 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
Title: คืนเหงา ฝนโปรย กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ
ออกมาหาหน่อยได้ไหม
เสียงจากปลายสายเพียงหนึ่งประโยคสั้นๆ ทำให้ผมดีดตัวลงจากที่นอนในค่ำคืนที่เงียบสงัด
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายผมขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าพายุฝน จุดมุ่งหมายเพื่อไปหาเธอคนนั้น
แม้จะแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อยกับคำขอร้องของเธอ แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธ หรือมีทีท่าลังเลแต่อย่างใด
นั่นคือสิ่งที่ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
........................................................................................................................................................
คืนเหงา ฝนโปรย กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวในวันฝนพรำ
ปลอกหมอนสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
นี่ฉันต้องอยู่คนเดียว ในคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้หรือ
ฉันถามตัวเองอยู่ในใจอย่างเงียบๆ คนเดียว
ฉันคิดถึงไออุ่นของเขา คิดถึงอ้อมกอดของเขา คิดถึงรสรักของเขา
ฉันคิดถึงทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่เป็นเขา
ฉันไม่รู้ตัวว่าฉันกำลังทำอะไรลงไป
รู้สึกตัวอีกที...ฉันก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว
ฉันโทรหาผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งรู้จักกันเพียงแค่อาทิตย์เดียว
ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ผิวเผินสิ้นดี เพราะอะไรกันนะ ฉันถึงได้ตัดสินใจโทรไปหาเขาให้มาหากลางดึกอย่างนี้
อาจจะเป็นเพราะเหงา อาจจะเป็นเพราะฉันไม่มีใคร
หรือฉันอาจต้องการใครซักคนมาอยู่เป็นเพื่อนในค่ำคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้...ก็เป็นได้
........................................................................................................................................................
ผมมาถึงห้องพักของเธอในสภาพเนื้อตัวที่เปียกโชก
สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่
ผมมองขึ้นไปบนอาคาร
ในคืนที่ฝนพรำเช่นนี้ทุกคนคงกำลังดำดิ่งสู่ห้วงแห่งนิทรา
มีเพียงแสงไฟจากห้องของเธอเท่านั้น ที่เล็ดลอดผ่านจากความมืดมิดมากระทบสู่สายตาของผม
ผมก้าวเดินไปตามแสงไฟนั้น...
หยดน้ำจากตัวผมไหลหยดเป็นทาง ตามทางเดินที่ผมกำลังไปที่ห้องของเธอ คล้ายกับว่าผมกำลังเดินทางเข้าสู่เมืองที่ผมไม่รู้จักจนต้องทิ้งร่องรอยไว้ หากว่า...เกิดผมหลงทางขึ้นมา ผมจะได้คลำทางกลับที่พักของผมได้ถูก
เพียงไม่กี่นาที ผมก็หยุดอยู่ตรงที่หน้าห้องของเธอ
ผมรวบรวมความกล้า...กำมือขวาอย่างหลวมๆ เงื้อมือเล็กน้อย
และทิ้งน้ำหนักลงสู่ประตูห้องของเธออย่างไม่สู้จะเต็มแรงนัก
........................................................................................................................................................
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
เขามาแล้ว!
ฉันนึกขันในใจ เขาไม่มีแรงหรืออย่างไร ถึงได้เคาะประตูได้เบาเสียอย่างนั้น
หากฉันไม่ได้ตั้งตารอเขา ฉันคงไม่รู้ตัว ว่าเขาได้เดินทางมาถึงแล้วแน่ๆ
ฉันรวบรวมความกล้า เดินไปที่ประตูห้อง
ก้มลงจ้องมองที่ตาแมว เพื่อให้แน่ใจว่า คนที่มา คือเขาจริงๆ
........................................................................................................................................................
เธอเปิดประตูออกมา หลังจากที่ผมเคาะประตูเรียกเธอเพียงไม่กี่วินาที
ท่าทางของเธอดูตกอกตกใจกับสารรูปของผมมาก แต่เธอก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว
........................................................................................................................................................
ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมาหาฉันตอนฝนตกอย่างนี้จริงๆ หรอกนะ
แต่ทำไมนะ พอเขามาถึงฉันกลับรู้สึกโล่งใจอย่างไรไม่รู้
แล้วดูสภาพของเขาตอนนี้สิ...
ฉันนึกไปถึงภาพของลูกหมาตกน้ำ ที่รอดชีวิตขึ้นมาได้อย่างหวุดหวิดเลยทีเดียว
ฉันเผลอหัวเราะออกมา พร้อมกับวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เขา
เขาดูยิ้มแย้มอารมณ์ดี ใบหน้าของเขาปราศจากความหงุดหงิด
ทั้งๆ ที่เขาสมควรที่จะอารมณ์เสีย กับผู้หญิงที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างฉัน
ฉัน...ที่เรียกเขามากลางดึก แถมฝนยังตก ทั้งๆ ที่เขาน่าจะนอนหลับสบายอยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นไปแล้ว
ขณะที่เขากำลังเช็ดหัวด้วยผ้าเช็ดตัวของฉันอยู่ ฉันก็ได้พูดกับเขาออกไปว่า...
ช่วยฉันจัดห้องหน่อยได้ไหม?
เขามองหน้าฉันอย่างงุนงง เขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไร
ที่เรียกเขามากลางดึก เพื่อมาให้ช่วยจัดห้อง...
ช่วยจัดห้องแค่นี้นี่นะ!
เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย!
แต่ว่า...
........................................................................................................................................................
ได้สิ...
ผมตอบเธอไปทันที
จริงอยู่ที่ตอนแรกผมรู้สึกงงเล็กน้อย
แต่ผมก็รับปากไปแล้วโดยแทบจะไม่ได้คิดตัดสินใจกับคำขอร้องของเธอเลย
........................................................................................................................................................
ฉันน่าจะอายบ้างนะ ที่ให้เขามาช่วยฉันจัดห้องแบบนี้
ห้องของผู้หญิงที่เพิ่งอกหักคนหนึ่ง
ห้องของผู้หญิงที่อยู่อย่างซังกะตายไปวันๆ
ห้องของผู้หญิงที่ไม่เรียบร้อย
ห้องของผู้หญิงที่ดูเหมือนไม่ใช่ห้องของผู้หญิง
ฉันไม่รู้ว่าเขาจะด่าว่าฉันในใจหรือเปล่า...กับห้องที่รกรุงรังของฉัน
........................................................................................................................................................
นานแล้วเหมือนกันนะ ที่ผมไม่ได้จัดห้องอย่างนี้
แต่มันต่างกันอยู่นิดเดียว
นั่นก็คือห้องที่ผมกำลังทำความสะอาด เช็ดถู จัดของให้เป็นระเบียบอยู่แบบนี้...มันไม่ใช่ห้องของผม
ผมเคยได้ยินว่า ห้องนอนของผู้หญิง คือจักรวาลเล็กๆ ของเธอ
ทุกสิ่งทุกอย่าง ความเป็นส่วนตัว อารมณ์ ความรู้สึก จะอยู่ห้องของพวกเธอแทบทั้งนั้น
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้เข้ามาในจักรวาลส่วนตัวของหญิงสาว
แถมยังเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมอีกด้วย
กับการจัดห้องให้ผู้หญิง...
ผมนึกขันอยู่ในใจ แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย
ผมทำให้เธอด้วยความเต็มใจ
........................................................................................................................................................
เช้าแล้ว...เขากำลังนั่งหลับ โดยพิงผนังที่อยู่ข้างเตียงของฉัน
หลังจากที่เราช่วยกันจัดห้องกันจนฟ้าสาง
เขาคงเหนื่อย...
........................................................................................................................................................
ผมรู้สึกตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่เข้ามาใกล้
เป็นใบหน้าของเธอนั่นเองที่ซุกไซ้อยู่บนหน้าอกของผม
แขนทั้งสองของเธอ คล้องกอดลำแขนของผมไว้แน่น ราวกับว่าจะไม่ยอมให้ผมไปไหน
ผมมองใบหน้าของเธอ...ขยับมือเขี่ยไรผมงามของหล่อน เพื่อให้เห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ผมรู้สึกอยากกอดเธอจัง...
แต่ก่อนที่สติของผมจะตะเลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้...ผมจำเป็นต้องปลุกเธอ
และกล่าวอำลาเธอเสียที
ท้องฟ้าเปิด แสงสว่างเล็ดลอดจากรูเล็กๆ ของผ้าม่าน ส่องแสงเข้ามาในห้อง...
ผมหวังว่าเธอคงจะหายเหงาแล้วล่ะ
........................................................................................................................................................
เขาปลุกฉันที่กำลังนอนหลับฝันดี
เขากำลังจะกลับ...
ฉันจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อนั่นเป็นความต้องการของเขา
ฉันขอโทษ จู่ๆ ฉันก็เอ่ยคำนี้ออกมา
เขายิ้ม...
........................................................................................................................................................
ผมรู้ว่าเธอคงเหงา และต้องการใครซักคนที่จะเป็นที่พึ่งทางหัวใจให้เธอได้
ผมเข้าใจดี และรู้ดีว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป
ไม่เป็นไร นั่นคือคำตอบของผม
........................................................................................................................................................
ช่วยพาฉันไปหาใครบางคนหน่อยได้ไหม
เป็นอีกครั้ง ที่ฉันขอความช่วยเหลือจากเขา โดยไม่ได้มีการไตร่ตรองล่วงหน้ามาก่อน
........................................................................................................................................................
สายลมเย็นปะทะร่างกายของเราทั้งสอง
อ้อมแขนทั้งสองข้างของเธอกอดรัดเอวของผมไว้แน่น
เป็นอีกครั้งที่ผมยินดีช่วยเหลือเธอ โดยที่ไม่ได้เสียเวลาคิดตัดสินใจ
เรากำลังมุ่งหน้าไปหาใครคนนั้น...ใครบางคนของเธอ
........................................................................................................................................................
หากฉันเป็นเขา...ฉันคงตอบปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาไม่
ฉันรู้สึกผิดนะ ที่ทำกับเขาเหมือนเป็นเครื่องมือแบบนี้
แต่ฉันไม่ได้หลอกใช้เขานะ
ฉันต้องการใครซักคนที่ฉันพอจะพึ่งได้จริงๆ
แต่ทำไมฉันถึงเลือกเขา แทนที่จะเลือกเพื่อนฝูงมากมายที่มีอยู่
ฉันไม่เข้าใจ...
ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆ เราก็มาถึงที่หมายแล้ว
และภาพที่อยู่ข้างหน้าก็ทำให้ฉันรู้สึก...
........................................................................................................................................................
ผมมองภาพเบื้องหน้า สลับกับหันมามองที่ใบหน้าของเธอ
เธอกำลังร้องไห้...
คนที่เธอรัก กำลังมีความสุขอยู่กับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง
เก้าอี้ตัวนั้นที่หญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่อย่างมีความสุขสมควรจะเป็นของเธอ
อ้อมแขนกำยำของเขาคนนั้นที่สมควรจะเป็นของเธอ
รอยยิ้ม และสายตาที่ดูอบอุ่นนั้นก็สมควรที่จะเป็นของเธอ
ทุกสิ่งทุกอย่างในที่อยู่รอบกายเขาสมควรที่จะเป็นของเธอ
น่าเสียดาย ที่เธอไม่มีแม้สิทธิ์ที่จะย่างกายเข้าใกล้ในสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอ
เธอไม่ใช่เจ้าของมันแล้ว...
สายฝนโปรยปรายลงมาอีกครั้ง
ผมกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าพายุฝน หากแต่ว่าคราวนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
ทางด้านหลังของผมมีเธอซ้อนท้ายมาด้วย
วงแขนเรียวทั้งสองของเธอคล้องเอวของผมไว้แน่น
แผ่นหลังของผมเปียกชุ่ม...
ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเกิดจากสายฝน หรือว่าน้ำตาของเธอ
........................................................................................................................................................
ฉันกอดเค้าไว้แน่น ใบหน้าของฉันซบลงที่แผ่นหลังกว้างของเขา
แจ๊คเก็ตของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของฉัน
ร่างกายของฉันหนาวสั่น จากสายลมที่พัดผ่าน และจากสายฝนที่โปรยปราย
ฉันมองเห็นทางข้างหน้า เรากำลังเดินทางเข้าสู่อุโมงค์
ภายในอุโมงค์มีแสงสว่างจากไฟสีส้ม
ฉันรู้สึกอุ่น เป็นความอบอุ่นที่สายฝนไม่อาจเข้าถึงได้
แม้ฉันจะรู้ตัวดีว่าอีกไม่กี่อึดใจ ฉันจะกลับมาหนาวเหน็บเช่นเดิม
........................................................................................................................................................
ผมผ่อนคันเร่งให้มอเตอร์ไซค์วิ่งช้าลง
อย่างน้อย...ผมอยากให้ความอบอุ่นเพิ่มขึ้นกับเธอแม้เพียงสองนาที หรือหนึ่งนาทีก็ยังดี
ผมเข้าใจดีว่า ผมคงไม่สามารถให้ความอบอุ่นต่อเธอได้ไปตลอดหรอก
ผมเข้าใจดี
........................................................................................................................................................
เรากำลังเดินทางเข้าใกล้ทางออกของอุโมงค์
ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่า ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม
ฉันจะไม่ลืมความอบอุ่นของเขาที่มอบให้กับฉันเลย
ฉันจะไม่ลืม
........................................................................................................................................................
เราออกมาจากอุโมงค์แล้ว...ฝนหยุดตกพอดี
ที่ใครๆ บอกมาว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใส เห็นจะจริง
แสงแดดสว่างจ้า...รุ้งกินน้ำวาดตัวเองเป็นเส้นโค้งอยู่ตรงขอบฟ้าอย่างสวยงาม
เธอยังคงกอดผมอยู่ แผ่นหลังที่เคยเปียกชุ่มกำลังจะแห้งสนิท
ผมไม่รู้ว่าเมฆฝนจะรอเราอยู่ข้างหน้าอีกหรือเปล่า
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมตั้งใจจะพาเธอฝ่าพายุฝนไปให้ได้อีกครั้ง
ผมได้ยินเสียงหวานๆ กระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของผม
ขอบคุณค่ะ
ผมยิ้ม และตอบออกไปว่า ยินดีครับ
ก่อนที่จะบิดคันเร่ง ทะยานไปข้างหน้าจนสุดเส้นขอบฟ้า
ผมพร้อมที่จะพาเธอกลับสู่ความอบอุ่น...อีกครั้ง
และตลอดจนชั่วนิรันดร์
What a Wonderful World - Louis Armstrong
| Create Date : 26 กรกฎาคม 2552 |
| Last Update : 26 กรกฎาคม 2552 23:29:57 น. |
|
14 comments
|
| Counter : 1685 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: nikanda  วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:5:37:10 น. |
|
| โดย: สายลมอิสระ วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:9:24:19 น. |
|
| โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.127.5 วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:47:22 น. |
|
| โดย: อมิธีสท์ วันที่: 29 กรกฎาคม 2552 เวลา:1:36:10 น. |
|
| โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.122.210.253 วันที่: 29 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:35:27 น. |
|
| โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 8 สิงหาคม 2552 เวลา:20:39:53 น. |
|
| โดย: สิงห์อมบ๊วย วันที่: 9 สิงหาคม 2552 เวลา:22:02:19 น. |
|
| โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.121.61 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:22:55:45 น. |
|
| โดย: อมิธีสท์ วันที่: 12 สิงหาคม 2552 เวลา:23:14:57 น. |
|
| โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 13 สิงหาคม 2552 เวลา:19:46:08 น. |
|
| โดย: ปณาลี วันที่: 15 สิงหาคม 2552 เวลา:15:15:52 น. |
|
|
|
|
| ยางมะตอยสีชมพู |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้
ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน
ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน
และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม
ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง
ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู)
ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม
(ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
|
|
|
|
บนโลกใบนี้ ยังมีอีกมากไหมนี่
เป็นเรื่องสั้นที่แสดงความรู้สึก
ของทั้ง"เขา"และ"เธอ"ได้ชัดดี
บางครั้ง..เวลาที่ฝนตก
หัวใจก็อาจจะไม่หนาวเกินไป
ใช่ไหมคะ??..คุณยางมะตอยฯ