Bloggang.com : jenifaae : อาการของโรคทุนนิยม สิ่งที่เหมือนกันของวิกฤตการเงิน ภาวะโลกร้อน และสารเมลามีน

อาการของโรคทุนนิยม สิ่งที่เหมือนกันของวิกฤตการเงิน ภาวะโลกร้อน และสารเมลามีน

คอลัมน์ ดุลยภาพ ดุลยพินิจ

โดย นวลน้อย ตรีรัตน์

นอกจากข่าวสารทางการเมืองที่ยังครองเนื้อที่ในสื่อทุกสื่อแล้ว สถานการณ์ทางเศรษฐกิจของโลกและของประเทศก็มีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน และคงไม่ใช่ประเด็นว่าวิกฤตการณ์ทางการเมืองจะส่งผลอย่างไรต่อภาวะทางเศรษฐกิจ แต่เป็นประเด็นที่ว่าวิกฤตทางการเมือง ทำให้การตั้งรับและการแก้ไขปัญหาทางเศรษฐกิจของไทยเป็นไปอย่างกระท่อน กระแท่นเต็มทน แม้ว่าจะยังคงเป็นคำถามว่า แม้มีรัฐบาลที่มีเสถียรภาพ จะสามารถรับมือกับวิกฤตทางเศรษฐกิจครั้งนี้ได้โดยง่ายหรือไม่

ปัญหาทางเศรษฐกิจ หรือที่จะมีผลกระทบทางเศรษฐกิจ ในขณะนี้วนเวียนอยู่ ใน 3 เรื่องด้วยกันคือ

1.วิกฤตการณ์ทางการเงิน

วิกฤตการณ์ทางการเงินในขณะนี้ ถูกประเมินว่าร้ายแรงพอๆ กับการตกต่ำทางเศรษฐกิจในทศวรรษ 1930 ทีเดียว ผลของวิกฤตในครั้งนั้นทำให้อัตราการว่างงานในอเมริกาเพิ่มสูงขึ้นเป็นร้อยละ 25 หรือว่าง่ายๆ มีการว่างงานของผู้ใหญ่ในวัยทำงาน 1 คน ใน 4 คน และผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติที่แท้จริงของอเมริกาลดลง ร้อยละ 44 ในช่วง 5 ปี ผลกระทบนี้ใช้เวลายาวนานถึง 10 ปี ผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติที่แท้จริงในปี 1939 จึงจะมีมูลค่าเท่ากับปี 1929 ขณะเดียวกันอัตราการว่างงานในปี 1939 ดีขึ้นบ้าง แต่ยังอยู่ในระดับที่สูงถึงร้อยละ 17 มีการสรุปบทเรียนมากมาย และนักเศรษฐศาสตร์จำนวนมากก็เชื่อว่า สหรัฐอเมริกาจะไม่ต้องเผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจที่รุนแรงเหมือนในอดีตอีกแล้ว

วิกฤตการเงินครั้งนี้เกิดจากอะไร คงไม่ใช่คำตอบง่ายๆ ว่ามาจากปัญหาซับไพรม์ หรือสินเชื่ออสังหาริมทรัพย์ด้อยคุณภาพเพียงอย่างเดียว เพราะถ้าลำพังเป็นปัญหาของสินเชื่ออสังหาริมทรัพย์ด้อยคุณภาพ ขนาดของปัญหาคงไม่บานปลายกลายเป็นความปั่นป่วนกันทั่วโลก ทำไมมันมีขนาดใหญ่ขนาดที่ทำให้สถาบันการเงินใหญ่ทั่วโลกไม่เฉพาะในอเมริกา เท่านั้นที่มีแนวโน้มจะเจ๊ง จนรัฐบาลประเทศต่างๆ ต้องออกมาค้ำประกันเงินฝาก และหาเงินมาช่วยสถาบันการเงินในประเทศของตนจำนวนมหาศาล ที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะได้มีการแปลงสัญญาเงินกู้เหล่านี้ เป็นตราสารหนี้ออกไปขายอีกทอดหนึ่ง และเพราะว่าหนี้เหล่านี้มีความเสี่ยงสูง จึงมีการให้ผลตอบแทนในระดับสูงกับผู้ถือ

และขณะเดียวกันได้มีการสร้างหลักประกันโดยการซื้อประกันความเสี่ยงเอาไว้ด้วย ประเด็นก็คงจะอยู่ตรงนี้ว่า ถ้าทุกอย่างจำกัดอยู่เฉพาะสินเชื่อจากอสังหาริมทรัพย์เหล่านี้ ปัญหาก็ไม่น่าลุกลาม แต่ผลตอบแทนที่สูง ทำให้บริษัทต่างๆ ที่เข้ามาลงทุนได้กำไรกันอย่างมากมาย ก่อให้เกิดการขยายตัวของการออกตราสารหนี้หรือหุ้นกู้เหล่านี้ออกไปมาก มายพร้อมๆ กับตราสารอนุพันธ์ประกันความเสี่ยงเหล่านี้ และมากยิ่งกว่านั้นก็คือ ตราสารอนุพันธ์ความเสี่ยงหรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า CDS (credit default swaps) มีการขยายตัวออกไปมากกว่าตราสารหนี้ ทั้งนี้เพราะว่านักลงทุนสามารถซื้อ CDS ได้โดยไม่ต้องเป็นเจ้าของตราสารหนี้ก็ได้ โดยเป็นการซื้อเหมือนแทงพนันว่า ตราสารหนี้เหล่านี้จะมีการผิดนัดชำระเงินหรือไม่ และที่สำคัญก็คือไม่มีการควบคุมทางด้านผู้ขายเลยว่า เมื่อขายไปแล้วจะต้องมีการกันเงินสำรองเงินเอาไว้เป็นหลักประกัน จึงทำให้ CDS ขยายตัวไปอย่างมากมาย เพราะเป็นแหล่งทำกำไรที่ดีของบริษัท

ตลาด CDS มีการขยายตัวอย่างมากมายในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา จากแรงขับเคลื่อนของผลกำไรมหาศาล โดยปลายปี 2005 มูลค่าของ CDS อยู่ที่ประมาณ 13.9 ล้านล้านเหรียญสหรัฐ แต่ประมาณการว่า กลางปี 2008 มูลค่าของ CDS อยู่ที่ประมาณ 58 ล้านล้านเหรียญสหรัฐ ซึ่งมากกว่ามูลค่าผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติรวมกันทั้งโลกในปี 2007 และเมื่อเศรษฐกิจเริ่มชะลอตัว การผิดนัดชำระหนี้ต่างๆ ขยายตัวอย่างกว้างขวาง ราคาอสังหาริมทรัพย์ปรับตัวลดลง ปัญหาต่างๆ ขยายตัวทั้งระบบ เราจึงเห็นสภาพการณ์ของการล้มลงของสถาบันการเงินต่างๆ อย่างเป็นโดมิโน ปัญหาเหล่านี้เพิ่งเริ่มต้น เพราะวัฏจักรในรอบต่อไปกำลังเวียนมาแล้ว เมื่อภาคเศรษฐกิจที่แท้จริงได้รับผลกระทบเพิ่มมากขึ้น จากการชะลอตัวของกำลังซื้อ ซึ่งจะส่งผลต่อไปถึงการปิดกิจการ การตกงานต่างๆ

CDC ซึ่งเป็นอนุพันธ์ประกันความเสี่ยงจึงกลายสภาพเป็นผู้ร้ายก่อที่ก่อให้เกิด ความเสี่ยงของระบบเศรษฐกิจโลก จากการแสวงหาผลประโยชน์อย่างไม่มีขอบเขต

2 ปัญหาภาวะโลกร้อน

ประชากรโลกจำนวนมากยังคงคิดว่าปัญหาภาวะโลกร้อนเป็นปัญหาที่ไกลตัว แต่ในข้อเท็จจริงไม่ใช่ สภาวะอากาศที่ผันผวนค่อนข้างมาก จนก่อให้เกิดภัยพิบัติต่างๆ เตือนให้รู้ว่า มันคงไม่ใช่ปัญหาไกลตัวอีกแล้ว และปัญหาก็อาจจะรุนแรงจนถึงขั้นทำลายล้างมนุษย์บนโลกนี้ได้ ถ้าไม่เร่งรีบที่จะช่วยกันแก้ไข หลายคนคงมีคำถามว่ามันเกิดกันขึ้นได้อย่างไร สาเหตุของการเกิดคงมีหลายปัจจัยด้วยกัน แต่สิ่งที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยก็คือการขยายการผลิต และการบริโภคอย่างมากมาย (แย่งกันรวย และแย่งกันบริโภค) จนก่อให้เกิดการทำลายทรัพยากรธรรมชาติ และระบบนิเวศอย่างขนานใหญ่ พร้อมๆ กับการสร้างมลพิษต่างๆ รวมทั้งการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์

ซึ่งส่งผลให้เกิดสภาวะเรือนกระจก และอุณหภูมิของโลกเพิ่มสูงขึ้น น้ำแข็งที่ขั้วโลกละลายมากขึ้น ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น การปรับกระบวนการผลิตเพื่อลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ การลดการบริโภค หรือมีการใช้อย่างประหยัดมีความจำเป็นเพิ่มมากขึ้น การสร้างกลไกเพื่อลดภาวะเรือนกระจกซึ่งก็คือการฟื้นฟูระบบนิเวศกลับคืนมา เป็นเรื่องเร่งด่วน และนี่ไม่ใช่วิถีทางที่กลไกทุนนิยมจะทำได้ด้วยตนเอง เพราะปัญหาภาวะโลกร้อนเกิดจากแรงขับเคลื่อนของกลไกทุนนิยม ซึ่งถึงที่สุดแล้ว ความเห็นแก่ตัว เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตนเอง ไม่สามารถผลักดันให้เกิดการเพิ่มขึ้นของชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีของสังคมโลกโดยรวม แต่ก่อให้เกิดการพังทลายและเสื่อมสูญของสินค้าสาธารณะที่ประชากรโลกใช้ร่วมกัน

3.การปนเปื้อนสารเมลามีน

ข่าวการปนเปื้อนของสารเมลามีน ในผลิตภัณฑ์นม และผลิตภัณฑ์ที่ทำจากนม รวมถึงการเจ็บป่วยของทารกและเด็กในประเทศจีนหลายหมื่นคน ก่อให้เกิดช็อคเล็กๆ กับคนโดยทั่วไป และเป็นภาพสะท้อนที่น่าอนาถ เมื่อการปนเปื้อน นั้นไม่ใช่การปนเปื้อน แต่เป็นความตั้งใจในการผสมสารเมลามีน ใส่เข้าไปในผลิตภัณฑ์นม เพื่อให้ของคุณภาพต่ำ กลายเป็นของมีคุณภาพและโภชนาการ จนก่อให้เกิดปัญหาที่บานปลายออกไปมากมาย เมื่อมีการใช้ผลิตภัณฑ์เหล่านี้ไปผลิตผลิตภัณฑ์อาหารอื่นๆ ต่อเนื่องออกไป ผลกระทบคงไม่ได้อยู่เฉพาะทารกที่ป่วย

แต่คงมีคนจำนวนมากรับสารเหล่านี้เข้าไปสะสมอยู่ในร่างกายแล้ว และรอเวลาที่ร่างกายจะรับไม่ไหว ปัญหาสารเมลามีน ก็คงเช่นเดียวกับการปนเปื้อนของสารพิษต่างๆ ที่อยู่ในอาหาร ไม่ว่าจะเป็นผัก ผลไม้ และอื่นๆ การเร่งรีบผลิต โดยพยายามให้ต้นทุนต่ำ เพื่อให้ขายได้มากๆ กำไรมากๆ กลายเป็นกลไกของทุนนิยมที่สามารถสืบทอดต่อกันได้ในทุกชนชาติ ขณะที่ผู้ผลิตที่ขายของคุณภาพ จะอยู่ยาก เพราะราคาแพง ต้องปิดกิจการออกไป กลไกของทุนนิยมจึงกลายกลไกที่น้ำเสียไล่น้ำดีออกจากระบบ ทั้งนี้ก็เนื่องจากผู้บริโภคมีข้อมูลที่น้อยกว่าผู้ผลิต และไม่รู้ว่าการที่ของราคาถูกนั้นเป็นเพราะผู้ผลิตมีประสิทธิภาพ หรือหลอกเอาของห่วยๆ มาขาย

ตัวอย่างข้างต้นทั้ง 3 เรื่อง สะท้อนถึงสิ่งที่เหมือนกันก็คือ กลไกการขยายตัวของทุนนิยมนั้น ขับเคลื่อนด้วยผลประโยชน์หรือผลกำไรเฉพาะหน้าเท่านั้น จนทำให้เกิดน้ำเสียไล่น้ำดี และกลายเป็นงูที่กินหางตัวเอง หรือทำลายตัวเอง การกล่าวว่ามนุษย์เป็นผู้มีเหตุผลและสายตายาวไกล คงจะไม่จริงนัก เพราะมนุษย์ถูกจำกัดด้วยความไม่รู้ สายตาสั้น และความโลภ เหมือนสุภาษิตที่ว่าสิบเบี้ยใกล้มือ

ครั้งนี้คงเป็นบทเรียนสำคัญ ที่น่าจะก่อให้เกิดความร่วมมือกันในการสรุปบทเรียนเพื่อนำไปสู่การปรับของโครงสร้างเศรษฐกิจของโลกอย่างจริงจังเสียที ไม่เช่นนั้นอาจจะไม่มีใครรอดจากวิกฤตเหล่านี้ไปได้เลย

Credit : มติชนรายวัน วันที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2551
Pic : www.vcharkarn.com

สนามหลวงพยากรณ์ออนไลน์
H O M E

Create Date : 14 มิถุนายน 2553

Last Update : 14 มิถุนายน 2553 19:49:01 น.

0 comments

Counter : 860 Pageviews.