เครื่องแขวนดอกไม้สดเป็นงานศิลป์ที่มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาแต่งานศิลปะ แขนงนี้

ก็ต้องเสื่อมถอยไปเมื่อคราวเสียกรุงเป็นครั้งที่2 จากนั้นจึงเริ่มถูกฟื้นฟูอีกครั้งเมื่อเริ่ม

สร้างกรุงรัตนโกสินทร์บุคคลสำคัญในวงการช่างดอกไม้ในยุคนั้น คือ เจ้าจอมมารดา

ตานี ธิดาเจ้าพระยาอรรคมหาเสนา (บุนนาค)เจ้าจอมในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอด

ฟ้าจุฬาโลกมหาราช ผู้มีฝีมือเชิงช่างดอกไม้ซึ่งนอกจากจะถวายงานในด้านที่ตนถนัดแล้ว

ท่านยังได้ฝึกหัดและถ่ายทอดวิชาแก่พระธิดาและพระนัดดาของพระเจ้าบรมวงศ์เธอ

พระองค์เจ้าฉัตร กรมหมื่นสุรินทรรักษ์ให้เป็นช่างดอกไม้สืบวิชาต่อมาจนกระทั่งรัชสมัย

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าอยู่หัวรูปแบบของเครื่องแขวนดอกไม้สดได้รับการพัฒนา

มาตามยุคสมัยโดยเฉพาะช่วงที่ประเทศของเรามีการติดต่อค้าขายกับชาวต่างชาติมากขึ้น

รูปแบบวัฒนธรรมที่มาพร้อมกับชาวต่างชาติก็ส่งอิทธิพลต่อชาวสยามในยุคนั้นอยู่ไม่น้อย

ทำให้เครื่องแขวนดอกไม้สดเริ่มมีการปรับรูปแบบให้เข้ากับสมันนิยมมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยง

ไม่ได้ เช่น แบบของโคมจีน แบบโคมไฟแบบยุโรปเป็นต้น เครื่องพวงดอกไม้แขวนจึงมาการ

ผสมทางวัฒนธรรมเป็นด้วยราชสำนัก”อันเนื่องมาจากในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้า

เจ้าอยู่หัว ทรงมีสมาชิกในพระราชวงศ์เป็นฝ่ายในจำนวนมากซึ่งแต่ละตำหนักก็จะมีบาทบริ

จาริกา (ข้ารับใช้) คอยถวายงาน ในพระบรมมหาราชวังจึงเป็นเสมือนชุมชนอีกชุมชนหนึ่งก็ว่าได้

     ระบำปฏิตมาลี คือการแสดงออกทางงานดอกไม้ของนางในเขตพระราชฐาน ที่ได้รับการฝึกหัด

จากเจ้าจอมหม่อมห้ามตลอดจนพระชายาที่มีความรู้ความสามารถถ่ายทอดวิชาความรู้เพื่อสืบทอด

ภูมิปัญญาให้แก่เรานางในเพื่อถวายงานในวังหลวงและเจ้าขุนมูลนายเพื่อไม่ให้ขาดสาย

ผู้สร้างสรรค์และเป็นที่ปรึกษาการแสดงชุดนี้คืออ.พหลยุทธ กนิษฐบุตร/

นักศีกษาและคณาจารย์ ภาควิชานาฏศิลปไทยศึกษา คณะศิลปศึกษา

 ภายใต้การควบคุมโดยท่านคณบดี คณะศิลปศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์