หม่ามี้อยากเล่าเรื่องว่าผ่านไป 1 ปีกว่าๆเกือบ 2 ปี
สิ่งที่ได้บอกพี่ปูนปั้นนั้น หม่ามี้คิดว่ามันได้ผลนะ ☺️

เช้าวันอาทิตย์ ณ เบิกบานบุรี
ปะป๊าอาบน้ำ หม่ามี้เก็บของ มีพี่ปูนปั้นช่วยด้วยอีกแรง ส่วนปั้นแป้งเดินไปเดินมาในห้องพัก

และแล้ว คุณหมวยของพี่ปูนปั้นก็เดินไปหยิบกุญแจห้องมาถือไว้ ด้วยความที่พี่ปูนปั้นกลัวน้องจะทำหาย เพราะหม่ามี้บอกว่าเดี๋ยวต้องเอาไปคืนตอนจะกลับ

พี่ปูนปั้น : ปั้นแป้ง เอาไปเล่นไม่ได้นะ (พยายามดึงออกจากมือน้อง)
มี้ : เราบอกน้องดีๆครับ ไม่ดึงยื้อกัน
น้องปั้นแป้ง : ฮื่อออ (ฟาดเปรี้ยงลงหัวพี่ปูนปั้น)
พี่ปูนปั้น : มาตีหัวพี่ปูนปั้นทำไม
มี้: ปั้นแป้ง หนูตีคนอื่นไม่ได้นะคะ พี่ปูนปั้นเจ็บ ไปขอโทษพี่ปูนปั้นค่ะ
ปั้นแป้ง : (เดินไปขอโทษพี่ปูนปั้น กอดด้วย)
พี่ปูนปั้น : พี่ปูนปั้นไม่ยกโทษให้

มี้เลยชวนออกมาเดินเล่นข้างนอก พี่ปูนปั้นเดินๆไป แล้วนั่งอยู่ตรงสะพาน
ปั้นแป้งก็เดินไปหา นัยว่าคงจะไปขอโทษ แต่พี่ปูนปั้นยังเสียใจอยู่
ปั้นแป้งง้ออยู่นาน จนเธอคงเริ่มเหนื่อยเลยจะเดินไป
มี้เลยบอกปั้นแป้งว่า "เดินดีๆนะคะ เดี๋ยวตกสะพาน"
ทันใด ... พี่ปูนปั้นรีบลุกไปจูงมือน้อง แล้วเดินไปเหมือนที่เห็น
ถึงจะโกรธคุณหมวยอย่างไร ความเป็นห่วงก็ยังมากกว่าอยู่ดี

หลังจากเหตุการณ์นั้น เราต้องมาจูนกันใหม่
ปั้นแป้ง : ทำให้คนอื่นเจ็บไม่ได้
ปูนปั้น : การพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก ดีกว่าการดึงยื้อของออกจากมือคนอื่น

๒๔ มกราคม ๒๕๖๑ ๐๙.๑๕น.

https://www.bloggang.com/m/mainblog.php…