พอผ่านไป 3-4 วัน แป้งยังไม่ค่อยหายดี ยังมีปวดศรีษะบ้าง ระหว่างนั้นแฟนแป้งก็คะยั้นคะยอให้ไปหาหมอเพื่อตรวจวินิจฉัยและรับยารักษาโรค แต่แป้งดื้อดึงไม่ยอมไป เพราะคิดว่าไปพบแพทย์จะได้ยาสารพัดมากินให้อาการเจ็บป่วยทุเลาลงไป บอกตามตรงว่าไม่อยากกินยาเยอะค่ะ จนครบ 5 วัน อาการดีขึ้นตามลำดับ

พอแป้งหายเจ็บป่วยมีเรี่ยวแรง ก็อยากไปเดินหาซื้อของนั่นโน่นนี่ในห้างสรรพสินค้า ถึงเวลาอาหารมื้อกลางวัน จึงเดินเข้าไปในร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่ ได้ 7 วัน(ที่ทราบเพราะเดินผ่านร้านนี้ช่วงที่กำลังตกแต่งเป็นประจำ)พอนั่งลงที่โต๊ะอาหาร มองดูผู้คนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ก่อนแล้ว เอ! ทำไมเรามองหน้าคนพวกนี้ไม่ชัด เบลอๆยังไงไม่รู้ สงสัยสายตาจะยาวแล้วหรือนี่

ในความเป็นจริงแป้งอายุ 44 ปี ควรจะเริ่มสายตายาว ไม่อยากจะใส่แว่นเอาเสียเลย อยากบอกว่า ตัวหนังสือที่เขียนกำกับในสติกเกอร์ไลน์ในโทรศัพทมือถือแต่ละตัวที่บอกว่า สวัสดีค่ะ,ขอบคุณครับ,เสียใจ นั่นโน่นนี่ แป้งอ่านชัดเจนทุกตัว แบบไม่ต้องเพ่งสายตาเลยนะคะ

อีก 2 วันไปรับประทานอาหารที่ร้านเดิมอีกครั้ง มองดูไปรอบๆร้าน มองภาพหน้าคนที่ห่างไป 20 เมตร ไม่ชัดอีกตามเคย โอ้! แม่เจ้า เราต้องกินวิตามิน Ultra Vision ยี่ห้อ Vitality เพิ่มแล้วเหรอนี่ กลับมาถึงบ้าน จัดเต็มวิตามินเกี่ยวกับสายตาใหญ่เลยค่ะ

ล่าสุดคือวันนี้ แป้งไปเดินห้างเดิม แวะหาอะไรรองท้องมื้อกลางวัน แต่เปลี่ยนร้านใหม่ มองดูใบหน้าผู้คนรอบๆร้าน อ้าว! ก็มองเห็นเป็นปกตินี่นา ไม่ตาพร่าเบลอเหมือนร้านที่เปิดใหม่เลยค่ะ

แป้งมานั่งตริตรองดูว่า ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ก็ได้คำตอบว่า แป้งเป็นภูมิแพ้จากกรรมพันธุ์ มักจะกำเริบที่ตาอยู่บ่อยๆแต่พอมากินวิตามินจากอเมริกา อาการที่ว่าหายไป แต่พอเข้าไปในร้านที่เพิ่งทาสีตกแต่งใหม่ ยังคงมีละอองทินเนอร์ลอยตลบวนเวียนค้างในบริเวณร้าน คนที่เป็นภูมิแพ้ทางตา จะมีดวงตาที่ไวต่อสิ่งกระตุ้นรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นฝุ่น ละอองสารเคมี ดังนั้นสายตาจึงพร่าเบลอ มองเห็นไม่ค่อยชัดเจน

นอกเรื่องนิดนึง เมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว(ราวเดือนพฤษภาคม พ.ศ2554)แป้งเดินทางไปเที่ยวอังกฤษ-สก๊อตแลนด์ เป็นฤดูใบไม้ผลิพอดี ช่วงเวลาที่นั่งรอเพื่อร่วมทริปแถวพระราชวังบักกิ้งแฮม ขณะที่นั่งมองอะไรต่อมิอะไรอย่างเพลิดเพลิน ตอนนั้นแป้งแหงนหน้ามองท้องฟ้า อ้าว!นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมละอองเกสรดอกไม้ถึงได้พัดพามากับสายลมเต็มท้องฟ้าไปหมด โห!เกิดมาเพิ่งจะเคยเห็นค่ะ

แบบว่า เรามองเห็นกองทัพเกสรดอกไม้ปลิวว่อนมาพร้อมกับสายลมด้วยตาเปล่า (ฤดูใบไม้ผลิ มีผลทำให้คนที่ป่วยเป็นโรคภูมิแพ้ละอองเกสรดอกไม้ ต้องทุกข์ทรมาณ เพราะละอองเกสรดอกไม้ที่มีอนุภาคเล็กๆ ปลิวฟุ้งลอยอยู่ในอากาศ หลายคนพากันไอจาม น้ำตาไหลเป็นทิวแถว)

ถึงว่าค่ะ แป้งสงสัยมาหลายสิบปีแล้วว่า ทำไมบางทีเดินเข้า shop มือถือที่เพิ่งรีโนเวทใหม่หรือ shop เสื้อผ้าแบรนด์ต่างๆที่พาเหรดเปิดใหม่ในห้าง ฯลฯ ล่าสุดไปเดินร้านขายเครื่องเขียนที่เพิ่งเปิดได้ไม่นาน แค่ก้าวขาเข้าไปบริเวณร้าน กลิ่นสารเคมีเตะจมูก เดินเข้าไปลึกถึงด้านในร้าน เริ่มแสบตาตามเคย มิน่าล่ะ! ที่ผ่านมาแป้งถึงได้แสบจมูกแสบตาทุกครั้ง เป็นเพราะละอองสารเคมีจากสีทาผนังที่หลงเหลืออยู่ นั่นเอง

ไม่รู้ว่าจะมีใครมีอาการแบบแป้งบ้างหรือเปล่า แต่แป้งเขียน blog ทิ้งเอาไว้ เผื่อใครที่เคยมีอาการแบบเดียวกัน ผ่านมาอ่าน จะได้หายสงสัยเสียทีค่ะ