“เป้าหมายของคนฉลาด”

ชีวิตของเรานี้เราต้องการความสุข

หรือต้องการความทุกข์กัน

 ไม่มีใครต้องการความทุกข์กัน

 แล้วเราทำไมมาผลิตความทุกข์กันทำไม

 ความทุกข์มันเกิดจากการผลิตของเรานะ

 มันไม่ได้เกิดจากผู้อื่นเขามาผลิตให้เรา

 มันเกิดจากเราไปผลิตความทุกข์ขึ้นมาเอง

 ด้วยความอาฆาตพยาบาท ความโกรธ

กิเลสคือความโกรธ ความโกรธคือกิเลส

 กิเลสเครื่องเศร้าหมอง

 กิเลสที่ทำให้ใจเราเศร้าหมอง

ทำให้ใจเราทุกข์กันก็คือความโกรธ

 ถ้าไม่อยากทุกข์เราก็ต้องไม่โกรธ

 การที่จะไม่โกรธก็ต้องไม่ถือสา

 ใครจะทำร้ายเราถือว่า

เป็นเหมือนเด็กทารกไม่รู้ประสีประสา

ไปโกรธเขาไปทุบตีเขาก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร

 กลับทำให้เขาต้องมาทำร้ายเราเพิ่มมากขึ้นไปอีก

 แล้วมันก็จะกลายเป็นน้ำผึ้งหยดเดียว

ใครเคยอ่านนิทานเรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวหรือเปล่า

เราจำไม่ได้แล้ว แต่มันเริ่มต้นด้วยน้ำผึ้งหยดเดียว

 แล้วมันทำให้คนสองฝ่ายนี้ต้องมาทะเลาะวิวาทกัน

 แล้วทำร้ายกันทุบตีกันฆ่ากัน

 แต่ถ้าให้อภัยกันเสียไม่ถือสา

 เอ้าน้ำผึ้งหยดมาเปื้อนก็เช็ดมันเสีย มันก็จบ

พอเขาหยดน้ำผึ้งใส่ เราก็ด่าเขาว่าเขา

 เขาก็โกรธเรา เขาก็ว่ากลับ

พอเขาว่ากลับ เราก็โกรธเขา

 เราก็ตีเขา พอตีเขาเขาก็โกรธ เขาก็ตีกลับ

เราตีเขาครั้ง เขาก็เลยตีเราสองครั้ง

 ทำเพิ่มแรงขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุด

ก็กลายเป็นสงครามระหว่างคนทั้งสองฝ่ายได้

 แต่ถ้าให้อภัยกัน อ่ะ คุณทำน้ำผึ้งหยดก็ไม่เป็นไร

 เช็ดเสียก็จบ คุณไม่เช็ดฉันเช็ดให้ก็ได้

 แค่นี้มันก็จบแล้ว

นี่แหละของง่ายๆ แต่กลับไปทำให้มันยากกัน

เพราะไม่ยอมกัน ไม่รู้จักสูตรสาม ย.

 สูตรสาม ย. นี้คืออะไรรู้ไหม ยอม หยุด แล้วก็เย็น

ยอมแพ้ ใครทำอะไรกับเราเรายอมแพ้

เขาตีเรา เขาทุบตีเรา เขาด่าเรา

 เขาชนะเราแล้วเรายอมแพ้ จบ

 เราไม่ตอบโต้ก็จบไป ถ้าเราตอบโต้

แสดงว่าเราไม่ยอมแพ้ เราไม่หยุด

 พอเราไม่ยอมแพ้เราก็ไม่หยุด

 เราก็ตอบโต้เขาด้วยการเขาด่าเรา

เราก็ด่าเขาแรงขึ้น มันจะได้กำไร

ถ้าด่าเท่ากันมันไม่ได้กำไรใช่ไหม

ต้องด่าให้หนักกว่าที่เขาด่าเรา

พอเราด่าเขาหนักกว่าที่เราด่าเขา

 เขาก็เลยตีเราแทนกลับมา

 พอเขาตีเราเราก็ต้องตีเขาให้หนักกว่าที่เขาตีเรา

 พอเราไปตีหนักกว่าที่เขาตีเรา

 เขาก็มาแทงเราเลย ไปฆ่าเราต่อ

เนี่ยมันเป็นตรงนี้ มันเรื่องมันไม่มีวันสิ้นสุด

 ถ้ามันไม่ยอมกัน ไม่ยอม ไม่หยุด

แล้วใจมันก็จะไม่เย็น ที่ใจจะเย็นใจจะไม่ทุกข์

ก็เพราะว่ายอม เขาทำไปแล้วเขาพูดไปแล้ว

 ก็ผ่านไปแล้ว ยอม ยอมให้เขาทำ ไม่ถือสา

คำว่ายอมก็คือไม่ตอบโต้ ยอมแพ้

 เหมือนเขาท้าทายเรา เก่งจริงมาต่อยกันไหม

 ไม่ต่อยหรอก ยอมแพ้ คุณเก่งกว่าเรา

 ยอมแพ้เขาก็จบใช่ไหม ใครเขาจะว่าเราขี้ขลาด

ใครเขาจะอะไรก็เรื่องของเขา

 คนเขาว่าก็เป็นคนไม่รู้เรื่องเองน่ะแหละ

ไอ้พวกที่ไปว่าคนอื่นขี้ขลาดก็ไอ้ตัวเองก็โง่แหละ

 เข้าใจไหม เพราะว่าไม่รู้จักยอม ไม่รู้จักหยุด

ไม่รู้จักทำใจให้เย็น คนที่ไปว่าคนที่เขายอมนี้โง่

 แสดงว่าโง่ คนที่เขายอมนี้เขาไม่ได้โง่เขาฉลาด

 เขาไม่ต้องการชนะใคร

 เขาต้องการชนะกิเลสของเขา

 เพราะคนอื่นไม่ได้มาทำให้เขาทุกข์

 ตัวที่ทำให้เขาทุกข์ก็คือกิเลสของเขา

 เขาจึงต้องยอม

 เพื่อจะได้หยุดตัวโกรธในใจเขา

 เมื่อหยุดตัวโกรธในใจเขาแล้ว

ใจเขาก็เย็นหายทุกข์

 เนี่ยเป็นเป้าหมายของคนฉลาด

ไม่ได้อยู่ที่การไปเอาแพ้เอาชนะใคร

 แต่เป้าหมายอยู่ที่การเอาแพ้เอาชนะกิเลส

ตัวที่ทำให้ทุกข์เท่านั้นเอง

 เพราะเขาไม่ต้องการความทุกข์กัน

 เขาต้องการให้ใจไม่ทุกข์ การที่จะทำให้ใจไม่ทุกข์

ก็ต้องดับกิเลสเท่านั้น ดับด้วยความเมตตานี้เอง

 แผ่เมตตา ให้อภัยกัน.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

.............................

สนทนาธรรมบนเขา

วันที่ ๒ มีนาคม ๒๕๖๑







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ