Group Blog
All Blog
|
--- เ ส า ร์ อ า ทิ ต ย์ ชี วิ ต แ ล ะ ค ว า ม รั ก --- เสาร์อาทิตย์นี้ตั้งใจจะไปหาลูก เขาอยากกินเป็ดเอ็มเคสุกี้ ลูกนัดมีหรือจะไม่อยากไป ปกติจะสอบและไปคณะ กิจกรรมเยอะ เวลาไม่ค่อยตรงกัน เราทำได้อย่างเดียวคือทำตัวให้ว่าง อีกอย่างหนึ่งคือ ปิ่นกลับบ้านตรุษจีนแบบนี้ทุกปี เราจะเอาส้มไปให้และจะกินข้าวกับเพื่อนด้วย เย็นวันศุกร์ เราเดินทางเข้าเชียงใหม่ แวะกินโจ้กสมเพ็ชรและกินชานมร้อนก่อนไปหาลูกที่หอ เขากำลังอ่านหนังสือกัน พ่อแม่ก็ช่วยกันเก็บห้องให้พวกเขา บ้านเราไม่ค่อยคุยกันมากมาย เจอกันแล้วก็อุ่นใจ ความสุขของคนบ้านนี้เป็นแบบนี้แหละ เก็บกวาดห้องเสร็จ อาบน้ำเพื่อมาดูหน้ากากแก้วย้อนหลัง เพราะระหว่างเดินทางฉันคุยเรื่องอื่น ๆ เป็นเพื่อนเดินทางของสามี ช่วงนี้ปวดก้น กล้ามเนื้อคงล้าจากการวิ่งยาวและเป็นเวลานาน รู้สึกกังวลเล็ก ๆ ว่าจะวิ่งไม่ได้ พักไม่ทันวันลงสนามแข่ง ไม่อยากใช้ยาแก้ปวดหรือคลายกล้ามเนื้อใด ๆ นอกจากดูคลิปยืดเหยียดอาการปวดก้นของครูสุข น่าจะช่วยได้เยอะ หวังใจไว้อย่างนั้น เราตกลงกันว่า จะออกไปจ็อกกิ้งเช้าวันเสาร์ ปรากฏว่า เช้าวันเสาร์ตื่นสาย ลูกสาวเตรียมตัวไปฟิตเนสกันแล้ว เราเองก็ยืนยันจะไปจ๊อกกิ้งที่ห้วยตึงเฒ่าเหมือนเดิม อากาศยามเช้ายังสดชื่นอยู่แต่สาย ๆ คงร้อนเหมือนกันทุกที่ ดีแต่ว่าไม่มีควันและฝุ่นจิ๋วเหมือนคนเมืองหลวง เห็นใจพวกเขามาก ๆ เรานึกภาพความอึดอัดเหล่านั้นได้เพราะเราเองประสบปัญหาแบบนี้ทุกฤดูร้อน มีการเผาป่าและควันไฟจากเพื่อนบ้าน ฟ้าไม่เป็นสีฟ้าเป็นเดือน อึมครึม อึดอัด เคยถูกขึ้นบัญชีเป็นเขตภัยพิบัติมาแล้วในบางปี ไม่รู้ว่าอันตรายต่อร่างกายถึงระดับไหน คงเป็นระดับสะสมที่ไม่ออกอาการว่างั้นเถอะ ยังไงก็ขอให้ควันและฝุ่นจิ๋วในกรุงเทพฯผ่านไปเร็ว ๆ เสียสุขภาพทั้งกายและจิตใจ จะป่วยกันหมดแล้ว เราสองคนเริ่มออกเดิน สวนทางกับนักวิ่งตื่นเช้า หลายคนคงจบการซ้อมยาวสำหรับเช้านี้ไปแล้ว เราก็อยากลุกนะ แต่ว่าออกจากไชยปราการดึก นอนดึก ข้ออ้างของคนตื่นสายและเตียงดูด แต่ดีที่ยังตัดสินใจออกบ้านได้ ตั้งใจจะออกไปหาอะไรกินก่อนจะไปบ้านเพื่อน เราเดินจนเกือบครบรอบแต่ตัดเข้าไปในห้วยตึงเฒ่า ไปดูคิงคองกันดีกว่า เพราะครั้งที่แล้วเพิ่งเสร็จใหม่ ๆ เรากำลังวิ่งงานจ่าสมาน วิ่งเสร็จก็ไม่กลับเลย ไม่ได้แวะดู   เดินเก็บภาพเป็นที่ระลึกในการมาเยือนลานคิงคองยักษ์ซึ่งทำจากหุ่นฟางที่ลานอ่างเก็บน้ำ มีบ้านให้พัก ราคาเท่าไหร่ไม่รู้เพราะยังไม่คิดจะมาพัก แต่เห็นนักท่องเที่ยวพอสมควร เขาบอกว่าคิงคอกยักษ์สูงถึงสี่เมตรนี้จัดทำขึ้นเป็นสัญลักษณ์ของความอุดมสมบูรณ์ ถึงว่า มีสิงสาราสัตว์ที่ทำจากหุ่นฟางอีกหลายชนิด เลยเดินเก็บภาพจนพอใจและเดินกลับ รวมเดินชั่วโมงกว่า ๆ ได้ระยะแปดกิโล บางช่วงเราวิ่งเพราะแดดร้อนมาก เราออกจากห้วยตึงเฒ่า แวะซื้อกับข้าวเมืองไปกินบ้าน ร้านนี้อาหารเมืองอร่อยมาก โดยเฉพาะลาบปลา ความตั้งใจว่าจะซื้อแค่ลาบปลาแต่ไม่เคยสัมฤทธิ์ผลเพราะไปยืนดูทีไรก็ต้องซื้อกับข้าวเมืองอย่างอื่นมาด้วย ทำอร่อยทุกอย่าง ไหน ๆ มาแล้วก็ซื้อกินกันเถอะ เราทำเองก็ไม่อร่อยแบบนี้ กินข้าวแล้วก็จะไปบ้านปิ่น แต่นัดปิ่นที่สุริวงศ์ บุ๊คเซ็นเตอร์ อยากหาหนังสือกลับมาอ่านบ้านบ้าง นานแล้วที่ไม่ค่อยซื้อหนังสือที่ร้านหนังสือ ส่วนใหญ่สั่งออนไลน์เพราะสะดวกดี เสน่ห์คนละอย่าง แต่ร้านหนังสือจะเดินสนุกกว่าถ้าเรามีเวลา รอบนี้ปิ่นผอมเลงเพราะหมอให้ลดกินแป้งเนื่องจากรอบที่แล้วเธอกินมากจนร่างจะพัง ความดันก็ขึ้น พอลดแป้งก็เพรียวเหมือนเดิม เราก็อยากจะลดเหมือนกันนะแต่นึกว่าต้องวิ่ง ไม่มีแป้งจะเอากลัยโคเจนมาจากไหน ชีวิตนี้คงไม่ลีนกับใครแล้วล่ะ กินแหลกราญไม่บันยะบันยังแบบนี้ ปิ่นพาไปดงหนังสือวาดภาพ ได้กรี๊ดกันสนั่นกับไอเดียการสอนวาดภาพและลงสี เป็นการสอนเด็กออทิสติกในบางเล่ม หมายถึงว่า ให้เราดูภาพลายเส้นนั้นก่อน เห็นอะไรลงสีแบบนั้น อย่างสิงโต หากประมวลภาพแบบเรา แบบผู้ใหญ่ แบบคนเห็นอะไรมาเยอะแยะ ก็อาจจะเอาสัญลักษณ์ที่หัว อย่างน้อยก็ต่างจากสิงโต หัวหมาหรือแมว แต่ในภาพที่ครูสอนไม่ใช่ เห็นแล้วอึ้ง การลงสีแบบนี้ทำให้เผื่อจินตนาการ เป็นภาพที่ไม่จบ แต่ยังให้เราได้คิดและต่อยอดไปอย่างอื่นได้ ยิ่งเปิดดูก็ยิ่งชอบ บางภาพเป็นภาพของคอนดั๊กเตอร์ ภาพไม่ต้องชัด แต่เห็นแล้วเรารู้ ดูเหมือนภาพง่าย ๆ แต่ไม่ง่าย ทุกภาพผ่านการคิดการสอนมาก่อน เพียงแต่เราจะได้อะไรจากการดูหนังสือเล่มนี้ การวาดภาพไม่ง่ายหรอก ซื้อหนังสือมาฝึกเอง ดูยูทูป ดูการลงสีและก็เลียนแบบ วาดตาม ลอกการลงสี ลองทำภาพเดิมซ้ำ ๆ หลายครั้ง แต่ภาพของเราจะแบน ๆ เป็นภาพเบสิกเรียบง่าย ออกนอกกรอบก็เละเพราะไม่รู้เทคนิค พานจะหมดไฟเอาดื้อ ๆ บางครั้งเราต้องการภาพแสง โปร่งใส ดูแล้วมีชีวิตชีวา สีเขียวของเขาทำไมไม่เหมือนสีเขียวของเรา สีแบบนี้เราผสมไม่เป็น ภาพของเราขาดเสน่ห์เพราะไม่มีมิติ ไม่รู้การลงพื้นหลัง ใส่แสงดาวให้ระยิบระยับ ฟ้ากลางคืน หมาหรือแมวที่มีขนฟู ปุกปุยและดูนิ่มนวลชวนกอด แม้ใครจะบอกว่า วาดภาพไม่ยาก ใครก็วาดได้ มันก็วาดได้แบบที่วาดนั่นแหละแต่ต่อยอดไปกว่านี้ไม่ได้ เรายังอยากไปได้กว่านี้ คิดว่าต้องมีวิธี จะทำอะไรก็ต้องมีครู เราอาจพึ่งครูจากการเกาะขอบเรียนรู้ด้วยตัวเอง มันก็ได้ระดับหนึ่ง แต่ถ้ารู้เทคนิคจากห้องเรียน มันน่าจะดีขึ้นนะ เราเห็นตัวอย่างจากเพื่อน ๆ มาพอสมควร อยากลงสีเป็น อยากสร้างมิติให้ภาพได้ ขอแค่นี้แหละ เราหลงในดงหนังสือภาพกันพอสมควร ฉันไม่กล้าซื้อหรอก ทำไมแพงขนาดนี้ แอบดูจนหนำใจแล้วก็เก็บไว้ที่เดิม แต่ปิ่นสิ ซื้อมาให้ บอกว่าจะวาดภาพให้ดีก็ต้องดูหนังสือด้วย หนังสือทำให้เราต่อยอดได้ทางหนึ่ง เพราะรู้ว่ายังไงเราก็ต้องวาดไม่เลิกแน่ ฉันล่ะซึ้งใจจริง ๆ เลย ขนาดตัวเองยังไม่กล้าซื้อเลย ปิ่นจะเป็นคนแบบนี้เสมอ อะไรที่เรารักหรือสนใจก็จะขวนขวายหามาให้ทุกครั้งที่รู้ เพื่อนถามว่า ฉันซื้อหนังสืออะไรบ้างแล้ว ก็ยื่นให้เธอดู ไม่รู้ว่าซื้ออะไรเหมือนกัน อยากอ่านเล่มไหนก็หยิบมา เพื่อนเลยบอกว่า ทำไมไม่เปลี่ยนมาอ่านหนังสือภาษาอังกฤษบ้าง ก็อยากอ่านนะแต่อ่านไม่รู้เรื่อง เล่มนึงอ่านเป็นปีแน่ ๆ แต่คำถามที่เพื่อนทิ้งท้ายไว้นั้น ทำให้คิดแล้วสิ แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะอ่านได้นะ ทุกภาษาคืนครูไปหมดแล้ว แค่พูดเป็น พูดรู้เรื่องเหมือนทุกวันก็ว่ายากเหลือเกินแล้วทุกวันนี้ คิดอยู่อย่างเดียวว่าแก่แล้ว สังขารจะหย่อนยาน หูจะตึง เดินไม่ไหว ไปไหนไม่ได้ กินข้าวไม่ค่อยอร่อยเพราะสัมผัสรับรสเสื่อมหมด ก็ขอมีดวงตาไว้สัมผัสความงามธรรมชาติ พอให้หวนระลึกได้ อ่านหนังสือได้บ้าง ก็เป็นความสุขมากพอแล้วสำหรับชีวิตที่เหลือ  ออกจากสุริวงศ์ก็ชวนปิ่นไปร้านบ้านเหนือ หนังสือและภาพถ่าย ที่นี่มีขนมอร่อย อยากชวนเพื่อนไปนั่งกิน ชอบบรรยากาศร้านหนังสือที่นี่ด้วย หนังสือที่บ้านเหนือฯนำมาขายนั้น คือลายเซ็นของเจ้าของร้าน ส่วนใหญ่จะเห็นผลงานของสำนักพิมพ์กำมะหยี่ สำนักพิมพ์นาคร สำนักพิมพ์มติชน สำนักพิมพ์ผีเสื้อ สำนักพิมพ์ผจญภัย ฯลฯ และหนังสือบทกวีที่เราคุ้นหน้าคุ้นตาและรู้จักชื่อเสียงของกวี เราขอกาแฟน้องสองแก้ว น้องถามว่าอยากกินกาแฟอะไร เราก็ไม่รู้จะสั่งอะไร ก็แล้วแต่น้องดีกว่า ส่วนปิ่นสั่งน้ำเสารสโซดา เจ้าของร้านน่ารัก กิริยามารยาทดีมาก มีน้ำใจทำให้คนมาร้านรู้สึกสบายใจ รู้สึกคุ้นเคย เป็นกันเองและอยากอยู่นาน ๆ กาแฟที่นี่รสชาติดี จำได้ว่าน้องชงกาแฟจากดอยภูคา รสชาติจะออกเปรี้ยวนิด ๆ แต่ปิ่นชอบอีกแก้วนึง จำไม่ได้แล้วสิว่ากาแฟจากที่ไหน รสชาติกลมกล่อม ไม่เข้มคมขมจัด รสชาติกลาง ๆ กลิ่นหอม กว่าจะรู้ว่าชอบอะไรก็แก่ แต่ก็นั่นแหละ ความชอบเปลี่ยนแปลงไปได้ตลอด ก่อนนี้เคยกินกาแฟขมเข้ม คิดว่ากาแฟอร่อยต้องรสชาติขมขนาดนี้ อันที่จริง กาแฟก็คงขมอยู่เหมือนเดิม มีแต่เราที่กินกาแฟอะไรก็ไม่ขมอีกต่อไปแล้ว เรานั่งชิลล์ ชิลล์ที่นี่พักใหญ่ก่อนจะไปบ้านปิ่น         ที่ร้านบ้านเหนือ กาแฟและภาพถ่าย ออกจากบ้านเหนือฯ ก็ไปบ้านปิ่น แม่ปิ่นทอดปลาน้อยไว้ให้ไปกินบ้าน ไข่เค็มอีกโหล และหมูสะเต๊ะอีก (กินไม่พอห่อโตยว่างั้นเถอะ) มาบ้านนี้ทีไรได้ของกลับไปกินบ้านดอยเยอะแยะไปหมด ปิ่นเอาของมาฝาก แต่ก็(แกล้ง ๆ ) หลบแม่ ปิ่นบอกว่า รีบเอาของฝากไปเก็บ เดี๋ยวแม่จะอิจฉา แม่ก็นั่งหัวเราะและบอกว่าอิจฉา ๆ ๆ ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันก็เปิดของฝากตรงนั้นแหละ ติ๊ต่างว่าแม่ไม่เห็น พอเห็นแก้วเซรามิกรูปเจ้าชายน้อยแค่นั้นแหละ กระโดดเหยง ๆ ไปมา ถูกใจขนาดเลย แล้วก็เสื้อวิ่งมาราธอนจากงานโลซานมาราธอนที่เพื่อนไปวิ่งมา ดีใจ ๆ ๆ จะใส่วิ่งเทรลเลยแหละเนี่ย ชอบสีน้ำเงิน ถูกใจมาก มาคราวนี้น้องชายปิ่นไปเป็นคนสวนแล้ว ปิ่นซื้อที่ไว้ให้น้องชาย จะได้มีเวลาไปออกเหงื่อ เป็นคนสวน แต่วันแรกที่ไปลงสวน ขุดดิน ทำรั้ว ถึงบ้านตัวรุม ๆ เป็นไข้ แม่โวยวายเพราะไม่อยากให้ลูกชายตากแดดตัวดำ ยิ่งทำสวนก็ยิ่งเป็นไข้ ทำไมไม่ไปจ้างคนอื่นมาทำให้ ปิ่นเลยว่า ก็เขาอยากเป็นคนสวน ไม่ใช่ผู้จัดการสวนที่ชี้นิ้วให้คนอื่นทำ ก็ลองให้เขาทำก่อนปะไร แม่เตรียมเงินไว้เถอะ สักล้านสองล้าน แม่หุยลั่นบ้าน ชั้นจะไปเอาเงินที่ไหนมาให้พวกเธอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เข้าใจอยู่นะอารมณ์นี้ แต่เพื่ออนาคตข้างหน้า เราก็ต้องให้น้องชายปิ่นมีอะไรทำบ้าง การที่ไม่ไปไหน อาจทำให้เกิดอาการเบื่อหน่าย เฉา เศร้าซึม คนเราต้องมีชีวิตส่วนตัวบ้าง ยิ่งปล่อยให้เขาดูแลแม่คนเดียวแบบนี้ ก็ต้องหากิจกรรมให้น้องทำ ชีวิตจะมีชีวามากขึ้น พวกเราเห็นด้วยและเข้าใจ ก็หาเงินให้น้องทำสวนกันต่อไป อย่างน้อยวัน ๆ ก็ไม่ว่างจนเกินไป ทำให้กลับมามองตัวเองว่า ชีวิตหลังเกษียณเราอยากทำอะไรบ้าง ที่คิดไว้คือมีร้านกาแฟและหนังสือนี่แหละ ทำแก้ว่าง อยากเปิดก็เปิด อยากปิดก็ปิด (เห็นแววเจ๊งตั้งแต่ยังไม่เปิดเลยนะ) ... อืม ไม่หรอก ทำอะไรก็ได้ที่เราทำด้วยตัวเองได้ ไม่ต้องจ้างคนอื่น อย่างเช่น สามารถชงกาแฟเองได้ ทำขนมเค้ก ขนมไทยได้ จัดการร้านและรับมือได้ ไม่ต้องมาก ทำให้มีความสุข ทำโปสการ์ดขาย ถุงผ้า แก้วและเสื้อที่มีลายเซ็นของเรา อันนี้ฝันฟุ้งไปก่อน นอกนั้นคงหาเวลาไปเที่ยว ไปวิ่งทั่วไทยนั่นแหละ อยากมีสุขภาพดีสมวัยมากกว่า ล่ำลาปิ่นและแม่ที่บ้าน เจอกันเมื่อไรก็เมื่อนั้น ญาติก็มีแค่นี้แหละ นัดไปรับลูกไปกินสุกี้เอ็มเค นาน ๆ ทีเขาจะหยุดตรงกัน ลูกบ่นตะแงว ๆ ว่าอยากกินเป็ดเอ็มเค แต่ก่อนนี่ลูกต้องรอพ่อแม่ว่างจึงจะได้ไปไหน เดี๋ยวนี้เราสองคนต้องทำตัวให้ว่างเพราะถ้าลูกว่างตรงกันเมื่อไรก็จะได้ไปกินข้าวด้วยกัน ตอนเดินผ่านร้านกระเป๋าแฮนด์เมด รู้สึกอยากได้มาก เดินกุมมือลูก บอกเขาว่า ถ้าเรียนจบ มีเงินเดือนแล้ว ซื้อกระเป๋าให้แม่นะ แม่อยากได้ แพงมั้ยแม่ น่าจะสักสามพันนะ แม่อยากได้ จ่ะ ถึงตอนนั้นพี่บุ๋นก็จะมีเงินเดือนแล้ว แต่ทำงานคงเหนื่อยน่าดู อยู่ รพ.ทั้งวัน อืม ใช่ งานเป็นแบบนั้น ลูกรู้อยู่แล้วนี่ งานที่ต้องดูแลคนอื่น เสียสละมากโดยเฉพาะชีวิตส่วนตัว กว่าจะเข้าที่เข้าทาง ถ้าลูกไม่เปิดคลินิกก็ดี จะได้จัดเวลาทำกิจกรรมที่ชอบได้ นอกนั้นก็ทุ่มเททำงานวิชาชีพของตัวเองให้ดีนั่นแหละ แม่ได้แต่หวังให้ลูกมีน้ำใจ เห็นใจคนอื่น อย่าเอาเปรียบหรือคอร์รัปชั่นเวลาของเพื่อนร่วมงาน ทำตัวน่ารัก อ่อนน้อมถ่อมตนอยู่เสมอ ยิ่งอยู่สูงกว่าเขายิ่งต้องอ่อนน้อม อย่าให้ใครได้มาว่าพูดจาไม่ดี ขึ้นเสียงกับคนไข้ คิดว่าครูบาอาจารย์สอนกันมาอย่างดีแล้วนะ จ่ะแม่ เราใช้เวลากับลูกพอสมควร พาเขาไปซื้อของใช้และขนม ลูกสาวก็เป็นสาวกันแล้วแต่เขายังเป็นเด็กน้อยของเราอยู่เสมอ เวลาไม่นานแต่พ่อแม่เหมือนได้มาเติมพลัง ทั้งจากเพื่อนและลูก ๆ มีใครให้รักและคิดถึง อยากมาหามันดีแบบนี้นี่เอง  สุขสันต์วันทำงานนะคะ ขอให้มีความสุขทุกท่าน ขอบคุณค่ะ ภูพเยีย
|
ภูเพยีย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [?] Friends Blog
|
||||||||||||||
จะไปมั่ง