๖

หลังแมนส่งภาพถ่ายของรมยากรช่วงเช้าให้บารมีดูจากนั้นเขาจึงโทรไปสอบถามผู้ว่าจ้างว่า พึงพอใจหรือไม่?หลังวางสายจึงบอกกับเพื่อนร่วมงานทุกคนว่า

“เก็บของได้เลยคุณบารมีชอบรูปของคุณรมมาก งานผ่านแล้วล่ะ”

“เย้!” ผู้ทำงานทุกคนยิ้มกว้างยินดีที่ไม่ต้องทำงานต่อมีเพียงสาวหน้านิ่งที่ไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องนี้

“วันนี้เลิกงานเร็วกว่าที่คิดดีใจจัง”ไก่ลูกน้องคนสนิทของแมนพูดอย่างยินดี ก่อนหันมาขออนุญาตเจ้านาย “เดี๋ยวไปเล่นน้ำสักชั่วโมงก่อนแล้วค่อยกลับได้ไหมคะ?”

“ได้แต่ต้องเก็บของให้เสร็จก่อน กินข้าวให้เรียบร้อย บ่ายสองโมงกลับ” แมนกะเวลาคร่าวๆเพื่อจะไปทำงานต่อให้เสร็จโดยเร็ว

“รับทราบค่ะ”ชายใจสาวยิ้มหน้าบาน ออกอาการกระดี้กระด้าร่าเริง ไม่บ่อยนักที่อีกฝ่ายจะใจดีแบบนี้ก่อนหันไปชวนโต “มาเลยช่วยกันหน่อยจะได้เสร็จเร็วๆ ฉันอยากเล่นน้ำใจจะขาดอยู่แล้ว”

โตมองแสงแดดที่แผดเผาแรงกล้าก็ให้รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว

“ร้อนแบบนี้เล่นน้ำไหวเหรอพี่ไก่ ผิวโตยิ่งออกสีแทนอยู่”

“ผิวแกน่ะเหรอสีแทน?”คู่สนทนาทำหน้างุนงงสับสน เพราะสีผิวคนตรงหน้าคล้ำมาก...จนเกือบดำอยู่แล้ว

มันสีแทนตรงไหน?

“สีแทน...แทนถ่านน่ะพี่”ช่างแต่งหน้าพูดเล่นมุขหน้าตาย

“ไอ้นี่! กวน” ไก่ต่อว่าเพื่อนร่วมงานแบบไม่จริงจัง “ไปห่างๆ เลย เดี๋ยวมีอะไรลอย”

โตยิ้มแหยๆแล้วหุบปากสนิท ช่วยเก็บอุปกรณ์ต่อไป

หลายคนที่ฟังอยู่หลุดขำออกมาไม่เว้นแม้แต่นางแบบสาวที่ผ่อนคลายมากขึ้นหลังงานเสร็จ

“เดี๋ยวจะกลับเลยหรือไปเที่ยวต่อดี?” ยุพากระซิบถามความเห็นของรมยากร

“กลับดีกว่าค่ะรมไม่อยากอยู่ค่ะ”หล่อนพูดเสียงสั่นๆ ความอยากหดหายหลังผ่านเรื่องตกใจมาสดๆ ร้อนๆ

“ทานข้าวเที่ยงที่นี่ก่อนนะจะได้ขับรวดเดียว” ผู้จัดการสาวชวนด้วยไม่อยากแวะกลางทาง...ถ้าไม่จำเป็น

“ก็ดีค่ะ”สาวสวยเห็นด้วย ก่อนหันไปบอกกับแมน เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน “เสร็จงานแล้วงั้นรมเปลี่ยนชุดเลยนะคะ”

“ครับขอบคุณครับ” ตากล้องหนุ่มรับคำ

หล่อนคว้าเป้ของตนเองลุกไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำ โดยมียุพากับตะวันนาตามไปด้วย

หลังสามสาวคล้อยหลังการนินทาก็เริ่มต้นขึ้น

“คุณบอดี้การ์ดเก่งเนอะเล่นงานเจ้ายักษ์นั่นซะอยู่หมัดเลย” โตกระซิบกระซาบกับไก่

“ใช่”ชายใจหญิงอีกคนพยักหน้า นึกทึ่งในความเก่งของเธอไม่น้อย “แต่ฉันกำลังสงสัยว่าไอ้ที่เห็นนูนๆ ใต้เสื้อคลุม อาจจะเป็นปืนนะ”

“ปืน!” คนฟังทำหน้าตื่นตกใจ หัวใจแทบร่วงไปกองกับพื้นด้วยอาวุธชนิดนี้ไม่ใช่ของเล่นที่ใครก็พกได้

“จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปสิ!” ไก่เอานิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเอง

“ถ้าถึงขั้นต้องมีองครักษ์แบบนี้ท่าทางคุณรมคงมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ” โตคาดเดาตามความรู้สึก

“สงสัยจะพวก Stalker แบบเจ้ายักษ์เมื่อกี้” คนอายุมากกว่ายักไหล่ ด้วยนางแบบหรือดาราดังๆมักเจอกับเรื่อง FC ที่อยากล้ำเส้นเป็นปกติ...ตามประสาอยากแนบชิดคนดัง

“หมอนั่นเหมือนจะคลั่งไคล้คุณรมเอามากๆซะด้วย”

“คนสวยก็แบบนี้...น่าปวดหัวแทน”ไก่บ่นงึมงำกับตัวเอง

“เลิกคุยได้แล้วไม่เห็นรึไงว่า พวกคุณรมเดินกลับมาแล้ว” แมนปรามลูกน้องเสียงรอดไรฟันพร้อมทำหน้าดุ ไม่อยากให้สามสาวมาได้ยินคำสนทนาที่อาจนำไปสู่การผิดใจกันได้

ไก่กับโตทำหน้าจ๋อยหุบปากสนิททันทีที่โดนเตือน แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไป

ยุพาเดินนำรมยากรกับตะวันนามาหาแมนอีกรอบ

“ถ้าไงพวกเราขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะทานเสร็จก็ว่าจะกลับกรุงเทพฯ เลยคงไม่ได้ไปเที่ยวไหนต่อ” ผู้จัดการสาวเอ่ยกับแมนเธอมีมารยาทกับทุกคนที่ร่วมงานด้วยเสมอโดยไม่ถือตัว หากยังวนเวียนอยู่ในแวดวงนี้ยังไงก็ต้องเจอกันอีกแน่

“ครับยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ” ชายหนุ่มไม่คิดเหนี่ยวรั้งพวกเธอไว้ ด้วยเข้าใจดีว่าหลังเกิดเหตุการณ์ตื่นเต้นแบบเมื่อกี้ รมยากรคงต้องการเวลาส่วนตัวเพื่อสงบจิตใจโชคดีมากที่หล่อนไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ไม่อย่างนั้นตากล้องที่มีรายได้น้อยนิดแบบเขาคงไม่มีปัญญาจ่ายค่าเสียหายให้กับหล่อนแน่

...แค่คิดก็เหงื่อแตกพลั่ก

บทเรียนคราวนี้สอนให้รู้ว่าทุกครั้งที่ทำงานกับคนดัง ควรมีการคุ้มกันอย่างดี ไม่ให้เกิดเหตุซ้ำสองแบบนี้อีก

“เช่นกันค่ะ”ผู้จัดการสาวตอบยิ้มๆ

“ผมจะส่งไฟล์รูปไปให้น่าจะไม่เกินหนึ่งอาทิตย์นะครับ” แมนหันไปพูดกับนางแบบสาวที่ยืนอยู่ข้างๆยุพา

“ขอบคุณค่ะพี่แมนแล้วเจอกันนะคะ” หล่อนบอก

“ครับสวัสดีครับ”

หลังจากเอ่ยลากับตากล้องหนุ่มรมยากรไม่ลืมที่จะร่ำลาลูกน้องของเขาทุกคนด้วยมิตรไมตรี ก่อนเดินไปยังตัวโรงแรม

ตะวันนาสบตากับแมนแวบหนึ่งพยักหน้าน้อยๆ ให้เขาซึ่งผงกหัวตอบ เธอจึงก้าวยาวๆ ตามนางแบบสาวไป

หลังได้นามบัตรเตือนของแมนครั้งก่อนจึงสอบถามปฏิคมถึงได้รู้ว่าตากล้องหนุ่มคนนี้เป็นแหล่งข่าวชั้นดีให้กับบอสของเธอด้วยซึ่งสาวร่างเพรียวก็ไม่แปลกใจนัก สายของปฏิคมมีเยอะพอๆ กับตาสัปปะรดเลยทีเดียว สมกับที่เป็นอดีตตำรวจมือดี

“คุณรมนี่น่ารักชะมัด” โตอดที่จะชมขึ้นไม่ได้

“ใช่นิสัยดีพอๆ กับน้องพิมพ์อัปสรเลยเนอะ” ไก่เอ่ยเปรียบเทียบสองนางแบบชื่อดังของค่าย VK Models

“จริงค่ะ”ช่างแต่งหน้าพยักหน้าเห็นด้วย

“สองคนนี้พูดมากจริงไปทำงานได้แล้ว มัวแต่ชักช้าอยู่ อดเล่นน้ำไม่รู้ด้วย” แมนเอ็ดสองหนุ่มใจสาวอีกรอบ

“รีบแล้วค่ะเจ้านาย”ไก่กุลีกุจอทันทีหลังโดนขู่ ก่อนหันไปเล่นงานเพื่อนร่วมงานที่ป้องปากหัวเราะเยาะ“อย่ามัวแต่ขำเลยไอ้คุณโต”

ทั้งสามนั่งทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันภายในห้องอาหารหรูของเลิฟ ริเวอร์ไซด์ พัทยาประมาณหนึ่งชั่วโมง แล้วกลับกรุงเทพฯทันทีโดยยุพาทำหน้าที่สารถีเช่นเคย ถึงบ้านของโยธินราวสี่โมงเย็น

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะรมตะวันนา” ผู้จัดการสาวร่ำลาหลังเปลี่ยนมาขับรถตัวเองหลังนำรถป้ายแดงจอดไว้ในโรงรถตามเดิม โดยไม่ลืมคืนกุญแจให้เจ้าของ

“ค่ะพี่ยุพาขอบคุณนะคะ” รมยากรทำความเคารพอีกฝ่าย

“ค่ะ” สาวแกร่งรับคำสั้นๆยกมือไหว้

หลังยุพาขับรถไปทั้งคู่หันไปพบโยธินนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หน้าบ้านเขาเงยหน้าขึ้นสบตาลูกสาวกับการ์ดสาวด้วยรอยยิ้มแจ่มใส

“กลับเร็วนี่วันนี้ไหนว่าไปพัทยา” ชายสูงวัยถามอย่างสงสัย ด้วยเข้าใจว่าหล่อนน่าจะกลับค่ำๆ

“ค่ะแต่ทำงานผ่านเร็ว ก็เลยได้กลับเร็วค่ะ” รมยากรตอบเสียงเนือยๆ ทรุดตัวนั่งเก้าอี้ว่างที่ตั้งข้างเขา

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลูก?”คนเป็นพ่อจับน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความไม่สบายใจของหล่อนได้

“นิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวกล่าวอ่อมแอ้ม

มีอะไรปิดบังอยู่ใช่ไหม?

“เล่าซิตะวันนา”โยธินหันไปซักองครักษ์สาวแทน ด้วยรู้ว่าอีกคนจะเล่าอย่างตรงไปตรงมามากกว่าหล่อน

สาวแกร่งชำเลืองมองเจ้าหล่อนแล้วรายงานทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง ก่อนค่อมหัวต่ำ เอ่ยรับผิดออกมาอย่างกล้าหาญ

“ขอโทษค่ะที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้”

คิดไม่ถึงเลยว่าลูกฉันจะดังขนาดนี้

นายตำรวจใหญ่นิ่งทำหน้าเครียดกับเหตุการณ์ที่ได้ยินแต่ไม่ทันจะพูดอะไรสักคำ

ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย...มันเป็นเหตุสุดวิสัยต่างหาก

นางแบบสาวไม่เห็นด้วยจึงเอ่ยค้านออกมา

“ไม่ใช่ความผิดของคุณตะวันนานะคะพ่อ”ลูกสาวรีบแก้ตัวแทน “หมอนั่นโผล่มาเร็วมาก ขนาดรมยังไม่ทันเห็นเลยค่ะถ้าไม่ได้ตะวันนาช่วยไว้ กว่า รปภ.ของโรงแรมจะมา ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรรมบ้าง” ยังรู้สึกแขยงแขงขนทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

อย่างน้อยรมก็ไม่เป็นไร

โยธินถอนหายใจยาวเหยียดเขาเข้าใจดีว่า งานคุ้มครองใครสักคนเป็นงานที่ไม่ง่ายบอดี้การ์ดไม่มีทางรู้ล่วงหน้าว่าเมื่อไหร่คนร้ายจะโผล่ออกมา...ได้แต่ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้น

“ขอบใจนะที่ช่วยรมวันนี้แต่ยังไงก็ช่วยดูแลดีๆ หน่อย ฉันไม่อยากให้ลูกสาวฉันเป็นอะไรไป เข้าใจนะ?”เขากล่าวเสียงเรียบอย่างเป็นงานเป็นการออกมา

“ค่ะท่าน” บอดี้การ์ดสาวรับคำ

เธอถูกฝึกให้เป็นคนกล้าได้กล้าเสียหากทำงานผิดพลาดก็ต้องยืดอกรับอย่างเต็มใจ เพื่อปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น หากมีตาขาวมากกว่าตาดำขวัญอ่อนจนไม่เป็นอันทำอะไร ก็ไม่มีคุณสมบัติปกป้องชีวิตใคร ไม่มีคุณสมบัติเป็นบอดี้การ์ดที่ดี

...คนผู้นั้นพึงพิจารณาเปลี่ยนไปทำอาชีพอื่นจะเหมาะกว่า

“วันนี้ลูกไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม?”โยธินถามลูกสาว

“ค่ะวันนี้รมเหนื่อย อยากพักมากกว่า” รมยากรตอบเสียงอ่อย ไม่มีอารมณ์จะออกไปไหน

“ตะวันนาก็กลับไปพักเถอะ”ชายสูงวัยเอ่ยปากอนุญาตให้อีกคนกลับไปได้

“ค่ะท่าน”เธอรับคำ ก่อนเอ่ยถามหล่อนถึงหน้าที่ของตน “พรุ่งนี้กี่โมงคะ?”

“เจ็ดโมงครึ่งก็ได้พรุ่งนี้เข้า VK” รมยากรยอมคุยด้วยดีๆ

“ค่ะงั้นขอตัวก่อนนะคะ” ตะวันนาบอกกับสองพ่อลูก โดยไม่ลืมยกมือทำความเคารพโยธินซึ่งเขาก็รับไหว้ ก้มหัวน้อยๆ ให้หล่อน

เธอก้าวออกไปยังโรงรถที่มอเตอร์ไซด์คันโปรดจอดสงบอยู่แต่ไม่ทันจะขึ้นคร่อมเจ้าสองล้อ รถญี่ปุ่นคันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาการ์ดสาวจำได้ว่าเป็นของรณชัช จึงหยุดการเคลื่อนไหวเพื่อทักทายเขาก่อน

ตำรวจหนุ่มดับเครื่องยนต์หลังจอดในโรงรถก้าวลงจากรถ ดีใจไม่น้อยที่ได้เห็นหน้าคมของตะวันนา เขาอยากหาโอกาสคุยกับเธอซึ่งวันนี้นับเป็นโอกาสทองที่จะหาเรื่องคุยกับบอดี้การ์ดสาวแต่เพียงไม่กี่นาทีอีกฝ่ายก็ขอตัวกลับ

“ไว้เจอกันใหม่นะตะวันนา”เขาโบกมือให้สาวผมสั้น

“ค่ะ” เธอรับคำอย่างสุภาพก่อนขึ้นคร่อมรถคันใหญ่ สวมหมวกกันน็อก บิดกุญแจรถ แล้วขับออกประตูไป

รณชัชยืนมองจนสาวเพรียวเลี้ยวหายลับสายตาแม้จะได้คุยด้วยไม่กี่คำ หากแต่เขาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อารมณ์ดีหลังแลกเบอร์โทรศัพท์พร้อมไลน์ไว้สำหรับติดต่อกับอีกฝ่ายเรียบร้อย

แบบนี้ฉันก็มีสิทธิ์ไปต่อแน่...ใช่ไหมตะวันนา

“วันนี้พี่ชัชท่าทางอารมณ์ดีนะคะ”รมยากรพูดกับบิดา ขณะเห็นพี่ชายเดินยิ้มกว้างกว่าปกติแบบที่ไม่เห็นบ่อยนัก

“หุหุสงสัยจะมีความรัก” โยธินพูดทีเล่นทีจริงแบบคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานกว่าครึ่งทศวรรษเห็นแค่แวบเดียวก็แทบจะเดาเรื่องได้ทั้งหมด สายตาของลูกชายชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไรเหมือนยามเขามองภรรยาที่เสียไปไม่ผิดเพี้ยน

“อะไรนะคะ!” หญิงสาวทำหน้าประหลาดใจ เป็นคำตอบที่เหนือความคาดหมายและอดที่จะอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ด้วยไม่เคยเห็นพี่ชายจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน จึงซักต่อทันที “กับใครคะ?ทำไมรมไม่รู้เรื่อง?”

คนเป็นพ่อหัวเราะหึหึในลำคอแต่ไม่คิดจะตอบคำถามนี้ ลุกขึ้นยืนก่อนทิ้งระเบิดเอาไว้

“อยากรู้ก็ถามเจ้าตัวเอาเองสิ...มาโน่นแหละ”

โยธินปลีกตัวเข้าบ้านไปปล่อยให้พี่น้องไต่สวนกันเอาเอง

นางแบบสาวนั่งขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่คนเดียว

นี่ฉันพลาดอะไรหรือเปล่า?

สาวระหงนึกสงสัยว่าหนุ่มๆ มีลับลมคมในอะไรปิดบังตนอยู่แน่ และแน่นอนว่า หล่อนต้องรู้ให้ได้

“ไปน้องรักเตรียมกินข้าวกัน วันนี้พี่ซื้อปลาราดพริกมาฝาก” คนเป็นพี่เอ่ยชวนพร้อมชูถุงกับข้าวที่แวะซื้อมาจากร้านเจ้าประจำหน้าปากซอยอันเป็นของโปรดของเจ้าหล่อน

รมยากรทำหน้าประหลาดใจที่ได้ยินคำว่า‘น้องรัก’ ที่ไม่หลุดจากปากกวนๆ ของอีกฝ่ายบ่อยนัก

“พี่ชัชอารมณ์ดีจังนะคะ”

“แน่นอน”นายตำรวจเนื้อหอมยิ้มกว้างมากกว่าปกติ

หน้าบานไปนะคะ...มีพิรุธชัดๆ

สาวสวยนึกขึ้นมาได้ว่าเห็นเขาคุยอะไรกับองครักษ์สาวของตนแป๊บหนึ่ง ก่อนที่เธอจะขี่มอเตอร์ไซด์ออกไป

“ว่าแต่เมื่อกี้คุยอะไรกับตะวันนาเหรอคะ?”

บอกดีไหมนะ?

รณชัชทำหน้าลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมบอกตรงๆ เพราะอย่างไรก็คงปิดน้องสาวไม่ได้นานนัก

“อ๋อพี่ขอเบอร์โทรกับไลน์ของเธอน่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยท่าทางเขินๆไม่บ่อยนักที่จะเป็นฝ่ายรุกก่อน ส่วนใหญ่สาวๆ จะเป็นฝ่ายวิ่งมาหาเขามากกว่า

หากจะบอกว่าเขาไม่เชี่ยวชาญการเกี้ยวสาว...ก็คงจะไม่ผิดนัก

ขอทำไม?

หล่อนทำหน้างุนงงยังไม่เข้าใจวัตถุประสงค์ของพี่ชาย

“พี่อยากรู้จักตะวันนาให้มากกว่านี้น่ะ”เขาเฉลยออกมาเอง โดยที่น้องสาวไม่ทันถามต่อ พูดจบรณชัชก็ผลุบเข้าบ้านไป กลัวจะหลุดปากพูดอะไรมากไปกว่านี้

รมยากรยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิมกระพริบตาถี่ๆ สมองครุ่นคิดหนักกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ก่อนนัยน์ตาคู่สวยจะเบิกโตกว้าง

เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า พี่ชัชคิดจะจีบตะวันนาจริงๆ

OoXoO

พรุ่งนี้จะเปิดจองหนังสือเรื่องนี้นะคะ ท่านใดสนใจติดตามได้ที่เพจ นิ้วนาง ค่ะ

สำหรับ E-book คาดว่าจะเสร็จภายในเร็ววันนี้ค่ะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตาม

นาง

OoXoO

Create Date : 26 กรกฎาคม 2560
Last Update : 26 กรกฎาคม 2560 18:06:49 น.		1 comments
Counter : 764 Pageviews.
Share Tweet