“ใจต้องสงบ”

การจะพิจารณาอย่างต่อเนื่องได้นี้

 ใจต้องมีความสงบ เพราะเวลาใจมีความสงบ

ใจจะไม่ถูกกิเลสตัณหาดึงไปใช้งานนั่นเอง

เพราะกิเลสตัณหาได้ถูกสมาธิ

หรือความสงบนี้ตัดกำลังลงไป

จนไม่มีกำลังมากพอ ที่จะดึงใจให้ไปคิด

ในทางของกิเลสตัณหาได้

ทำให้ใจนี้สามารถคิดในทางธรรมได้

คิดในทางปัญญาได้ นี่แหละคือสิ่งที่จะเกิดขึ้น

 ถ้าเรามีความสงบแล้วจิตรวมเเล้ว

 ถ้าจิตรวมแล้วนี้ การพิจารณาปัญญานี้

 จะสามารถทำได้อย่างต่อเนื่อง

แต่ก็มีช่วงที่จะต้องหยุดพิจารณา

 เพราะกำลังหมด กำลังที่จะพิจารณาหมด

กิเลสเริ่มออกมารบกวนใจ

 ความสงบที่ได้จากสมาธิก็จางหายไปได้

ถ้าเราพิจารณาธรรม ใช้ความคิดปรุงเเต่งไป

 ความสงบก็จะจางหายไปได้

พอความสงบจางหายไป

 กิเลสตัณหาก็จะมีกำลังเพิ่มมากขึ้น

 กิเลสตัณหาก็จะดึงเรา

ไปคิดในทางของกิเลสตัณหา

คิดไปในทางรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ

คิดไปในทางลาภยศสรรเสริญ

คิดไปในเรื่องนั้นเรื่องนี้ สิ่งนั้นสิ่งนี้

ไม่ได้คิดอยู่ในเรื่องของไตรลักษณ์

ไม่ได้คิดอยู่ในเรื่องของอสุภะ

และตอนนั้นเราก็ต้อง กลับมาเจริญสมถภาวนาใหม่

 ดึงใจให้กลับเข้าสู่ความสงบใหม่

 ตัดกำลังของกิเลสตัณหา ให้อ่อนลงไปใหม่

เหมือนกับเวลาที่หมอทำการผ่าตัดคนไข้

 ก่อนที่จะผ่าตัดคนไข้ได้

หมอจะต้องวางยาสลบก่อน ให้คนไข้สลบไป

เพราะถ้าคนไข้ไม่สลบ

 เวลาผ่านี้คนไข้จะดื้นเพราะมันเจ็บ

ถ้าดิ้นแล้วหมอก็จะไม่สามารถทำงานได้อย่างสะดวก

 จึงต้องทำให้คนไข้สลบก่อน ด้วยการดมยาสลบ

แล้วก็ต้องคอยควบคุม

 ให้คนไข้นี้สลบอยู่อย่างต่อเนื่อง

เพราะถ้ายาหมดสภาพไป คนไข้ก็จะฟื้นขึ้นมา

 พอฟื้นขึ้นมา ก็จะไม่สามารถผ่าตัดได้ต่อ

ก็ต้องให้คนไข้สลบกลับไปใหม่ก่อน

ฉันใดการพิจารณาวิปัสสนา เจริญปัญญา

 ก็เหมือนกับการผ่าตัด ให้แก่ใจนั่นเอง

ใจที่ยังมีกิเลสอยู่นี้

จะไม่ชอบพิจารณาไตรลักษณ์

 จะไม่ชอบพิจารณาอสุภะ

จะบังคับอย่างไรมันก็ไม่ชอบ เหมือนกับคนไข้

ที่ไม่ยอมให้หมอทำการผ่าตัด ถ้ายังไม่สลบ

ดังนั้น การที่จะพิจารณาไตรลักษณ์

พิจารณาอุสุภะได้อย่างต่อเนื่อง

จำเป็นจะต้องมีใจที่สงบ ที่ไม่ดิ้น ไม่ต่อต้าน.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

....................................

ธรรมะบนเขา

วันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๗








ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ