ไปวัดเล่งเน่ยยี่ ๒ กัน

วันที่ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๖๒

            เธออยากไปดูนิทรรศการหนังสือของคุณวินทร์ เลียววารินทร์  นักเขียนที่ชื่นชอบ  ซึ่งจะจัดแสดงที่หอศิลป์  แต่เมื่อตรวจทานจากเว็บไซต์อีกรอบปรากฏว่า  คุณวินทร์  จะจัดงานในวัดพรุ่งนี้  ในฐานะของคนรักหนังสือเหมือนกัน  ก็พอจะเข้าใจว่ามันน่าเสียดายและแสนเจ็บใจจริงๆ  ถึงอย่างนั้นเธอกับฉันก็ยังตั้งเป้าจะไปหอศิลป์ในวันนี้  เพราะถึงแม้จะไม่ได้ดูหนังสือของคุณวินทร์  ข้างในหอศิลป์ซึ่งมีหลายชั้นก็มีทั้งร้านค้าและงานแสดงภาพที่น่าสนใจอื่นๆ จัดแสดง  ยังคงมีอะไรให้เราตื่นตาตื่นใจได้อีก
 

            เมื่อที่พักของเราอยู่ใกล้กับหัวลำโพง  ฉันจึงเสนอว่าเราไปพิพิธภัณฑ์รถไฟกันดีมั้ย   ฉันใช้บริการการรถไฟเป็นประจำ  ขึ้นรถไฟที่หัวลำโพงก็แสนจะบ่อย  แต่ด้วยความที่การเดินทางสายยาวมักต้องเดินทางด้วยรถนอนยามราตรี  เพื่อจะไปตื่นยามเช้าเมื่อถึงปลายทาง  ทำให้ไม่เคยมีโอกาสได้ไปพิพิธภัณฑ์รถไฟสักที  ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีพิพิธภัณฑ์แห่งนี้อยู่  อาจารย์ดนตรีไทยสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของฉันคนหนึ่งชอบรถไฟมาก  เคยเห็นอาจารย์ในเพจของเฟซบุ๊คที่เกี่ยวกับรถไฟ  ไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปอาจารย์จะยังคงรักรถไฟอยู่อีกรึเปล่า

           
            เธอพาฉันไปหัวลำโพงก่อนจะไปหอศิลป์  ฝากสัมภาระไว้ที่ห้องสัมภาระ  แล้วเดินไปดูพิพิธภัณฑ์  ปรากฏว่ายังไม่ถึงเวลาเปิด  เราเดินย้อนกลับเข้าไปในตัวสถานี  สั่งเครื่องดื่มและขนมมากินกัน  เธอเล่าถึงช่วงชีวิตที่เราแยกห่างจากกันไป  ฉันคิดไม่ถึงว่าช่วงเวลาที่ซ้อนเกี่ยวกัน  เธอจะมีเรื่องราวให้ฉันต้องเสียน้ำตาได้  เธอกุมมือฉันไว้ไม่ปล่อยในขณะที่ฉันพยายามที่สุดที่จะไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา  แม้ว่าบริเวณนั้นจะเป็นชั้นสองของร้านค้าและมีคนน้อย  แต่การร้องไห้ต่อสาธารณะชนก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะยินดีทำ  ฉันตอบคำถามตัวเองในใจได้บางส่วนจึงกักน้ำตาเอาไว้ได้  แล้วเราก็เดินไปพิพิธภัณฑ์รถไฟด้วยกัน

 
            เมื่อไปถึงประตูพิพิธภัณฑ์ก็ยังปิดอยู่เหมือนเดิม  ฉันอ่านเวลาเปิด-ปิดอีกรอบจึงเห็นว่าวันจันทร์เป็นวันหยุดของที่นี่  เธอเพิ่งนึกออกว่าวันจันทร์เป็นวันหยุดของพิพิธภัณฑ์แทบทั้งหมด  ฉันถามไปว่าแล้วหอศิลป์จะไม่หยุดวันนี้ด้วยหรือ  เธอตอบว่าไม่น่าจะหยุดนะ  แล้วก็พาฉันเดินทางไปยังหอศิลป์เพื่อจะพบว่าหอศิลป์ก็ปิดวันจันทร์เช่นเดียวกัน

 
            ก่อนที่จะเกิดอาการโมโหหิว  เพราะเดินมาตั้งไกลและไม่ได้เที่ยวชมอะไรสักอย่าง  แถมยังใกล้เที่ยงเต็มทน  เราจึงเลือกร้านและนั่งรับประทานอาหารกัน  เธอมีเวลาพาฉันเที่ยวและส่งฉันกลับก่อนที่รถไฟที่จองไว้จะมาถึงในตอนเย็น  ฉันจะยอมให้วันนี้ทั้งวันเราได้แต่เดินทางไปมาได้ยังไง  จึงค้นหาสถานที่ที่ไม่ใช่พิพิธภัณฑ์ที่น่าจะไปเที่ยวชมได้ซึ่งอยู่ใกล้ที่พักของฉัน  จะได้เดินทางไปและกลับโดยไม่เสียเวลามากนัก

 
            ฉันมั่นใจว่าวัดไม่มีวันเปิดปิดอย่างพิพิธภัณฑ์  จึงค้นหาข้อมูลในโทรศัพท์แล้วบอกเธอว่า  อยากไปวัดเล่งเน่ยยี่ ๒   เธอแหย่ว่าไม่ลองไปพิพิธภัณฑ์มาดามทุสโซ่ที่มาจัดแสดงสักหน่อยเหรอ  แต่ฉันเบื่อการเดินทางไปพิพิธภัณฑ์เพื่อพบกับความผิดหวังเสียแล้ว  จึงยืนยันว่าจะไปวัดเล่งเน่ยยี่ ๒ ให้จงได้


            ถึงจะใช้คำว่า เล่งเน่ยยี่  แต่บ้านฉันกลับเรียกชื่อวัดนี้ว่า  วัดเล้งเน้ยยี่  กันมาตลอด  อาจจะเกี่ยวข้องกับการอ่านนิยายจีนกำลังภายในที่มักใช้วรรณยุกต์โทในสองคำนี้  เล้ง  แปลว่า มังกร  เน้ย  แปลว่า ดอกบัว  ส่วน ยี่ แปลว่า  วัด  อย่างเช่น วัดเส้าหลิน  ในนิยายจีนกำลังภายในจะใช้คำเรียกว่า วัดเสี่ยวลิ้มยี่  สมาชิกของบ้านฉันอ่านนิยายจีนกำลังภายในกันค่อนข้างมากเมื่อเจอคำแต้จิ๋วเป็นคำๆ จึงมักจะเทียบกับที่เคยอ่านเจอแล้วพอเดาคำแปลได้  เมื่อได้รู้ชื่อภาษาไทยของวัดเล่งเน่ยยี่ว่าคือ  วัดมังกรกมลาวาส  ฉันก็นึกชื่นชมคนตั้งว่าช่างเทียบแปลได้ตรงความหมายและไพเราะ  ก่อนจะได้มารู้ในภายหลังว่าชื่อนี้เป็นชื่อพระราชทานจากพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว


            วัดเล่งเน่ยยี่ตั้งอยู่บริเวณถนนเจริญกรุงในกรุงเทพ  เป็นวัดจีนที่มีชื่อเสียงมาก  เมื่อมาสร้างเป็นแห่งที่สองที่บางบัวทองก็ยังคงลักษณะความเป็นวัดจีนเช่นเดิม  เมื่อรถแท็กซี่พาเรามาส่งถึงหน้าวัด  เธอพินิจดูสิ่งปลูกสร้างที่ใหญ่โตโอ่อ่าแล้วออกปากว่า  ที่นี่ใหญ่กว่าวัดเล่งเน่ยยี่ในกรุงเทพอีกนะ  ฉันตอบว่า  เวลาเขาสร้างอะไรที่เป็นสาขาสอง  มักจะเพราะที่เดิมมันคับแคบ  แล้วที่ใหม่ก็ต้องกว้างขวางกว่าเดิมทุกที  รู้ว่าที่เดิมมันเล็กไป  ใครเขาจะสร้างให้มันเล็กกว่าเดิมกันล่ะ 

            ฉันจึงโดนจับหัวโยกไปมาเป็นการลงโทษ


            แม้จะเห็นวิหารหลวงวัดจีนแบบสองชั้นตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้า  แต่ฉันก็ยืนยันว่าสิ่งแรกที่ต้องทำคือไปหาห้องน้ำก่อน  เราจึงยังไม่ได้ขึ้นบันไดไปชั้นบน  แต่พากันเดินอ้อมไปด้านข้างตามสัญชาตญาณ  แล้วก็เจอห้องน้ำที่ปลูกสร้างไว้ด้านหลังไกลๆ  ย่ำเท้ากันไปแยกเข้าห้องน้ำชายหญิงตามเพศของตนเอง  หน้าห้องน้ำมีรองเท้าแตะให้สวมเปลี่ยนก่อนเข้าไปใช้  และมีคนเฝ้าหน้าห้องน้ำคอยเตือนหากมีใครเผอเรอไม่ได้อ่านป้ายและปฏิบัติตาม  ห้องน้ำที่นี่สะอาดสวยงาม  ไม่น่าสยองขวัญอย่างห้องน้ำสาธารณะหลายแห่ง  ใครที่คิดจะมาเที่ยวที่นี่มั่นใจได้คุณงายการันตี  แต่อีกหลายปีต่อไปก็แล้วแต่จะเป็นไปล่ะนะ

           
        
            เดินกลับมาจากห้องน้ำ  ขวามือเป็นชุดม้านั่งหินซึ่งยังคงลักษณะความเป็นก้อนหินขนาดมหึมาวางไว้ใต้ร่มไม้  ตลอดแนวทางเดิน  ซึ่งฉันก็ไม่ได้ลองนั่งอีกเช่นเคย

 
 
           เราเลี้ยวเข้าไปภายในอาคารชั้นล่างก่อน  เพราะถ้าขึ้นทางบันไดด้านหน้าก็จะไปสู่วิหารชั้นสอง  ไม่ได้ชมสภาพภายในอาคารด้านล่าง  เมื่อเดินเข้าไปสีแดงกับสีทองก็ตัดกันเจิดจ้า  ด้านบนแขวนโคมจีนสีแดงสุดลูกหูลูกตา  คาดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการแก้ปีชง  ซึ่งนิยมทำกันในวัดจีนทั้งหลาย  นอกจากมีโคมแขวนไว้บนเพดาน  ยังมีโคมบรรจุอยู่ในกล่องและวางอยู่บนโต๊ะอีกมากมาย 
           

        
    ฉันชอบงานไม้แบบจีน  ดูมีเอกลักษณ์และน่าภาคภูมิใจ  ม้านั่งไม้ตัวยาวถูกวางไว้ให้นั่งพัก  แต่ไม่เห็นมีใครนั่งกัน  มักจะเดินชมสถานที่เช่นเดียวกับเราเสียมากกว่า

 
         
           สิงโตหินของจีนดูจะขาดไม่ได้ยามไปเที่ยวชมวัดวาอารามของจีน  สิงโตหินมักจะวางเป็นคู่สองฟากประตูหรือบันได  จะสังเกตว่าสิงโตหินตัวไหนเพศใดเขาว่าให้ดูตรงอุ้งเท้าข้างที่วางอยู่บนสิ่งของ  ถ้าเป็นสิงโตเพศผู้จะวางเท้าอยู่บนลูกแก้ว  แต่ถ้าเป็นเพศเมียใต้อุ้งเท้าจะเป็นลูกสิงโตตัวน้อย  ลองไปสังเกตดูนะคะ  ว่าจริงหรือเท็จ

           
 
            เดินเข้าไปด้านในสักหน่อยจึงเห็นพระพุทธรูปทรงเครื่องแบบไทยที่คุ้นตาแทรกอยู่ท่ามกลางพระพุทธรูปจีนทั้งหลาย  ฉันชอบลายพลิ้วๆ ของชายผ้าพระจีน  ไม่แน่ใจว่าในภาพคือพระอรหันต์หรือพระโพธิสัตว์องค์ใด  เคยอ่านเจอว่าลายพลิ้วอ่อนช้อยของพระพุทธรูปนั้นจีนได้รับมาจากอินเดียอีกต่อหนึ่ง  เพราะศาสนาพุทธเผยแผ่เข้าสู่ประเทศจีนจากอินเดีย  และฉันก็นึกต่อไปว่าพระพุทธรูปของอินเดียก็ได้รับอิทธิพลมาจากกรีกอีกทอดนี่นา  เพราะพระพุทธรูปในอินเดียเริ่มมีขึ้นในสมัยที่กรีกได้เข้าไปปกครองหลังจากที่อเล็กซานเดอร์มหาราชได้กรีฑาทัพไปถึง

           

            ใครไม่เคยเห็นงานแกะสลักหินอ่อนที่ชายผ้าพับพลิกพลิ้วไปมาของกรีก  แนะนำให้รีบไปหาชม  หินแข็งๆ ประติมากรยังทำให้มันดูคล้ายเสื้อผ้าอ่อนเบาได้อย่างน่าพิศวง



            ฉันเดินไปตกหลุมรักฉากกั้นห้องสีเนื้อไม้  ที่แกะสลักเป็นรูปต้นไม้และสัตว์แบบจีน  อนาคตคงจะถูกทาเป็นสีเขียว  เพราะเห็นอีกฟากลงมือทาสีไว้แล้ว  เสียดายนิดๆ เพราะชอบสีไม้มากกว่า
 


            ส่วนใหญ่ภายในอาคารจะใช้สีโทนแดงและทองเป็นหลัก  แปลกใจที่ด้านในคิดจะทาสีเขียว
           

           
        แล้วเราก็เดินออกมาจากอาคารเพื่อจะไปขึ้นบันไดหน้าที่ทอดตรงสู่วิหารหลวงชั้นบน  ข้างทางมีการปลูกไผ่ประดับพอสวยงาม  ไผ่เป็นไม้มงคลชนิดหนึ่งของจีนจึงมักจะเห็นประดับประดาตามอาคารของจีนทั่วไป  แม้แต่ประเทศจีนเมื่อคราวปิดประเทศยังได้รับการขนานนามว่า ประเทศหลังม่านไม้ไผ่ 

 
          

        ด้านหน้าเป็นสวนหย่อมตัดตกแต่งไว้อย่างสวยงามเป็นระเบียบ  โคมไฟในสวนด้านบนก็ออกแบบมาดูคล้ายโคมไฟจีนแบบหิ้วเดินทางไปมายามค่ำคืน  และมีรูปปั้นพระจีนในอิริยาบถต่างๆ วางประดับเป็นทิวแถว

     



            ทางขึ้นด้านหน้าเป็นบันไดสูง  มีบ่อมังกรสี่เหลี่ยมอยู่แถวกลาง  ฉันได้แต่นึกสงสัยว่าอนาคตเขาจะใส่น้ำลงไปในบ่อมังกรให้สมชื่อด้วยหรือไม่

 
 
            สองฟากข้างบันไดก็ประดับสิงโตหินเช่นเดียวกับภายในอาคาร
   






            วิหารด้านหน้าที่ประดิษฐานจตุโลกบาลและเทพเจ้าจีนอื่นๆ เขาห้ามถ่ายรูป  ฉันจึงไม่ได้บันทึกภาพให้ชม  ฉันเดินไปดูวิหารที่ตั้งอยู่สองข้าง  วิหารฝั่งขวามือที่เราเดินขึ้นไป  มีระฆังใบใหญ่อยู่ภายใน  เธอถามว่าตีระฆังได้มั้ย  ถ้าเป็นวัดไทยทางอีสานคงจะมีโหม่งใบใหญ่ให้ลูบ  แต่นี่เป็นวัดจีนจึงมีระฆังแบบจีนแทน  ฉันตอบไปว่าต้องตีให้ครบเซ็ตนะ  ตามธรรมเนียมเขาต้องตีจำนวน ๑๐๘ ครั้ง เธอขมวดคิ้วทำหน้าไม่เชื่อถือ  ฉันจึงยิ้มบอกต่อไปว่าเขาตีแบบนั้นในวันขึ้นปีใหม่  เธอจึงเลิกสนใจคนหันไปตีระฆังแทน  ฉันแอบลุ้นว่าจะตีระฆังกี่ครั้ง  ปรากฏว่าเธอตีแค่สามครั้งก็หยุด
 
 

            วิหารอีกฝั่งมีกลองใหญ่อยู่ภายใน  ฉันมองดูแล้วได้แต่นึกสงสัยว่า  วัวตัวที่เขาเอาหนังมันมาขึงจะตัวใหญ่ขนาดไหน  แต่ไม่ได้เก็บภาพเอาไว้  เพราะว่าด้านในวางข้าวของระเกะระกะไม่ค่อยงามตานัก



            ฉันเดินต่อไปยังวิหารด้านบน  นั่งลงกราบพระประธานองค์ใหญ่  อยากจะบันทึกภาพหน้าพระบ้าง  แต่เธอไปเดินอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้  เป็นอันว่าอดเก็บภาพอีกตามเคย  นั่งได้สักพักหลวงจีนเด็กๆ ก็ช่วยกันหามโต๊ะเข้ามาภายใน  เหมือนวันนี้จะมีกิจกรรมอะไรสักอย่างในวิหารหลวง  ฉันจึงหลบๆ ไปดูรูปพระอรหันต์ด้านข้าง  มีหญิงสาวคนหนึ่งพาแม่ของเธอมาชมวัด  มานึกตอนนี้แล้วก็สงสัยว่าเธอเอารถเข็นให้แม่นั่งเข็นมาถึงด้านบนนี้จากทางไหน  อาจจะมีทางสำหรับรถเข็นซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่งกระมัง
           


            ฉันนั่งมองรูปปั้นพระอรหันต์สีทองที่เรียงเป็นแถวอยู่ด้านข้างผนังวิหารภายใน  นึกว่าจะเลือกบันทึกภาพองค์ไหนดี  แล้วก็ไปสะดุดตาสะดุดใจกับพระอรหันต์ปิณโฑละที่เหลือบตามองด้านข้างเหมือนจะบอกว่ารู้นะว่าคิดอะไรอยู่  แถมด้านข้างก็คือพระนาคเสนน่าจะเป็นองค์เดียวกับที่ตอบปัญหาของพระเจ้ามิลินท์จนเป็นที่มาของมิลินทปัญหาซึ่งฉันชื่นชอบ  ฉันจึงเลือกนั่งลงถามไถ่คำถามในใจต่อหน้าท่าน  บางครั้งที่ใจเราหวั่นไหวแค่ได้นั่งนิ่งๆ อยู่หน้าองค์พระ  เหมือนจะได้รับพลังบางอย่างช่วยบรรเทาความกังวลและเตือนให้พิจารณาไตร่ตรองให้ดี

 
            ฉันนั่งมองเธอจากหน้าองค์พระ  ดูเธอเดินไปถ่ายภาพมุมนั้นมุมนี้ก่อนจะมาถึงข้างตัวฉัน  ถึงตอนนี้ฉันหมดอารมณ์อยากถ่ายภาพหน้าพระประธานเก็บไว้แล้วจึงไม่ได้ออกปากอะไร

 
            แล้วเราก็อำลาวัดเล่งเน่ยยี่ ๒ ไปในยามบ่าย  ด้านนอกตัวอักษรจีนสี่ตัวปรากฏชัดเจนอยู่บนกำแพง  ฉันเดาว่าน่าจะเป็นชื่อวัดและรู้สึกถึงความอหังการ์ของการก่อสร้างที่ใส่เฉพาะภาษาจีนไว้ด้านนอกไม่มีภาษาไทยบอกให้รู้เลยว่านี่คือวัดอะไร  ราวกับมีความทะนงตนอย่างยิ่งยวดว่า  ถ้าใครดั้นด้นมาถึงนี่ก็ต้องรู้ได้เอง  ไม่จำเป็นจะต้องป่าวประกาศเพิ่มเติม


 
เพรางาย  มณีโชติ
๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๒ พุธ

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2562 Last Update : 7 พฤศจิกายน 2562 6:23:24 น. Counter : 1587 Pageviews.		40 comments
Share Tweet