก่ชาวบ้าน จนได้รับความสำเร็จอย่างงดงาม

ปีสุดท้ายของชีวิตมหาวิทยาลัยโกมลให้ความสนใจกิจกรรมภายนอกมากขึ้น กระทั่งจบชั้นอุดมศึกษาจากคณะครุศาสตร์ สาขามัธยมศึกษา เอกวิชา สังคมศึกษา โทภาษาฝรั่งเศส เมื่อปี 2512 จากประสบการณ์ค่ายอาสาพัฒนาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใจให้เด็กหนุ่มจากลุ่มน้ำลพบุรีที่เลือกมาเรียนต่อลุ่มน้ำเจ้าพระยา และจบออกไปทำงานเป็นครูชนบทแห่งลุ่มน้ำตาปี ซึ่งอยู่ไกลจากกรุงเทพฯ กว่า 600 กิโลเมตร แบกอุดมคติไปเพื่อมอบแสงสว่างให้เด็กในชุมชนห่างไกลความเจริญ

     บัณฑิตจากรั้วจามจุรีติดต่อไปที่บริษัทเหมืองห้วยในเขาต.บ้านส้อง กิ่ง อ .เวียงสระ จ.สุราษฎร์ธานี (ขณะนั้น) แจ้งความจำนงว่าอยากไปสร้างโรงเรียน ชุมชนชื่อ ร.ร.เหมืองห้วยในเขา ก็ได้รับการตอบรับ สมัยนั้นมีครูผู้ช่วย 2 คนที่มีอุดมคติตรงกัน คือ "สมชาย เลขวิวัฒน์" ที่จบจากโรงเรียนช่างก่อสร้างอุเทนถวายทั้งคู่พบกันบนรถไฟกลางเดือนพฤษภาคม 2513 ขณะ ที่สมชายไปสวนโมกข์ ส่วนโกมลไปบ้านส้อง แล้วเกิดถูกอัธยาศัยกัน โกมลจึงชวนมาร่วมทำงานที่โรงเรียน

ส่วนอีกคนคือ "รัตนา สกุลไทย" บัณฑิตอักษรศาสตร์จากจุฬาฯซึ่งพ่วง เกียรตินิยมอันดับ 2 ติดตัวมาด้วย รัตนารับราชการได้ระยะหนึ่งก็ลาออกมาเป็น ครูอาสาสอนหนังสือให้แก่หน่วยสันติภาพฯ เมื่อมีโอกาสแวะมาเยี่ยมโกมลที่ ร.ร.เหมืองห้วยในเขา จึงได้สัมผัสกับชีวิตชนบทอันงดงาม ได้พบความใสซื่อของเด็กๆ และความจริงใจของชาวบ้านจึงตัดสินใจอยู่ที่นั่นถาวร

โกมลวางแผนอยากให้มีการศึกษาครบวงจรตั้งแผนกอาชีวะ ช่างเครื่องยนต์ ช่างไม้ และการศึกษาผู้ใหญ่ ซึ่งไม่ใช่งานเล็กเลย ในการดูงานที่วิทยาลัยวิชาการศึกษา จ.สงขลา เขาได้รับการชักชวนจาก ดร.สมพร บัวทอง รองอธิการบดีถึงสองหนให้ทำงานที่นั่น เพราะเล็งเห็นถึงความมุ่งมั่นตั้งใจจริง และความคิดของคนหนุ่มไฟแรงที่มีต่อการศึกษา เพื่อจะได้เป็นประโยชน์ต่อชุมชนจริงๆ

ในเขตพื้นที่เหมืองและหมู่บ้านที่โกมลไปอยู่เป็นพื้นที่สีแดงอยู่ในเขตปฏิบัติการของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย โกมลเองก็รู้ดีเพียงแต่ไม่ให้ความสำคัญมากนัก ปี 2512-2513 ทางการจะตัดถนนจากบ้านนาสารผ่านบ้านส้องถึงฉวาง ได้มาขอรถแทรกเตอร์ของเหมืองไปช่วยตัดถนน ปีต่อมาทางการก็ขอให้ช่วยทำทางไปหมู่บ้านเหนือคลอง ครั้นตัดถนนเสร็จต้นปี 2514 ทหารจากชุมพรก็ยกกำลังพร้อมปืนใหญ่ขึ้นไปถล่มคอมมิวนิสต์ที่บ้านเหนือคลอง จนบ้านเรือนชาวบ้านถูกเผา ชาวบ้านเองก็มีอคติกับเหมืองเห็นว่ารับใช้บ้านเมืองจนนำความเดือดร้อนมาให้

     เรื่องที่เกิดขึ้นถูกหยิบยกขึ้นมาพูดในสภาสมัยจอมพลถนอม กิตติขจร เหตุใดถึงปฏิบัติกับชาวบ้านเช่นนั้น การตั้งกระทู้ถามรัฐบาลต้องมีเอกสารอ้างอิง "เสรี ปรีชา" คนขายยาเร่จึงอาสาเข้าทำหน้าที่ โดยชวนโกมลไปด้วยเพราะเขามีกล้องถ่ายรูป ประกอบกับตอนนั้นโกมลเคยไปหมู่บ้านหลัง ตัดถนนเสร็จใหม่ๆ แต่เคราะห์ร้ายคอมมิวนิสต์เกิดสงสัยในตัวโกมล คิดว่าเป็นสายลับปลอมตัวมาสืบราชการลับให้กองทัพ ตลอดจนเหมืองเองก็รู้เห็นเป็นใจช่วยตัดทาง และเสรีที่ปลูกบ้านอยู่ปากทางเข้าบ้านเหนือคลองก็ถูกระแวงว่ามาติดตามพฤติกรรมชาวบ้าน ทำให้โกมล รัตนา และเสรี ถูกยิงเสียชีวิตเมื่อวัน จันทร์ที่ 22 กุมภาพันธ์ 2514 เวลา 4 โมงเย็น !!!

ครูโกมลของเด็กๆกว่า 40 คนแห่ง ร.ร.เหมืองห้วยในเขา มีโอกาสใช้ชีวิตเป็นครูตามปณิธานแห่งชีวิตในถิ่นทุรกันดารได้ไม่ครบขวบปีดีก็ถูกยิงเข้ากลางหลังเสียชีวิต ขณะที่มือของครูรัตนากำหญ้าแน่น บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับก่อนหมดลมหายใจ ทั้งคู่มีอายุเพียง 25-26 ปีเท่านั้น บรรยากาศของเย็นวันนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและมืดมน

ต่อมาไม่นานเหมืองห้วยในเขาประสบภาวะขาดทุนจนปิดกิจการลงโรงเรียนถูกตัดโครงการช่วยเหลือ กระทั่งปี 2517 ร.ร.เหมืองห้วยในเขา จึงย้ายไปสังกัดสำนักงานประถมศึกษาจังหวัดสุราษฎร์ธานี และย้ายไปตั้งที่ใหม่แต่ก็ไม่ไกลจากเดิมนัก

รู้จักชายชื่อโกมล

"โกมลเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มร่างสันทัด ใบหน้าคมสัน ผิวค่อนข้างคล้ำ มีบุคลิกภาพเป็นผู้นำ เชื่อมั่นในตัวเอง พร้อมๆ กับมีความสุภาพอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างจริงใจ ยึดมั่นในหลักการและมีความเป็นตัวของตัวเอง" ธิติ มาคุณาธิรนนท์ ผู้จัดการมูลนิธิโกมลคีมทอง ให้คำนิยามเกี่ยวกับโกมล

สำหรับในสายตาของเพื่อนๆแล้วพวกเขาสะท้อนว่า ใบหน้าของเขาจะระบายด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ชอบใส่เสื้อแขนยาว เดินเร็ว ชอบหอบแฟ้มสีน้ำตาลหม่นเล่มโตๆ เดินไปไหนต่อไหน ชอบเข้าไปนั่งในห้องสมุดอยู่เสมอ ชอบจดคำบรรยายในกระดาษพิมพ์ดีด ให้ความเป็นกันเองกับเพื่อน มีจิตใจโอบอ้อมอารี ชอบซักถาม ไม่พูดเรื่องของตัวเอง แต่ชอบคุยเรื่องมีสาระ ชอบถกเถียง ชอบคุยกับผู้ใหญ่ ชอบเอาข่าวกิจกรรมต่างๆ ที่น่าสนใจมาบอก เป็นคนอ่อนโยน เฉียบ แต่ ดื้อดันและซน มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ และพยายามนำความคิดนั้นมาทดลองปฏิบัติ รวมถึงมีความมุ่งมั่นศรัทธาในวิชาชีพครูอย่างแท้จริง

     นอกจากอาชีพแม่พิมพ์ที่เขาบูชาแล้วโกมลยังชื่นชอบศิลปะพื้นบ้าน วัฒนธรรมท้องถิ่น จึงไม่แปลกที่จะเห็นเขาออกไปคลุกคลีอยู่กับชาวบ้าน ถ่ายรูป เขียนหนังสือบันทึกเรื่องราวต่างๆ เขาต้องการค้นหาสิ่งที่ดีงามที่ชาวบ้านมีอยู่แล้ว เพื่อเก็บรวบรวมเป็นสมบัติสืบต่อไปถึงคนรุ่นหลัง จึงทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการเยี่ยมเยือนชาวบ้าน เดินขึ้นเขาลงห้วยบุกป่าฝ่าหนามไปถึงชานเรือนชาวบ้านทุกหลังคาเรือน ซักถามความเป็นอยู่ รายได้รายจ่ายของครอบครัว ความต้องการของชาวบ้าน รวมถึงเก็บเครื่องมือ เครื่องใช้โบราณทำเป็นพิพิธภัณฑ์ของโรงเรียน

Credit : คม ชัด ลึก
Pic : www.osknetwork.com

สนามหลวงพยากรณ์ออนไลน์
H O M E

Create Date : 16 มิถุนายน 2553

Last Update : 16 มิถุนายน 2553 19:47:57 น.

2 comments

Counter : 1182 Pageviews.

กำหนดการ
ปาฐกถามูลนิธิโกมลคีมทอง ประจำปี ๒๕๕๔ ครั้งที่ ๓๗
วันอังคาร ที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
ณ หอประชุมศรีบูรพา (หอเล็ก) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์

๑๒.๐๐ – ๑๓.๐๐ น. ลงทะเบียน
๑๓.๐๐ – ๑๓.๒๐ น. การแสดงละคร ของกลุ่มมะขามป้อม
๑๓.๒๐ – ๑๔.๐๐ น. การแสดงดนตรี โดย พจนาถ พจนาพิทักษ์
๑๔.๐๐ – ๑๕.๓๐ น. เสวนาชาวบ้าน “ผลกระทบจากนโยบายรัฐ”กับแผนพัฒนาประเทศ
ผู้ร่วมเสวนา ผู้แทนชาวบ้าน
- พ่อหลวงจอนิ โอ่โดเชา ที่ปรึกษา เครือข่ายกลุ่มเกษตรกรภาคเหนือ
- กรณ์อุมา พงษ์น้อย ตัวแทนกลุ่มรักท้องถิ่น บ่อนอก
- อุทัย สอาดชอบ เครือข่ายป่า สมัชชาคนจน
ดำเนินรายการโดย วัฒนา นาคประดิษฐ์ มูลนิธิอาสาสมัครเพื่อสังคม
๑๕.๓๐ – ๑๖.๐๐ น. ลำนำบทกวี โดย อังคาร กัลยาณพงศ์
๑๖.๐๐ – ๑๖.๔๕ น. ลำนำบทกวี โดย สกุล บุณยทัต และ ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
๑๖.๔๕ – ๑๗.๓๐ น. ประกาศบุคคลเกียรติยศ
สันติพงษ์ มูลฟอง “ประเด็น การเรียกร้องการช่วยเหลือบุคคลไร้สัญชาติและไร้รัฐ”
วิทยา กุลสมบูรณ์ “ประเด็น การเคลื่อนเรื่องการคุ้มครองผู้บริโภค ทั้งระดับวิชาการ สังคม”
สุรพล จรรยากูล “ประเด็น การเรียกร้องเสรีภาพทางวิชาการในสถาบันการศึกษา”
สรณรัชฏ์ กาญจนวณิชย์ “ประเด็น การปลูกฝังและรณรงค์ด้านการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม”
๑๗.๓๐ – ๑๗.๕๐ น. แนะนำองค์ปาฐก โดย พิภพ ธงไชย
๑๗.๕๐ – ๑๘.๕๐ น. ปาฐกถา โดย สุลักษณ์ ศิวรักษ์
“๔๐ ปี มูลนิธิโกมลคีมทอง: มองไปข้างหลัง – แลไปข้างหน้า”
๑๘.๕๐ – ๑๙.๐๐ น. กล่าวปิดปาฐกถา โดย อุทัย ดุลยเกษม

พิธีกร โดย จิตรกร บุษบา
ภายในงาน มีสินค้าเเละหนังสือทางเลือกจากสำนักพิมพ์ต่างๆมาจำหน่าย

โดย: ธนภัทร IP: 115.87.169.244 วันที่: 28 มกราคม 2554 เวลา:17:31:00 น.

ถึงผู้ที่เคารพ และศรัธาครูโกมล
ขอเชิญร่วมร่วมงานดังกล่าว...

“หินก้อน แรกร่วง ลงพื้น ก้อนอื่น ร่วงตาม ทับถม
กลบมิด ก้อนเก่า เจ้าจม สะสม เป็นทาง ให้เดิน”

โดย: ธนภัทร IP: 115.87.169.244 วันที่: 28 มกราคม 2554 เวลา:17:32:43 น.