| No. 1287 แสงเรืองรอง @ ระยอง(ตอน 3) |
 |
ความเดิมเสรีกับ ชุดารักกันแต่หมอหนุ่มอยู่ใกล้ส่งคนไปสู่ขอเตรียมงานแต่งชุดาไม่ |
| อยากแต่งเลยนัดเสไปเที่ยว |
| ที่เกาะเสม็ดแต่รถมอเตอร์ไซค์ล้มเลยเข้าพักบังกะโลจนทั้งสอง...เข้าใจกันมากขึ้น |
| บังเอิญไวน์เป็นเพื่อนกับทั้งสองฝ่าย |
| อีกหลายปี เสรี กานต์ กับไวน์ทำงานกับ บ.สนง.กฏหมายพาไปพักรีสอร์ที่นครนายกเลยเล่าให้ฟังเป็นการส่วนตัวนิด |
| หน่อยเขาเซ้าซี้ให้ผมเขียนละเอียดงั้นได้เลย |
| |
| ////////////////// |
| ชุ.....พี่จะพาพี่ทนายประพันธ์ ไปเยี่ยมแม่กะพ่อที่บ้านหนองคอกนะ |
| อย่าเพิ่งไป ชุ ๆ ไม่อยากให้..... |
| ทำไมเหรอ ? |
| พี่สาวชุ เขาไปเล่าเรื่องของเราไปเกาะให้พ่อฟัง พ่อโกรธมาก |
| แล้วแม่ของชุ พอพูดกับพ่อให้เราได้หรือเปล่า…? |
| ชุเล่าเรื่องพี่เสให้แม่ฟังบ่อยแม่ไม่ว่าอะไรแต่แม่ไม่กล้าพูดกับพ่อเรื่องของเรา วันก่อนพ่อ |
| เรียกชุไปด่า |
| |
| แล้วก็บอกว่า อย่าให้พี่เสมายุ่ง ไม่งั้นพี่เสจะอยู่ระยองจันทรบุรีไม่ได้ |
| คงไม่เป็นไรมั้ง |
| ไม่ได้พี่เส หมอส่งคนไปสืบดูตัวพี่ รู้ด้วยว่าพี่ทำงานที่ไหนบ้านพักอยู่ไหน |
| พี่ไม่กลัว พี่เห็นเหมือนกันว่ามีคนไปเมียงมองที่บ้านพี่ |
| ชุกลัวพี่เสจะเป็นอะไร ช่วงนี้เราอยู่กันห่าง ๆ พี่ทำงานไปก่อนแม่กำลังหาทางช่วยเราอยู่ |
| ครับ พี่ก็จะหาทาง แต่ ชุ..อย่า เพิ่งทำอะไรนะ |
| คะจะรอพี่เส.... |
| |
| ดูคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง ลูกแล้วลูกเล่าไม่ขาดสายที่ผ่านมามันเจ็บจนไม่รู้จะทำอย่างไรติด |
| กันไม่ได้เลยลาออกจากงานเดิม |
| ทำงานที่กรุงเทพ บริษัทให้ไปทำงานในภาคเหนือเกี่ยวกับคดี แต่เกเิดอุบัติเหต อยู่ที่นาน |
| แก้ไขได้ทันไม่อาจจะหลีกหนีไปได้ไกล จึงต้องมามองทะเลยามเย็นไกลออกไปที่เคยไปพัก |
| คงทอดตัวนิ่งสนิท |
| เพื่อนหลายคนคิดว่าผมเป็นคนไม่จริงจัง ลอยล่องไปวัน ๆ |
| |
| เพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้ว่า ยามใดที่อยู่คนเดียวได้แต่นั่งเหม่อลอยมีเพียงงานที่ |
| ทำให้ลืมความเจ็บปวด...ต้องละทิ้งถิ่นเดิม |
| |
| ตอนสายขับรถเข้าสู่ตัวเมือง เริ่มจอแจ จากรถคนทำงาน ก่อนมาได้อ่านเอกสาร |
| บริษัทประกันภัยที่ว่าจ้างสำนักงานกฏหมายที่ผมทำงานเป็นลูก |
| |
| กะเป๋งเขาให้มาสืบหาข้อจริง ไม่ใช่ข้อเท็จ เห็นมะนิสัยเดิมออกอีกแล้วทั้งที่มีค |
| ความทุกข์กลัวเจอภาพที่ไม่อยากเจอต้องเลี่ยงสุดฤทธิ์ |
| แต่ต้องเข้าโรงพยาบาลที่ชุดาภาอยู่ที่จอดคงจะหายากเลยขับรถไปจอดใน |
| ซอยหน้าบ้านอดีตผู้ว่าราชการดีกว่า |
| เดินสวนคนใข้เยอะแยะ บางคนเดินหงอย ๆ ยังกะไก่เป็นโรค หุ หุ |
| จนท.ชุดกากี กำลังเข็นเตียง คนท้องโต กะลังจะออกลูกหรือออกแล้ว อีตาผัว |
| วิ่งตามไปติด ๆ คงเป็นผัวหนุ่มเมียสาวแน่ |
| สนง.กฏหมาย ได้ข่าวลับว่าลูกค้าน่าจะปิดบังบางอย่างไว้ |
| ลูกค้าป่วยโรคนี้..ก่อนทำประกัน แต่ไม่รู้ตัวบริษัทก็จ่ายค่าสินไหนให้เป็นล้าน |
| บาทได้ แต่ถ้าลูกค้าปิดบัง บริษัทจะจ่ายให้ตามสัดส่วนที่ กรมประกันภัยกำหนด |
| |
| น้อง ๆ ขอสอบถามหน่อย |
| อะไรพี่ |
| เออ...พี่อยากได้ประวัติคนไข้พี่มาห้าร้อย |
| เอ... มันยากนะพี่จะเอาประวัติคนใข้ออก คือ ๆ |
| เอางี้ น้องใช้ถ่ายเอกสารเอาไปก่อน 300 สิบเอ็ดโมงเอาภาพถ่ายเอกสารหรือ |
| พริ๊นต์เอกสารตรงนี้...พี่จะให้อีก 500 |
| นี่ชื่อนามสกุลคนป่วยถ้าได้แล้วโทรหาพี่เบอร์นี้นะ |
| สั่งกาแฟมานั่งกิน สายตาก็ดูคนใข้ พยาบาล ผช.ต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ ไม่ค่อยกล้า |
| สบตาใครกลัเพื่อน ๆ สมน้ำหน้า |
| พี่เส |
| สวัสดีครับ คุณเพลิน เข้าเวรหรือครับ กะว่าจะไม่มีคนรู้จักซะอีก |
| น้องชุเห็นพี่ตั้งแต่เดินเข้ามา...เลยฝากโน๊ตมาให้ พี่เสไปให้ได้นะน้องชุเขา |
| ทุกข์มาก...พี่เปิดดูเองก็แล้วกัน |
| พี่เสคะ...อยากจะพบ ที่เราไปกันครั้งแรก หกโมงเย็น คะ |
| เพียงเห็นลายมือเล็ก ๆ ไม่รู้อะไรนัยตาร้อนผ่าวยืนนิ่ง..มึนงงอยากจะหนี |
| ให้ไกลแต่ทำไม่ได้ ใจหนึ่งอยากจะเห็นอีกใจเจ็บ |
| ฮัลโลพี่ เอกสารได้แล้ว ผมยืนที่เดิมครับพี่....โอเคไปหาเดี๋ยวนี้... ได้เอกสารเป็น |
| เป็นภาพถ่ายหลายแผ่นดูแล้วโอเค ขอบใจนะน้อง |
| เดินข้ามถนน ขับรถไป ริมทะเล |
| คู่หนุ่มสาว เดินเกี่ยวก้อยใต้ต้นสน.... ดูแล้วสะท้อนใจสตาร์ทรถเปิดกระจกขับ |
| ย้อนไปเส้นทางใหม่เรียบริมทะเลลมดัดผ่าน |
| รู้สึกว่านัยตาเริ่มร้อนปริ่ม... |
| นึกถึงที่ชุเล่าให้ฟังว่า..แม่เห็นพี่เสเมา นอนหลับที่ชายหาดตอนเช้า มีหมูมา |
ดุนใกล้ตัวตอนเช้า
 |
| ใช่.....ผมทำตัวเอง ทำตัวแย่ ๆ ให้ผู้ใหญ่เห็น ใครเขาจะยกลูกสาวให้ แต่น้อง |
| คงจะทุกข์ยิ่งกว่าผมเป็นไหนๆ ผมน่าจะเป็นผู้ให้มากกว่า |
| จะเป็นผู้รับ.....แม้จะผ่านไปเกือบ 4 ปี |
| ยังไม่ถึงเวลานัดลงเดินลัดเลาะไปริมทะเล ใต้ร่มดงมะพร้าวพริ้วไหวตามสาย |
ลมคลื่นทะเลทะยอยซัดฝั่งไม่ขาดสาย
 |
| ร่างเล็กโปร่งบางนั่งมองทะเล เงียบ ๆ |
| ชุ. |
| ร่างเล็กหันมาช้า ๆ แววตา ประกายวับ |
| พี่เส |
| ชุ...ยืน..ยื่นสองมือออกมา....แล้วกลับ ปล่อยลงข้างตัว เงียบ...ยืนนิ่ง |
| ขอพี่จับมือนิดนะ... พี่ขอโทษที่ไม่ได้ส่งข่าวเลย |
| ไม่ ๆ ชุ...ผิดเองที่....... |
| อย่าร้องไห้...พี่ ๆ ผิดเองที่ทำตัวไม่ดีพี่ได้รับคำสั่งไปติดต่องานที่ภาคเหนือกะทันหันพยายามติดต่อชุ แต่มีเรื่องหลายอย่างติดต่อไม่ได้ |
| ก่อนหน้านั้นพี่ให้ทนายประพันธ์ ไปเยี่ยมพ่อจะได้ทาบทามขอชุ แต่ไม่ได้พบพ่อ |
| พ่อกับแม่ชุ พี่บอกตรง ๆ มึนงงเสียใจมากที่สุด |
| มีหนังสือพิมพ์ลงข่าวแต่งงานของชุ พี่ไม่ยอมพบใครนาน.เพราะรู้ตัวว่าเสียชุไป.. |
| ชุ ขอโทษ...ไม่รู้เรื่องพี่ประพันธ์ไปเลย คิด ..ว่าพี่เส..ไม่ต้องการ..ชุอีก |
| พี่ผิดเอง |
| ไม่ ๆ พี่เสไม่เข้าใจทุกวันทำงานซังกะตาย จนถูกหัวหน้าตึกเรียกไปตักเตือน |
| ครับ ตั้งแต่รู้ข่าวในหนังสือพิมพ์ พี่ปวด เจ็บ จนไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อก่อนเพียง |
| เห็นชุซ้อนมอไซค์เพื่อนผู้ชายที่โรงพยาบาลยังไม่ |
| อยากจะเห็น ไม่อยากจะให้ใครแตะเพียงปลายนิ้วของชุ |
| คะ ..ชุก็รู้..เลยหลบพ่อไปอยู่อีกที่ลางาน..งานแต่งเลยล้มเลิก พ่อโกรธมากพี่เสไม่รักชุเงียบหายไปชุติดต่อไม่ได้เลย |
| ระยะนั้นพี่ทำงานไม่ได้ จิตใจแย่มากเลยเลยลาออกจากงาน..ไปทำงานที่กรุงเทพทำปีกว่าบริษัทเขาให้ไปติดต่องานที่เชียงใหม่ |
| แล้วเลยไป ไป อ.ปายแล้วเกิดอุบัติเหตตกจากดอยบาดเจ็บอาศัยอยู่กับพี่พะก่อในป่าสามปีกว่า |
| ชุเป็นแบบนี้ แล้วพี่ตูนคงรังเกียจ ..... |
พี่......เอ้อ
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
มีเพียงงานที่ทำให้ลืมความเจ็บปวด
ประโยคนี้เจ็บจี๊ดๆเลยครับพี่