..........ฮายาโตะมัทสึมูระอายุยี่สิบปีผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครและไม่รู้จักทั้งเหมราชหรือปลายมีนามีอันต้องมาเช่าแชร์เฮ้าส์ซอมซ่อราวกับคนยากจนอยู่ร่วมกับไทและเจมส์เพื่อนในแก๊งเฮอริเคนนั่นเป็นเพราะถูกเนรเทศออกจากบ้านใหญ่ในข้อหามั่วผู้หญิงต่างกันกับเหมราชตรงที่ไม่เคยมั่วผู้หญิงขายบริการแต่มีแฟนสาวหลายคนสาเหตุเนื่องมาจากการเป็นนักดนตรีและนายแบบรูปหล่อพ่อรวยเกินไปจึงมีแต่ผู้หญิงหมายปองจ้องจับอยากแต่งงานด้วย

ครั้งแรกที่ได้พบเจอหน้าเหมือนกับว่าได้ส่องกระจกเงามองเห็นกันเพราะรูปร่างหน้าตาคล้ายกันมากอย่างกับฝาแฝดอายุเท่ากันแถมนามสกุลเดียวกันมันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญระหว่างเหมราชซึ่งยังคงใช้ชื่อญี่ปุ่นว่าฮิคาโตะคล้ายชื่อฮายาโตะด้วยนั่นทำให้ทั้งสองหนุ่มต้องอึ้งตะลึงมองจ้องหน้ากันไปมาพักใหญ่สถานที่เจอกันครั้งแรกคือ...

ร้านตัดเสื้อขนาดใหญ่ที่รับตัดเสื้อทั้งหญิงและชายมีลานจอดรถกว้างขวางตั้งอยู่ชานกรุงโตเกียว โดยเจมส์เป็นคนนัดมาเจอกัน

“เพื่อนร่วมคณะที่มหาวิทยาลัยนัดกันไว้ที่ร้านนี้เดี๋ยวถึงเวลาคงมา...นั่นไง”

ไม่ทันไรคนที่ถูกพูดถึงก็มาอย่างเท่ห์

“ขี่รถซุปเปอร์ไบค์สีเงินเท่ห์ว่ะสกรีนข้างรถนั่น... นอร์ตัน คอมมานโด”

ยูริคนชอบรถบิ๊กไบค์ถึงกับเอ่ยปากชม

คนขับสวมชุดหนังสีดำร่างสูงโปร่งประมาณเดียวกับคนในแก๊งเฮอริเคนส่วนคนซ้อนท้ายสวมชุดยีนสีเข้มออกน้ำเงินทั้งสองคนถอดหมวกกันน็อกแล้วหิ้วเดินผ่านเข้าประตูมา ให้เห็นใบหน้าชัด...

“นี่...ฮิคาโตะ ชื่อเล่น ฮิกกี้ นั่น... โทโมโกะ เรียกชื่อเล่น ทีโม ก็ได้”

เจมส์แนะนำเพื่อนผู้มาใหม่ให้ได้รู้จักกัน

“ฉันกับญาติเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาวิชาวิศวกรรมยานยนต์ สาขาเดียวกับเจมส์”

เหมราชแนะนำตัวและมองทุกคนอย่างเป็นมิตรชายหนุ่มผมตรงทรงซอยสีดำยาวเคลียคอแสกผมข้างขวาส่งให้ใบหน้าโดยรวมโดดเด่น...หล่อไม่ใช่เล่นเลย

แต่ที่เพื่อนทุกคนเงียบกันไปชั่วครู่ไม่ใช่อะไรเพราะหน้าตาเหมือนคู่แฝดฮายาโตะไฮยาโตะอย่างกับแกะ!

“แปลกใจใช่ไหมนามสกุลเดียวกับนายด้วยฮาย มัทสึมูระ ชื่อก็คล้ายหน้าก็เหมือนเป็นญาติกันรึเปล่าไม่รู้ถามกันเองละกัน”

เจมส์บอก

“ฉันฮาย...ชื่อจริงฮายาโตะ นามสกุลมัทสึมูระ ขอโทษนะอยากถามพ่อแม่นายชื่ออะไร”

ฮายาโตะถาม

“พ่อฉัน โทชิแม่ อากินะ แล้วนายล่ะพ่อแม่ชื่ออะไร”

เหมราชตอบชื่อพ่อแม่บุญธรรมและย้อนถามกลับบ้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังทำหน้าไม่รู้จัก

“พ่อ เคนทาโร่แม่ อากาเนะ”

“อ๋อ...คุณเคนทาโร่เจ้าของเอ็มเอ็มโปรเทคเป็นบริษัททำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์มีหุ้นเด่นดังอยู่ในตลาดหุ้นฉันเคยไปสมัครงานที่บริษัท แต่มันคนละแนวกับที่ฉันเรียนมาเลยไม่ได้ไปทำงานด้วยพ่อนายเป็นหลานปู่ยาระที่ตายไปแล้ว ฉันเป็นหลานปู่ยูระปู่ฉันเป็นน้องชายปู่ทวดของนาย ฉันยังอยู่เจนเนอเรชั่นที่สามแต่นายอยู่เจนเนอเรชั่นที่สี่เป็นรุ่นเหลนแล้ว”

“งั้นนายก็เป็นญาติห่างมากกับฉันด้วยฉันยังอยู่เจนเนอเรชั่นสามเป็นหลานปู่ยาไนน้องชายปู่ยูระอีกทีมีบ้านใหญ่อยู่ติดกันด้วยฉันกับฮิกกี้อยู่ด้วยกันทุกปีตอนปิดเทอมใหญ่เลยเหมือนญาติสนิทกัน”

นั่นเป็นคำกล่าวของโทโมโกะสาวห้าวท่าทางดูเป็นทอมบอย ผมซอยสั้นเกือบเป็นทรงผมของผู้ชาย

กว่าพวกเขาจะเรียงลำดับญาติกันเป็นที่เรียบร้อยเพื่อนทุกคนมีอาการมึนงงเมาญาติไปตามกันกับพวกญาติเยอะ

“นี่พวกเพื่อนฉันแก๊งเฮอริเคน ยูริ ไท ฮาย ปลายมีนา เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ส่วนเรียวทาโร่คนนี้หัวหน้าแก๊ง”

เจมส์แนะนำให้เหมราชรู้จักกับพรรคพวกร่วมแก๊งของตน

ทั้งเหมราชและโทโมโกะก้มศีรษะโค้งรับเพื่อนใหม่

“คนไหนเป็นผู้หญิง?คือ... หน้าตาสวยทั้งสองคนเลยนะ”

โทโมโกะถามสายตามองทั้งไทและปลายมีนา

ปลายมีนาให้รู้สึกหน้าแตกเล็กๆนี่เขาดูเธอไม่ออกหรือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม การแต่งตัวของเธอคือศีรษะโพกผ้าสีเทาเกล้าผมมวยไว้ด้านหลังใส่ชุดยีนเดนิมสีฟ้าซีด

ไทใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกางเกงยีนสีเหมือนปลายมีนาแทนการตอบคำถามไทชี้มือที่ปลายมีนาและลุกยืนขึ้นไปเทียบเคียงโทโมโกะ

“ผมหน้าหวานเหมือนผู้หญิงใช่ไหมล่ะแต่เป็นแมนครับ สูง 175 สูงกว่าคุณนะทีโม คุณสูงเท่าไรท่าทางไม่เตี้ยเลย”

เป็นการคุยกันครั้งแรกระหว่างไทและโทโมโกะ

“169 ครับไท”

โทโมโกะตอบแบบแมนๆ

“เป็นทอมเหรอ?”

“ไม่เชิงหรอก...เป็นนานาเพศมากกว่า”

เป็นคำตอบพอเข้าใจได้จากโทโมโกะสาวห้าว

เหมราชติดเพื่อนโดยเฉพาะเจมส์ยิ่งได้รู้จักกับแก๊งค์เฮอริเคนแล้วหลังจากนั้นถึงได้สนิทกันไปเที่ยวเล่นด้วยกันเป็นประจำสนุกสนานและติดเพื่อนฝูงจนลืมบ้านของบิดาที่เมืองไทยดังนั้นพอปิดเทอมมหาวิทยาลัยภาคฤดูร้อนถึงไม่เคยมาเยี่ยมเยียนบ้านเลย

..........เจมส์เหมือนคนเดินถนนในกรุงโตเกียวทั่วไปไม่เคยคาดคิดว่าชะตาชีวิตจะพาพรากจากสถานที่เกิดอันคุ้นเคยไปยังต่างบ้านต่างเมืองที่ไม่เคยรู้จักเลยเมื่ออายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์

อยู่มาวันหนึ่งมีคุณตาชาวไทยเป็นชายชราวัยเจ็ดสิบสองปีผมสั้นสีขาวโพลนทั้งศีรษะผิวขาวเรือนร่างสมส่วนค่อนข้างสูงไม่ต่ำกว่า175 เซนติเมตร เดินทางจากเมืองไทยเพื่อมาพบบิดาของเขา คาร์ล หลุยส์และมารดาของเขา คุมิโกะและแล้วทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปเมื่อได้รู้ความจริงว่าคุณตาท่านนั้นมาตามหาทายาทเพื่อไปรับมรดกเป็นหลานชายคนเดียวที่เหลืออยู่นั่นคือ...เจมส์

“ฉันเสียใจที่ฉันไม่ใช่ลูกแม่อยู่ๆ เพิ่งจะมารู้ว่าแม่ที่แท้จริงตายไปตั้งแต่ฉันเริ่มเดินได้ตอนขวบกว่าแม่คุมิโกะเป็นเพื่อนของแม่ที่ทำงานด้วยกันช่วยเลี้ยงฉันมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วพ่อก็เลยขอแต่งงานอยู่ด้วยกันจนมีน้องสาวฉันออกมาตลอดเวลาแม่ไม่อยากให้ฉันมีปมด้อยเลยไม่เคยบอกว่าฉันไม่ใช่ลูกแท้จริง”

เจมส์บอกเล่าให้เพื่อนฟังทั้งอยู่ในสภาพน้ำตาซึม...เศร้า มาอาศัยนอนกับเหมราชในบ้านตระกูลมัทสึมูระ

“แม่ที่แท้จริงของนายเป็นคนไทยคุณตาของนายเป็นคนไทย แล้วนายจะต้องไปรับมรดกไปอยู่เมืองไทยด้วยใช่ไหม”

“ใช่แล้วตอนนี้พวกเราเรียนมหาวิทยาลัยปีสามพอเรียนจบเมื่อไหร่ฉันต้องไปอยู่เมืองไทยทั้งที่ฉันไม่เคยรู้เรื่องเมืองไทยเลยต่อไปจะต้องหัดเรียนภาษาไทยจะต้องไปอยู่กับคนที่ฉันไม่รู้จักไม่คุ้นเคยฉันไม่มีกำลังใจเลยฮิกกี้”

“ถ้านายไปอยู่เมืองไทยจะมีฉันอยู่เป็นเพื่อนนายเพราะพ่อฉันบอกให้ฉันไปอยู่เมืองไทยหลังเรียนจบเหมือนกัน มันคงไม่เลวร้ายหรอกเห็นว่าทางคุณตาของนายมีฐานะรวยมากไม่ใช่เหรอ”

“นายไปเมืองไทยกับฉันด้วยได้ไหมอีกสองอาทิตย์จะปิดเทอมฤดูร้อนคุณตาฉันจะมารับไปเที่ยวบ้านใหญ่ที่เมืองไทยฉันชวนแก๊งเฮอริเคนไว้ให้ไปด้วยกันทุกคนแล้ว”

“ตกลงฉันจะไปเมืองไทยพร้อมนายฉันไม่ได้ไปเยี่ยมบ้านพ่อที่เมืองไทยสองสามปีแล้วจะได้แวะพาพวกนายไปเที่ยวบ้านพ่อฉันด้วย”

เมื่อนึกถึงบ้านพ่อเหมราชให้นึกเห็นแต่ใบหน้าน้องสาวของเขาซึ่งป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วคงจะสวยแน่นอนทำให้ใจแช่มชื่นอยากพบเจอขึ้นมาทันที

..........ประเทศไทย พุทธมณฑล

คฤหาสน์วินทรารังสรรค์อยู่ในเนื้อที่ประมาณห้าไร่พร้อมไม้ยืนต้นเรียงรายในสนามหญ้าเขียวขจีฝั่งซ้ายมือตัวตึกนั้นใหญ่โตโอ่อ่าอลังการนับจากทางเดินเข้าบ้านนำสายตาตั้งแต่ประตูใหญ่ด้วยเสาหินอ่อนสไตล์โรมันค้ำหลังคาทางเข้าไปจนถึงตัวตึกผนังหินอ่อนสีขาวตระการตาสามชั้นถนนคอนกรีตขนาบข้างทางขวามือมีลานจอดรถและโรงรถขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุรถได้หลายคัน

แก๊งเฮอริเคนต่างมองตัวตึกกันตาตั้งต่างตื่นตาตื่นใจ

“โอ้มายกอด!นี่มันวังหรือบ้านคนกันเนี่ยวะครับ”

ริวทาโร่ลูกชายเจ้าของค่ายเพลงดังแห่งญี่ปุ่นอุทานทั้งค่ายเพลงและบ้านใหญ่ของเขายังไม่ใหญ่โตเท่านี้

“บ้านคุณตาของเจมส์สวยจังกว้างใหญ่กว่าบ้านพ่อของปลายซะอีกมีรูปปั้นนางกินรีบนดอกบัวใหญ่กลางน้ำตกด้วยสวยชะมัด”

ปลายมีนากล่าวชื่นชมสิ่งที่ตั้งอยู่ทางขวามือก่อนจะเข้าประตูหน้าบ้านของตัวคฤหาสน์

“ฉันเพิ่งได้มาเห็นบ้านคุณตาฉันเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ”

เจมส์เองยังรู้สึกทึ่งที่ได้เห็นสิ่งก่อสร้างสวยงามใหญ่โตขนาดนี้ที่คุณตาของเขาเป็นเจ้าของบ้าน

อดีต พลเรือโทกรรณชาติวินทรารังสรรค์กล่าวชักชวนผู้เป็นหลานชายให้เข้าไปในบ้านพร้อมเพื่อนแก๊งเฮอริเคนและเป็นผู้เดินนำหน้าพาทุกคนเข้าไป...

..........ห้องโถงใหญ่มองขึ้นไปเป็นบันไดหินอ่อนราวบันไดทองเหลืองประดับผนังทางเดินขึ้นด้วยภาพวาดแอบสแตร็กขนาดใหญ่ภายในมีโซฟายาวสามตัวเพียงพอสำหรับรับแขกเป็นชุดเฟอร์นิเจอร์หรูของหลุยส์มีหญิงสูงอายุร่างท้วมผิวขาววัยประมาณหกสิบเศษนั่งอยู่ตรงกลาง นั่นคือ คุณหญิงกษิราเป็นภรรยาแต่งของอดีตนายพลโทกรรณชาติซึ่งมิได้เกี่ยวข้องเป็นญาติทางสายเลือดกับเจมส์

เพื่อนทุกคนของเจมส์ได้รับเชิญให้ลงนั่งโซฟาพร้อมกัน

ส่วนคุณกรรณชาติใช้ภาษาอังกฤษพูดกับเจมส์เนื่องจากหลานชายยังไม่ได้เรียนภาษาไทยโดยบอกให้ลงนั่งกับพื้นต่อหน้าคุณหญิงเพื่อให้คุณหญิงได้มองดูหน้าชัดเจน

“นี่หรือหลานชายที่เกิดจากลูกสาวนอกสมรสก่อนคุณจะมาแต่งงานกับฉันอืม... หน้าตาดีสมเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน ดูลักษณะโหงวเฮ้งเป็นคนดีมีบุญวาสนาฉันไม่รังเกียจหลานชายของคุณกรรณคนนี้หรอกฉันแก่แล้วคงมีชีวิตอยู่อีกไม่นานจะได้ตายตามลูกหลานของฉันไปทรัพย์สมบัติทั้งหลายเป็นของนอกกายต่อไปต้องกลายเป็นของเธอให้ช่วยดูแล”

คุณหญิงพูดเป็นภาษาอังกฤษเช่นกันทำให้เจมส์เข้าใจได้มองสบตาผู้สูงวัยให้ใจหายเห็นแต่แววเศร้าหมองบ่งบอกร่องรอยของการสูญเสียจากพรากด้วยความตายรู้มาก่อนหน้าว่าลูกและหลานของคุณหญิงประสบอุบัติเหตุทางทะเลช่วงพายุเข้าเรือล่มจมน้ำตายหมดทั้งสามคนอย่างน่าสงสารจึงไม่เหลือลูกหลานทางสายเลือดอยู่อีกเลย

“คุณหญิงยังมีชีวิตอยู่อีกนานผมในฐานะหลานคนเดียวจะช่วยดูแลทั้งคุณตาและคุณหญิงครับ”

“ถ้าเจมส์เรียนจบมาอยู่เมืองไทยฉันตั้งชื่อเป็นภาษาไทยให้แล้วชื่อว่ารามมินทร์ธรรพ์ ใช้นามสกุล วินทรารังสรรค์เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้คุยกับผู้ใหญ่ฝากฝังไว้จะให้เจมส์เข้าทำงานในกรมทหารเรือและให้ฝึกหัดขับเฮลิคอปเตอร์เป็นนักบินนาวีด้วยเจมส์จะว่าอย่างไร”

“ผมชอบงานแบบนั้นครับถ้าเป็นไปได้อยากขับเฮลิคอปเตอร์คอยช่วยเหลือผู้ประสบภัยทางทะเลด้วย”

รามมินทร์ธรรพ์จึงกลายเป็นชื่อภาษาไทยของเจมส์ในเวลาต่อมาเมื่อย้ายมาอยู่ประเทศไทย

..........เหมราชเคยนอนร่วมห้องกับปลายมีนาแต่ไม่เคยมีอะไรกันเพราะเขาไม่เคยเกิดอารมณ์พิศวาสอย่างชู้สาวกับเธอตลอดเวลาผ่านมาได้ไปเที่ยวเล่นด้วยกันช่วยเหลือกันจนเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนแท้

แต่วินธรรพ์บิดาของเหมราชและคล้ายพิพัฒน์บิดาของปลายมีนาไม่คิดเช่นนั้นเนื่องจากทั้งสองคุณพ่ออยากเกี่ยวดองเป็นครอบครัวเดียวกันถึงแม้รู้สองหนุ่มสาวไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งเกินเพื่อนต่อกันแต่ทั้งสองคุณพ่อได้ตกลงกันไว้จะให้พวกลูกสองคนหมั้นหมายกันไว้ก่อนในตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีสี่

แน่นอนว่าทำให้เพื่อนต้องพูดคุยกันระหว่างฮายาโตะกับเหมราช

“นายก็รู้ฉันรักปลายทำไมนายยังตื้อจะหมั้นกับปลายให้ได้”

“ฉันไม่ได้ตื้อปลายแต่พ่อของฉันกับพ่อของปลายอยากให้เราหมั้นกันปลายนะเชื่อฟังพ่อของตัวเองเป็นที่หนึ่งยังไงก็ตามใจพ่อจัดให้ฉันดูท่าทีแล้วไม่มีทางจะลงเอยกับนายหรอกและยังมีข้อสำคัญอีกข้อคือคุณคล้ายเขาไม่ชอบนายหาว่าเป็นพวกเดียวกับยากูซ่าตัวนายเองก็ไม่ค่อยลงรอยกับคุณคล้ายไม่มีทางที่เขาจะยอมยกลูกสาวให้นายหรอกตัดใจเสียเถิดฮาย”

เหมราชตบบ่าเพื่อนกันพยายามพูดให้เข้าใจกัน

“ไม่มีวัน...ฉันจะไม่ยอมปล่อยปลายไป นายทำใจได้เลยว่าจะเจอศึกหนัก”

สายตาฮายาโตะที่มองเหมราชดูดุดันคิดมุ่งมั่นทำตามคำพูดนั้นจริง

“เฮ้!ฉันไม่เคยคิดเป็นศัตรูกับนายนะฮายไม่เอาน่านายนะทั้งรูปหล่อแถมเป็นลูกมหาเศรษฐีแห่งญี่ปุ่นแค่กระดิกนิ้วเรียกผู้หญิงก็วิ่งไล่จับนายอยู่แล้วจะมามัวหวงห่วงทำไมกับปลายที่เป็นลูกรักของคุณคล้ายที่เขาไม่ยอมยกให้นายคิดให้ดีสิฮายอนาคตนายกับปลายไปกันไม่รอดหรอกถ้าพ่อตากับลูกเขยมีแต่ขัดคอกัน”

เหมราชพูดกับฮายาโตะไม่สำเร็จขณะใช้มือจับต้นแขนเพื่อนไว้แต่เพื่อนสลัดออกแล้วเดินหนี