Bloggang.com : ++peter++ : อี๋...

อี๋...

เมื่อวันก่อนผมได้มีโอกาสเหยียบกิ้งกือ

ด้วยเท้าเปล่า...

เป็นการฉลองปีใหม่ที่เซอร์ไพรส์มากกว่าของขวัญในโอกาสใดใดทั้งปวง

เวลาในตอนนั้นคือกลางดึก ในห้องนอนของตัวผมเอง ห้องที่มักเงียบเหงาว่างเปล่า ไม่มีการเคลื่อนไหวในระหว่างวัน ช่วงเวลาที่ความมีชีวิตชีวาจะบังเกิดขึ้น (มาบ้าง) ก็คือช่วงกลางดึก หลังจากที่ผมว่างเว้นจากการเล่นคอม (หรือกลับจากนอกบ้าน) กับตอนเช้าหลังตื่นนอน (หรือบางทีก็เป็นตอนสาย สายโด่ และสายเด่)

ใครจะไปนึกว่าผมกับเจ้ากิ้งกือจะใจตรงกันขนาดนี้

เสียงกร๊อบดังขึ้นเบาๆ หลังจากที่ความคิดเสี้ยวของเสี้ยวของเสี้ยววินาทีของผมมั่นใจแล้วว่าใต่ฝ่าบาทาเป็นเพียงแค่หนังยางสติ๊กโชคร้ายเส้นหนึ่งเท่านั้น มันเป็นความคิดที่รวดเร็วว่องไวเพื่อการปกป้องปลอบใจของผมเอง แต่ ณ ขณะนั้นมันปลอบใจเสียจนผมมั่นใจว่าสิ่งนั้นคือหนังยางจริงๆ

ผมเลยลงน้ำหนักทั้งหมดลงเหนือเท้าข้างนั้น เพื่อเตรียมก้าวย่างสเต็ปต่อไป

หนังยางเส้นนี้ เป็นหนังยางเส้นมหึมา...

เท้าอีกข้างก้าวอย่างรวดเร็วไปข้างหน้า ตามด้วยเท้าเจ้ากรรมที่ดีดสะดุ้งจนแก้มก้นแทบช้ำ ตอนนี้ความคิดเรื่องหนังยางอวสานไปแล้ว มันกำลังจะถูกความจริงเข้ามาแทนที่ ผมเอี้ยวตัวชะโงกหน้าต่ำลงใกล้กับพื้นไม้ปาร์เก้สีเข้ม ทั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว ภาพตรงหน้าก็เริ่มปรากฏ หน้าอกเริ่มรัวเป็นทำนองกลองมหาชัย ถึงแม้จะยังเห็นภาพไม่หมดดีนัก แต่ก็พอรู้แล้วละ ว่าอะไรเป็นอะไร เรื่องราวประติดประต่อ คดีถูกไขคลี่คลายอย่างหมดเปลือก

ความภูมิใจเท่ากับศูนย์ ณ เวลานี้ห้องน้ำเป็นสิ่งจำเป็นที่สุด เป็นการเปลื้องทุกข์โดยไม่ต้องคำนึงพึ่งลำไส้และกระเพาะปัสสาวะ ระหว่างการเดินทางในใจผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องตั้งสติให้ได้ ถ้าปล่อยปละละเลยไม่ควบคุมสติโดยถ้วนแล้ว จริตอาจแปลงเป็นความฟั่นเฟือน ไม่เหลือความเป็นมนุษย์ เปรียบกับความคลั่งหลังคนขวัญอ่อนเจอผีหลอก ขาทั้งสองก้าวไปอย่างลิงโลดดูคล้ายโดโรธีกำลังวิ่งเล่นในดินแดนมหัศจรรย์ และกำลังร้องเพลงจากหนังเรื่อง the sound of music

เมื่อสติผมกลับมาอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้ายังขดตัวเป็นเกลียวอยู่บนพื้น ผมเฝ้ามองมันอย่างใจจดใจจ่อ สนใจยิ่งกว่าตอนนั่งอยู่ในห้องเรียนวิชาภาษาอังกฤษที่ผมชอบที่สุดเสียอีก ดูท่าว่ามันยังรู้ตัว รู้การเคลื่อนไหวของผมอยู่ หรืออาจเกิดอาการบาดเจ็บตรงไหนสักที่ จนเสียชีวิตไปแล้วก็ได้ โธ่ น่าสงสารจังเจ้ากิ้งกือน้อย เดี๋ยวจะทำพิธีศพให้

เมื่อนั้น กระดาษโปสเตอร์ขนาดใหญ่เท่าเคสคอมพิวเตอร์ข้างๆ คุณคนอ่านก็ถูกลดระดับราคา สละชีพเพื่อเจ้ากิ้งกือก็มาถึงสถานที่เกิดเหตุ แต่ผมก็กลับต้องตกตะลึง เมื่อสิ่งที่เหลือไว้คือ ... ความว่างเปล่า

กิ้งกือหายไปไหน? ความสงสัยทวีคูณเป็นเท่าตัว ความเงียบเวิ้งว้างเคว้งคว้างช่างน่าขนลุก ผมตัวแข็งไม่สามารถขยับได้

และแล้ว...

(โปรดอ่านต่อครั้งหน้า)

Create Date : 04 มกราคม 2549

Last Update : 4 มกราคม 2549 16:15:59 น.

10 comments

Counter : 861 Pageviews.

ไรฟระ มีกั๊กไว้ให้อ่านครั้งหน้าด้วย เด็กบ๊องงง

กิกิ คนแรกๆๆ เอิ๊กๆๆ

โดย: พี่สาวน้อยเอง IP: 202.22.11.35 วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:16:35:19 น.

อ่านแล้วหยองขาง่ะ ... ตอนเด็ก ๆ เคยเหยียบไปตัวนึง ยังจำความรู้สึกได้ถึงเดี๋ยวนี้
จากที่เคยชอบทำให้มันม้วนตัวแล้วเอาไม้จิ้มเล่น เป็นแบบคล้าย ๆ อมยิ้ม
ก็กลายเป็นโรคกลัวกิ้งกือไปเลย T T

แต่ก็รออ่านต่อนะคับ เหมือนดูหนังสยองขวัญเลย ^^

โดย: หมาน้อยฯ IP: 58.8.72.166 วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:20:16:23 น.