Women in White เพื่อเธอ เพื่อฉัน...เพื่อเรา - บทที่ ๒ (YURI)
๒ “มีอะไรรึเปล่าพลอย?” นพคุณเดินกลับมาตามน้องสาว หลังอีกฝ่ายหยุดเดินกะทันหัน สายตาคู่หวานจับจ้องไปทางหนึ่งหมอหนึ่งสาวที่ยืนคุยกันอย่างสนิทสนม เขาซ่อนยิ้มในหน้า แล้วพูดเปรยขึ้น “เด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งสวยนะ น้องอุ้มติดแจเชียว” น้องอุ้ม? หมอสาวหันขวับไปทางพี่ชายด้วยความอยากรู้ “ใครคะ?” “จำไม่ได้เหรอ ก็ลูกสาวคุณน้าศยามลชื่อน้องอุ้ม น้องสาวคนใหม่ของเราไง” เขาพูดลากเสียงแบบล้อๆ โธ่เอ๊ย! นึกว่าใคร หล่อนแค่นหัวเราะเบาๆ “จำไม่ได้หรอกค่ะ ไม่น่าสนใจ” ดลลชาไม่ได้สนใจสองแม่ลูก ที่เข้ามาอยู่ร่วมบ้านในฐานะภรรยาใหม่ของบิดา ในช่วงที่ตนเรียนอยู่ต่างประเทศ หล่อนเคารพการตัดสินใจของเขา แต่ไม่ได้หมายความว่า ...จะต้องรักชอบด้วย ไม่มีผู้หญิงคนไหนแทนที่มารดาของตนได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อศยามล ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด แถมยังมีลูกติด บังเอิญโชคดีได้เป็นเลขาท่านผอ. ใช้เต้าไต่จนนภดลบิดาหลงใหล จนขึ้นสู่ตำแหน่งแม่เลี้ยงของตน...ในช่วงที่ดลลชาไม่อยู่ ปากร้ายไม่เปลี่ยน นพคุณส่ายหัวกับอุปนิสัยน้องสาวแท้ๆ ที่เป็นพวกพูดน้อย แต่ต่อยหนัก สามารถทำคนฟังน็อคคาที่ได้ในหมัดเดียว “รีบไปเถอะ ท่านผอ.กับอาจารย์หมอกำลังรอเจอพลอยอยู่” สาวสวยปรายตาไปทางญาณินที่ก้าวไปทางห้องตรวจโรค แล้วถอนใจเบาๆ “ค่ะ” ...แม้จะอยากคุยกับเธอ แต่งานต้องมาก่อน หมอดลลชาไหว้แพทย์ผู้อาวุโสทุกคนภายในห้องนั้น ซึ่งมีนภดลผู้เป็นบิดานั่งรวมอยู่ด้วย อาจารย์หมอผู้ทรงคุณวุฒิคุยทักทายอย่างเป็นกันเอง ด้วยหล่อนเป็นลูกศิษย์ที่พวกเขาภูมิใจ และสอบถามถึงงานวิจัยที่อีกฝ่ายกำลังทำว่าเป็นอย่างไรบ้าง หล่อนตอบอย่างฉะฉาน ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มประดับเช่นเคย “พลอยยังมีอีกหลายหัวข้อที่ไม่ค่อยเข้าใจ คงต้องรบกวนอาจารย์ช่วยพลอยด้วยนะคะ” “อยากให้ผมช่วยอะไรก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ” “ใช่ๆ” เหล่าผู้ทรงคุณวุฒิตอบรับอย่างกระตือรือร้น สนุกกับงานชนิดลืมกินลืมนอนบ่อยๆ โดยมีความหวังว่า ความรู้ของตนจะช่วยให้มนุษยชาติมีชีวิตมีสุขภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิม “ขอบคุณค่ะ” แพทย์สาวสวยตอบยิ้ม อาจารย์หมอหลายคนชวนคุยอย่างเป็นกันเอง โดยมีนพคุณเอ่ยแซวบ้างตามประสาคนอารมณ์ดี ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น นภดลมองลูกสาวคนสวยอย่างพอใจ หลังได้เห็นความก้าวหน้าของหล่อนที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ แล้วอดที่จะคิดถึงภรรยาที่เสียไปแล้วไม่ได้ ดลลชามีวงหน้ารูปไข่ เค้าโครงเดียวกับภรรยาในวัยสาวอย่างกับฝาแฝด ...ทว่าอุปนิสัยใจคอนั้นกลับแตกต่าง ถ้าคุณยังอยู่ คุณต้องภูมิใจในตัวลูกของเราเหมือนผมแน่ หลังการพบปะแนะนำตัวสั้นๆ อาจารย์หมอหลายคนก็ขอตัวเพื่อไปทำภารกิจของตนต่อ เหลือแค่สามคนพ่อลูก “เย็นนี้ว่างไหม พ่ออยากจัดเลี้ยงต้อนรับลูกสาวคนเก่งของพ่อ?” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ่ยขึ้น “ที่ไหนครับ?” นพคุณถามอย่างสนใจ “ที่บ้านดีไหม พ่อว่าพลอยน่าจะคิดถึงอาหารฝีมือน้ากัญแย่แล้ว” คนเป็นพ่อพูดอย่างรู้ใจ กัญญาแม่ของญาณินทำอาหารอร่อยมาก รู้สึกคิดถูกที่รับมาเป็นแม่บ้าน ตามที่ลูกสาวเสนอมา ถูกใจยิ่งกว่าแม่บ้านคนก่อนที่ลาออกไปเสียอีก “ดีค่ะ” หล่อนตอบสั้นๆ วันนี้เพิ่งมาทำงานวันแรกจึงยังไม่มีงานมากนัก แต่หลังจากนี้ตารางงานคงแน่นเอี๊ยด ไหนจะงานประจำ แล้วยังงานวิจัยอีก “งั้นตกลงตามนั้นนะ” นภดลกล่าวอย่างร่าเริง หันไปทางลูกชาย “นพโทรบอกกัญญาด้วย” “ผมจัดการเอง” “พ่อไปก่อนนะ มีเอกสารต้องเซ็นต์อีก เจอกันเย็นนี้” “ครับ” / “ค่ะ” หลังผู้อำนวยการออกไป สองพี่น้องเดินไปคุยไปอีกทาง เพื่อไปยังตึกทำงานของตน “นินเป็นไงบ้างคะ?” ดลลชาถามไปถึงเธอ ที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันบ่อยๆ แค่เขียนข้อความบ้าง แต่รู้ความเคลื่อนไหวของญาณินจากพี่ชายเป็นระยะ “ขยันเกิน ใครขอแลกเวรหมอนินรับหมด สงสัยวันนี้คงสองกะอีกแน่ ทำมาเป็นอาทิตย์แล้ว กะรวยเลยมั้ง” “ขนาดนั้น!” คนฟังทำเสียงแปลกใจ แบบนี้วันนี้ก็คงไม่เจอกันสิ อดคิดเสียดายไม่ได้ “ถ้าเจอพลอยก็เตือนๆ น้องหน่อยนะ ขืนทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะไม่ไหวเอา” “ค่ะ” น้องสาวเข้าใจความหวังดีของเขา การทำงานหนักจนเกินไป ไม่เพียงแต่จะทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานลดลง แต่จะเพิ่มความเครียด และทำลายสุขภาพของตัวเอง กลายเป็นผลเสียในระยะยาว ใจดีเกินไป...ไม่งั้นคงไม่ใช่ญาณิน พอคิดถึงเด็กน้อย หล่อนก็เผลอยกมุมปากขึ้น “กลับก่อนนะนิน” ปัณรสโผล่หน้ามาบอกเพื่อนสนิท “แล้วจะกินเผื่อด้วย” “เออไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเฝ้าห้องต่อ กลัวห้องหาย” สาวแว่นตอบกลับเสียงเนือย รู้สึกหมดแรง จนต้องชงกาแฟมาโด๊ปเพิ่มพลังอีกแก้ว สงสัยฉันจะทำงานหนักเกินไปแล้ว “เฝ้าไปเลย ขอให้สนุก” เพื่อนรักโบกมือให้ ขยับตัวจะออกไป แต่แล้วคิดอะไรขึ้นได้ หันกลับมาคุยต่อ “แกได้ข่าวรึยัง วันนี้มีแพทย์หญิงสาวสวยมากๆ มา เห็นบอกว่าเพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ” สาวสวย... หัวใจเต้นตึกตักหลังได้ยินคำนี้ คำที่เธอจำกัดความถึง...ดลลชา “ชื่ออะไร?” คนฟังอดถามออกไปไม่ได้ ปัณรสหยุดคิดนิดนึง “ชื่อหมอพลอยมั้ง” กะ กลับมาแล้ว! ญาณินตากว้างขึ้นหลังได้ยินชื่อนั้น ลุกยืนขึ้นพรวดพราด อาการง่วงเหงาหาวนอนหายไปเป็นปลิดทิ้ง หืม? เพื่อนสนิททำหน้างุนงง ที่เห็นอีกฝ่ายกระตือรือร้น ทั้งที่เมื่อกี้ยังเหมือนหมาง่วงอยู่เลย เห็นเธอรีบซดกาแฟรวดเดียวหมด คว้ากุญแจกับมือถือ เดินมาอยู่ตรงหน้า ปัณรสจึงมองหน้าแบบมีคำถาม “เกือบได้เวลาแล้วไปก่อนนะ” สาวร่างสูงทำทีเป็นดูนาฬิกาข้อมือเรือนบาง ...รีบทั้งที่เหลือเวลาอีกสิบกว่านาที แปลก? เพื่อนรักหรี่ตาลงเล็กน้อย หลังสาวแว่นดูมีพิรุธ ญาณินโกหกไม่ค่อยเนียน แต่ไม่คิดจะถามอะไร หมอสาวทั้งสองเดินออกไปด้วยกัน ยิ้มแย้มและกล่าวทักทายกับทุกคนตลอดทางที่เจอตามประสามนุษย์สังคม จะใช่คุณรึเปล่า? ทำไมกลับมาก็ไม่บอกกันสักคำ? หมอสาวแว่นคิดบ่นในใจ ตั้งใจจะแวะไปหาข้อมูลเรื่องนี้ ไม่ให้คาใจก่อนเข้าเวรที่ห้องฉุกเฉิน แต่เดินไปไม่ทันถึงประชาสัมพันธ์ เสียงใครบางคนก็เรียกชื่อดังลั่น “พี่หมอนินคะ!” เป็นเสียงของอุ้มที่กำลังก้าวยาวๆ ตรงรี่มาหา อะไรจะแจ๊คพอตขนาดนี้! เจ้าของชื่อทำหน้าเซ็ง หลังโดนอีกฝ่ายคล้องแขนเป็นรอบที่สองของวัน สุพรรณีไม่แคร์สายตาคนไข้และญาติหลายสิบคู่ที่หันมามองแบบสนใจ รวมถึงนางพยาบาลและพนักงานหลายคน บางคนจินตนาการไปไกลจนกู่ไม่กลับ ...คู่จิ้นของโรงพยาบาล หมอปัณรสทำหน้าเหลอหลา กลอกตามองบนอย่างเซ็งๆ ไม่คิดอยู่เป็นก้างขวางคอ ไหนว่าไม่มีอะไร มาถึงก็ควงแขน...เยี่ยม! “ไปก่อนนะนิน พรุ่งนี้เจอกัน” “รสจะรีบไปไหน อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนสิ” “ให้น้องอุ้มอยู่กับแก น่าจะดีกว่าฉันนะ” “ใช่ค่ะพี่หมอรส” สุพรรณียิ้มกว้างเป็นจานเชิง หลังได้เพื่อนเธอให้ท้าย ไหงงั้น “อย่าทิ้งฉัน” ญาณินขยับปากบอกเพื่อนแบบไร้เสียง “โชคดีเพื่อน” เพื่อนสนิทยักคิ้ว ขยับปากล้อเลียน โบกไม้โบกมือแล้วเดินออกประตูหน้าไป ตกลงแกชอบผู้หญิงใช่ไหม? เพื่อนเธออยากได้คำตอบนี้มาตลอด จึงคิดยืมมือสุพรรณีเป็นหนูทดสอบ มั่นใจเกินร้อยว่า สาวแว่นไม่มีทางมีใจให้คนวุ่นวายน่ารำคาญแบบน้องอุ้มแน่ หมอสาวเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีกับญาณินมานานหลายปี แอบชอบตั้งแต่ปีสอง หลังอีกฝ่ายมีน้ำใจช่วยเหลือตนเสมอในเรื่องเรียน จึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ในกลุ่มนี้มีหมอเก่งผู้ชายหนึ่งเดียวอยู่ด้วย โดยรายหลังเลือกทำงานที่โรงพยาบาลของรัฐ ถ้าแกชอบผู้หญิง...แกจะชอบฉันไหมนิน? เพราะคำว่าชอบ ปัณรสจึงใช้เส้นสายของบิดาย้ายมาทำงานที่นี่ด้วย เพื่อสานต่อความสัมพันธ์กับญาณิน หลังหมอสาวแว่นน่าหลงใหลเกินกว่าจะหักห้ามใจได้ ญาณินไม่เคยรู้หรอกว่า ตัวเองน่าสนใจขนาดไหน มีรุ่นพี่รุ่นน้องแอบชอบหลายคน แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยเปิดใจยอมรับใครเป็นคนพิเศษ ทำให้หมอปัณรสไม่กล้าที่จะบุ่มบ่ามข้ามเส้น ด้วยเกรงว่าจะเสียเพื่อนไป จึงเลือกที่จะรอ ...รออย่างมีความหวัง ทิ้งกันเฉยเลย เฮ้อ! ญาณินมองตามเพื่อนผ่านแว่นตาละห้อย ...สำหรับหมอสาวแล้ว ให้รับมือกับคนไข้ฉุกเฉิน ยังง่ายกว่าการรับมือกับอุ้มเสียอีก เธอใจอ่อนเกินกว่าจะปฎิเสธ หรือแสดงความแข็งกร้าวใส่คนอื่น โดยเฉพาะกับเด็กและผู้หญิง แถมอุ้มยังเป็นลูกเลี้ยงของผู้อำนวยการอีก ต่างหาก จึงเป็นเรื่องลำบากใจอย่างที่สุด หากทำอะไรให้สุพรรณีไม่พอใจ อาจส่งผลให้แม่ต้องเดือดร้อนไปด้วย จึงพยายามหลีกเลี่ยง อดทนอดกลั้น และมีสติอย่างมาก “พี่หมอนินคะ กลับบ้านพร้อมกันนะคะ วันนี้อุ้มไม่ได้เอารถมา” “เอ่อ คงไม่ได้หรอกค่ะ พี่กำลังจะไปห้องตรวจ วันนี้พี่อยู่เวร” “ห๊า! อยู่เวรอีกแล้วเหรอคะ” คนฟังทำหน้าไม่อยากเชื่อ “ค่ะ” “ใกล้จะเป็นหมีแพนด้าเข้าไปทุกทีแล้วนะคะ ขอบตาช้ำขนาดนี้ พี่หมอนินพักผ่อนบ้างรึเปล่าคะ?” อุ้มไม่พูดเปล่า ยกมือแตะหน้าสวยคมอย่างถือวิสาสะ จงใจแสดงให้คนอื่นได้เห็นว่า...ตนเป็นคนพิเศษของหมอสาวแว่น “อย่าค่ะ” ญาณินยกมือขึ้นปัดมืออีกฝ่ายอัตโนมัติ ไม่ยอมให้ใครถึงเนื้อถึงตัวเกินความจำเป็น ...นอกจากผู้หญิงคนนั้น “เธอเป็นของฉันญาณิน...รอฉันกลับมานะ” ประโยคนี้ยังคงดังก้องอยู่ในสมองเสมอ หืม? อุ้มขมวดคิ้วเรียว ชะงักหลังโดนปัดมือออก แต่ไม่ทันจะพูดอะไร เสียงระฆังช่วยชีวิตก็ดังขึ้น “อ้าวน้องอุ้ม ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ วันนี้คุณพ่อนัดทานข้าวนะครับ” หมอนพคุณที่เดินมาพอดี กล่าวทักทายกับน้องสาวนอกไส้อย่างอารมณ์ดี “กำลังจะกลับค่ะพี่หมอนพ” สุพรรณีตอบอย่างสุภาพ ปรายตามองไปยังผู้หญิงสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างกายเขา แต่ยามกะทันหันนึกไม่ออกว่าเป็นใคร “หน้าคุ้นๆ นะคะ ใครเอ่ย?” คงไม่ใช่แฟนพี่นพหรอกนะ อดตั้งคำถามนี้ไม่ได้ หลังเขายังไม่ประกาศตัวจริงออกมาสักที คิดแล้วเชียว นพคุณอมยิ้มในหน้า แต่ไม่คิดจะเฉลย หล่อนไม่คิดตอบคำถามนั้น มองลูกเลี้ยงของพ่อนิ่งๆ แวบหนึ่ง แล้วสายตาไปจ้องหมอสาวแว่น ที่รีบปลดมือของอุ้มออกจากแขนตัวเอง เงยหน้าขึ้นมาสบตาคู่หวานของดลลชา คะ คุณพลอย! ญาณินชะงักค้างที่เห็นร่างบางเต็มสองตา รู้สึกเหมือนลืมหายใจไปชั่วขณะ โลกทั้งใบหยุดนิ่ง ผู้หญิงตรงหน้ายังคงสวยสะคราญไม่ต่างจากเดิม ...ไม่ใช่สิ สวยสง่ามีเสน่ห์น่าหลงใหลกว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันเสียอีก แต่ไม่รู้ทำไมหมอสาวแว่นถึงได้รู้สึกว่า สายตาของหล่อนถึงได้ดุดันนัก จึงเกิดอาการเสียวสันหลังขึ้นทันที ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย? คิดถามตัวเองอย่างสับสน ขณะที่สองสาวกำลังสบตากันอยู่นั้น สุพรรณีก็พูดโพล่งออกมา “อ๋อ นึกออกแล้วพี่หมอพลอย ใช่ไหมคะ?” เจ้าของชื่อจึงละสายตาจากร่างสูง ไปมองอุ้มด้วยสายตานิ่งๆ “ค่ะ” “สวยกว่าในรูปมากเลยนะคะ อุ้มค่ะ ยินดีมากๆ ที่ได้เจอ” หญิงสาวเคยเจออีกฝ่ายไม่กี่ครั้ง ลึกๆ ในใจอดอิจฉาความสวยสง่าของดลลชาไม่ได้ ยืนใกล้แบบนี้ ฉันกลายเป็นดอกหญ้าไปเลย “ค่ะ” หล่อนรับคำสั้นๆ น้องสาวนอกไส้ชวนดลลชาคุยอย่างร่าเริง คิดสร้างความคุ้นเคยกับอีกฝ่ายในฐานะคนครอบครัวเดียวกัน ตามที่มารดากำชับเอาไว้ แต่ทว่าร่างบางก็ไม่พูดมาก เหมือนกลัวดอกมะลิจะร่วง แค่รับคำสั้นๆ ทุกครั้งเวลาถูกถาม ดวงตาคู่หวานเหลือบมองไปทางหมอสาวร่างสูงเป็นระยะ เหมือนมีอะไรอยากพูดด้วย ...แต่ติดตรงที่มีคนนอกอยู่จึงไม่สะดวก เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลา หลังอุ้มยังคงคุยจ้อกับหล่อนไม่ยอมหยุด “นินขอตัวก่อนนะคะ อยู่เวรค่ะ” “รีบไปเถอะ” นพคุณพยักหน้าอนุญาต ทุกวินาทีของหมอสำคัญกับคนไข้มาก ญาณินสบตาคู่สวยหวานแวบหนึ่ง ค้อมหัวน้อยๆ ให้หล่อน ดลลชาผงกหัว มองเธอหันหลังก้าวยาวๆ ตรงไปยังห้องตรวจที่ดูวุ่นวายตั้งแต่เย็น ตั้งใจทำงานนะนิน อุ้มลอบมองปฏิกิริยาของหมอสาวสองคน แล้วเข้าใจไปว่า ไม่สนิทกันสินะ...แบบนี้ฉันก็มีโอกาส OoXoO เปิดตัวป่วนมาแล้วนะคะ ต้องดูสิว่า อุ้มจะสร้างปัญหาให้ญาณินขนาดไหน อิอิ ร่างแรกเขียนไปเกินครึ่งแล้วค่ะ ปรับพล็อตไปหลายรอบ แต่ยังไม่เข้มข้นเท่าที่อยากให้เป็นเท่าไหร่ คงต้องรีไรท์กันพอสมควร ถ้าช้าไปบ้างอย่าว่ากันนะคะ มีคนแอบถามว่า เรื่องนี้ NC ขนาดไหน ขอตอบว่า...ค่อนข้างเยอะ 5555 หวังว่าจะถูกใจนะคะ ชอบก็แจกหัวใจคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยน้าาาาา นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 30 กรกฎาคม 2564 |
| Last Update : 30 กรกฎาคม 2564 16:29:18 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 771 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
